Mijn moeder is Joods en komt uit Israel en mijn vader is Moslim uit Syrie, vertelt Aldin en hij hangt zijn jas over de leren leuning van de stoel die, als hij gaat zitten wat over de vloer schraapt. We woonden in Hama Syrie en mensen met heel veel verschillende geloofsovertuigingen hebben er altijd vreedzaam met elkaar samengeleefd. Het heeft nooit problemen gegeven. Daarom staat Hama ook nog grotendeels overeind.
Maar toen kwam IS, Assad, Iran, en toen werd geloof een probleem.
IS ronselde kleine jongens om ze op te leiden tot moordmachine en ik was 11. Mijn ouders waren zo bang, zegt hij. Zo bang.
Op een avond heeft mijn vader me meegegeven aan een man die me achterin een vrachtwagen duwde terwijl hij de chauffeur afleidde. De chauffeur moest zijn vracht in Turkije afleveren en ik heb de hele reis achter dozen eten en koffie verstopt op mijn nagels zitten bijten van angst. Ik was zo bang. Aldin schudt zijn hoofd en schuift op zijn stoel.
Nee, er was niemand anders bij, ik was alleen en toen, eenmaal aangekomen in Turkije, de nietsvermoedende chauffeur de deur ontgrendelde ben ik naar buiten gesprongen. Die man was geschokt en belde de Turkse politie. Maar omdat ik een minderjarige vluchteling was hebben ze me laten gaan. Uiteindelijk heb ik de bus naar Istanbul genomen, heb vijf dagen op straat geslapen.
Aldin zucht.
Ja, en toen herkende ik bij een jongen die langsliep mijn eigen accent. Hem heb ik om werk gevraagd en hij heeft zich over me ontfermd. Ik heb vijf jaar bij zijn familie gewoond en een tijdje in zijn restaurant gewerkt. Maar om de taal te leren heeft hij me naar een vriend met een Turks restaurant gestuurd.
Uiteindelijk heb ik zes jaar lang illegaal, alleen en zonder mijn familie in een land gewoond waar ik niemand kende.
Zes maanden na mijn vertrek uit Syrie is mijn vader in zijn eentje naar Nederland gereisd en een jaar later zijn mijn moeder, broertje en mijn zusjes hem nagereisd terwijl ik nog in mijn eentje en zonder papieren in Turkije woonde. Turkije was heel streng en het heeft nog vier jaar geduurd voor ik via de Nederlandse ambassade een eenmalig visum en paspoort kreeg waardoor ik kon vliegen.
Maar ter Apel was niet leuk, zegt hij. Ik kwam uit een druk Istanbul en Ter Apel was totaal uitgestorven. Vreselijk vond ik dat. Ik had voor een tuinder gewerkt en wat gespaard en ben met een Syrische vriend naar Griekenland gevlogen. Daar heb ik een half jaar gewerkt maar ook daar was het moeilijk om aan papieren te komen en ondanks dat die vriend me probeerde over te halen om te blijven, want ‘we konden er feesten en er waren meisjes’, ben ik terug gegaan naar Nederland want daar zat mijn familie en mijn moeder was heel verdrietig, zegt hij. Heel verdrietig.
Omdat ik Turks sprak heb ik hier in een Turks restaurant gewerkt, maar de herinnering aan Turkije deed me pijn. Ik wilde zo graag Nederlands leren, maar ik kreeg de kans niet om met Nederlandse mensen te werken en mijn broertje en zusjes spraken zelfs al dialect!
Toen kwam ik bij Gauchos en dat was mijn eerste Nederlandse werkgever, zegt hij stralend. En nu zit ik op school, leer de taal zodat ik politieagent kan worden want dat is altijd mijn grote droom geweest. Ik ben God dankbaar en ik ben Nederland dankbaar. Mijn leven gaat verbeteren, ik heb een inkomen en een huis. Ik heb mooi werk met leuke collega’s en ik heb die kans gekregen.
Aldin is happy als hij voor mensen kan koken, wil dolgraag goed Nederlands leren, leest heel veel romantische boeken en gaat graag zwemmen.
Aldin deed mee aan de SoulStories waarvan je er hier nog veel meer kunt lezen.
#soulstories #fotograafmaastricht #icanseeyou #empowermentproject #portret
Share this Post
