daphnedumoulin_coronaHOOPproject_Meerssen

Coronaproject over hoop en zo

Lieve mensen, afgelopen twee jaar heb ik in Meerssen en Maastricht verhalen over hoop gemaakt. Hier lees je een selectie uit al die mooie levensverhalen die ik hier in het dorp heb gemaakt maar er is nog zoveel meer.
Lees onderaan de pagina over het boek waarin al deze verhalen worden gebundeld, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt.

daphnedumoulin_coronaHOOPproject_Sanne

Daniel, Sanne, Isabo, Joshua, DeeJee, en Misty April 2020  Corona week 3

Twee grote handdoeken liggen gedrapeerd in het heuvelachtige limburgse weidegras. Een barbecue brandt gezellig de worstjes gaar, een hond spettert in de Watervalderbeek en Sanne en Daniel genieten zichtbaar van hun rondspringende kroost.
De achterklep van de auto is geopend. Opgestapeld kinderspeelgoed. Het is goed toeven zie ik als ik langsloop. Ik ben benieuwd wat hen blij maakt in deze tijd.

Dit, zegt Daniel en hij wijst om zich heen. We hebben geen tuin vandaar dat we ergens buiten een plek opzoeken om iets leuks te doen. En dat kan met dit weer. Hier zitten we lekker aan het water. Zijn de kinderen ook stil.
Normaal gaan we met z’n allen naar de winkel, maar alles is anders nu. Je kunt niemand opzoeken en er is weinig contact. De kinderen bellen wat met vriendinnen en vrienden. Ja, zegt hij, zoiets.

Ik hoop dat het snel voorbij is, zegt Sanne ondertussen DeeJee behoedend voor een val. Dat iedereen zijn familie weer kan opzoeken, we weer met z’n allen verjaardagen kunnen vieren en de scholen weer open kunnen.
Eindelijk! roept Joshua enthousiast, want school was beter want nu kun je niet zo snel opschieten met leren, legt hij uit.
Ja dat kan wel, roept Isabo vanuit het water, maar nu mag je zelf weten wanneer je opstaat en op school moet je er om half negen zijn anders krijg je straf.
Ja, dat is zo, knikt Joshua.

Wat geeft je hoop? wil ik nog weten voor ik verder loop.
Goed weer, zegt Daniel relaxed met de vleestang zwaaiend. En als de kinderen het ondanks alles toch naar hun zin hebben. Hij draait gauw de worstjes om. Mijn gezin gewoon, zegt hij nog. Ik laat me niet gek maken door wat er allemaal gebeurt. Je doet er toch niks aan.

daphnedumoulin_coronaproject_frank

Frank @ Meerssen | 11 april 2020 coronaweek 4

Het ruikt heerlijk als ik langsloop. Frank staat op het leeggeruimde terras van zijn anders gezellig volle Gasterij lekker in het zonnetje. Zijn inmiddels bekende groene barbecue-ei rookt en het vlees ligt klaar om gegaard te worden.
En morgen sta ik hier weer, zegt hij vrolijk zijn telefoon uit zijn broekzak halend. Ah een bestelling! Frank lacht en klinkt even relaxed als anders.
Ja, waarom niet? We hebben binnen geschilderd en wat opgeknapt en ik geniet van de zon en van de kinderen want daar heb ik nu meer tijd voor. Wat nu plezier brengt is ‘quality time’! Ook al verliezen we een beetje geld, we moeten toch het positieve ervan inzien, zorgen dat we tijd hebben voor onszelf en voor de medemens. Meer stilstaan bij wat je hebt en niet bij wat je nog wílt hebben. Dat, zegt hij.

Ik hoop dat het leven weer wordt als vanouds. Hoewel, twijfelt hij, misschien moet ik zelf wat meer rust inbouwen. Maar dat is moeilijk, het zit niet in de aard van het beestje, maar dat gaan we wel proberen! Als we maar blijven terugdenken aan deze periode en aan wat we nu hebben moet dat wel lukken.

Wat hoop geeft? Dat alles toch altijd wel weer goed komt. En ook al komt het niet allemaal goed, dan is het ook goed. Hij lacht. Ja toch?!
Zijn kinderen luisteren op de achtergrond nieuwsgierig mee naar wat hun vader allemaal te vertellen heeft.

