Hanneke @ Meerssen | November coronaweek 35
Al sinds een paar dagen kom ik langs een uitnodigend gedekt tafeltje, gestald voor de deur van een gezellige Vertierderie. Geblokt kleedje, een schaaltje heerlijk ruikende wafels, een briefje met ‘hier bellen’ onder een ouderwets belletje geschoven.
Zeute Inval, maar nu buiten, lacht Hanneke, want we mogen niet open, zegt ze. We zijn al een week gesloten en omdat we wel een afhaalservice mogen bieden zijn we daar mee begonnen. In de eerste lockdown hebben we dat niet gedaan, want toen waren de scholen gesloten en hadden we de kinderen thuis, maar nu zijn ze gewoon naar school en kunnen we van dinsdag tot en met vrijdag maaltijden verkopen en bij mensen thuis bezorgen.
Op zaterdag hebben we vrij, want als we dan toch dicht moeten genieten we in de weekenden lekker van de kinderen.
Dit vind ik wel het leukste om te doen, zegt ze haar tafeltje omarmend. Maar het is niet druk genoeg om hier de hele dag te staan en koffie te verkopen. En het wisselt heel sterk. Dus nu staan we vier dagen in de keuken, en is dit bijzaak want ik ben er toch.
Wat is er essentieel veranderd?
We hebben meer tijd met onze kinderen moeten doorbrengen en het heeft me doen realiseren dat het ontzettend belangrijk is om die tijd ook te nemen.
En eigenlijk kwam ik in de eerste lockdown tot het besef dat geld leuk is om te hebben, maar zeker niet het belangrijkste. We waren met z’n vieren thuis en dat was zo leuk en zo gezellig, zegt ze met een stralend gezicht.
We waren al drie jaar niet meer op vakantie geweest want we dachten altijd; we kunnen nu niet dicht, want we kunnen de inkomsten niet missen als we twee weken weg zijn. En we hebben geen personeel, dus we werken gewoon door. We gingen wel eens een weekendje weg hoor, als de kinderen een dagje extra vrij hadden, dus we komen niks te kort, maar nu móesten we dicht. En het was financieel onzeker, absoluut, maar het bleek wel te kunnen. Dus toen hebben we twee maanden later, in de zomervakantie, de zaak twee weken gesloten.
En we hebben besloten dat we dat ook elk jaar gaan doen. Je kunt wel denken dat je de omzet nodig hebt, maar het is niet zo dat je een jaar later denkt: ik heb 2000 euro over, want ik ben vorige jaar niet op vakantie gegaan. Dus we doen het gewoon!
Ook nu; je kunt wel proberen om elke euro te pakken die je nog pakken kunt, maar we gaan op zaterdag gewoon met de kinderen niks doen.
Wat doen jullie dan in zo’n lockdown?
Gewoon, vooral eigenlijk niks. Thuis zijn en niks hoeven. Heerlijk!
Normaal gesproken komen vrienden langs, gaan we op bezoek of een stuk wandelen, maar we zijn altijd bezig. Er was altijd het gevoel; ik heb nu vrij, dus dan moet ik iets doen, of we moeten naar een pretpark. Nu heb je zoveel vrije dagen dat je ook eens niks kunt doen. En dat is mooi.
Jullie hebben niet gepuzzeld?
Oh jawel! lacht ze. In de eerste golf heb ik heel veel legpuzzels gemaakt, de garage opgeruimd en in de beits gezet, en de zolder is helemaal opgeruimd. Alles is naar het stort, een kamer is opgeknapt, we zijn nu nog steeds aan het klussen want dat deden we ook nooit op die ene vrije dag. Dan ga je geen zolder opruimen.
Ik ben ook weer aan het lezen sinds de eerste golf en daar ben ik niet meer mee gestopt. Vond ik vroeger heerlijk, zegt ze, maar daar nam ik de tijd niet meer voor. Er moest gestofzuigd worden en de was opgehangen en nu denk ik, mwah, ach.. Dus dit was positief aan corona.
