Soulstory Akke

Iedere keer weer opnieuw ontmoet ik iemand die me iets wezenlijks te vertellen heeft, die me een spiegel voorhoudt en me net dat vertelt wat ik moest horen. Vaak dringt het pas veel later tot me door, thuis, wanneer ik hun verhaal opschrijf.

Akke bijvoorbeeld, is zo iemand. Hier omschrijft ze wat ze in Azmi ziet en nadat we haar portret hebben gemaakt vertelt ze haar verhaal.

Akke@Maastricht

Een goed leven, is de wereld beter achterlaten dan dat je haar hebt aangetroffen.

Dus dat je zoveel om anderen kunt geven als dat je om jezelf geeft. Dat je genoeg eigenwaarde hebt. Dat je een balans hebt tussen zelfwaarde, empathie en compassie.

En deze wijze woorden komen uit een pracht meid van amper twintig die ik op plein ’92 tegen het lijf loop. Korte spijkerbroek, panty met gaten en Akke-kakke (want ja dat krijg je dan), door een vriend op haar been geschreven. We gaan naast elkaar onder een boom zitten en Akke begint te vertellen.

Ik heb in mijn leven wel gefaald in mezelf sterk genoeg in mijn schoenen zetten om anderen te kunnen helpen zegt ze. Ik zorgde niet goed voor mezelf en daardoor bleek het helpen meer destructief dan constructief. Ik houd heel erg van in contact staan met mensen, werken met mensen. Ik denk dat er zoveel mooie zielen op de wereld zijn, en daarvan wil ik er graag zoveel mogelijk ontmoeten.

Wat ik later wil doen? Nou, ik heb drie opties, mss een beetje raar, maar ik ga óf de visual arts in want ik verf en teken met houtskool, óf ik ga de politiek in en dan de internationale tak daarvan. Ik zou dan als een soort advisor willen zorgen voor meer compassie binnen de politiek. Dat het meer van mens tot mens gaat inplaats van van regering tot regering omdat ik vind dat er in de geschiedenis veel beslissingen zijn gemaakt die niets met de mens te maken hebben maar alles met geld, of alles met macht. En ik zou toch als een soort activist de mens weer terug willen brengen in de politiek, want daar gaat het uiteindelijk om. Zelf wil ik geen politiek figuur zijn omdat ik een beetje bang ben dat als ik direct dat orgaan inga, ikzelf verander, het is heel natuurlijk om van bovenaf met een andere blik te gaan kijken. Van onderaf handel je vanuit een ander perspectief en met een andere reden. En om iets te kunnen veranderen moet ik wel die structuur leren begrijpen. Maar ik zou natuurlijk ook politieke kunst kunnen maken om mensenrechten door te kunnen vechten.

Wat ik ook graag zou willen is forensische psychologie studeren. Slachtoffers helpen met zichzelf weer opbouwen. Door de lessen die ik in mijn leven heb geleerd kan ik mensen ondersteunen die door dingen heen zijn gegaan die ik zelf heb meegemaakt. Daarin kan ik dan mijn deel meebrengen. Maar ik denk toch meer in de richting politiek eigenlijk.

Weet je, het hoeft allemaal niet meteen op grote schaal, het kleinste verschil is toch een verschil. Het hoeft niet allemaal in het buitenland want je kunt ook je privilege hier gebruiken en het hier beter maken voor mensen die niet echt kunnen genieten van het voorrecht om Nederlands te zijn bijvoorbeeld. Omdat ze in een land terechtkomen dat eigenlijk niet zo openstaat voor migranten of vluchtelingen en waar een PVV aan het groeien is ipv aan het verkleinen.

Ik weet eigenlijk niet of er een link met India ligt. Ik heb er heel veel armoede gezien en hoe erg vrouwenrechten worden geschonden. Dat heeft me heel erg geraakt maar in India had ik niet het idee dat ik er verschil kon maken. Op de internationale school in India is ons wel heel erg geleerd dat je nog geen changemaker bent maar dat je dat wel kunt worden als je jezelf op de juiste mannier opleidt en als je je eigen zaadjes op de juiste manier water geeft.