Dan wil ik nog weten wat hij anderen zou willen meegeven.
Dat we niet altijd moeten klagen maar ook eens moeten dragen.
Zijn meiden liggen dubbel.
Dat zegt hij vast vaker, lach ik.
Ja, hij heeft altijd een soepelere versie, lachen ze.
Niet klagen maar dragen! De vleestang deint ritmische mee in de lucht.
Lachend en met een grote zwaai nemen we afscheid, óp naar wat er nog meer te beleven valt in het dorp.

http://www.gasterijgoesting.nl

daphnedumoulin_coronaproject_maria

Maria @ Meerssen | 16 april 2020  coronaweek 5

Maria is kunstenaar, duizendpoot en echt een voorbeeld van hoe ik ouder zou willen worden; pittig, vol plezier en sjiet aon de luij!

Daphne, waar zal ik eens heen fietsen? vraagt ze.
Gewoon je gevoel achterna, zeg ik, dan kom je de verrassendste dingen tegen.
Ja dat klopt. Misschien ga ik wel de hei op.
Weet je, zegt ze, de mensen krijgen weer oog voor de natuur. Ze worden zich er weer bewust van dat ze vogels horen fluiten en ze hebben weer de rust gevonden om leuke dingen te doen.
Kijk, zegt ze als haar kleinkind met zijn vriendin langsloopt. Dekentje onder de arm, mand in de hand. Die twee gaan nu bijvoorbeeld picknicken. Dat is toch geweldig!
‘Hoi sjat!’ roept ze enthousiast naar de overkant.

En vind je dát niet geweldig?! roept ze even later uit. Dat is een Fatboy van Harley Davidson, die hebben geen sissy-bar want daar zit een man alleen op. Als ze er met z’n tweeën op zitten hebben ze er een sissy-bar op laten zetten. Voor hun sissy. Voor wat je onderweg hebt opgepikt!
We gieren het uit. Maar dat mag nu niet meer, we moeten wachten tot het virusje genokt is, zegt ze.

Ik ben geen rustig mens, dat heb je nu eenmaal als je creatief bent. Maar ik heb nu toch redelijk rust gekregen. Als ik de bodem van het flesje wijn zie, dan krijg ik iets gezapigs over me en dan slaap ik ook als een blok, lacht ze ondeugend. En ik denk niet dat ik de enige ben, dus dat mag je gerust zeggen! Dus! We lachen hard en hebben plezier.
Het is de omgéving die rust heeft gegeven, zegt ze. Normaalgesproken beginnen ’s morgensvroeg om vijf uur de eerste vliegtuigen te ronken… die hoor je nu niet meer. Je moet eens naar de lucht kijken. Alles is helder. Ik kuch ook minder. Je ziet ook zo’n intens blauwe kleur in de lucht die ik nog nooit eerder zo gezien heb. En als je bedenkt dat ze in India ineens de Himalaya weer kunnen zien! Vind je dat niet schokkend?! Dat doen wij!! roept ze uit.
En moet je kijken wat voor troep we in de rivieren en rioleringen vinden. Dat doen wij! Dat is toch niet normaal!

Ik hoop dat de mens deze tijd als een vette waarschuwing ervaart. We moeten een stapje terug doen en zelfs dan hebben we meer dan genoeg.

daphnedumoulin_coronaproject

José april 2020 coronaweek 6

Voor de ingang van de apotheek staat een met oranje plastic overdekte Heras hekwerkstellage opgesteld die verdeeld is in twee vakken met aan weerszijden stoeltjes. Rechts ga je naar binnen en via de andere kant weer naar buiten. Tenzij iemand zich vergist, dan is het hannesen geblazen.

We staan met z’n allen geduldig in de rij in het zonnetje te wachten. Als ik aan de beurt ben loop ik rechts door de sluis en zie ik een nóg indrukwekkender geheel van plastic en plexiglas voor mijn neus verschijnen. Ik kom niet verder dan het halletje en zet geen stap in de ruimte waar pilletjes en smeerseltjes bewaard en gemaakt worden. Zo wordt er niks aan een toevallige virusbesmetting overgelaten.

