daphnedumoulin_coronaproject

Mensen zijn zichzelf niet meer in coronatijd

Maurice @Meerssen | September corona week 25

Eindelijk, na vijf maanden wachten rijdt Maurice zijn motor door het heuvelland. Morgen toert hij hier met een vriend langs haarspeldbochten en terrasjes om ervaring op te doen voor hun echte doel: een weekendje Winterberg, volgende week.

Ik heb echt vanaf begin april moeten wachten op mijn motorrijbewijs en het werd uiteindelijk half augustus. Het was een zomer met prachtig weer, en motorrijden is helemaal coronaproof dus dat was wel zuur, zegt hij.

En heb je dan iets anders leuks gedaan in die tijd?
Ik heb gewoon gewerkt, en omdat ik een auto van de zaak had kon ik in de lockdown gewoon naar kantoor reizen.
Daar zouden we deze zomer voor een grote brouwerij in het Zuiden des lands een aantal hele mooie projecten gaan doen en we stonden eigenlijk al op het punt om de reclamecampagnes te lanceren voor het EK, alle zomerfestivals en concerten en daar hadden we ook allerlei leuke acties omheen bedacht met prijzen die je kon winnen, maar alles werd afgelast vanwege corona. Dus we hebben het roer heel snel om moeten gooien en een hele omschakeling moeten maken, zegt hij. Het moest kleiner en bij een aantal klanten is dat prima gegaan, maar er waren ook klanten bij die zelf drie maanden stil lagen, dus die vielen weg.
De brouwerij bijvoorbeeld moest ook kleiner gaan denken. Die leverde eerst aan de horeca en aan festivals, en die denkt nu na over hoe je het thuis leuk kunt maken.

Waar we op dit moment hard mee bezig zijn is de 0.0, want de alcoholvrije biertjes beginnen nu echt te knallen en daar kun je ook buiten de festivals om aan werken. En als die festivals weer door kunnen gaan komt alles wellicht weer goed, maar we zitten allemaal te wachten op het moment dat het weer mag.
En gelukkig begint het langzaamaan weer los te komen omdat de horeca weer open is.

Hoe heb je die coronatijd zelf ervaren?
Ik heb een tante die, niet corona gerelateerd, op de IC gelegen heeft en mijn oom, twee hoog op een flatje, stond er alleen voor. Het was echt lastig om niks voor hem te kunnen doen.
Zelf mocht hij haar elke dag bezoeken maar er mocht verder niemand bij dus de hele familie stond er omheen maar kon niks doen. Om mijn oom een beetje een hart onder de riem te steken ben ik er op mijn vrije dag toch een paar keer een bakje koffie gaan doen, maar je kunt zelfs geen arm om hem heen slaan. Dat vind ik heel heftig aan die coronatijd. 

En hoe heb je contact met je moeder gehad? Via de iPad?
Nee, mijn moeder is daar niet zo technisch in, maar ze vindt het ook niks.
Wel zijn we middenin de piek van cortonatijd met Pinksteren en moederdag bij haar op bezoek geweest. We hadden een leuk cadeaumandje voor haar neergezet en hebben op vier meter afstand op de gang gestaan. Wij aan het begin en zij aan het einde. Maar ze vond het verschrikkelijk dat ze ons wel zag maar niet mocht aanraken. Dat was voor haar veel moeilijker dan elkaar helemaal niet zien.
Dat is denk ik ook het lastigste; het spontane, die knuffel, een zoen, die arm om de schouder die voor sommige mensen heel erg belangrijk is, dat is er niet meer bij.

Mijn broer heeft boodschappen voor haar gedaan en stond voor haar klaar, en het leuke is dat die relatie daardoor ook hechter is geworden.
Uiteindelijk durfde ze toch zelf de supermarkt in maar ze had geen idee hoe dat zou gaan.
Ze bedacht zich dat ze daar handschoenen voor nodig had. Die had ze nog liggen. Met knalroze ellebooglange huishoudhandschoenen en een zelfgemaakt mondkapje op ging ze op pad, deed lekker haar boodschappen en legt haar roze handschoenen op het dressoir om die vieze dingen de volgende keer weer aan te doen, lacht hij.
We hebben haar heel voorzichtig proberen uit te leggen dat dat niet zo handig was. Maar ik had er heel wat voor over gehad mijn moeder met die roze dingen te zien lopen.