Wat trekt je er nu doorheen?
Dat gaat wel een beetje op en neer, moet ik zeggen. Ik heb echt momenten dat ik in de keuken sta te janken en me afvraag waar ik het allemaal voor doe. Zet die tent te koop, denk ik dan. Dan ga ik wel ergens werken, dan heb ik mijn salaris en geen zorgen en geen stress. Maar de vrienden en mensen om ons heen, klanten en familie helpen en steunen ons.
En als ik eraan denk wat het aller állerergste is dat er kan gebeuren, dan is dat dat ik failliet ga en mijn huis moet verkopen. Ik heb hele lieve ouders met een groot huis en mijn vader kan fantastisch koken.
Dan ga ik weer bij mijn ouders wonen en dan krijg ik iedere avond heerlijk te eten en dan zoek ik een baan (ik denk dat ik in de zorg ga werken, lijkt me heel erg leuk) en dan begin ik gewoon opnieuw, zegt ze ontspannen. Zo erg is dat niet. Ik heb een heel erg groot sociaal netwerk, dus dan denk ik weer ‘laten we gewoon doorgaan en dan zien we wel waar het schip strandt’.
Maar het feit dat er geen perspectief is, is wel écht moeilijk. Ik kan hier nu een winkel van maken, een pop-up store openen, maar ja tot wanneer? Als ik nu weet dat we tot februari dicht zijn, dan ga ik dat doen en dan bedenk ik wel iets. Maar nu hebben ze gezegd dat we tot half december moeten sluiten. Is dat de moeite waard?
De cijfers gaan nu best snel omlaag en voor hetzelfde geld kunnen we volgende week weer open.. Je weet niet hoe lang het duurt en dat vind ik heel moeilijk.
Nu zeggen ze dat er een vaccin gevonden is dat voor 90% werkt en misschien in december of begin volgend jaar kan worden ingezet. Geeft jou dat nog extra hoop, of staat dat er los van?
Ja, dat staat er wel los van. Ik ben blij als het weer een beetje normaal is, maar we zijn zo’n kleine zaak zonder personeel, onze kosten zijn te overzien. Voor ons is het niet zo dat het persé nu allemaal gebeuren moet om het te kunnen redden. Maar het mag wel zo snel mogelijk weer gezellig vol zitten in mijn zaak, want hier heb ik wel genoeg van.
Hoop je dat er iets veranderd is, als dit allemaal voorbij is?
Ja, ik hoop dat mensen iets toleranter zijn, dat er meer saamhorigheidsgevoel komt (wat ik bij mijn klanten al heb hoor), maar laten we het samen leuk houden.
Het wordt steeds heftiger een zij tegen ons. De Belgen doen het niet goed en wij wel en jullie moeten dit en wij moeten dat. En dan al die complotdenkers.. Ik vind het niet leuk dat mensen denken dat iemand iets doet om een ander te kwetsen of pijn te doen. Daar moet je niet vanuit gaan.
Denk je dan dat als straks weer alles mag, dat zich dat vanzelf oplost?
Nee, dat denk ik niet. Maar ik hoop wel dat we het gevoel krijgen dat we er met z’n allen doorheen zijn gekomen. Het is klaar, het is goed en we afsluiten het samen af. Ik hoop echt dat het ondanks alle ellende en alle doden een mooi verhaal is voor later. Dat mijn kinderen kunnen zeggen ‘Oh weet je nog?! In 2020.. toen had ik gewoon vier maanden vrij van school!!’
Dat zou een mooie afsluiting zijn.
Ja, dat denk ik ook. Dan kunnen we met z'n allen weer taartjes eten, gezellig binnen aan een tafeltje bij de Zeute Inval in Meerssen.
CORONAPROJECT over HOOP en zo
Meer over het project lees je hier!
Mocht je nu iemand kennen die door corona in een heel bijzondere situatie zit en die mee wilt doen met het project, laat het me even weten, of stuur degene de link even door. Grijp je kans! Je bent van harte welkom. Dank je wel!
Share this Post