Daan bij Uitbalie Theater Maastricht; ik vind het een spannende tijd

Daan @Maastricht | September corona week 27

Het was een pittige tijd, zegt Daan die als vanouds weer achter de Uitbalie van het Theater zit.
Donderdag 12 maart kwam het nieuws dat alle theaters dicht gingen en die dag hebben we voorstellingen geannuleerd en verplaatst. En vrijdag de dertiende ging alles dicht, zegt hij.
Het theater was hermetisch gesloten en we hebben thuis gewerkt. Maar ook de crèches gingen dicht en ik heb een baby van 6 maanden, dus we hebben een hele pittige tijd gehad. 

Wat heb je in die tijd gedaan?

Ik heb rondgewandeld in de Jekervallei. Het was prachtig weer, we hebben maandenlang zon gehad. Het was ook een bevreemdende tijd waarin je niemand kon zien.
Ons zoontje ging normaalgesproken een keer per week naar zijn grootouders, maar die konden ook niet meer oppassen, dus het was wel even een geregel allemaal.
Ik heb die eerste weken dan ook wel als hectisch ervaren, want je weet helemaal niet wat er gaat gebeuren. Het is best wel spannend zelfs, al die besmettingen. Op een gegeven moment wen je eraan en gaan mensen die anderhalve meter respecteren en die slijt er een beetje in.
Ik heb het uiteindelijk toch als een bijzondere, interessante en leerrijke periode ervaren, maar wel leuk dat we nu weer aan de slag kunnen na dat bijna half jaar thuis zijn.

Willem was zes maanden toen de lockdown in ging en naar aanloop van zijn eerste verjaardag heb ik hem dagelijks zien opgroeien. Bij gebrek aan een crèche heb ik 24 uur per dag zorg voor hem gehad.
Mijn vouw werkte thuis keihard door en ik werkte deeltijd, want zoveel kaarten voor voorstellingen waren er niet meer te verkopen, dus ik heb elke dag wel anderhalf uur met hem door het Jekerdal en de wijngaarden gewandeld. Dat was een prachtige tijd eigenlijk. Ik zal het nooit vergeten, zo’n periode. Het hoeft voor mij niet nog een keer, maar het is natuurlijk wel heel indrukwekkend geweest.

Wat vond je leuk om te doen in die periode?

Klussen in huis, maar ook gewoon werken. Ik vond het leuk dat ik met mijn laptopje tussen de openslaande deuren kon zitten met zicht op de tuin en een baby die naast je speelt op een kleedje.
Je doet boodschappen en je ziet dat je kind ineens kan staan. En je kunt hem ineens op het stuur van je fiets meenemen, want hij kan zitten en je ziet dat je steeds meer kunt doen zo samen. We begonnen met wandelen en we eindigden met fietsen. Dus het is een geweldig tijd geweest. En dan heb ik het echt over die eerste twee maanden tot mei, de echt de lockdown, de periode totdat de horeca en de crèches weer opengingen in juni. Daarna werd alles weer normaler, ik werkte nog wel thuis maar Willem ging weer twee dagen naar de crèche.

Heeft iets je hoop gegeven?

Hoop is bij mij gebaseerd op hoe mensen met zo’n pandemie omgaan. Ik vond dat vooral in de eerste twee maanden, ook mensen die anti-autoritair ingesteld zijn, zich heel goed aan de regels hielden. Dat heeft ook maar een beperkte geldigheidsduur, maar het geeft mij wel hoop dat de mens, als er echt crises uitbreken, ook echt eensgezind kan zijn en er samen de schouders onder zet.

Maar je ziet nu ook dat mensen uiteengedreven worden. Ook door verschillende media, met viruswaarheid/ viruswaanzin. Je ziet dat de mens op een gegeven moment ook moe is van dat virus en zich niet meer aan de regels wilt houden. Dat mensen zelfs complottheorieën gaan bedenken. Daarvan ontgaat mij een beetje de logica, maar wat mij hoop gaf was dat iedereen samenwerkte.

Nu begint het leven weer normaal te worden, maar ik vind het eigenlijk wel een spannende periode, moet ik zeggen. We gaan gewoon weer open, we verkopen kaarten, maar voor een vrijwel lege zaal. We zijn wel uitverkocht, maar iedereen zit op anderhalve meter afstand. We moeten onszelf op dit moment opnieuw uitvinden.