Ik roep mijn gegevens naar José die ver weg achter de balie in haar computer kijkt. Even later schuift ze doosjes en pilletjes via een lade door de plastic muur heen naar me toe. Ik ben onder de indruk van zoveel creativiteit.
Ik vraag haar wat ze ondanks alles in deze coronatijd meer is gaan waarderen.
Nou, zegt ze, het is prettig om in dit beroep meer contact met mensen te kunnen hebben. Het is moeilijk om iets uit te leggen zo, zegt ze vanachter het ruitje dat ons scheidt. Hoe het voorheen ging ben ik wel echt meer gaan waarderen.

En zijn er dingen veranderd die wél positief zijn die je graag zou willen meenemen als het straks allemaal voorbij is? vraag ik.
Daar moet José even goed over nadenken.
Nee, zegt ze dan toch stellig. Eigenlijk niet. Ik ben blij als het leven weer als vanouds is.

En dan moet ik haar laten gaan. Er staat een meneer geduldig achter me te wachten.
Alle tijd hoor, zegt hij.
Fijn vind ik dat aan deze tijd.

daphnedumoulin_coronaproject

Simon juli 2020 coronaweek 17

Verheug je vast op het verhaal van Simon, anesthesiemedewerker die tijdens de lockdown ineens verpleegkundige werd op de IC en bij een spoedsein moest helpen met intuberen van Coronapatienten.
Een boeiend en inspirerend verhaal van iemand die een missie heeft.

Bij mij viel het gelukkig mee, maar sommige collega’s hebben wel echt ellendige dingen meegemaakt, zegt Simon. Maar we hadden alles onder controle. We hadden genoeg bedden en genoeg beschermingsmiddelen. Maar toen ik er naartoe ging dacht ik echt, dit wordt een ramp, ik ben in levensgevaar.
Ik heb me altijd afgevraagd hoe jonge mensen van 19 jaar oud in tijden van oorlog naar de frontlinie konden gaan, wetende dat ze kunnen sterven. En dit voelde precies zo, ik ga de strijd aan, ik kan sterven, vooral als zwarte man want wij lopen vaak meer risico om te sterven blijkt, maar ik was niet bang. Je hebt gewoon een doel waar je samen voor gaat. Het is een missie om mensen te helpen.

Een verhaal over hoop, onze jonge generatie, je gezegend voelen, het enorme gemis van aanraking en het belang van handen wassen. Je leest het hier.

daphnedumoulin_coronaproject

Hanneke november 2020 coronaweek 35

Al sinds een paar dagen kom ik langs een uitnodigend gedekt tafeltje, gestald voor de deur van een gezellige Vertierderie. Geblokt kleedje, een schaaltje heerlijk ruikende wafels, een briefje met ‘hier bellen’ onder een ouderwets belletje geschoven.

Zeute Inval, maar nu buiten, lacht Hanneke, want we mogen niet open. We zijn al een week gesloten en omdat we wel een afhaalservice mogen bieden zijn we daar mee begonnen.

Hanneke vertelt hoe ze de lockdown doorkomt, over wat voor haar het allerbelangrijkste is in het leven, wat het ergste is dat kan gebeuren en hoe ze worstelt met het feit dat er geen perspectief is. Maar vooral ook over hoop en hoe deze tijd haar iets heel moois heeft gebracht.

daphnedumoulin_coronaproject

Youri en Stefanie mei 2020 coronaweek 11

Stefanie zit gezellig aan een tafeltje op een verder leeg terras te werken. Stoelen staan opgestapeld in afwachting van de grote dag waarop de horeca weer open mag.
Dat de zaak van haar Youri moest sluiten en ze samen iets anders moesten gaan bedenken om geld te verdienen was voor haar de grootste uitdaging van afgelopen periode.

We hebben bezorgen en afhalen opgezet, zegt ze. Het maakt de omzet die je verliest niet goed, maar het helpt wel iets om de vaste lasten te kunnen dragen.
Het heeft veel stress opgeleverd, maar ook hele leuke reacties van mensen die eten kwamen halen. Mensen die erover dachten om hun keuken te verkopen en elke dag te komen bestellen bij ons, dat is leuk om te horen.
Veel wakker gelegen ook, maar we hebben het wel goed opgepakt. 
Ik werk zelf fulltime en na mijn werk kwam ik hier naartoe om als bezorger te functioneren dus ik had tijdelijk twee banen, lacht ze. Het leven was ineens veel drukker dan normaal terwijl het voor heel veel mensen juist stilstaat.

