Agent Frans over Coronatijd in het Heuvelland

Frans @Slenaken | Juli Corona week 16 

Er komt een agent aangelopen op het terras waar we net gezellig zijn gaan zitten. Mensen kijken toch even om zich heen valt me op. Want zitten we wel op anderhalve meter en houdt iedereen zich aan de Coronaregels? gaat er door ons hoofd.
Maar deze heer gaat zitten voor een heerlijk kopje koffie tussen de ritten door. En ik ben heel benieuwd hoe het een politieman nou vergaat zo in Coronatijd, dus trek ik de stoute schoenen aan en stap op hem af.

Als ik een oproep krijg, moet ik meteen opstaan, zegt hij, maar neem plaats, zegt hij vriendelijk als ik vraag naar wat voor hem veranderd is in Coronatijd.
Het is een hele andere wereld geweest die tijd van Corona. Veel mensen moesten thuis werken. Bij ons was dat iets minder, we werken een dag in de week thuis, maar we moeten ook gewoon op straat zijn. Maar vanaf 16 juli is het helemaal afgelopen, dan gaan we weer volledig op straat werken.

Wel hebben we nu allemaal beschermingsmiddelen in de auto klaarliggen, zegt hij, voor als we risico lopen, dan kunnen we die gebruiken. Mondkapje, hele pakken, bril, spuugmaskers. Maar eigenlijk gaat het allemaal gewoon door voor ons.

Merkt u een verschil tussen het begin van de Coronaperiode en nu? ben ik benieuwd.
Ja, je merkt dat het wat losser wordt. Helemaal in het begin houdt iedereen zich netjes aan de regels maar nu zie je dat mensen er genoeg van hebben. Het staat voor de meeste mensen toch wel veraf en nu het wat versoepeld is zijn ze weer heel snel vergeten wat er is gebeurd.

Kom het voor u dichterbij omdat u dit vak heeft?
Omdat ik het vak heb, ja, knikt hij, maar ook omdat mijn dochter in de verpleging zit. Ze heeft op de IC gewerkt.
Ik heb zelf in de kost gezeten vroeger. Ja, legt hij uit, als je begint te werken bij de politie, dat is voor mij 40 jaar geleden, dan ging je in de kost bij mensen. Dan kreeg je kost en inwoning. En die man was vrij goed en gezond en is toch op 78 jarige leeftijd gestorven, aan Corona. Hij woonde in de buurt van Kessel en was binnen vier dagen dood. Ja dan zie je, het komt toch wel dichtbij. Maar voor de rest ken ik in mijn hele directe omgeving niemand die eraan overleden is, zegt Frans.

En was er in het begin stress? vraag ik me toch af.
Nou, ik denk niet dat er echt stress was. Helemaal in het begin was het de periode van Carnaval. Mijn zoon is prins geweest, dus we hebben flink feestgevierd en toen was het eigenlijk al net aan de gang denk ik, maar iedereen dacht nog: ach Italië. En toen de lockdown kwam kwamen al die programma’s op televisie en zag je beelden van Italië waar toen heel veel doden vielen, ja toen begon het in te dalen.

En uw dochter kwam later misschien ook met vreselijke verhalen vanuit de IC thuis, zeg ik. Maakte dat nog verschil?
Ja maar wij als politiemensen hebben dat sowieso, zegt Frans. Als ik moet opnoemen wat ik heb meegemaakt, dat maakt een normaal mens niet mee.
Voor ons is dit ook wel heftig, maar als je voorstelt wat wij meemaken.. als je bij een aanrijding komt waar ze over een kind heen hebben gereden, waar je met ouders geconfronteerd wordt. Ik heb twee kinderen meegemaakt die zijn verdronken in een zwembad, waar de vader bij komt, dat is nog directer dan Corona. Of een zelfmoord, ja je kunt het niet opnoemen.
En dat is wat politiemensen allemaal meemaken en wat de normale burger niet ziet. Vroeger zeiden ze allemaal, ah, die moeten een paar bonnetjes schrijven. Maar nu zie je sinds dat onderzoek in Amsterdam, dat heel veel politiemensen van mijn leeftijd PTSS hebben. Dus wat dat betreft heb je heel veel meegemaakt. Dan kun je een Coronacrisis beter relativeren denk ik, zegt hij.
En ik ben blij dat hij dat even aanhaalt, want daar sta ik tot mijn schrik inderdaad niet bij stil. Dat is nogal wat.

