Inge @Meerssen| September corona week 26
Een grote glazen nieuwsgierig makende etalage prijkt op de hoek van de straat. Planten sieren een interieur waar we even naar binnen kunnen blikken. Een giraf en een zebra vergezellen een rekje met vrolijke folders en aan de muur zie ik foto’s van verre landen die lonken. En midden tussen dit alles, een stukje verder de zaak in staat een bureau met daarachter een hartelijke vrouw. Haar naam is Inge vertelt ze me en ze is samen met haar man eigenaar van reisbureau Swillens.
Tja, wat heeft corona voor ons betekend, zegt ze als ze even achterover gaat zitten.
Wij waren in Namibië op reis en we hoorden dat het virus niet alleen in China bleef hangen, maar inmiddels ook in Nederland was opgedoken. We zijn zes maart teruggekomen en vanaf dat moment hebben we eigenlijk alleen maar werk gehad aan het annuleren van verkochte reizen. En ook al hadden mensen er begrip voor, we hebben ze wel teleur moeten stellen dat hun reis niet door kon gaan. Maar, dachten we, de volgende maand komt dat wel weer goed.
Inmiddels zijn we al een half jaar verder.
En dan moet de branche ook nog gered worden, want al het geld dat mensen hadden betaald was al geïnvesteerd in een hotel, een vliegtuig en kamers dus het enige dat we konden doen was mensen een voucher geven voor de volgende reis. En dat wilde niet iedereen. En iedere avond kwamen daarover andere berichten op tv en wist niemand meer waar hij aan toe was.
En dus werden wij gebeld, zegt ze, want op tv werd verteld dat je je geld wél terug kon krijgen. Maar dat gold alleen voor de vliegtickets.
Nou, zoveel negatief nieuws aan mensen moeten vertellen, dat houd je geen dagen vol, dus hebben we ons opgesplitst. Mijn man en ik zijn thuis gaan werken, Marcel in Kerkrade heeft op kantoor gezeten en Joyce zat hier te werken omdat ze het fijn vond om toch een ritme te hebben. En zo zaten we slechts halve dagen in die negatieve energie.
En toen mensen het voucher uiteindelijk toch accepteerden gingen landen ineens op geel en mochten we weer op reis, zegt Inge met een lach. Maar er waren mensen die een vliegtuig niet in durfden stappen en wilde je die vlucht annuleren, dan moest je daar kosten voor betalen. Dat was natuurlijk ook niet leuk.
Dus wij zaten echt in die frontlinie nieuws te brengen waar we zelf niks aan konden doen, maar waarvan we wel alle ellende over ons heen kregen.
Maar we kregen ook hele lieve berichten. Er kwamen klanten langs om een bloemetje af te geven, mensen kwamen met gebakjes en iedereen die ik tegenkwam zei; jullie hebben wat aan de hand… En dat is ook zo.
Hoe ben je daar dan mee om gegaan?
Gewoon van dag tot dag bekijken wat morgen weer brengt. Je kunt niet vooruitkijken. We hebben besloten dat we onze vrije tijd zouden zien als een sabbatical en het beetje dat we eigenlijk voor ons pensioen gespaard hadden, ging daaraan op. We werken wel een jaartje langer, hadden we bedacht. En het werk is leuk, want het is net alsof je bezoek krijgt; je praat met mensen en je verkoopt ook nog wat. Dus dat kun je straks best een jaartje langer doen.
Uiteindelijk kwamen mensen weer boeken, zegt Inge vanuit het keukentje waar ze even wat te drinken voor ons haalt. Maar wat mij het ergste heeft geraakt, is dat ik heel lang met mensen bezig ben geweest om nog een reis naar Kreta te vinden. Die reis heb ik zaterdagmiddag verkocht, en maandagmorgen hoorde ik dat het niet door kan gaan. Code oranje.
En een week eerder op maandagmiddag was ik heel enthousiast over een reis die we zelf naar Marbella hadden gemaakt. Leuk hotel en beach club, precies wat mensen zochten en ze waren nog niet de straat uit… code oranje. Lacht ze toch nog.
Dus wat mij het meest geraakt heeft, is dat er als een knipperlicht en zonder dat je het aan ziet komen met de kleurcodes wordt omgegaan. Landen om ons heen geven nog altijd code geel af voor een bestemming die voor ons ineens oranje wordt. Waar wij het niet mogen, blijven Duitsers gewoon naar Griekenland, Turkije en de Canarische eilanden vliegen, want in Duitsland kiest men voor de eigen verantwoordelijkheid van de reiziger en bij terugkomst worden ze op de luchthaven verplicht getest.