Het is toch het scholensysteem geweest en de manier waarop mijn moeder me heeft grootgebracht waardoor ik met zo’n blik naar de wereld kijk. India heeft me heel erg de ogen geopend voor vrouwenrechten en mensenrechten maar eigenlijk keek ik al zo naar de wereld voor ik ging. Het heeft me wel laten zien wat er echt aan verandering moet komen.

En het heeft me Kunst gebracht! Voor ik naar India ging dacht ik altijd dat ik heel slecht was in kunst en dat ik totaal geen artistiek talent had en nog steeds ben ik daarvan overtuigd, maar ik weet wel dat ik er heel erg van geniet om mijn gevoelens op papier te zetten, dus mijn kunst gaat momenteel heel erg over mijn mentale staat.

Ik schilder ook verhalen van mijn vrienden en mijn naasten en die verf ik op doek. Ik heb net mijn expositie gehad, voor school, en dat was een groot succes want het voelt heerlijk als mensen kunnen contacten met je werk, dat ken je vast. Het is een stukje van jezelf dat daar hangt. Dus ik ben nu heel erg verbonden met de kunst en daarnaast heb ik geleerd dat je daarmee ook echt een verschil kunt maken.

Ja, ik pas het ook toe op mezelf. Ik had een gedicht geschreven, heel heftig en ik heb er een kunstwerk bij gemaakt. Ik was eigenlijk totaal niet van plan om het überhaupt aan iemand te laten zien maar vlak voor de expo heb ik besloten het toch te doen. Ik heb het gedicht ingesproken en naast het kunstwerk gehangen. Dat was doodeng, maar daarna was het een soort opluchting die niet te beschrijven is. Dus ja, het helpt! Een stukje van mijn hart dat verschrompeld was is weer tot leven gekomen daardoor. Ik ben altijd heel bang geweest om mijn verleden aan mensen te vertellen omdat ze dan vast heel anders naar me kijken. Maar door dat los te laten en het daar neer te zetten zonder schaamte, gewoon dit ben ik, en dit is zoals het is, is een soort bevrijding. Dat heeft de doorbraak gecreëerd. Het is een hoofdstuk van mijn boek, niet mijn hele verhaal.

Nu bepaal ik zelf wat ik met dat verhaal doe. En ik kan anderen weer helpen vanuit die silver lining. Niet meer om mijn eigen pijn te vergeten maar vanuit een andere plek omdat ik dat zoveel meer geïntegreerd heb inderdaad.

Mijn allergrootste angst? Om net zo te worden als de enige persoon in de wereld die ik haat. Om door mijn haat voor hem ook zoals hem te worden. Dat is ook iets wat ik los heb kunnen laten door de kunst.

Ja, ik heb hem uiteindelijk wel kunnen vergeven. Maar dat is ook omdat hij niet in staat was om te weten wat hij deed maar dat heeft even geduurd. Je kunt mentale ziekten zien als een fysieke ziekte maar dan met ander symptomen en als je er zo naar kijkt is het toch een stuk makkelijker. Het is een proces, ik ben er nog steeds niet helemaal klaar mee zoals je kunt horen aan wat ik allemaal zeg. Maar ja..

Ik voel me een beetje ‘onbelangrijk’ zegt haar vriendin. Ik heb niet zo’n verhalen te vertellen. Vaak denk ik dan, ik heb niks meegemaakt, wat heb ik dan te melden? Meteen antwoordt Akke dat het een fantastische meid is die voor iedereen klaarstaat en een goed luisterend oor heeft voor mensen om haar heen. Dat het een geweldige vriendin is en dat dat goud waard is.

Goh, het lijkt haast wel een therapiesessie, lacht ze. Maar je hebt wel gelijk. Ieder op zijn manier.