We wisten niet wat we konden verwachten maar elke dag maakten we een ander gerecht klaar en de ene keer was het te doen en de andere keer was het weer heel druk. Maar het was wel heel leuk en het heeft veel nieuwe gasten opgeleverd die hier nog nooit eerder waren geweest. We hopen dat die gasten ook komen zodra we weer open mogen.

Eigenlijk heeft het de naam van de zaak echt goed gedaan. Dat was een enorm voordeel, want Youri zijn zaak bestaat pas een jaar. En misschien heeft het wel meer gasten gebracht dan als hij gewoon open was geweest.

Wat heb je over jezelf ontdekt?
Nou, Youri kon zich heel snel aanpassen aan de situatie en hij kon snel creatief nadenken over hoe iets positiefs uit de situatie te halen. Dat vond ik mooi om te zien.
En mijn aanpassingsvermogen om naast mijn baan hier te helpen met bezorgen en posts te maken voor social media. Daar heb ik veel van geleerd. Ik vind het leuk om creatief mee te denken. We hebben het echt met z’n allen samen gedaan.

Hoop geeft me dat we zoveel nieuwe mensen hebben bereikt in de afgelopen weken. En we hopen dat als mensen de markt op lopen dat ze denken; bij Preuf moet ik zijn, want dat was fantastisch vorige keer.

daphnedumoulin_coronaproject

Nellie en Wil @ Voedselbank Meerssen | December Coronaweek 36

Het is een komen en gaan bij Ruggesteun. Als de deur eenmaal geopend is gaat Nellie aan het werk. Twee uur lang tilt zij mandjes en beent ze samen met haar man Wil naar de diepvrieskist om mensen van hun wekelijks voedingspakket te voorzien. Dit keer zijn er harde broodjes uit de vriezer. En snacks.
Je hoeft straks niet meer naar de sportschool, grap ik. Nellie lacht hartelijk. Het valt me op hoe positief iedereen is en hoe vriendelijk, gezellig en ontspannen de sfeer.
Altijd blijven lachen, zeggen hongerige monden.

Het platje staat vol rekken ingezamelde winterjassen. Spelletjes liggen op een schap, cadeaucheques en giftcertificaten hangen aan de muur.
Er komt zich iemand inschrijven. Hij krijgt een briefje mee zodat hij zich kan melden bij Trajekt. Daar wordt zijn situatie bekeken en wordt bepaald of hij recht heeft op de hulp van voedselbank Limburg, of op een steuntje in de rug.

Hier lees je meer.

daphnedumoulin_coronaproject

Tanja | december 2020 coronaweek 39

Tanja brengt toch zo'n positieve vibe in de Lidl om de hoek! Haar móest ik gewoon vragen hoe dat nu is om als supermarktmedewerker zoveel mensen op een dag te ontmoeten en hoe dat dan ging in maart, toen we allemaal zo schrokken van wat op ons afkwam.

Hier lees je ook over hoe zij nu omgaat met deze tweede golf, vlak voordat in de iets minder intelligente lockdown alle niet-essentieel winkels weer moeten sluiten. En je leest over wc-papier natuurlijk.
Het was weer een hele fascinerende en gezellige ontmoeting met een bijzonder mens. Je leest het hier!

Image

Sylvia en Desiree @ Silly Days Meerssen | 29 December Coronaweek 42

Bij Silly Days staan kledingrekken buiten. Waar eerst koffie werd geschonken en taartjes gegeten snuffelen mensen nu in de rekken naar een vintage kledingstuk want de horeca is weer gesloten. Eigenlijk komt dat wel goed uit, want dit heb ik altijd al willen doen, zegt Desiree, zo’n vintage winkelcafeetje.
Kijk, hier hebben we een zaaltje waar we feesten houden, zegt ze.
Ik zie mooi opgedekte tafels die de ruimte sieren. Het cafe is een winkeltje geworden met middenin als een vreemd object de bar.
Kom anders volgende week even terug voor je verhaal, zegt ze, dan is het wat minder druk.

