Coronamaatregelen op de camping

Maurice en Silva @Lanaken, Maastricht | Juli Corona week 18 | CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀

Als ik de Belgische camping San Lanaco op loop komt Maurice me tegemoet. Op het terras van de kantine is net een kindercircus aan de gang en er wordt hard gelachen.
Dat is een van de dingen die we hier organiseren zegt Maurice als we naar zijn caravan lopen. We hebben een hoop geplande evenementen moeten terugdraaien door Corona. Normaal gesproken gaan we met 100 man naar het blotenvoetenpad. Dat hebben we op het laatste moment toch maar gecancelled net als de kloventocht en het kajakken. En met zestig kinderen naar de bioscoop kan ook niet meer. Dus nu moeten we ons meer op de camping richten en dat heeft ook zijn charmes. Het is alleen minder groots.

We lopen door het hekje waarboven de Maastrichtse vlag wappert om even gezellig bij zijn Sylvia aan te schuiven.
Ik kom hier al vijftig jaar, zegt Maurice. En hier zitten allemaal bekenden uit Maastricht. Sommigen hebben me nog zien opgroeien, lacht hij. We wonen hier drie maanden in het jaar en we gaan ook allemaal van hieruit werken maar door de lockdown konden we eind juni pas hierheen.
De grenzen waren officieel dicht maar ik kreeg de laatste twee weken van de lockdown een attest om de grens over te mogen want we moesten de evenementen organiseren. Ik mocht dan 24 uur blijven en als Nederlander hier geen inkopen doen en ook geen boodschappen België invoeren. Dat was niet handig. In het begin waren er wel grenscontroles, maar je gaat het risico ook niet lopen op een boete van 250 euro, zegt hij.

En hoe doen jullie dat dan met die regels?

Op vrijdagavond regelen we eten, zegt Maurice. Dan werken we met tijdzones en moeten mensen zich ook inschrijven want binnenzitten is Coronagevoelig.
Je mag wel met je bubbel bij elkaar zijn, maar dan moeten anderen weer op afstand zitten.
Ja in België hebben we bubbels, lacht hij als ik heel verbaasd kijk. Dan mag je een hele week lang met een vaste groep van 15 man bij elkaar zitten zonder mondkapje en zonder afstand. Daarmee mag je ook op het terras en in een huis samen zitten. Je mag dat ieder week veranderen, maar dat is heel moeilijk te controleren lijkt mij want dat wordt niet geregistreerd.

Maar de spontaniteit van afgelopen jaren is daardoor wel weg, zegt hij. Voorheen hadden we echte volksfeesten. Nu is dat allemaal minder want het mag niet te veel mensen trekken. En elke zaterdag feesten op anderhalve meter is ook moeilijk. Je merkt dat mensen daardoor wegblijven. Mensen zijn toch erg voorzichtig geworden, zegt hij.  

Daarom hebben we hier ook voor de deur het Zonneblompleinsje gemaakt. We zetten regelmatig spontaan een tafel buiten zodat de oudere mensen die toch een beetje bang zijn even uit hun caravan komen en erbij komen zitten. En dan zitten we op afstand gezellig bij elkaar. Zo haal je ze een beetje uit hun isolement, want er zijn er bij die drie maanden lang hun kleinkinderen niet hebben gezien.

En wat heb jij in de lockdown gedaan toen er geen voetballen en geen camping was?

We hebben met z’n drieën, onze zoon ook, gewoon gewerkt. Dus het was werken en thuiszitten zegt hij. Dat was vervelend want we zijn gewend om iets te dóen.
Sylvia wilde gaan wandelen, maar de stad was uitgestorven en de horeca was dicht. En om nu nutteloos rond te wandelen… zegt Maurice.
Nee, voor mij was het werken, televisie aan en Candy crush, lacht hij hard.
Ik vond het leuk om te barbecueën. Dat was het enige. En ik zit niet zoals Sylvia graag in de tuin. Het was een heel saaie vervelende tijd. Niks positiefs. Ik had in het begin wel even meer rust maar ik was blij dat we na lange tijd weer mochten gaan trainen bij Willem1. Aanwezig zijn was voor mij al genoeg.

