daphnedumoulin_coronaproject

Chris maakt zich geen zorgen over Covid, maar over de maatschappij

Chris @ Maastricht | November coronaweek 36

Eigenlijk zou de overheid aangeklaagd moeten worden wegens geestelijke mishandeling. Zo denk ik er nu over, zegt Chris als ze haar sigaartje uitduwt en aan haar koffiemok nipt.
In het begin ben ik (net zoals iedereen) ook bang geweest en ook ik heb lopen huilen. Maar ik vind de regeltjes nu heel tegenstrijdig. De horeca moet sluiten maar demonstraties mogen wel. Ik heb een contactberoep waarin ik over mensen heen hang en dat mag wel.

Nu doen mensen heel panisch over mondkapjes en ik laat iedereen in zijn waarde, maar ik kan er als brildrager niet mee werken, zegt ze. Toen ik net open mocht heb ik het wel geprobeerd, maar het was toen ook nog heel spannend allemaal. Nu we zoveel maanden verder zijn vind ik alles zo overdreven en een drama aan het worden. Mensen gaan op social media allemaal in discussie, iedereen spreekt uit eigenbelang. Er is geen discussie meer mogelijk want het is of links, of rechts en dat vind ik toch wel heftig.

In het begin ondergingen we het gewoon. Je ziet mensen op hun buik en in coma op IC’s liggen. Je ziet mensen in plastic zakken. Het was wereldwijd.. een pandemie. Al het vliegverkeer, alles werd stilgelegd en ik ben niet snel bang, maar toen wel.

Het voordeel van de eerste lockdown was dat ik tot rust kwam. Heerlijk! Ik heb genoten. Ik heb zelfs een bonte specht in mijn tuin gehad, op de St Pietersberg hoorde je een koekoek. Het was stil en je bent je veel meer bewust van wat echt belangrijk is. We hadden mooi weer en ik heb een tuintje, dus het was heel erg fijn en ik hoefde me niet schuldig te voelen dat ik niks deed.
Daarna had ik heel erg veel moeite met het lawaai om me heen, het eerste vliegtuig, een brommer.

En nu de tweede keer vraag ik me af hoe serieus we het nog moeten nemen. Elk jaar komt er als gasttatoeëerder een Thaise monnik. Die heb ik moeten annuleren, maar via zijn Facebookpagina zie ik dat in een miljoenenstad als Bankok 58 mensen aan Covid-19 overleden zijn.
Zou dat echt zo zijn? vraag ik.
Ja, ik heb nauw contact met die man, zegt ze. Je ziet foto’s waarop je ziet dat het leven er weer vrij normaal is en dat ze net zoals in China weer evenementen houden. Je hoort er niks meer van.
Nederland is altijd betuttelend geweest en extreem voorzichtig. En ik begrijp dat we corona serieus moeten nemen, het is niet zomaar een gewoon griepje, maar er worden zoveel belangrijke dingen aan de kant geschoven. Kanker, who cares, het is nu allemaal Covid-19. Mensen met psychische problemen, ouderen. Dat raakt me erg, zegt ze. En dat vind ik het ergste. 

Ik vind corona nu niet meer zo’n drama, eigenlijk. Ik vind het erger dat mensen tegen elkaar worden opgezet. Zo voelt het voor mij, zegt ze geëmotioneerd.
En wie doet dat dan? vraag ik.
De overheid. Kijk eens op Facebook. Dan kom je aan het kosten. Heel veel belangrijke dingen, zoals lichamelijke klachten, hart en vaatziektes, alles wordt gewoon afgeblazen want er is Covid-19. Mensen die niet acute operaties nodig hebben zoals een staaroperatie, dat wordt maar uitgesteld. Maar hoeveel mensen sterven er aan de griep? En misschien heb ik het virus wel gehad. De een heeft er veel last van, de ander niet. Het is allemaal abracadabra, maar er wordt nu zoveel van mensen afgenomen. Ik zie zoveel mensen failliet gaan en huilen.

Wat mij vooral stoort zijn de regels die niet kloppen. In het begin waren alle horeca en winkels gesloten en toen we weer open mochten werd van bovenaf gezegd, je bent zelfstandig en creatief, bedenk maar een goede oplossing.
Toen hadden mensen bedacht om tussen de terrastafeltjes een plexiglazen plaat te plaatsten en na ieder bezoek alles netjes te desinfecteren. Mocht niet. Terwijl er niet veel beweging is want mensen zitten een tijdje, maar dan ben je bij een Jumbo of een Kruitvat met twee kassa’s en een smalle doorgang. Daar hangt ook zo’n plaat tussen en dat kan wel. Waar ligt dat verschil? Hier krijg ik echt de schijt van.

En op straat lacht niemand meer, mensen zijn niet vriendelijk meer voor elkaar. Ze zijn bang en er is veel agressie onderling. Maar wat wil je, mensen kunnen zich niet uiten, de gezelligheid is weg, het leven is eruit. Dat vind ik heel erg.
Voor die hele corona ben ik niet bang, maar wel voor wat er in de maatschappij gebeurt..
En alles wordt uit zijn verband getrokken. Er is komende zondag een anti black face-demonstratie, maar iedereen maakt iets mee in zijn jeugd. En er komen hele groepen mensen op af die gewoon hun agressie kwijt willen. Dat weet je van tevoren en dat wordt wel toegestaan.

