Meerssen Momenten in het Park

Zeute Inval, maar nu buiten, lacht Hanneke, want we mogen niet open, zegt ze. We zijn al een week gesloten en omdat we wel een afhaalservice mogen bieden zijn we daar mee begonnen. Hebben we in de eerste lockdown niet gedaan, want toen waren de scholen gesloten en hadden we de kinderen thuis, maar nu zijn ze gewoon naar school en kunnen we van dinsdag tot en met vrijdag maaltijden verkopen en bij mensen thuis bezorgen. Op zaterdag hebben we vrij, want als we dan toch dicht moeten genieten we in de weekenden lekker van de kinderen.

Dit vind ik wel het leukste om te doen, zegt ze haar tafeltje omarmend. Maar het is niet druk genoeg om hier de hele dag te staan en koffie te verkopen. Dus nu staan we vier dagen in de keuken, en is de koffie bijzaak want ik ben er toch.

Wat is er essentieel veranderd?
We hebben meer tijd met onze kinderen moeten doorbrengen en het heeft me doen realiseren dat het ontzettend belangrijk is om die tijd ook te nemen. En eigenlijk kwam ik in de eerste lockdown tot het besef dat geld leuk is om te hebben, maar zeker niet het belangrijkste. We waren met z’n vieren thuis en het was zo leuk en zo gezellig, zegt ze met een stralend gezicht. We waren al drie jaar niet meer op vakantie geweest want we dachten altijd; we kunnen de zaak niet sluiten want we kunnen de inkomsten niet missen als we twee weken weg zijn. En omdat we geen personeel hebben werkten we gewoon door.
We gingen wel eens een weekendje weg hoor, als de kinderen een extra dagje vrij hadden, dus we komen niks te kort, maar nu móesten we dicht. En het was financieel onzeker, absoluut, maar het bleek wel te kunnen.
Toen hebben we twee maanden later, in de zomervakantie, de zaak twee weken gesloten. En we hebben besloten dat we dat ook elk jaar gaan doen. Je kunt wel denken dat je de omzet nodig hebt, maar het is niet zo dat je een jaar later denkt: ik heb 2000 euro over want ik ben vorige jaar niet op vakantie gegaan. Dus we doen het gewoon! Ook nu; je kunt wel proberen om elke euro te pakken, maar we gaan op zaterdag gewoon met de kinderen niks doen.

Wat doen jullie dan in zo’n lockdown?
Gewoon, vooral eigenlijk niks. Thuis zijn en niks hoeven. Heerlijk! Normaal gesproken komen vrienden langs, gaan we op bezoek of een stuk wandelen, maar we zijn altijd bezig. Er was altijd het gevoel; ik heb nu vrij, dus dan moet ik iets doen, of we moeten naar een pretpark. Nu heb je zoveel vrije dagen dat je ook eens niks kunt doen. En dat is mooi.

Jullie hebben niet gepuzzeld?
Oh jawel! lacht ze. In de eerste golf heb ik heel veel legpuzzels gemaakt, de garage opgeruimd en in de beits gezet en de zolder is helemaal opgeruimd. Alles is naar het stort, een kamer is opgeknapt en we zijn nu nog steeds aan het klussen want dat deden we ook nooit op die ene vrije dag. Dan ga je geen zolder opruimen.
Ik ben ook weer aan het lezen sinds de eerste golf en daar ben ik niet meer mee gestopt. Vond ik vroeger heerlijk, zegt ze, maar daar nam ik de tijd niet meer voor. Er moest gestofzuigd worden en de was opgehangen en nu denk ik, mwah, ach..  Dat was positief aan corona.

Wat trekt je er nu doorheen?
Dat gaat wel een beetje op en neer moet ik zeggen. Ik heb echt momenten dat ik in de keuken  sta te janken en me afvraag waar ik het allemaal voor doe. Zet die tent te koop, denk ik dan. Ga ik wel ergens werken, dan heb ik mijn salaris en geen zorgen en geen stress. Vrienden en mensen om ons heen, klanten en familie helpen en steunen ons. En het aller állerergste dat kan gebeuren, is dat ik failliet ga en mijn huis moet verkopen.
Ik heb hele lieve ouders met een groot huis en mijn vader kan fantastisch koken. Dan ga ik weer bij mijn ouders wonen en krijg ik iedere avond heerlijk te eten en zoek ik een baan. Ik denk dat ik in de zorg ga werken, lijkt me heel erg leuk. Begin ik gewoon opnieuw, zegt ze ontspannen. Zo erg is dat niet. Ik heb een heel erg groot sociaal netwerk, dus dan denk ik weer ‘laten we gewoon doorgaan, we zien wel waar het schip strandt’.

Maar het feit dat er geen perspectief is, is wel écht moeilijk. Ik kan hier nu een winkel van maken, een pop-up store openen, maar ja tot wanneer? Als ik nu weet dat we tot februari dicht zijn ga ik dat doen en bedenk ik wel iets. Maar nu hebben ze gezegd dat we tot half december moeten sluiten. Is dat de moeite waard? De cijfers gaan nu best snel omlaag en voor hetzelfde geld kunnen we volgende week weer open.. Ik vind het heel moeilijk dat ik niet weet hoe lang het duurt.

Nu zeggen ze dat er een vaccin gevonden is dat voor 90% werkt en misschien in december of begin volgend jaar kan worden ingezet. Geeft jou dat nog extra hoop, of staat dat er los van?
Ja, dat staat er wel los van. Ik ben blij als het weer een beetje normaal is, maar we zijn zo’n kleine zaak zonder personeel, onze kosten zijn te overzien. Voor ons is het niet zo dat het persé nu allemaal gebeuren moet om het te kunnen redden. Maar het mag wel zo snel mogelijk weer gezellig vol zitten in mijn zaak, want hier heb ik wel genoeg van.

Hoop je dat er iets veranderd is, als dit allemaal voorbij is?
Ja, ik hoop dat mensen iets toleranter zijn, dat er meer saamhorigheidsgevoel komt (wat ik bij mijn klanten al heb hoor), maar laten we het samen leuk houden. Het wordt steeds heftiger een ‘zij tegen ons’. De Belgen doen het niet goed en wij wel en jullie moeten dit en wij moeten dat. En al die complotdenkers.. Ik vind het niet leuk dat mensen denken dat iemand iets doet om een ander te kwetsen of pijn te doen. Daar moet je niet vanuit gaan.

Lost zich dat vanzelf op straks?
Nee, maar ik hoop wel dat we het gevoel krijgen dat we er met z’n allen doorheen zijn gekomen. Het is klaar, het is goed en we sluiten het samen af. Ik hoop echt dat het ondanks alle ellende en alle doden een mooi verhaal is voor later. Dat mijn kinderen kunnen zeggen ‘Oh weet je nog?! In 2020.. toen had ik gewoon vier maanden vrij van school!!’ Dat zou een mooie afsluiting zijn.

Ja, dat denk ik ook. En dan kunnen we weer gezellig bij Hanneke in de Vertierderie d’n Zeute Inval taartjes eten.