Wat vind je er spannend aan?

Nou vooral omdat we ervoor gekozen hebben om een heel seizoen in tweeën te knippen. We hopen erop dat er op één januari geen corona meer is. Het is er wel, maar we hopen dat er wat versoepeld kan worden, dus wat wij nu vanaf januari verkopen, is (voor een enkele voorstelling) voor een gevulde zaal. Dat gaan we wel pas vanaf oktober doen, dus het is nog niet helemaal zeker, maar het is wel spannend dat wij nog heel erg afhankelijk zijn van de ontwikkelingen van zo’n virus.

En het gaat iedereen aan, ook de horeca, alles. Terrassen gaan zometeen ook weer dicht, dan moet je een kroeg weer in, maar als je een klein cafeetje bent in maastricht, dan ga je het deze winter niet redden.
Wij als theater redden we het op de een of andere manier toch wel, maar wij zijn dan ook gaan uitwijken naar het MECC waar wij voor 1250 personen een theater kunnen hebben. Zonder die anderhalve meter zou je er best 8000 man neer kunnen zetten. Dus het komt wel goed. Maar ik vind het spannend. Er kan elke dag iets veranderen.
Nu zie je dat er weer een tweede uitbraak gaande is en ik vraag me af wat ze nu weer gaan bedenken aan maatregelen. Dat vind ik spannend want wellicht is het werk van afgelopen maanden voor niks geweest. Het is erg onzeker allemaal.

Is er iets positiefs aan corona dat je graag zou willen meenemen?

Dat ik nu voor de eerste keer in mijn leven echt merk dat mensen eensgezind kunnen zijn, en als er een crisis is, en mensen een beetje bang zijn, ze zich toch vastklampen aan een autoriteit zoals de regering. Mensen keken toch met angst en beven die persconferentie om zeven uur ’s avonds en dan zie je dat mensen zich afvragen wat er in godsnaam gebeurt en de autoriteit maar even volgen. En je ziet dat ze zich ook houden aan wat er wordt geregeld. Dat is volgen van autoriteit op basis van angst, dat is misschien ook niet een hele goeie, maar het gaf me wel hoop dat het kan. Dat we het samen kúnnen doen.

De afgelopen decennia is er veel verdeeldheid, verschil tussen arm en rijk, zo’n afgebrand vluchtelingenkamp op Lesbos en die reacties daarop bijvoorbeeld. Waarom maak je zo’n vreselijke opmerkingen? Waarom zijn we zo verdeeld? Ik weet het niet. Maar in zo’n crisis zie je van hoog tot laag dat iedereen samenwerkt om er wat van te maken.

En dat zie je ook lokaal. We hebben in mijn buurt een corona-app opgezet want ik woon in een buurt met veel ouderen boven de 80. Die hebben allemaal een mobiele telefoon gelukkig, en dan vragen we of we iemand kunnen helpen met boodschappen doen.
Een week later stonden alle Albert Hein- en Jumbobusjes voor de deur hoor, dus ze konden gewoon ‘thuisbezorgen’, maar dat initiatief dat we namen, die eensgezindheid in de buurt. Dat vond ik heel mooi.
Je ziet dat iedereen, dus ook mensen die voorheen redelijk anoniem leefden, contact met elkaar kreeg. Dat was heel leuk en dat is nog steeds zo.

Als er een vaccin gevonden wordt hebben we een coronaborrel, hadden we bedacht. En dan borrelen we niet meer op die anderhalve meter met elkaar. Dus dat komt nog wel.
Maar er is een leuk contact in gang gezet. We zien elkaar, we zwaaien, en als er wat is helpen we mekaar.

Heb je iets over jezelf geleerd?

Dat als er stront aan de knikker is, ik ook in díe zin behulpzaam wil zijn. Dat altruïsme zit in ieder mens, maar als er zo’n crisis is ga ook ik mensen helpen. Dus je offert wat op, maar als jij het je kunt permitteren, help je toch een ander. Dus zo’n crisis kan ook het goeie in mensen naar boven halen. En het is echt in gang gezet want je ziet dat het ook leuk is om iets voor een ander te doen.

En dan moet Daan weer aan het werk want er zitten mensen in de zaal. De eerste voorstelling van het jaar is van start gegaan. Ik ben benieuwd!