Doc @ Santa Fe NM 2008

‘I’ve lived on the streets since I was 16 years old. My father used to beat my mother up and one day I got so angry, I swore at him and just run away. Now I run Doc Tours’, and he points at his jacket with his hand covered with beautiful rings, the other hand holding a Dr Pepper.

Rashana @ Maastricht SoulStory

Ze hoeft er geen seconde over na te denken. Ik heb altijd filmster willen worden, zegt Rashana als ik haar vraag waar ze van droomt. 

En als je dan mocht kiezen welke rol, wat zou dat dan zijn? vraag ik haar.
Wel echt een belangrijke rol, zegt ze voorzichtig. Ja, toch wel.
De hoofdrol! zeg ik enthousiast.
Rashana moet lachen. Ja, daar heb ik altijd van gedroomd. Als klein kind al. Er moet wel wat actie in die film zitten, zegt ze. Fantasy stijl.
De vrouwelijke James Bond? vraag ik.
Ja! zegt ze stralend. Dat lijkt me echt geweldig, maar ik heb nooit op het toneel gestaan of zo want daar was ik te verlegen voor.

Maar die looks… die heeft ze al! Dus wie weet wat de toekomst nog voor je in petto heeft lieve Rashana!

Lani @Maastricht heeft twee heel verschillende kanten. Lees haar verhaal hier

SoulStory Staf@ Maastricht

Jessica @Maastricht

‘Verwondering en nieuwsgierig zijn naar elkaar. Ik kan enorm geraakt worden door een wenkbrauwboog’ lacht ze. Jessica I can See You!

Haar verhaal lees je hier!

Davina @Maastricht | Ghana

You can be the change you want to see in the world

Haar SoulStory kun je hier vinden:

https://daphnedumoulin.com/you-can-be-the-change-you-want-to-see-in-the-world/

Megan @ Maastricht | Liège Belgium

‘I want to build an international trading company in Brazil.’ zegt Megan als we een stukje door het oude deel van Maastricht struinen. Het is druk met studenten en er ratelen fietsen over de klinkersteentjes die de stad zijn charme geven en waar ze trots op is.
We vinden een rustig plekje en strijken neer op een hardstenen deurdorpel. Mooi groen is de deur achter haar amberkleurige huid. Alleen het licht.. daar kan ik momenteel niet zoveel aan doen. Het moet maar.

Hoe kom je op dát idee, vraag ik me toch af.
‘The Netflix series Suits let me to have this dream.’ zegt ze enthousiast. ‘That was a big inspiration.
Dus begint ze aan een studie rechten in Maastricht omdat vrienden hier dezelfde studie doen.

My parents come from Congo. The colony, but I always... Curious what living a meaningful life means to Megan? Have a look at her whole SoulStory!

Hind @ Maastricht | Italy

If everything was possible, what would you do?

Well a big thing for me is Morocco. My parents are Moroccan, so I am too, but I feel privileged to be born in Italy.

The situation is not very good in the country of my roots, especially for women. There are regions and villages, like where my parents come from, with very closed minded people.

It is so weird to me that girls who are only 17 years old have to marry, don’t go to school, have no work because they don’t have qualifications as if they don’t have a purpose in life. They are humans too.  Meer..

Oscar@Malang 10 jaar oud

Een heftige soulstory van een moedig man over zijn kinderjaren in Indie. Over schuld, adoratie en verpletterende teleurstelling, nachtmerries en verboden verhalen tijdens de oorlog met de 'Jappen'. Je leest het hier

Stephany@Maastricht | Curaçao

Ik had een heel mooi en liefdevol gesprek met deze wijze vrouw en haar vriendin Naomi. Het verhaal volgt hier maar dit haal ik er graag even uit, want het is belangrijk.

‘Jullie hebben het in Nederland over integratie maar wat wij hier hebben ervaren is dat jullie niet integreren maar tolereren.’

Wauw.. dat was heftig om te horen en confronterend maar ik denk wel dat het waar is… ‘En dat komt doordat jullie zo bang zijn om te discrimineren.’ zegt Stephany terecht. Want dat ben ik helemaal met haar eens.

