Maria @ Meerssen
Maria is kunstenaar, duizendpoot en echt een voorbeeld van hoe ik ouder zou willen worden. Pittig, vol plezier en sjiet aon de luij!
Daphne, waar zal ik eens heen fietsen? vraagt ze.
Gewoon je gevoel achterna, zeg ik, dan kom je de verrassendste dingen tegen.
Ja dat klopt. Misschien ga ik wel de hei op.
Weet je, de mensen krijgen weer oog voor de natuur, zegt ze. Ze worden er zich weer bewust van dat ze vogels horen, en ze hebben weer rust om dingen te doen.
Kijk, zegt ze, die gaan nu picknicken. Haar kleinkind loopt langs, geen knuffel maar een enthousiaste ‘hoi sjat!!’ galmt door de straten.
Vind je het niet geweldig?! Roept ze even later uit, dat is een Fatboy van Harley Davidson, die hebben geen sissy-bar, daar zit een man alleen op. Als ze er met z’n tweeën op zitten hebben ze er een sissybar op laten zetten voor hun sissy. Voor wat je onderweg hebt opgepikt! We gieren het uit. Maar dat mag nu niet meer, we moeten wachten tot het virusje genokt is.
Ik ben geen rustig mens, dat heb je nu eenmaal als je creatief bent, maar ik heb nu redelijke rust gekregen. Als ik de bodem van het flesje wijn zie, dan krijg ik iets gezapigs over me en dan slaap ik ook als een blok. Lacht ze ondeugend. Ik denk niet dat ik de enige ben! Dus dat mag je gerust zeggen! En ik heb mijn eigen wijn betaald dus waar bemoeien ze zich mee?! We lachen hard. Dus!
Nee, de omgéving heeft rust gegeven, zegt ze. Als je weet dat hier ’s morgens om vijf, zes uur de eerste vliegtuigen beginnen te ronken… dat horen we nu niet meer. Je moet eens naar de lucht kijken, alles is helder, ik kuch ook minder. Je ziet ook zo’n heftig blauw dat heb ik nooit eerder zo gezien. En als je bedenkt dat ze in India de Himalaya weer kunnen zien! Vind je dat niet schokkend?! Dat doen wij!!
En moet je kijken wat we in de rivieren en rioleringen vinden, dat doen wij! Dat is toch niet normaal!
Ik hoop dat de mensen dit ervaren als een vette waarschuwing. Stapje terug moeten we doen en dan hebben we zat op genoeg.
Share this Post
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project verzamel ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
En dan is het oktober met een tweede gedeeltelijke lockdown. En dat is weer een heel ander verhaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt. Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.
Mocht je nu iemand kennen die door corona in een heel bijzondere situatie zit en die mee wilt doen met het project, laat het me even weten, of stuur degene de link even door. Grijp je kans! Je bent van harte welkom. Dank je wel!