En merkt u dat er bij u in het team dingen zijn veranderd?
Bij de politie moet je je ook aan de voorschriften houden, alleen als wij in de auto zitten, zitten we nooit op anderhalve meter. Die afweging moet je soms maken. Maar er wordt wel zo veel mogelijk rekening mee gehouden.
We komen niet met veel mensen bij elkaar en vergaderingen zijn er niet meer, dat gaat via videobellen.
Wel hadden we iedere dag briefings, dan komen we bij mekaar en wordt er verteld wat er die dag gedaan wordt en wat er geweest is. Maar dat kan nu op afstand met video. Die dingen zijn wel veranderd met Corona.
En zoveel mogelijk thuiswerken natuurlijk.

Heeft Corona ook iets positiefs gebracht?
Jazeker, ik ben zelf vrij actief. Ik wandel en fiets veel en nu zie je dat iedereen aan het wandelen en fietsen is, ook op plekken waar ik normaal niemand tegenkom.
En je ziet dat mensen nu bewust bezig zijn om te kijken of we het wel goed doen in de wereld. Als je naar de natuur kijkt, de uitstoot, noem maar op. Daar zijn mensen nu wel bewust mee bezig, maar zo gauw als die trein weer loopt is dat zo voorbij.

Is er iets dat u hoop gaf in het begin?
Ik heb zelf altijd zoiets gehad dat het wel weer goed komt.
Hier zit heel veel publiciteit achter, een pers, het wordt nu constant gevoed, ook door de politiek, en mensen zijn er nu heel druk mee bezig. Wat is nu de oorzaak van deze pandemie? Is dat China, komt het van de natuur? Niemand weet het. Heel veel praatprogramma’s maar ze weten het niet.

En dan rijdt er een hele slinger Amerikaanse busjes al toeterend de heuvel af. Frans kijkt ernaar. Op zaterdag en zondag is dit gebied echt een ramp, zegt hij. Het is niet normaal hoe druk het hier is. In Camerig ligt een boerenbedrijfje waar ze ijs verkopen. Daar komen massa’s mensen naar toe en die krijg je niet op afstand gehouden. Op een gegeven moment hebben ze het heuvelland afgesloten voor verkeer. De bewoners waren blij. Dat willen we altijd wel hebben werd gezegd. Dan zijn we al die overlast van motoren tenminste kwijt.
Ja, dat heb ik inderdaad meer gehoord de afgelopen tijd, zit ik te denken.

Je zag in het begin veel saamhorigheid, zeg ik.
Ja, mensen hebben elkaar nodig. We zijn individuen geworden in de maatschappij. Maar nu zie je eigenlijk hoe hard we elkaar nodig hebben. Om mekaar te helpen en te ondersteunen.

Heeft u iets over uzelf geleerd in die lockdown?
Eigenlijk heb ik dat al eerder ontdekt. Ik denk dat je eerst iets moet meemaken in het leven, snap je, iets tegenkomen dat je aangrijpt en dan ga je veranderen.
Mijn moeder was met 55 jaar gestorven en had 7 jaar met kanker geworsteld. En dan ga je boeken lezen en ik ben zelf een keer een periode van drie maanden overspannen geweest, ook dan ga je lezen en dan zie je dat andere dingen belangrijker zijn dan waar de meeste mensen naar kijken, zegt Frans.
Dat zijn de kleine dingen.
En dat is nou ook nog. Ik ga vaak gewoon op de fiets naar mijn werk. Ik moet 18 km fietsen en dan zie je het zonnetje opkomen, of je merkt dat het anders ruikt in de herfst dan in de zomer. Die dingen, of wandelen, dan zie je ook veel dingen.

Ik denk wel dat het van belang is dat mensen eens goed gaan nadenken over hoe het met de wereld gesteld is.
Over vier jaar kan ik stoppen, maar voor de jonge mensen en de generatie na ons is het belangrijk. Als het in dit tempo doorgaat, dan denk ik dat het heel snel kan gaan met het vergaan van de wereld. Maar wij zullen het niet meer meemaken, zegt hij tot slot.

En dan moet hij opstappen. Ik bedank hem voor weer een bijzonder en mooi gesprek.
We kunnen geen handen geven, zeg ik. Nee dat mag niet, zegt hij resoluut als hij opstaat om zelf zijn lege kopje weg te brengen en verder het heuvelland in te rijden om ons allemaal veilig te houden. Fijn!