Charlotte @ Maastricht | 4 Mei Coronaweek 60

Het stormt. Donkere wolken pakken zich samen boven de stad. Ik rijd over afgeknapte takken en langs ontwortelde bomen richting Charlotte voor een wandeling op de plek waar ze altijd even komt uitwaaien na een dag Peer Support in het ziekenhuis.

Daar is ze eerste aanspreekpunt voor medewerkers van de covidafdelingen die even een luisterend oor nodig hebben. Ik houd een beetje de vinger aan de pols, vertelt ze als we bijna van een muur worden geblazen. Ik zit in de koffiekamer en als er iemand binnenkomt vraag ik gewoon ‘hoe gaat het met je, lukt het allemaal’. Voor mijn gevoel doe ik niet veel, want ik kan het niet oplossen, maar het feit dat mensen zonder oordeel hun verhaal kwijt kunnen blijkt heel waardevol.

Ik merk dat er veel behoefte is aan zo’n gesprek, er is heel veel onrust in het ziekenhuis want medewerkers zijn bang dat het tot een code zwart komt. En er is heel veel frustratie om een Koninsdag waar mensen in overvolle parken samenkomen of een feestje van Ajax waar 12.000 man hossen alsof er geen corona is. Ze kunnen het goed scheiden, maar het frustreert en ik kan me dat helemaal voorstellen. Zorgmedewerkers maken overuren en de rusttijd is nu beperkt, want als er iemand ziek is, dan kan het zijn dat je wordt opgeroepen. En door continu als supporter zichtbaar te zijn binnen die afdelingen en door bijna onderdeel te zijn van het team probeer ik te ondervangen dat mensen mentaal ziek worden.

En wat doet dat met jou, zo’n koningsdag?
Ik kan er wel boos over worden, maar ik kan het ook gauw weer wegzetten omdat ik er geen invloed op heb. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag. Heb ik wel moeten leren hoor, zegt ze. En dat probeer ik de medewerkers ook mee te geven; ook al worden deze mensen straks opgenomen, jullie gaan toch goed voor ze zorgen, dat weet ik zeker. Je hebt geen invloed op wat anderen doen, laat het los.

Vorig jaar maart heb ik zelf uitgeholpen op de covid verpleegafdeling. Gewoon op een plek waar ze iemand nodig hadden. Dat was echt spannend, ook voor het thuisfront, zegt ze door het hoge gras lopend, want er was toen nog niet zoveel bekend over corona. Ik had 16 jaar met babies gewerkt en dan sta je ineens volwassen mannen met corona te verzorgen, lacht ze. Maar je doet het gewoon. En ik werkte samen met een heel ervaren verpleegkundige en dat voelde wel oké. De eerste avond vond ik het heel spannend en de tweede, derde, vierde avond was het al alsof ik nooit anders gedaan had. Het wordt meteen je eigen ding, alsof je er altijd hebt rondgelopen.

Was je bang om zelf covid te krijgen?
Nee, zegt ze overtuigend. Nee, want je bent in het ziekenhuis meer beschermd dan in de Albert Hein. Je hebt een pak aan, mondmasker, bril en muts op, je hebt dubbele handschoenen aan.. nee ik was niet bang om zelf ziek te worden, maar mijn man en kinderen waren wel bang dat ik daar iets ging oplopen. En al mijn vrienden vroegen zich af wat ik in godsnaam op die covidafdeling ging doen. Ja, die waren bezorgd, maar ik vond het alleen spannend om te zien wat ik daar ging aantreffen. 

En wat heb je aangetroffen?
Zieke mensen die hulp nodig hadden, zegt ze nuchter. Ik heb niet nagedacht en ben er gewoon naartoe gegaan, want ik dacht, ze hebben me nodig. Weet je, ik ben verpleegkundige en ik wist dat ik naar een covidafdeling ging, dus daar ben je toch een beetje op voorbereid. En de situatie hier was een stuk beter dan die in Italië waar al die horrorbeelden vandaan kwamen. Ik stond niet op de kamers waar mensen overleden, maar bij mensen die zelf uit bed konden komen en aan tafel konden gaan zitten maar wel zuurstof nodig hadden. Ik was zelf ook niet verantwoordelijk voor de patiënten maar ik ondersteunde de verpleegkundige in wat zij moest doen. Ik stond bijvoorbeeld vaak achter de deur om dingen voor haar te halen, zodat zij zich niet iedere keer aan en uit hoefde te kleden. 
Maar na de vierde avonddienst was ik wat oververmoeid. Toen heb ik gezegd dat ik dit werk niet meer ging doen, zegt ze de haren uit haar gezicht vegend, want ik deed ook nog de mentale begeleiding van de medewerkers en die opvang is zo’n groot deel van support op de afdeling dat het voor iedereen het beste was dat ik me volledig daarop zou richten.

