Erik @ Maastricht | Januari Coronaweek 46

Het is piekeren, piekeren, piekeren, zegt Erik die zojuist zijn zaak heeft dichtgetimmerd tegen de relschoppers die vanavond de stad dreigen te vernielen.
Onwerkelijk is het, en dat is het al sinds maart. Toen de horeca weer open mocht was dat zo’n opluchting, maar op 15 oktober sloeg tegen alle verwachtingen in het noodlot weer toe en moesten we de deuren opnieuw sluiten. En wanneer kunnen we weer draaien?… vraagt hij moedeloos. Ook financieel vraag je je af hoe lang het nog kan duren voordat je naar de klote gaat.

Met wat vandaag gebeurt heb ik het heel erg zwaar. Al dat uitschot dat hier komt vernielen heeft geen respect naar hun ouders of naar de maatschappij. We hebben het als ondernemer al heel erg moeilijk en nu zitten we twee weken voor Carnaval wat normaal lachen, gieren, brullen is en nu heb ik mijn zaak helemaal dichtgemaakt met hout zodat ze mijn ruiten niet in kunnen slaan, zegt Erik verbijsterd. Het is bizar. Dit gaat toch richting een burgeroorlog. Erik heeft de tranen in zijn ogen staan.
Wanneer stopt dit? En ik heb al twee, drie maanden geleden voorspeld dat het niet goed kon blijven gaan. Mensen zitten thuis en kunnen nergens heen, hoe lang houden we dat nog vol? We zitten opgesloten, onze vrijheid wordt afgenomen. Het zat er al langer aan te komen maar nu voel je de woede echt in de lucht hangen.

En thuis werkt het ook door. We zijn twee horecamensen die altijd werken en we zitten nu al bijna 7 maanden thuis. Hoe houden we straks het hoofd nog boven water?

Wat vind jij het moeilijkste aan deze tijd?

Alles, zegt hij schouderophalend. Het is een onwerkelijke tijd, we zitten in een oorlog zonder geweld, althans.. nu is er een oorlog met geweld, veroorzaakte door hersenloze mensen. Ik snap niet waar ze mee bezig zijn, zegt hij aangedaan. Hebben ze geen baan? Laat ons met rust. Houd dit land hoog. Ik had deze rellen en vernielingen nooit in Nederland verwacht. Maar je ziet het wel. Vandaag Maastricht, morgen Heerenveen, wanneer stopt dit? Ze moeten het leger inschakelen, zegt Erik.

Ben je bang?

Nee, ik ben niet bang voor vanavond, ik ben thuis, maar ik ben bang hoe het straks financieel gaat aflopen. Maar volgens de geruchten schijnen er vanavond toch wel heftige rellen te komen, maar hoe of wat..

Hoe kom je aan die informatie?

Ik ben bekend Maastrichtenaar en ik hoor hier en daar iets. Dus ik hoop dat de jongens van MVV onze stad redden, want de politie kan het niet alleen aan.
Blijf van onze stad af, zegt hij ontdaan. Van iedere stad trouwens. Het is toch triest dat mensen een ziekenhuis aanvallen, ligt daar dan geen familie? Waar zijn ze in godsnaam mee bezig? Onze oudere mensen hebben in 1940 genoeg meegemaakt, moeten ze dit dan ook nog meemaken?

Wat trekt je erdoorheen? 

Mijn vrouw. Ja. Zij is mijn alles. Zij heeft het ook zwaar en samen pakken we het sterk op. We kunnen samen praten en huilen en we wandelen, we kunnen heel goed met elkaar overweg. We helpen elkaar om er bovenop te komen. En we eten lekker, lacht hij dan toch nog.

Ik durf het bijna niet te vragen maar is er ook nog iets positiefs aan corona geweest?

Kan er iets positiefs aan zijn? vraagt hij. Ik hoop dat we elkaar blijven steunen, het is niet niks deze crisis, en ik blijf het een onwerkelijke tijd vinden. Mensen die zoiets doen, alles vernielen zoals afgelopen weekend.. Erik is volledig van de kaart.

Heb je iets over jezelf geleerd?

Rustig aan doen. Ik was na alle negativiteit van de tweede lockdown toch weer positief aan het worden. Tot het afgelopen weekend, want als je ziet wat toen allemaal gebeurde. Niemand heeft hier iets aan, we moeten er samen uit komen en sterk worden. Zo niet, dan kieperen we allemaal om.

Wat ga je doen om hier vanavond toch doorheen te komen?

Ik denk dat het een hele zware avond wordt. Ik kan pas positief blijven als er niks gebeurt. Afwachten. Ik blijf erbij dat het heel onwerkelijk is.