Wat ik wel mis, is het shoppen en eropuit gaan. Mijn haarspeld was kapot maar even voor een nieuwe kijken is niet zo een-twee-drie gedaan. Je moet het dubbele aan verzendkosten betalen of vier uur van tevoren een tijdslot reserveren. Dus dan laat je dat gewoon zitten, zegt ze nuchter.
Ik had laatst een afspraak gemaakt om 10 minuten te kunnen shoppen bij de Action! Waar kan een mens in deze tijd al super tevreden mee zijn, lacht ze hartelijk. En het voelde alsof je een minuut gratis winkelen gewonnen had, want ik had een lijstje en ik moest snel overal heen! Nu moest ik een kabeltje hebben voor een telefoon en ik dacht nog; oh jee, hier moet ik niet te lang blijven hangen, want ik moet nog mijn hele rondje afmaken. En dan werd er omgeroepen: ‘U heeft nog 5 minuten’, lacht ze. Ja, je stelt je tevreden met gewoon iets heel kleins. En verder zien we het wel weer.

Wat ben je extra gaan waarderen?

Wandelen deed ik al, maar ik blijf nu staan voor een mooi vergezicht en als ik een vogel hoor, ga ik hem zoeken. Eigenlijk is het bizar; zo’n beest weet niks van coronamaatregelen en vliegt gewoon vrij rond. Ik sta daar echt met een brede smile naar te kijken en als ik thuiskom overdenk ik die ronde nog en keer en dan was het weer goed voor vandaag. Het geeft me voldoening dat ik actief ben geweest.
Ja.. ik waardeer die kleine dingen meer en kijk bewuster naar wat er wel kan. Daar denk ik over na. Ik heb een lijfspreuk dat ik van elke nieuwe dag de mooiste van mijn leven maak. Dat gaat het niet elke keer worden, maar ik haal er iets uit, want we moeten er gewoon doorheen.

Wat zou je willen vasthouden?

Echt dat genieten van waar ik nu meer aandacht voor heb. Iemand tegenkomen die ik lang niet meer gezien heb en daar een praatje mee maken. Hoe snel vergeet je niet, als alles straks weer kan, hoe gezellig het is om samen te eten en na te tafelen en echt te horen wat de ander bezighoudt. 

Ik mis dat praatje bij de koffieautomaat met collega’s waarmee je niet direct samenwerkt maar die je gewoon in het gebouw tegenkomt. Sommigen heb ik al een jaar niet meer gezien.
Ik houd me strikt aan de coronaregels en ik heb er, ondanks dat ik misschien besmet zou kunnen raken, voor gekozen om bij het stembureau te gaan werken. Juist om dat sociale contact te hebben. En ik heb het een welkome afwisseling gevonden van mijn andere werk. Net dat contactmaken, het overbrengen van mijn enthousiasme, daar gaat het om. Elke dag kwam er een nieuw team om mee samen te werken en om uitleg aan te geven. En ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Het geeft je weer energie, even zo’n praatje tussendoor, anders ben je aan het eind van de dag uitgeblust.

Heb je met corona te maken gehad?

Ja mijn dochter is met de familie van haar vriend in quarantaine moeten gaan. En een tante van mij is begin november aan corona overleden. 
Maar wat me het meest heeft aangegrepen, is dat net twee maanden geleden een collega aan corona is overleden. De hele organisatie is echt aangedaan. Toen kwam het heel dichtbij. Hij was niet ziek maar ineens voelde hij zich niet lekker, kwam op de IC terecht, raakte in coma en ineens kregen we het bericht dat hij was overleden. Dat heeft er echt goed ingehakt. Hij was heel actief in het verenigingsleven, een heel betrokken collega en als gastheer echt het visitekaartje van de organisatie en die is er niet meer, zegt ze met gebogen hoofd.

Wat heeft dat voor jou veranderd?

Ik besef dat het mij ook zomaar kan overkomen en dat het niet alleen maar personen met onderliggend lijden zijn die aan corona sterven. Nee, dit is goed opletten geblazen, zegt ze.

En wat voor mij heel lastig is, is dat mijn vader ernstig ziek is. Dat was hij vorig jaar maart, voordat we in deze ellende terechtkwamen ook al, en ik heb hem al een jaar niet meer geknuffeld. 
We waren aan het wachten op een scan en die kwam maar niet en toen ik belde kreeg ik te horen dat ze maar met een beperkt aantal mensen aanwezig waren, dat alle aanvragen door een arts beoordeeld werden en dat er maar een beperkt aantal scans worden gemaakt. Eigenlijk zijn ze nu al aan het selecteren op leeftijd.
Uiteindelijk heeft de oncoloog het geregeld, maar zelf had ik dat niet voor elkaar gekregen. Ja, dacht ik, dit is nu echt een gevolg van deze coronatijd. Dat wil je niet ervaren met je vader. Toen kwam het weer dichterbij.

En we hebben net gehoord dat hij is uitbehandeld en eergisterenavond is de ambulance gekomen. Op anderhalve meter, met mondkapje en handschoenen aan moest ik hem oprapen omdat hij gevallen was. Dat was de eerste keer dat ik hem sinds lange tijd weer vast had en ik voelde hoe broos hij was. Dat was zo lastig. Hij heeft de eerste vaccinatie gehad, en ik zit met het conflict, ga ik hem nu wel knuffelen, want ik heb hem niet lang meer, of ga ik wachten op de tweede vaccinatie waarvan ik hoop dat hij die gaat halen. Het voelt heel dubbel. Ik wil niet degene zijn die hem besmet. En als ik zeg dat ik hem zo graag een knuffel wil geven zegt hij ‘ja ik weet het, kan nu niet’. En dan spreek je uit hoeveel je om elkaar geeft en dan krijg ik echt een brok in mijn keel, want hoe ga ik dat de komende dagen doen? Ik weet het gewoon niet. Wat is nu erger? Overlijden door zijn ziekte of door corona? Mijn gevoel wil gewoon knuffelen. Heel lastig.
Het is wel even genoeg met wat er allemaal gebeurt, zegt ze geëmotioneerd.