Wat is er voor jou echt veranderd?
De omgang met mensen, collega’s, patiënten. Je schudt geen handen meer, dat voelde in het begin heel onnatuurlijk en tot mijn verbazing vind ik dat eigenlijk wel prima en dat gekus de hele dag is ook niet meer nodig hoewel ik dat bij mijn vrienden wel weer mis.

Ben je je bewust geworden van iets?
Als je als gezin zoveel samen bent, ben je je bewust van wat je hebt. Waar ik me eerst druk om maakte is ineens zo spannend niet meer. Er zijn wel ergere dingen dan kopjes op het aanrecht als ik thuiskom, lacht ze. Hier is ook de hele dag gewerkt.
Waar ik eerst een hele discussie over aanging, deel ik nu alleen mee wat me dwars zit. Die kleine dingen zijn niet meer zo belangrijk.

Wat is daarvoor de aanleiding geweest
Ik ben happy met mezelf en met mijn werk. Dat heeft de boel veranderd. Het stuk erkenning dat ik in het ziekenhuis krijg. Vroeger kwam ik gebroken thuis en nu kom ik ondanks de drukte ontspannen en met energie thuis.  Ik denk dat dat het verschil is, zegt ze. Die nieuwe baan voelt als een warme jas. Neonatologie paste ook heel erg bij me maar dit nog veel meer.

Ben je iets extra gaan waarderen?
Vooral het thuisfront. Ik waardeer wat ik heb, een leuk huis, mooi gezin, leuke baan. Wat heb je dan nog te klagen? En ik heb geaccepteerd dat het gaat zoals het gaat. Kinderen hebben natuurlijk veel aandacht nodig, mijn man werkt nu thuis. En ik ben ze meer gaan waarderen om wie ze zijn in plaats van om wat ik wil dat zij doen. En dat geeft ook een bepaalde rust in huis.

En ik wandel heel veel. Het geeft weer energie en ruimte als ik het op mijn werk heel druk heb gehad want ik heb het wel nodig om af te schakelen. De eerste lockdown liep ik ook naar mijn werk, dan liep ik door het park, het was prachtig weer. Het is heerlijk dat ik gewoon naar mijn werk toe mag.

Eigenlijk is mijn leven een beetje hetzelfde gebleven en dat geeft ook wel rust. De eerste lockdown gingen we iedere avond met de jongens wandelen, die moesten dan per se mee en inmiddels hebben we toch heel wat plekken gezien. We pakten ook wel eens de auto om eens ergens anders te wandelen, maar dat is het enige dat we anders deden dan normaal.

Heeft deze coronatijd iets positiefs gebracht?
Ja, mijn nieuwe baan. We hebben heel hard moeten waarmaken dat Peer Support belangrijk is binnen de organisatie, dat er een team is dat naar je luistert als je te maken hebt met een heftige gebeurtenis en corona heeft dat wel echt duidelijk gemaakt. En dat de raad van bestuur in de persconferenties ook benoemd dat die support belangrijk is, dat doet me goed.

