Poeh wat was het heet afgelopen zomer. De stad leek uitgestorven maar het handjevol mensen dat er rondliep om wat verkoeling in airco-gekoelde winkels te zoeken hadden we hard nodig, want die moesten gefotografeerd.
'Ik wil graag op blote voeten', zegt Marit. 'Ik weet niet waarom, maar het voelt alsof het zo moet.’
Wat nerveus liep ze mee naar de drukste straat van Maastricht om volledig uit haar comfortzone dit project te doen: jezelf ontdekken door uit te drukken wat je anders van jezelf niet mag voelen.
Dat ontstond echter niet zomaar. Een dag eerder zochten we de schaduw op voor een wandeling en een goed gesprek. Als je je leven zou vatten in een foto, hoe zou die er dan uitzien? En waar gaan we die dan maken?
Nou, dat bleek midden tussen de mensen. Dus plaats ik mijn statief en legt Marit haar schoenen naast mijn tas.
Ik tel tot drie… ‘NU!’
Er komt geen geluid, maar ze schreeuwt haar longen uit haar lijf. Niemand is onder de indruk, niemand kijkt, ze lijkt onzichtbaar en het leven gaat gewoon door alsof er niks aan de hand is.
Als we een paar dagen later de foto’s bekijken valt het haar op dat haar vuisten gebald zijn en ze boosheid uitstraalt. ‘Ik kijk boos……’ hoor ik een aarzelende stem. Ze is geschokt. ‘Wat erg!’
En dat is precies waar dit project over gaat. We fotograferen achter je masker en halen eruit wat je voor jezelf verborgen hebt en waar de kern ligt van waar je vastloopt. Dat ga ik je niet vertellen, maar dat ontstaat tijdens het fotograferen zodat je het zelf kunt zien.