Ik ben ook trouwambtenaar en dan heb ik een dag later een huwelijk te voltrekken en dan speelt die emotie mee, dan kan ik voor die tijd mijn dochter niet belasten met de info over haar opa. Dan moet je gewoon door, maar daar krijg je ook weer met de maatregelen te maken; ik draag een mondkapje, het bruidspaar komt met een mondkapje de trouwzaal binnen en dat mag pas weer af op het moment dat ze gaan zitten. Iedereen buiten het huishouden moet op anderhalve meter zitten. Dan heb je de aktes, moeten de mondkapjes weer op. Geen handjes geven en feliciteren, maar ik ben gewoon ‘Lang zullen ze leven’ gaan zingen en iedereen doet mee. Dan heb je toch iets feestelijks op het eind.

Heb je iets over jezelf ontdekt?

Dat je als mens heel snel kunt wennen aan een nieuwe situatie. Toen het nog mocht ging ik een dag per week naar kantoor, maar dat werd daarna aangescherpt naar ‘alleen als het echt niet anders kan’. En nu voelt het zo onwennig om er te zijn. Het gebouw is uitgestorven. Het voelt vreemd om er überhaupt heen te gaan.

Wat geeft je hoop?

Ik ben ervan overtuigd dat er ook weer een betere tijd komt, want dat is bij elke periode die een stempel op je leven drukt. En dat hoop ik dan ook mee te kunnen geven aan anderen. Ja, we zullen straks anders naar een concert of theater gaan maar de zon gaat echt wel weer schijnen. En die schijnt voor mij nu ook. Dit is tijdelijk.

Ik wilde al zo lang eens naar het Rijksmuseum gaan, maar de drukte weerhield me. Maar wat is er nu mooier dan van tevoren een tijd te reserveren en gewoon het Rijksmuseum binnen te gaan met slechts een handjevol mensen? Daar heb ik zo van genoten! En daar teer ik dan weer op.

Ik reis ook heel graag, maar die tijd komt wel weer en daar kan ik me op verheugen. Nu is zo’n eenvoudig dagje weg met een hotelletje waar je mocht eten terwijl de restaurants gesloten waren, gewoon perfect. Dan zit je na zoveel tijd met z’n tweeën aan tafel te uiteten. Het voelt onwennig om aan een buffet je eten op te scheppen en je glaasje wijn te drinken, maar daar geniet ik dan zoveel meer van. Dat vind ik dan zo positief.
En tuurlijk zijn er wel off dagen, maar haal ook je positieve dingen uit deze tijd. Zoals juist nu zonder die hele massa’s toeristen op museumtocht gaan. Als het weer mag.

Ik wil je nog iets leuks vertellen, zegt Jaqueline met een twinkel in haar ogen. Eindelijk kon ik in de zomer weer gezellig lunchen met mijn vriendin en dat is altijd een hele hilariteit en ineens komt ze met het idee om mij samen te brengen met een collega van haar omdat we allebei vrijgezel zijn. Ik zeg nog ‘nee, doe nou niet’, want daten komt in mijn vocabulaire echt niet voor, maar ik denk laat maar gaan.
En het bleek te klikken en we zijn al sinds juli bij elkaar. Dus we hebben een relatie gekregen in coronatijd, zegt ze lachend. Als je deze tijd als beginnend koppel overleeft, dan kan het eigenlijk alleen maar mooier worden, zegt ze, want er is nog zoveel nieuws te ontdekken. Nu borduren we eigenlijk alleen voort op de situatie waar we al maanden in zitten, want ons leven heeft zich alleen thuis afgespeeld met af en toe een wandeling. Winkelen is er niet bij, alles is dicht. Eropuitgaan is ook iets dat je normaal met een nieuwe partner doet, dat hebben wij nog allemaal te ontdekken. We zijn nu hele dagen met zijn tweeën en dat hebben we ook overleefd.

Ze zeggen dat het moeilijk is om contacten te leggen en relaties aan te gaan in deze tijd, en net ik, die niet op zoek is, ontmoet iemand. En het mooie is dat je iemand meteen echt leert kennen, want toen de regels weer werden aangescherpt hebben we het ook leuk gehad samen.

Heb je geen last van de avondklok?

We waren samen bij mijn dochter en ineens zegt zij: moet jullie niet gaan rijden?.. Dus je vergeet het gewoon! En vanavond horen we bij de persconferentie of de avondklok een uur verruimd gaat worden omdat het langer licht blijft. Na afloop hebben we het dan samen over de nieuwe regels, daar voel je dan ook die klik. Dus corona bindt ons ook nog in de gesprekken die we voeren. Wat wel en niet mag en wat dat met ons doet, werk en privé.
En we kijken nu ook uit naar de tijd dat we wel weer meer mogen doen zoals op vakantie gaan. We genieten van het nu en als we dit doorstaan.. dan hebben we een hele goede basis, zegt ze stralend.