En dan gaat de telefoon. Het is Desiree. Ik heb geen goed nieuws, zegt ze. We zijn de kleding aan het inpakken, want er mag niks meer verkocht worden als je geen essentieel winkel hebt.
Sylvia en ik hebben het er gisteren al over gehad. We denken erover om de handdoek in de ring te gooien. Ik verwacht niet dat we voor maart open mogen omdat ze de lockdown over de carnaval heen willen tillen, verwachten wij, en dat redden we financieel niet meer. Als we nu perspectief hadden, dan wisten we waar we naar toe konden werken, maar als ik nog eens 6 jaar moeten werken om alles weer op te bouwen, dan ben ik 60 en dat heeft geen zin meer.
Sylvia en Desiree hebben een verhaal om echt even voor te gaan zitten. Maar dat lees je straks in het boek! Daarover kun je onderaan de pagina info krijgen!

daphnedumoulin_coronahoopproject

Lynnsey en Elaine @ Meerssen | Februari 2021 Coronaweek 48

Ik heb ook het idee dat heel veel jongeren zeggen dat het wel goed gaat, zegt Elaine, maar als je vraagt hoe het echt zou gaan, dan zit er meer achter die lach.
We moeten elkaar erdoorheen helpen. Hoe leuk is het om onbekenden tegen te komen op de schaatsbaan en even te praten en met elkaar te kunnen lachen. En daar zijn we denk ik wel aan toe: vrij kunnen praten over niks en lachen.

En als ik je zou vragen of afgelopen jaar toch iets positiefs heeft gebracht?
Daar hoeft Elaine niet lang over na te denken: Dat je moet beseffen dat niet alles zo vanzelfsprekend is. Dat je juist moet waarderen wat je hebt en dat je kijkt naar de kleine dingen die het leven nu leuk maken, al is dat gewoon een dag dat de zon schijnt en het ijs dik genoeg is om te schaatsen. Gewoon tegen oudere mensen goeiedag zeggen.
Meer over deze prachtmeiden lees je in het boek!

daphnedumoulin_coronahoopproject

Alex en Michel maart 2021 coronaweek 53

Wetenschappers doen nieuwe ontdekking in de strijd tegen corona en kunnen alle hulp gebruiken

Ik bel aan bij chemisch technoloog Michel. Het is een stralende dag en ik word warm welkom geheten. Het desinfectieflesje staat klaar, net als de koffie en de paaseitjes. Alex zit al klaar aan een tafel bezaaid met de nieuwste vakliteratuur, wetenschappelijke artikelen en dikke boeken waar gele bladwijzers uitsteken. Op een statafel staan de Water4life apparaten die hij ism DSM ontwikkeld heeft om in ontwikkelingslanden verontreinigd water via een eenvoudig systeem te reinigen tot drinkwater.
Deze mannen zijn gedreven, dat ademt de hele ruimte.

Alex steekt meteen enthousiast van wal over zijn drinkwatersysteem waar ook koper en zilver in verwerkt zijn. Cholera, Dysenterie en Tyfus komen via vervuild water in het lichaam en dat kunnen we eruit filteren, zegt hij.
En ik heb een leuke anekdote: ik was in India waar een guru water uit de Ganges in een koperen ketel bewaarde. Vervolgens werd er een dag lang gebeden waarna mensen het water dronken maar niet ziek werden. Het komt door de ketel, zegt Alex, want het koper doodt bacteriën en virussen. Dat doet elk koperoppervlak. In ziekenhuizen worden deurklinken steeds vaker van koper gemaakt en het wordt ingezet om de MRSA-bacterie te bestrijden.
Dus wij dachten, kunnen we hier niet iets mee doen en iets simpels bedenken dat de wereld weer verder helpt uit de coronapandemie?

Hoe het met het klemmetje zit lees je in hun verhaal!

daphnedumoulin_coronaproject

Emilio @ Meerssen | April coronaweek 7 Corona verbroederd

Een schitterend nieuwe etalage prijkt in de winkelstraat van Meerssen. Houten malletjes van schoenen sieren de muur, rollen leer liggen mooi opgestapeld. Riemen en tassen zijn met liefde uitgestald en achterdoor zit een man met lederen schort voorgebonden aan een werkbank iets te maken. Emilio is zijn naam. En ik ben van harte welkom als hij vertelt over zijn Coronatijd.