En dan die mondkapjes. Op de Facebookpagina van de politie staat bijvoorbeeld: als je aangifte komt doen ben je verplicht om een niet-werkend mondkapje te dragen. Wtf.. waarom moet je iets dragen dat niet werkt? Oké, ik kan me er iets bij voorstellen dat mensen dat willen, maar ze gebruiken die dingen niet op de juiste manier. Mensen doen maar wat omdat het verplicht is. Daardoor zijn het juist besmettingsbronnen.
Voor gebruik moet je je handen desinfecteren, maar dat gebeurt niet. Die dingen liggen op straat, ze hangen aan armen en polsen, om kinnen, het verdwijnt in een tas. Ik had hier een meisje met een kapje dat eruit zag alsof ze er de grond mee had gedweild en dat plakte ze op haar gezicht..

De regels zoals ze nu worden opgesteld zijn gewoon zoals ik ben opgevoed: na toiletbezoek was je je handen, een Hema-deur heb ik nooit met mijn handen aangeraakt, hoesten en niezen doe ik altijd al in mijn elleboog. Ik vind het heel bizar allemaal. Het is net alsof ik naar een Discovery documentaire over het gedrag van apen zit te kijken.
Ik ben heel erg teleurgesteld over hoe mensen tegenwoordig met elkaar omgaan en hoe ze zich gedragen.

Social media spelen daarin ook een grote rol. Er kwam hier een meisje, een gamer. Totaal contactgestoord.. Mensen kunnen niet meer met elkaar omgaan want alle conversatie wordt getypt of gaat via internet. Er is geen interactie en gevoel meer.
Bij de AH hier is alleen nog zelfscan. Ik ben een mensen-mens, een gevoelsmens. Ik maak gewoon een praatje met iedereen, maar nu is dat anders. Mensen zijn bang dat je te dichtbij staat. Of ze kunnen niet meer omgaan met menselijk contact. En dat vind ik eigenlijk erger dan oorlog.
Ik heb liever een klap dan dat ik psychisch kapot wordt gemaakt. Maar mensen zijn echt aan het doordraaien. Dat vind ik intens triest.

Zit er ergens toch nog iets positiefs? vraag ik voorzichtig.
Ik hoop.. zegt ze nadenkend, nou, in de eerste lockdown riepen heel veel mensen; de natuur! Je ziet weer waar het om draait in het leven en na drie weken wilden ze toch weer op vakantie en kwam het egoïsme weer boven. Dus ik weet niet of er iets goeds uit komt. Het zit gewoon in de aard van het beestje.

Ik ben met weinig tevreden, zegt ze. Als ik mijn ijskast gevuld heb ben ik helemaal blij, daar draait het om. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik doe mijn werk met alle liefde. Ik heb geen baas, ik doe wat ik wil en wanneer ik het wil. Ik heb met dit vak een sprong in het diepe gemaakt, maar al houd ik per maand maar 200 euro over om te vreten, ik heb mijn vrijheid. Dat is mijn hoogste prioriteit.

Heb je het gevoel dat díe vrijheid ook aangetast wordt?
Nee, wat dat betreft is het echt ‘fuck the world’. Stel dat ze de vaccinaties willen verplichten, verrek maar. Ik doe echt wat ik wil.

Mensen willen zoveel. Twee auto’s, niks is genoeg. Dat is erin gesluimerd. En mensen die behoevend zijn, die hebben het het moeilijkste nu, want die willen van alles maar die kunnen niets. Die lopen nu met chagrijnige gezichten rond. Kinderen lopen jengelend door de stad. Waarom moet dat kind meegezeuld worden de stad in omdat jij moet shoppen met je luxeprobleem? Ga met modder gooien, ga iets leuks doen, naar het bos en de speeltuin. Laat ze kind zijn.

Ik denk dat het echt met het computerimperium begonnen is. Gewoon op straat spelen is er niet meer bij. De luxe is erin gesluimerd en nu merk je de frustratie. Waar zijn die positieve gedachtes van de eerste lockdown gebleven? Dat het heerlijk is om weer te weten wat het is om een aardappel te hebben? Om te genieten van de rust? Nu staan ze op het vliegveld om naar de Antillen te vliegen, want dat is de enige plek waar ze nog op vakantie kunnen gaan met de Kerst.
Het is heel bizar en allemaal dweilen met de kraan open. Ik weet niet eens meer waar ik over moet beginnen. Regeltje dit, regeltje dat.

Iedereen heeft zijn eigen verhaal. Als mensen hier binnenkomen zijn ze altijd blij. Op straat heb ik bij wijze van spreke een hekel aan de hele wereld, maar zodra iemand hier binnen is, is er contact. 

Heb je hoop?
Hoop? Op wat? Ik doe wat ik wil. Ik hoef niet te hopen, ik heb alles wat ik wil. Ik ben met weinig tevreden. Het enige wat ik hoop is dat mensen elkaar met rust gaan laten. Een beetje respect hebben voor elkaar. Als er een oud vrouwtje aan komt lopen, loop haar niet omver maar wacht even. Heb geduld met mensen. Dat is eigenlijk het enige dat ik hoop. Ik heb er zelf geen baat bij, het is meer voor de mensen zelf, zegt ze tot slot.

‘Leve het leven’, dat is wat ik nog wil zeggen, schrijft Chris die avond nog in een bericht.

Ja, Leve het leven, dat is prachtig om mee af te sluiten. Bij deze!

Chris zet prachtige tattoos bij Sweet Memory aan de Kesselkade.

CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀 Meer over het project lees je hier!

Mocht je nu iemand kennen die door corona in een heel bijzondere situatie zit en die mee wilt doen met het project, laat het me even weten, of stuur degene de link even door. Grijp je kans! Je bent van harte welkom. Dank je wel!

Share this Post

Ontvang exclusief nieuws
Inschrijven