En we hadden de kinderen thuis. Gelukkig hadden we net van de kinderkamers tienerkamers gemaakt en ze hadden een nieuw bureau, dus dat kwam goed uit. Mijn zoon had net een zelfgebouwde computer, mijn vrouw had toevallig net een nieuwe laptop, mijn dochter had die van mij en ik werkte op kantoor. Dus de kinderen hebben het wat dat betreft redelijk goed doorstaan. Ze misten vooral vrienden en vriendinnen. Mijn zoon heeft een hele online sociale community dus die zat goed, maar mijn dochter miste dat geinen en lachen met vriendinnen en de leraar voor de gek houden en zo. Die heeft het zwaar gehad.

Voor mij zelf was er eigenlijk niet veel veranderd.
Maar de dag dat ik in de auto naar het werk mocht en dacht dat ik de hele snelweg voor mezelf had, ging de maximum snelheid naar 100 Km/h. Er was geen kip op de weg en ik had drie banen voor mezelf, dus dat was zeer frustrerend voor iemand die weinig geduld heeft, zegt hij met een brede lach.

Maar je merkt dat mensen elkaar echt missen. Op een reclamebureau werk je digitaal dus dat is verder geen probleem maar je mist letterlijk het menselijk contact, je collega’s, de gezelligheid, de maandagochtendgesprekken, even die knuffel of die arm voor iemand die het moeilijk heeft. Die hele spontaniteit is weg en je benadert elkaar zelfs figuurlijk op afstand. Het zorgt voor hele ongemakkelijke en vreemde, vrij onmenselijke situaties. Als mens ben je het niet gewend om afstand te houden en dat willen we eigenlijk ook niet.
Je moet veel meer moeite doen om je collega’s te spreken en overlegmomenten in te plannen. En ook dat gaat heel anders. Je ziet bij die ander de kat over het toetsenbord lopen, dat lelijke schilderijtje aan de muur, het servies dat nog opgeruimd moet worden en het vieze bestek van gisteren. Dus je praat op een heel ander niveau met elkaar. En je ziet meer van mensen dan ze misschien bloot zouden willen geven. Dat is wel weer leuk.

Maar mensen zijn zichzelf niet meer. Je probeert op een hele rare onnatuurlijke manier toch contact te hebben en dat maakt dat dingen zo gekunsteld worden en dat je gefrustreerd raakt omdat je niet even kunt knuffelen. Dat moet nu met een elleboogstoot. Dat hoort niet. Dus ik hoop dat het snel afgelopen is.

Wat nemen we mee uit deze tijd?
Je leert relativeren en zien wat echt belangrijk is. Dat uiteten gaan en naar festivals gaan eigenlijk maar bijzaken zijn. Hoe goed je het ook hebt, je mist de mensen.
We kunnen zonder luxe leven, zonder verre vakanties. Je hoeft niet weg te gaan om het mooi te hebben.
Ik denk dat er genoeg mensen zijn die hun vakantie naar de Bahama’s elk jaar zouden opgeven om hun geliefden een extra knuffel te kunnen geven.
En ik denk dat we ons nu pas realiseren hoe ontzettend verwend we al die tijd zijn geweest en dat het ook wel een beetje minder kan. Dat je niet voor 250 euro naar de andere kant van de wereld hoeft te reizen als je ziet dat het zoveel risico’s met zich  meebrengt.
Reizen, of je oma knuffelen?
Ik denk dat 99% van de mensen liever hun oma knuffelt dan naar het eind van de wereld reist.

Nu pas zie je wat belangrijk is in het leven: knuffelen, zegt hij lachend.

En met een nog bredere lach zet Maurice zijn helm op, krijg ik een kushandje en gaat hij weer op pad. Morgen is er weer een dag.

sharing is caring

CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀

Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd.
Wat heb je over jezelf ontdekt, zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en wat is er veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is?
En vanaf juni als alles wat versoepeld is, ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog allemaal een beetje volhoudt.

Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek!