Ilyas @ Maastricht | CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Ik loop tot mijn verbazing een overvolle binnenstad binnen. Met grote led-verlichtingletters worden we verzocht linksaf te slaan, want in de Grote Staat is het te druk, schijnt iemand te weten.
Ik volg het eenrichtingsverkeer dat is ingesteld om besmettingsgevaar tot een minimum te beperken en kom zo op een plek waar ik anders vrij zelden loop. En dat is een geluk, want een stukje verderop zie ik een kleermaker op een krukje, buiten in het zonnetje met naald en draad in de weer. Dat zie je hier niet vaak. Ik herken zelfs een vingerhoed uit vervlogen tijden.
Zijn naam is Ilyas. Op een heuse franse manier uitgesproken, zoals dat ooit in het oude Maastricht gewoon was en hij maakt alle kleding met de hand. Maatwerk. Sur mesure.
Alles is veranderd, zegt hij rustig. Eerst de gezondheid en daarna de economie.
Ik ben zelf niet ziek geweest maar mensen om mij heen wel. Ik ken heel veel mensen die overleden zijn. Dat is niet leuk, zegt hij met een charmant frans accent. Maar ook voor de economie is het slecht geweest..
Ik ben van oorsprong Araméen, zegt hij als ik benieuwd vraag naar waar zijn franse accent vandaan komt. Dat is Aramees, ontdek ik later.
Ik kom uit Mesopotamië, zegt hij.
En dat ligt tussen de Eufraat en de Tigris, herinner ik me lachend van heel vroeger. De bakermat van onze beschaving.
Exact. We hebben een eigen taal, een van de oudste talen in de wereld eigenlijk. De taal die Christus sprak. Jesus-taal, ‘Araméen’. Dat is een heel mooie taal, zegt hij stralend.
Spreekt u die nog? Ja, het is mijn moedertaal, zegt hij trots en met mijn broer en zus praten wij gewoon Araméen.
Nu woon ik hier. Hij wijst naar het prachtige pand achter hem. Maar voorheen woonde ik 30 jaar lang in België en ik heb tot mijn twaalfde in Mesopotamië gewoond. Aan de klant van Turkije. Daar heb je Syrie, Turkije, Irak, enfin, die kant.
Mooie plek maar nu niet meer. Jammer, alles is veranderd helaas.
Eigenlijk kan ik me alles nog herinneren. Ik ben in mijn hoofd nog daar. We hebben er een boerderij en daar leefden we ook van. Het was onze inkomstenbron.
Ik mis het niet zo, maar een beetje wel. Ik wil het graag nog een keertje zien, maar dat is nu niet mogelijk. Misschien in de toekomst als alles rustig is, maar nu niet.
Bestaat die boerderij nog? vraag ik hoopvol.
Ja de boerderij bestaat nog, zegt hij, want we hebben contact met de mensen daar.
Oh, wat interessant al die verhalen, zeg ik, maar dat is voor een andere keer. Voor als Corona voorbij is. En ik hoop dat dát niet lang meer duurt.
Over zijn tijd in Corona lockdown kun je hier meer lezen, je vindt er ook andere verhalen. Welkom!
K-Atelier vind je in de Bredestraat
Sharing is Caring
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manier om met deze corona-crisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd.
Wat heb je over jezelf ontdekt, zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en wat is er veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? En vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog allemaal een beetje volhoudt.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij.