Als je thuis zit weet je eigenlijk wat je mist, zegt hij. Ik miste toch dat bezig zijn bij de voetbalclub, met een camping. Ik mis de mensen, het contact, gaan uiteten. Er valt gewoon iets weg. Ik heb ook veel beweging hier. Thuis niet, dan zit ik op de bank.
En Sylvia heeft thuis diamond painten gedaan, zegt hij, maar we konden verder niet veel doen.
We gaan ook niet naar Benidorm op vakantie. We willen geen risico lopen dat je daarna weer in quarantaine moet. Ik heb thuis wel een zoon zitten, en mijn ouders maken zich zorgen. Het gaat niet alleen om jezelf he?

Jij bent vaste supporter van MVV, hoor ik. Daar had je ook een brief van gekregen?

Ja, knikt hij, we gaan altijd met een vast groepje naar de thuiswedstrijden van MVV en zolang we bier mogen drinken blijven we gaan. We praten meer dan dat we naar de wedstrijd gaan en het is gewoon een gezellig uitje.
Dus we hebben allemaal onze seizoenskaarten gehaald met het risico dat we niet mogen gaan en het geld kwijt zijn, maar dat is niet erg want ik sponsor ze sowieso, zegt hij.

In september beginnen de competities en dan mag een beperkt aantal mensen het stadion in maar met heel veel restricties. We kregen een brief van de KNVB met richtlijnen en wat je kunt verwachten als je je daar niet aan houdt. Maar hoe gaan wij dat gezellige uitje dan doen als we die afstand moeten aanhouden? Hebben we dan met vijf man een hele rij? Dat is even afwachten.
En je mag niet juichen, want dan kun je drie maanden stadionverbod krijgen. Stel we winnen in de laatste minuut van Roda, moet je dan stil op je stoel blijven zitten en wachten totdat je buiten het stadion staat met juichen? Dat gaat het hem niet worden.
Ja je mag wel bewegen, maar er mag geen geluid uit komen!
Maar je mag ook niet zingen, zegt hij, dat vind ik niet zo erg maar die jongens van de Angelside... nou, ik wens ze heel veel succes. Dus ik verwacht wel dat er misstanden gaan komen maar of ze gaan handhaven?.. Dat is de vraag.

Ik denk zelf dat vanaf half september alles weer dicht gaat, zegt hij. We gaan terug naar een lockdown. Ze hebben het nu vrij moeten geven omdat het in de zomer niet te handhaven is. Dan willen mensen naar buiten. Als die besmettingen door blijven groeien denk ik dat we terug moeten naar af.
Sylvia knikt. In België is het aantal besmettingen met 61% gestegen, zegt ze. Ze hebben net een spoedberaad gehad om de restaurants mogelijk weer te sluiten. Daar kwam nu niks uit maar ik denk dat die straks weer als eerste aan de beurt zijn. Er wordt nu wel meer getest maar je kunt ook ziek zijn zonder dat je klachten hebt, zegt Sylvia die in de thuiszorg werkt.

Voor mij is het toch ver van mijn bed, zegt Maurice. Maar op Facebook kwam een Covidverhaal met filmpjes van iemand die ik ken. Die heeft in coma gelegen en je zag hoe hij erbij lag. Dat heeft wel veel indruk gemaakt.
En een bekende vertelde zojuist over zijn moeder van 92 die gezond en wel voor iets naar het ziekenhuis gaat en op een kamer komt met iemand die achteraf Covid bleek te hebben. Dat mensje is besmet geraakt en ze hebben haar nooit meer gezien want twee maanden later is ze gestorven. Met de camera hebben ze afscheid kunnen nemen van hun overleden moeder, zegt hij aangedaan. Ze wilden kleding brengen voor in de kist, maar ze lag al helemaal in plastic. Die vrouw hebben ze nooit meer gezien. En dat raakt je, zegt hij.

Wij hebben in de thuiszorg maar een paar cliënten met Covid gehad, zegt Sylvia. Maar we hebben een acuut team die de mensen screenen en testen en dan mogen wij medewerkers ook een tijdje niet gaan.
In het begin hebben wij zonder bescherming moeten werken en een collega heeft ook echt Corona gekregen met alle gevolgen van dien. Die kan niet meer van hier tot daar lopen, zegt ze. Ze zijn bang dat haar longen een onherstelbare klap hebben gehad. En ze is van mijn leeftijd.
Ik denk dat wij in de zorg niet meer van de mondkapjes af gaan komen, zegt Sylvia.

Was je bang? vraag ik.

