Roma@Amsterdam
Het was koud op het museumplein, ijskoud. De inkt in mijn pen wilde vrijwel niet meer vloeien.
Kinderen schaatsten op de vijver en Roma zat langs de kant te kijken. Ik hoopte dat ze mee wilde doen aan I can See You en een stukje wilde schrijven, want dat was mijn doel voor die dag. Ik wilde minstens één bladzijde gevuld hebben met verschillende handschriften. En het mooie was dat deze interessante vrouw ook haar verhaal wilde vertellen. Binnen gelukkig!
Ik ben in het oerwoud opgegroeid. Letterlijk, vertelt ze, haar handen warmend aan de thee. Het was een wereld van ervaren en voelen. Met je blote voeten in de aarde, in bomen klimmen en al je zintuigen gebruiken. Mij kon je altijd in de natuur vinden en als ik eerlijk ben ligt daar nog steeds mijn hart.
Haar dochtertje zit een stukje verderop op een veel te hoge kruk ijverig een tekening voor mij te maken. De schaatsen bungelen aan haar voeten.
Zeven was ik toen ik voor het eerst sneeuw zag liggen en over ijs liep. Hier in Amsterdam. Ik herinner het me nog goed, het was magisch! Maar het was ook een erg verwarrende tijd want ik was afgesneden van mijn moeder en van mijn vertrouwde natuur. Hier waren geen bomen en groeide geen gras. Ik ging van warmte naar kou. Maar het contrast werd nog veel groter, want het gemis maakte dat ik niet meer wilde voelen.
Ik ben op topniveau karate gaan doen. Dat is een sport waarbij je je gevoel moet uitschakelen dus dat kwam me goed van pas toen.
Tja, zucht ze, ik verloor daarmee natuurlijk ook grip op mezelf en op de wereld om me heen, en om weer een beetje contact met die wereld te krijgen ben ik gestopt met topsport en ben ik natuurkunde gaan studeren.
Prachtig, natuurkunde!.. zei ik, maar met ‘natuur’ heeft het weinig te maken toch? Nou, zei ze, natuurkunde omschrijft hoe de natuur in elkaar zit volgens modellen en dat was overzichtelijk. Het gaf me rust. Het is een prachtig vak. Wat mensen niet weten is dat het eigenlijk gaat om het niet-weten. Je zoekt naar wat je niet weet. Ken je het gezegde: hoe meer je weet hoe meer je ontdekt hoe weinig je weet? Daar gaat het om.
Dus je kon het ook als een metafoor van je leven zien? Ik was gefascineerd. Precies, een zoektocht naar het niet-weten werd een zoektocht naar dat wat ik niet meer wist van mezelf. En naar wat grip op de wereld om me heen. Ik had namelijk een enorme behoefte aan stabiliteit.
Ja en weet je, de ratio bleek toepasbaar op de aarde, maar mensen kon het niet vangen en de wereld werd alleen maar een nog groter raadsel. Al die modellen hielpen me dus niet om mensen en mezelf te begrijpen en dat viel behoorlijk tegen. Het werd een totale confrontatie met mijn rationele ik, kun je wel zeggen.
Ik kon niet anders dan op een andere manier naar mezelf te leren kijken en ik ben mijn emoties weer gaan omarmen. Want dat was wat ik nog miste. 31 jaar lang had ik mijn lichaam leren kennen en discipline opgebouwd, ik had geen contact meer met mijn roots en mezelf, geen grip meer op het leven en de ratio had me ook niet veel verder gebracht.
Mijn gevoel, mijn intuïtie, dat wat ik weggestopt had en wat niet meer zichtbaar was moest weer naar de oppervlakte. Ik moest weer terug naar mijn eigen natuur. Het is die zoektocht, mijn niet-weten uit de natuurkunde, die me uiteindelijk weer inzicht gaf in mezelf. Je kunt het niet allemaal met je hoofd oplossen, je lijf en je gevoel heb je minstens zo hard nodig zegt ze.
Mijn droom, vraag je? Weer te leven in en met de natuur, in balans te zijn, harmonie en rust te vinden en dat weer door te geven aan mijn kinderen, zodat ze opgroeien als evenwichtige en weldenkende mensen.
‘Kijk, dit ben jij, ik heb jou getekend! Ik kan goed tekenen en ik word later kunstenaar!’ Ik krijg een velletje met hartjes en een portret. Precies zoals zij mij ziet. Ik ben geraakt door deze mensen. Ik kan weer naar huis.
Roma coacht mensen in de ICT, geeft karateles, speelt gitaar en dat is vast nog lang niet alles!