Denk je dat deze periode iets in de maatschappij teweegbrengt?
Ja zeker. Ik denk dat mensen meer uit het gehaast zijn gestapt. Dat voel ik bij mezelf. Het was even wennen want ik was wel iemand die de hele dag met mensen op stap kon gaan om leuke dingen te doen en elk vrij moment moest volgepland worden maar dat hoeft nu niet meer.
Carnaval, waarom zouden we dat doen, dat heb ik helemaal niet gemist terwijl ik echt een carnavalsvierder ben, maar het was wel gek dat we met Koningsdag het park niet in konden gaan. Toen ben ik met vriendinnen de stad uit gevlucht en zijn we gaan wandelen op een heel rustig stukje. Biertje gedronken en geen mens gezien en ik had er ook helemaal geen behoefte aan. We wilden juist niemand tegenkomen. En dat had ik nooit van mezelf gedacht want ik moest altijd overal met mijn neus vooraan staan. Maar ik denk wel dat iedereen weer gaat rondrennen als de maatschappij weer open gaat. Je zag afgelopen zaterdag al een overvolle stad met mensen die ruzie maken om een plekje op het terras.

Ik voel ook wel een stukje agressie tegen de maatregelen, maar ik voel ook een stuk rust bij de meerderheid die accepteert dat het nu eenmaal zo gaat als het gaat. Als je op zaterdagmiddag het park in loopt zijn er vrijwel geen mensen omdat iedereen zich aan de regels houdt. Je hebt wel eens een demonstratie op het vrijthof, maar dat is niks in vergelijking tot het Maliveld. Maastricht is eigenlijk best een rustige stad. En het mocht niet, maar ik kon zo’n Angel Side die de stad tegen relschoppers beschermt wel heel erg waarderen. Want wat er zou kunnen gebeuren vond ik natuurlijk ook spannend; wie komt er bovenop al dat covidgeweld op de EHBO terecht. Maar ik heb wel rust gevonden in de manier waarop ik ermee omga.

En ik ben nu voor de eerste keer gevaccineerd met de Rolls Roys onder de vaccins, zegt ze met een brede lach op haar gezicht. De Moderna!
Het is lopendebandwerk hoor. Ik kreeg een prik en moest een half uur blijven zitten maar er gebeurde niks.
Hoe dichter ik bij het moment van prikken kwam werd ik een beetje zenuwachtig, lacht ze. Beetje euforisch. Ik dacht; eindelijk! Ik heb er gewoon naar uitgekeken en het voelt relaxed. Je bent eigenlijk pas twee weken na je eerste prik beschermt, maar die eerste zit erin en dat vind ik toch al iets. Het komt goed, ik kom niet meer op de IC, dat gevoel. Dat is natuurlijk niet waar, maar zo voelt het. En die opluchting voelde ik nóg meer toen mijn ouders gevaccineerd werden. Over een week zijn die optimaal beschermd. Met de kinderen dacht ik steeds blijf uit de buurt van opa en oma. Daar was ik heel streng in en nu is het misschien niet zo erg als ze maar op een meter afstand van elkaar staan. Het leven wordt er wat ontspannender door.

Heb je iets over jezelf geleerd?
Dat ik geduldiger ben dan ik dacht, en ik heb de rust terug gevonden na een periode hieperdepiep te zijn geweest. Ik heb weer opnieuw geleerd dat het belangrijk is dat ik wat ontspannender met de tijd omga en niet meer meega in de haast van de maatschappij. En dat wil ik ook meenemen. Straks zie ik al mijn vrienden weer en word ik toch weer meer opgeslokt. Dat is niet erg maar ik denk wel dat ik wat meer prioriteiten ga stellen. Waar ik voorheen veel met vrienden deed zou ik meer met mijn gezin gaan doen denk ik.

Wat geeft je hoop en trekt je erdoorheen? wil ik tot slot nog graag weten.
Mijn gezin en de erkenning en voldoening die ik krijg van mijn werk. Dat luisteren naar elkaar ook in de de toekomst wat meer aandacht gaat krijgen. Het is een topje van de ijsberg in zo’n grote organisatie, maar het geeft me hoop dat men gaat inzien dat het normaal is dat je praat over wat je hebt meegemaakt en dat je er niet zo goed van geslapen hebt en dat dan iemand tegen je zegt; dat is een normale reactie op zo’n abnormale gebeurtenis in plaats van ‘stel je niet aan, dat hoort bij je werk, daar heb je voor gekozen’.
Dat is nog steeds mijn missie, zegt ze aan haar eerste cappuccino op het terras nippend.

En dat lijkt me een pracht missie!

Charlotte traint collega’s in het ziekenhuis hoe ze andere collega’s op kunnen vangen na een heftige gebeurtenis. En het heet Peer Support.