veiled memories

Eindelijk, we hadden het voor elkaar: een chauffeur die alleen Arabisch sprak zou ons vrijdagmiddag uit de dagenlange airco-lucht naar de rode zee brengen. Frisse lucht en zon!

We namen plaatst op de voor vrouwen bestemde achterbank en door de met 3M geblindeerde ruiten zagen we het uitgestorven spookstadsbeeld van het Saudische Jazan aan ons voorbij scheuren.

We werden vrijgelaten in warme wind die zachtjes langs mijn gezicht woei en om mijn zwarte hoofddoek met gevangen haar. Mijn abaya wapperde luchtig om mijn spijkerbroek die strak om mijn benen bleef kleven, maar we waren vrij!

Hier was de plek waar families kwamen picknicken, barbecuen en al hun vrije tijd doorbrachten. Ik zag zwarte hoopjes vrouw met niqaab begeleid door hun mannen in een voorheen uitgestorven park met de onbereikbaar verkoelende zee een meter onder hen. Kinderen op schommels geduwd door moeders met lachende ogen en quads die toen het donker inviel, werden bestuurd door vrouwen zonder gezicht in hun wapperende gewaden.

Een Soedanese man bood ons een net gebarbecuede hamburger aan die we gezellig opaten bij de vrouwen.

Verderop zaten vier studentes op een kleed die uitnodigend hun typisch kleine Arabische kopjes koffie omhooghielden en ons vroegen om met hen mee te drinken. Ik was benieuwd te zien hoe zijzelf dat met hun niqaab gingen doen.

Oma was er ook bij en ja, ik mocht haar zonder gezichtsbedekking fotograferen, als het maar niet op internet kwam. Ze was al oud, en niet mooi genoeg meer voor een man, zei ze zelf. Het voelde als een spannend moment, toen ze langzaam haar niqaab losknoopte; welk schoons werd er voor onze ogen verborgen? Ze onthulde weelderig groeiend rode wenkbrauwen boven kwieke ogen. Wat een prachtig gezicht maar zo anders dan ik kon vermoeden… We konden elkaar niet verstaan, maar haar ogen spraken boekdelen. Wat een geweldige avond!

Project about women empowerment in Saudi Arabia by giving good health professions education by SHE Collaborates Maastricht University.