En dat testen is ook een verwarrend iets, want Nederlandse reizigers moesten zich voor vertrek naar Griekenland laten testen. Maar vertrek je als Nederlander vanuit Duitsland naar Griekenland, dan moet jij je bij voor vertrek wel laten testen maar die Duitser naast je in het vliegtuig hoeft dat niet. En als nu besloten wordt dat de Nederlanders zich niet meer hoeven te laten testen, dan moeten de Belgen het alsnog wel doen. En we hebben ook Belgische klanten dus we moeten ook weten wat in hun land speelt. En dan denk je dat we één Europa hebben, maar dit klopt voor geen meter.
Daarnaast durven mensen niet te reizen naar een land dat oranje is, want als ze terugkomen moeten ze in quarantaine en de baas heeft hun al op voorhand gezegd dat hij dat niet gaat betalen.
En al die tijd vroegen mensen zich af hoe ik zo positief kon blijven. Maar ik heb nog nooit zoveel vrije tijd gehad, nog nooit zo genoten van fietstochtjes langs de maas. Dus het heeft ook heel veel goeds gebracht.
En in de hele branche zijn veel ontslagen gevallen. Dat hebben wij gelukkig niet. We kunnen onder andere gebruik maken van die NOW-regeling. Maar zelf krijg je helemaal niks, legt ze rustig uit.
Ook hebben we heel genereus vier maanden lang de huur niet hoeven te betalen, maar die huurbaas kan daar niet eeuwig mee doorgaan natuurlijk.
Dus we hebben het heel druk, werken zes dagen in de week, maar verdienen geen stuiver, lacht ze. Maar goed, het is een investering in de toekomst, want al die reizigers die we netjes hebben behandeld en die een voucher hebben, die heb je voor je leven.
En ik denk ook dat heel veel mensen die een Ryanairtje hebben geboekt zich nu achter de oren krabben en hun reis niet meer zelf gaan regelen.
Gaan wij ook niet meer doen hoor. Wij gaan pakketten verkopen, want het heeft een meerwaarde als een touroperator mensen ter plekke weghaalt zodat wij als organisator het niet zelf hoeven te betalen. Het is echt een heel groot risico als je nu een los vluchtje, een hotelletje en een auto huurt.
Wij organiseren bijvoorbeeld heel veel reizen naar Afrika, legt Inge uit. We stellen dan voor mensen een individuele route samen. Dat doen we zelf, dus we kunnen onze creativiteit nog altijd kwijt. En vroeger deden we er dan een losse vlucht bij, maar nu gaan we niet meer voor het goedkoopste, maar voor zekerheid. Ook voor de klant, want je zal maar met die rondreis van een paar duizend euro blijven zitten als je vlucht niet door gaat.
Dus nu gaan we die reis neerleggen bij een touroperator en die regelt er dan een vlucht bij en neemt het risico over.
En nu zijn we de vouchers aan het ombouwen naar volgend jaar. Wij gaan er echt wel vanuit dat er in december een vaccin is. Want als je daar niet vanuit gaat, dan weet ik het niet, want wij houden dit geen jaar meer vol.
En ik denk ook dat de bodem van de schatkist in zicht komt als dit zo doorgaat en dan gaat Nederland failliet. Je kunt niet van de lucht blijven leven.
Gelukkig hebben wij deze zaak al 35 jaar en we hebben al een en ander meegemaakt, dus we weten dat we reserves moeten hebben. Maar die hebben we eigenlijk nodig als we oud zijn.
Wat heeft je hoop gegeven?
Het goede weer, al die lieve berichten van mensen, dat er aan een vaccin gewerkt wordt en dat we er niet alleen voor staan. Want eigenlijk had vrijwel iedereen die je in de ogen keek iets vergelijkbaars aan de hand. Dit is een wereldprobleem en dit wordt aangepakt en we treffen geen blaam.
In de lockdown hebben we de deur dicht gedaan. Alleen Joyce zat hier nog omdat ze graag haar ritme behield en nog enigszins onder de mensen wilde blijven. Maar we waren wel heel bang. Ben ik nu niet meer zo. Het is ook niet dichtbij gekomen. In maart hoorde je eigenlijk alleen verhalen over vreselijk zieke mensen. Nu hoor je van leeftijdsgenoten dat ze een beetje koorts hebben gehad en smaak hebben gemist.