Op curaçao wonen we samen met meer dan 70 culturen en het is een heerlijke mix. Het voelt zo fijn aan. We spreken wel 4 tot 5 talen door elkaar. Niemand is bezig met waar de ander vandaan komt, maar de eerste vraag die je hier krijgt is toch altijd waar kom je vandaan. Het zou nooit in me opkomen om dat te vragen. Dat is namelijk niet waar het om gaat, het gaat om de persoon en gaandeweg het gesprek komt dat vanzelf wel ter sprake.
Oei dacht ik, daar maak ik me ook wel eens schuldig aan ook al bedoel ik het net goed en vraag ik het uit oprechte interesse. Toch?
‘Maar het onderscheidt en verbindt niet, die vraag’ zegt Stephany. ‘Het impliceert een wij en een zij.’ En dat is wel iets om bij stil te staan vind ik.

‘Weet je, op curaçao dragen kinderen op school een uniform. Daar zit wel wat in, in die gedachte. Iedereen is gelijk, je weet niet of iemand arm of rijk is en dat geeft een saamhorigheidsgevoel versus het individualisme dat je hier kunt voelen.
Uniek zijn is helemaal ok en anders denken is prima. Een gesprek voeren zoals dit, is al leuk ook al zie je de dingen op een andere manier.
En op het moment dat je het mooie in elke cultuur ziet, heb je ook een mooier en beter contact met elkaar. Dan zie je de mensen voor wie ze echt zijn. En uiteindelijk gaat het ook niet om waar je vandaan komt maar gaat het erom waar je je thuis voelt.’

Jordi @Maastricht | Brazil

‘I’m traveling, backpacking’ zegt Jordi en het valt me op hoe zachtaardig zijn stem is en hoe zorgvuldig hij zijn woorden kiest om bij Eric iets te schrijven dat niet verkeerd overkomt. ‘I’m not good with plans and organization so I go with the flow.’ zegt hij met een lach.

‘I started my journey a year ago in Portugal. I don’t hitchhike, I work a bit, but I also have support. So an easy life, a chicken backpacker. Haha I’m not sure why I travel, I have a lot of answers but every day that changes. The easy answer is to know more about me. Yes, I’m looking to find myself but that is raining the wet.’ lacht hij. ‘That means that everyone can say that, so that is nothing new. Cliche!’ en hij lacht hard.

‘Well, not everybody is looking to find themselves, zeg ik, or is traveling a whole year to find out.’

‘Ok, good point. Yeah, of course I found a little bit, but I also think you don’t need to travel to find yourself. It can also be a sorrow to travel.’ En weer die vriendelijke lach. ‘But I meet a lot of people, I’m making friends, I discover new cultures and I’m trying to improve my english. Finally I can express myself, and in my heart I have a social life I can say.

My biggest dream is that everyone is living in good conditions, or good enough conditions to be human.’
‘It is beautiful to wish everybody the best but what do you wish for yourself?’ wil ik graag weten.
‘Ah, introspective. Uhm, I think it is important to do your things, to focus on what you want, just do what you need to do and to explore your senses. I want to reach more presence and more consciousness about my senses. Expressed by art for example. If you play music you have a good consciousness about listening’, legt hij uit als ik het niet helemaal begrijp.

‘I just try to love what I’m doing.’

Dat maakt me nieuwsgierig. ‘Are you a happy or a sad traveler?’ vraag ik voorzichtig. ‘Money is the word. It is easy to be a happy traveler when you have it. People say I’m happy, but I’m not that happy, I’m quite sad and melancholic, but people say I’m happy. But what is more important?’ denkt hij hardop, ‘what you are feeling or what you are feeling in relation to some reference? I think it is important to feel something in a connection, not in separation. So I’m happy.’ concludeert hij.

‘I’m happy to hear that, Jordi.’

‘I really appreciate your project’ zegt hij als we afscheid nemen. Een hug? vraagt hij. Tuurlijk. Even later komt hij gauw teruggelopen. ‘Je moet me nog vertellen over Eric, the guy I wrote about. What does he do?’ Jaha.. to be interested in somebody. Daar vraagt niet iedereen naar valt me op. Interesting.

Jordi loves to ‘talk with people, watch movies, read books, listen to music, to play soccer (sure I’m Brazilian!)’ lacht hij hard.

Eric @ Maastricht

Ah, daar is Eric, collega uit een ver verleden. Jas open, wijdbeens, handen in zijn zakken. Zijn ogen dwalen over het vrijthof als ik hem vraag wat hij nog zou willen doen in zijn leven.

Gezond blijven, dat is wel het belangrijkste. Mmja.. wat nog meer… als alles mogelijk was.. Reizen… ik zou alle landen nog wel eens af willen gaan. Zegt hij rustig, bijna laconiek. Hij wrijft met duim en wijsvinger over zijn kin. Nadenkend.