Ik heb twee kleinkinderen van 1 jaar oud in België, dus we zien elkaar niet. Je komt de grens niet over en áls je de grens over komt, kun je je kinderen niet aanraken. Het is allemaal heel afstandelijk. Dat is heel bizar.
Zakelijk stort alles in mekaar, er is geen aanloop meer, je moet het doen met wat de regering je geeft en toch voel ik me er heel rustig bij. Het is wat het is.
En eigenlijk voel ik dit ook als een van mijn meest creatieve periodes. Ik kan me in alle rust overgeven aan mijn creativiteit. Ideeen waar ik al jaren mee rondloop ga ik uitwerken. Mijn mooiste creaties komen nu, zegt hij.

Het was spannend want ik verhuisde ook nog eens van pand. Ik dacht, dit is een goede stap, ik ga vooruit, straks kan ik mijn boterham beter verdienen, ik kom op een betere plek en dan komt ineens Corona en kun je een pistool afschieten in de straten en je raakt niemand.
Mensen geven geen geld meer uit, maar je moet toch door met je verhuizing. Dus het is heel dubbel.

daphnedumoulin_Soezies_CoronaHOOPproject

Jaqueline | februari 2022 coronaweek 102

Ik ben in september 2021 dit bedrijfje gestart, maar ik had niet gedacht dat het nog zo’n heftige tijd zou worden.

Ik denk dat ik toch best nog positief ben zegt Jacqueline aan de vooravond van de persconferentie. Er is veel gebeurd, we hebben ellende meegemaakt en de zaak loopt ook niet zoals het hoort, maar je moet het leven nemen zoals het komt. Het leven is niet zo slecht, ik heb nog altijd plezier. Er zijn nog genoeg leuke dingen. Zoals afgelopen zondag. Toen zijn we sinds lange tijd weer met het gezin gaan uiteten. Jaqueline straalt.
We zijn wel extra vroeg gegaan want als er heel veel mensen zijn vind ik het toch niet fijn. Mijn schoonouders zijn aan corona overleden en dat blijft toch in je achterhoofd zitten.

Nu is uitgelekt dat vanaf volgende week vrijdag echt alles open gaat, zeg ik.
Jacqueline reageert geschrokken. Ja dat gaat helemaal mis met carnaval, zegt ze. En na de carnaval zullen ze ons wel weer hebben. Ik weet het niet. Een paar weken geleden moesten we allemaal FFP2 mondkapjes dragen en nu is omikron ineens niet meer gevaarlijk en mag alles weer. Ik krijg er een dubbel gevoel bij, zegt ze. Hebben ze ons voor de gek gehouden? Hoe zit dat nou? Er ‘klopt’ iets niet in het verhaal. Dat kan toch bijna niet.

Aan Jaqueline haar verhaal wordt nog gewerkt, maar nog even dit:
Ik denk dat de mens er weer sterker uit komt, want we worden met beide benen op de grond gezet. Foeps, het leven kan ineens veranderd zijn. Geniet van de dingen en leef bewuster want het kan zo voorbij zijn, zou ik willen zeggen.

Jaqueline heeft heel wat voor haar kiezen gekregen, maar deze tijd heeft toch ook heel veel positiefs gebracht.
Oh ja zeker, zegt ze. Ik waardeer meer wat ik heb. Ik vind het niet erg meer om thuis te zijn hoewel ik in het begin heel onrustig werd van wat ik allemaal moest dóen.
Haar wel heel bijzondere verhaal lees je later in het boek.

En dan is er Lilian, die genoten heeft van de rust, Marianne die nog nooit zo gelukkig is geweest als in coronatijd, meneer pastoor die dood en dood ziek is geweest en de mis online deed en zich voorstelde dat de mensen gewoon voor zijn neus in de kerk zaten.
En onze Anni en Mia die er gewoon met hun rollator op uit gaan voor een koffie to go.
Inge die je alles kan vertellen over code rood en geel binnen de reisbranche, René die gewoon kleding heeft blijven verkopen en niet zo bang is, Melissa die plots moest knippen met een hip masker voor, Merel die terug moest komen uit de VS en hier op het plein haar workout deed en en en. Een deel van de verhalen lees je op deze site of straks in het boek.

Share this Post