Nee, niet echt, maar ik vond wel dat er bescherming moest komen. Er waren ook collega’s die niet meer wilden werken. En nog steeds hebben we maar mondjesmaat genoeg, ook al zeggen ze in de regering dat we voldoende beschermingsmiddelen hebben. Sommige instanties hebben heel veel en wij moeten alles aftellen. Zo zou het niet moeten zijn.
Maar het materiaal kost geld, zegt Maurice, het zou ook aan de werkgever kunnen liggen. En de kapjes moeten medisch zijn, dat is nog duurder.

Ook op mijn werk hebben we al die maatregelen genomen, zegt hij. Spatschermen, looprichtingen, maar het is moeilijk om te handhaven. Het is ook de mentaliteit, net als in de horeca. Maar je moet het wel faciliteren want dan kun je er iets van zeggen.

Ik kijk veel nieuws en dan erger ik me aan mensen die op de voorgrond treden en overal tegenin gaan. Dat is jammer, zegt hij. Ik vind niet dat Nederland het slecht gedaan heeft, maar ik denk wel dat wij als werkende mensen het allemaal terug komen te betalen, daar kom je niet onderuit. Dingen gaan duurder worden, dat is de keerzijde. Niemand was op Covid voorbereidt. Het was er ineens. In het begin was er nog paniek maar al met al hebben we het goed gehad in Nederland.

Wat geeft jullie hoop?

Ja.. het is afwachten, ik zie de toekomst qua Corona niet zo positief in, zegt Maurice. Zolang er geen vaccin is gaan we geen versoepeling tegemoet.
Nee, ik denk dat het na de zomer weer gaat oplaaien, zegt Sylvia. Veel mensen moeten en zullen op vakantie en velen denken niet na over de risico’s straks. Want als je iets meeneemt uit een risico gebied.. zegt ze.
Maar mensen willen uit eten en op vakantie en Corona is maar flauwekul, maar ik hoop voor hun dat ze nooit ziek worden, zegt ze. En ik heb ze ook gezegd: dan wil je dus geen zorg als je ziek wordt, want je houdt je nergens aan. Maar dat was natuurlijk iets anders.

Deze generatie kent dit niet he, zegt Maurice.
Mensen bij ons zeiden dat het weer was zoals in de oorlog, vult Sylvia aan.
Voor hun was het moeilijk, zegt Maurice. Er lopen van die rare wezens met mondkapjes en handschoenen rond, we krijgen ons eten gebracht maar we zien onze kinderen niet meer. Wat gebeurt er allemaal, moeten die hebben gedacht.
We hebben ook videobellen met een iPad geprobeerd, zegt Sylvia. Dan kwam er speciaal iemand voor een oudje waarvan de partner in het verpleeghuis zat. Maar die mensen in het verpleeghuis snappen dat niet. Een client zei nog dat hij het leuk vond dat hij zijn vrouw gezien had maar ze wist niet wie hij was. Ze zei niks, zwaaide alleen. Nee, dementerenden begrijpen dat hele verhaal niet.

Ja wat geeft je hoop? zegt Maurice. Ik hoop dat het zo blijft en dat we na de zomervakantie weer kunnen gaan sporten. Dan kan ik weer verder met mijn andere hobby en proberen om met die restricties toch weer een ritme op te bouwen van werken, thuis en hobby.

Maar ondanks alles, dat wil ik wel nog zeggen, zijn we een verwend volk. Want we zaten thuis met een tv met 100 zenders en een PlayStation en Thuisbezorgt en een Jumbo die alles langsbrengt. En wat waren we blij met de Belgische ijscoman. Dat was een hele hype. Iedereen zat in lockdown en die kwam over de grens. En och als die kwam!

Maar het enige…zegt Maurice en hij gaat op het puntje van zijn stoel zitten. Owee.. we konden niet naar de kapper… Daar was wat loos. Daar kon ik me aan storen. Alsof het een eerste levensbehoefte was. Er zijn mensen die hun kleinkinderen drie maanden niet gezien hebben! zegt hij vol ongeloof.
Nee, we zijn heel erg verwend, niet iedereen heeft het heel goed, maar we mochten ondanks alles toch dingen doen. En daar mogen we blij om zijn.

Tien dagen later: Nieuwe regels België vanaf 29 juli 2020: Mondmasker op terras, in frituur en kantine, als je zit mag het af. Sociale bubbel vanaf 12 jaar is 5 personen voor de komende vier weken, geen levende muziek en geen DJ’s.