Ja, dat zou ik wel het leukste vinden, reizen. Naar Azië, Australië. Op een motor, maar niet alleen. Zegt hij resoluut. Ik zie me niet in mijn eentje rondtuffen, dat wil ik dan wel met z’n tweeën doen. Culturen ontdekken, andere mensen ontmoeten, het eten proeven van daar, kijken hoe ze daar met dingen omgaan. Het hele gevoel daarbij eigenlijk. Wat mensen boeit, wat ze niet bezighoudt, wat ze gebouwd hebben, wat ze in het verleden hebben gemaakt, wat hun godsdienst is. Het gaat absoluut om mensen. Ik ben een mensen-mens.

Voordat hij wegsprint wil ik graag nog één ding van hem weten. En als ik vraag wat hij belangrijk vindt in het leven krijg ik een heel bijzonder en verrassend antwoord;

Nooit je roots vergeten. Vergeet nooit iemand waar je wat van geleerd hebt. Bij roots denk ik trouwens niet alleen aan familie, het is veel breder. Het kan iedereen zijn die je tegenkomt. Iemand die dichtbij je staat maar ook veraf. Maar dat vind ik heel belangrijk. En dat je wat je geleerd hebt ook weer doorgeeft aan je volgende generatie of je collega’s. Het is een soort spiegel in het leven zeg maar. Je kunt jezelf daarmee ontwikkelen maar dat is super belangrijk om daar altijd aan te blijven denken.

En wat ik zou willen doorgeven van wat ik geleerd heb? Sociaal zijn. Mmja… dat vind ik een moeilijke vraag, ik heb heel veel geleerd. Ruimdenkend zijn. Denk dat dát het is. Ja, ruimdenkend.

En dan springt hij gauw met een hand opstekend het theater weer in. Werk aan de winkel want de dansdagen komen eraan. Genoeg dingen om weer door te geven lijkt mij. Mooi!

Eric is geluidstechnicus

Katja@Maastricht komt vol enthousiasme aanlopen want ze heeft zin in het project.
Dat haar foto een prachtige vrouw laat zien, dat wil ze nog niet echt geloven en dat de tuinbroek scheef zit vindt ze prima. Dat is allemaal niet belangrijk.

Natascha @Maastricht | ’t Gooi

Met of zonder bril, vraagt ze. Laten we zonder doen zeg ik, dan kunnen we beter in je ogen kijken.

Je kijkt boos. Zie je dat? En ik laat haar haar portret zien. Ja, dat kan wel kloppen zegt ze. Ik bén ook boos. Hmmm… laten we daar maar even gaan zitten dan.

Mensen denken dat ik het gemakkelijk heb gehad, dat ik altijd alles in mijn schoot geworpen heb gekregen, maar dat is dus niet zo.

Natascha was 12 toen haar moeder een hersenbloeding kreeg en vervolgens MS. Een tijd waarin ze vroeg volwassen is geworden. Ik heb altijd goed over alles moeten nadenken en al vroeg voor het hele gezin moeten zorgen. Naast school en huiswerk kreeg ik ineens de moederrol toebedeeld en deed ik al het werk in huis.

Het was onmogelijk om het niet te doen want als ik er niet zou zijn geweest dan had niemand te eten en geen kleren aan zijn lijf en als ik mijn emoties met mijn moeder had gedeeld dan had ze nog meer op haar bordje gehad dan ze nu al heeft, vertelt ze.

Ik heb veel ernstige ziektes om me heen gezien en ik wil zo graag iets doen. Ik ben biomedische wetenschappen gaan studeren omdat het mijn grote wens is om alle ziektes de wereld uit te helpen.

Want dat is wat ik iedereen zou toewensen; dat ze gezonde mensen om zich heen hebben waar ze het fijn mee kunnen hebben. En daar wil ik hard aan werken.  

Familie en vrienden betekenen alles voor me, zegt ze. En het is zo frustrerend en het maakt me boos dat ik de kans niet krijg om aan de slag te gaan want ik ben nog steeds op zoek naar een baan.

Ja, ik denk wel dat wat ik heb meegemaakt bepalend is voor hoe ik nu in het leven sta. Mensen komen naar mij toe voor een luisterend oor, maar ik ben bv ook altijd bang als de telefoon gaat, want ik weet nooit welk nieuws er komt. Ik ben ook altijd alert, altijd lachen en wil vol voor dingen gaan. Ik ben een doorzetter, ga 100% voor wat ik doe en houd niet van half werk. Kwetsbaar zijn is gevaarlijk. Dat heb ik wel geleerd.

Wat geeft je rust en vind je leuk om te doen, vraag ik haar.

