Mevrouw Maria en Elisabeth @Maastricht uit Antwerpen | September corona week 27
Wij komen uit de provincie Antwerpen, helemaal in het noorden van België, tegen de grens van Brabant, zegt mevrouw Maria. En zij staat in de verzorging, zegt ze over Elisabeth, haar kleindochter.
En ik ben gepensioneerd, lacht ze en we hebben een week verlof, dus in Belgisch Limburg hebben we al rondgereisd en gisteren zijn we hier in Maastricht aangekomen en vandaag sluiten we onze reis af, zegt Elisabeth. Normaal gezien hadden we een andere reis, zegt ze.
We hadden een cruise, zegt mevrouw Maria, maar dat is een jaar opgeschoven. Maar we hebben hier toch ook een mooie week gehad, zegt ze met een glimlach.
Weten jullie dat wij officieel code oranje zijn voor België? vraag ik lachend.
Ja, jullie zijn momenteel voor ons nog code oranje en de provincie Antwerpen is voor jullie code rood.
Voor we naar hier kwamen zaten we in Genk, zegt Elisabeth en er waren wel een paar winkeliers die het niet meer juist wisten en dachten dat Limburg voor ons code rood was, dus ik heb wel even naar het reisbureau gebeld om het zeker te weten. We mochten nog vertrekken, dus we zijn naar hier gekomen en hebben een mooie afsluiter van de vakantie gemaakt.
Dus jullie zijn niet bang, zegt ik.
Gezien mijn leeftijd, ben ik voorzichtig, zegt mevrouw Maria.
Voila, zegt Elisabeth, mijn grootmoeder draagt het mondmasker dat hier in Nederland niet verplicht is. Omdat ik in de zorg sta wil ik ook mezelf veilig blijven voelen, maar mijn vader bijvoorbeeld zegt dat het in Nederland niet verplicht is, dus zolang de mensen niet te dichtbij lopen, zet hij het af. Dus mijn vader is op dat vlak iets minder bezig met het virus. Maar in België is het verplicht dus moet het wel.
Die lockdown is in België echt heftig geweest. Dat is heel anders aangepakt dan hier, zegt ze. Vanaf het begin al. We zijn wel stelselmatig beginnen te versoepelen en dat is hier en daar ook weer wat teruggeschroefd, zegt Elisabeth.
Ik woon op een serviceflat en dat was bij ons niet aangenaam, zegt mevrouw Maria. Wij mochten in veel gangen niet lopen, we moesten zien in welke lift dat we mochten, we mochten niet naar het restaurant beneden gaan eten. Ons eten werd ’s middags aan de deur gebracht en mijn kinderen mochten niet binnen komen.
Omdat zij in een serviceflat zat dat verbonden is aan het rusthuis, verduidelijkt haar kleindochter, mocht ze naar buiten, maar de mensen van het rusthuis zelf waren nog veel strenger.
En in die gangen mochten wij niet komen, zegt mevrouw Maria.
Zij mocht wel nog naar buiten, zegt Elisabeth, maar als ze binnen kwam werd haar temperatuur opgemeten, handen ontsmet, alle maatregelen genomen, maar ze zat niet opgesloten.
Ik woon op de eerste verdieping, vult mevrouw Maria aan, en mijn zoon belde me op om te zeggen dat hij aan mijn terras stond. En dan moest ik op mijn terras gaan staan en hij stond dan beneden en zo konden wij dan een babbeltje doen.
Ja, zegt Elisabeth, dat deden we zo omdat wij het ook veiliger vonden dat grootmoeder toch binnen bleef.
En hoe bent u die periode dan toch door gekomen?
Niets speciaal, maar het sociale contact waren we volledig kwijt, zegt mevrouw Maria.
Ze kreeg kaartjes van ons, helpt Elisabeth.
Ik had mijn bubbel met mijn drie kinderen, zegt mevrouw Maria.
Ja, zegt Elisabeth, we zijn begonnen met een bubbel van vijf, toen tien, daarna vijftien, en toen is het teruggeschroefd naar vijf.
En alleen mensen die in mijn bubbel zaten, mochten bij mij langskomen, zegt mevrouw Maria. En die moesten zich ook steeds laten registreren.
Maar we hebben nog een hele reis voor de boeg terug naar België, zegt Elisabeth verontschuldigend, dus we gaan rustig aan weer verder.
En daar gaan ze weer, rustig aan struinend door de stokstraat. Van oranje naar rood.
sharing is caring
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Misschien zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? En vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt.