Een nichtje heeft een dag koorts gehad en is vier weken zonder klachten positief geweest.
Ik keek ook de hele dag door nieuwsberichten. Alle praatprogramma’s, alles heb ik gevolgd en het ging continu over corona maar dat is nu niet meer zo. Het gaat nu over wielrennen. Gelukkig. Ik hoop dat dat goed nieuws is en dat het virus wegebt.
En het geeft me hoop dat Ebola en SARS ook in een keer voorbij waren en dat we onterecht dachten dat we die landen nooit meer zouden bezoeken. Net zoals we na 9/11 dachten dat we nooit meer een stap in NY zouden zetten, maar NY staat bovenaan de lijst van favoriete stedentrips, zegt ze blij verrast.
Gaat het iets teweegbrengen in de maatschappij?
Ja absoluut, ik denk dat reizen weer luxe wordt. En dat we niet meer naar Schiphol gaan om te kijken of we voor 40 euro een vlucht kunnen krijgen. En dat vind ik ook goed, want als je door Lisabon of Barcelona liep zag je door de mensenmassa de schoonheid van de stad niet meer.
En voor ons hopen we dat mensen hun reisplanning gaan uitbesteden. Wij praten tenminste nog met de klant als er iets mis gaat. Een luchtvaartmaatschappij was wegens het coronavirus niet bereikbaar en wilde je informatie, dan moest je op de website kijken. Er was geen touroperator meer open. Tui Duitsland was niet te bereiken, zegt ze.
Was er iets positief aan die periode?
Ik heb weken de kinderen lekker thuis gehad, lacht ze.
En in plaats van van maandag tm zaterdag te werken hebben we nu besloten om op maandag te sluiten en een vrije dag te nemen. Dat is heerlijk. Het is er jaren bij ingeschoten dat we ook nog willen léven en dat doen we nu wel.
Heb je iets over jezelf ontdekt?
Ja, dat ik positief in het leven sta. We hebben al heel wat hobbels genomen; de oliecrisis, 9/11, vorig jaar ging Tomas Cook stukje bij beetje failliet en daar zijn we ook weer doorheen gekomen, dus dit gaat ons ook lukken.
En dat het aantal besmettingen weer stijgt baart je niet zoveel zorgen?
Ja daar maak ik me zeker zorgen over maar ik denk niet dat we in eenzelfde lockdown terecht gaan komen. Misschien is dat te positief gedacht, maar we hebben het een beetje onder controle. Afgelopen maart vierden we bijvoorbeeld gewoon nog carnaval terwijl er een virus rondging en nu moet je binnenblijven als je klachten hebt. Nu wordt er ook constant getest.
Ik denk ook dat het vaccin heel hoog op het prioriteitenlijstje staat, maar of ik mezelf meteen laat inspuiten.. dat weet ik nog niet, lacht ze. Dat komt weer door zo’n persbericht dat iemand er verlammingsverschijnselen aan heeft overgehouden. Maar ikzelf heb het idee dat het virus minder heftig wordt. Mensen die het krijgen hebben minder heftige klachten.
Ik heb zelfs gehoord dat een positief geteste arts zonder klachten gewoon weer aan het werk moest. Dan denk ik dat ze er zelf ook niet meer zo bang voor zijn? En het is niet de eerste keer dat ik dit hoor. Als je klachtenvrij bent is er waarschijnlijk geen besmettingsgevaar meer?
Bij OP1 zat een huisarts, net drie dagen klachtenvrij, in de studio. Haar man was thuis en had nog steeds corona. Dat soort dingen vind ik erg verwarrend.
Maar die hele corona is erg verwarrend met al die verschillende informatie die je krijgt.
En wat doen wij als reisbureau, zegt ze, we horen het maar aan. Alleen op Kreta was iets aan de hand, en ineens worden alle Griekse eilanden gesloten. Ik vind het triest, maar we kunnen er niks aan doen. Moet ik daar boos over worden? Nee, we kunnen er als branche tegen ageren, maar het eerste dat vereist is, is dat in heel Europa dezelfde regels worden gesteld. Dan ga ik gewoon mijn klanten weer informeren en blijf ik positief.
Ik hoop dat we nu weer in een fase terechtkomen waarin mensen onbezorgd vragen waar ze naar toe kunnen reizen, zegt Inge tot slot.
Ik hoop het met haar.
En wil je een op maat gemaakte reis laten maken voor je volgende trip, ga dan eens langs bij Inge en haar team. Je vindt Swillens reisbureau in Meerssen.
Share this Post
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt. Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.