Kickboksen, volleyballen en wielrennen. Geen tijd voor gehad, maar ja, inderdaad, dat moet ik weer gaan oppakken!

Wat een mooi en ongelooflijk sterk mens heb ik weer mogen spreken. En wat een prachtige droom heeft ze met ons willen delen.

En er is nieuws!! Want er zijn nieuwe ontwikkelingen. En het is niet wat je denkt. Er komt dus een follow up en die wil je niet missen!

Yousra@Maastricht

'Zonneschijn na de regen', Yousra doet haar naam eer aan. Haar droom? Ballerina worden en tot drie jaar terug heeft ze daar hard aan gewerkt. Maar toen ze pfeifer kreeg zette dat haar wereld op zijn kop; ze moest de dansacademie verlaten. Als ik nu terugkijk heb ik er eigenlijk helemaal geen verdriet meer om, vertelt ze. Het ellebogenwerk en de competitie tussen dansers daar had ik een hekel aan. Dat paste helemaal niet bij mij. Alsof het zo moest zijn.. Ik studeer nu logopedie en dat is een erg leuke en interessante studie. Je kunt er zoveel kanten mee op. Ik wil graag met neurologische patiënten werken. Mensen die hun normale spraak door een trauma hebben verloren bv. Het leuke is dat je dan in teamverband werkt, samen met de familie oplossingen bespreekt. Dit voelt zo totaal anders dan toen ik mijn ballerina droom najoeg. Daar deed je alles alleen. Ik vind juist het samen delen, met familie zijn en gezelligheid erg belangrijk. Ik kan echt genieten van kleine gebaren. Dat is waar het leven om draait.

Als ik jonge mensen iets zou mogen meegeven, dan is dat dat je je droom moet najagen. Altijd. Wat er ook gebeuren zal. Ik heb verloren maar misschien nog wel veel meer gewonnen want ik heb mezelf leren kennen. En de discipline die je nodig hebt om danser te worden, die neem ik voor altijd met me mee.

Adam@Malaga In darkness you can find inspiration

Dare to take risks, follow the signs, commit to your dreams and the universe has got your back, vertelt Adam enthousiast als ik hem twee jaar na zijn I Can See You-portret weer spreek. You will find that all tiny things start to happen. Adam’s lach spat van het computerscherm.
And that is what I’m living now.

De Adam van het portret studeerde Neuroscience, maar wilde eigenlijk graag filmmaker worden. Zijn familie motiveerde hem echter om een echte carrière te ambiëren, maar op een avond met vrienden en wat experimenten met paddestoelen, ‘wat je in Maastricht gewoon kunt doen’ kwam daar verandering in.

It opened my eyes, and I could see that there is a much bigger world than we know of with so much more potential than the rigid world that science lives in. With formula’s and consciousness you can only get so far. We have this huge potential in our subconscious mind to create our lives and I’m fascinated by that.
The whole experience changed my life. Now I can see that life is a stage. You can go backstage, put your mask down and play your own play.

Hij stopt zijn studie na zijn bachelor’s en reist naar Cuba om een wereldberoemde regisseur Hubert Sauper te assisteren voor zijn film Epicentro. It showed me the potential and impact that cinema can have in the world.
Hij had zijn ding gevonden.
Niet lang daarna gaat hij in Luxemburg in opdracht filmen en storyboards maken. And now I want to make my own film, zegt hij. Although it is difficult making a script. It will be about someone turning deaf and therefor becomes more aware of the world around him. His perception changes and he discovers that there is so much more out there.
I’m convinced that by making poetry, music and cinema you can show that bigger world where you can have a peaceful life and follow your dreams.

So what does living a meaningful life mean to you Adam? vraag ik. Well, I want others to feel the peace in life that I am feeling right now, zegt hij.
In darkness you can find inspiration, you know. All of life is a play and you can make it peaceful. By making poetry and film I hope to be an example of that and change people’s lives.
By showing and by living this simplified and peaceful life yourself you can have the biggest impact I think.

Enthousiast nemen we afscheid. Ik ben razend benieuwd naar wat hij allemaal in de wereld gaat zetten.

Naomi@Maastricht | Curaçao

Wat ik mensen altijd vertel is dat je nooit op moet geven als je dingen meemaakt. Er zullen altijd onprettige dingen gebeuren maar je moet gewoon doorgaan. Er is altijd wel iemand die luistert. Het is belangrijk dat je met mensen praat en dat je niet afwacht. De motivatie daarvoor moet je uit jezelf halen!
Mijn droom? Een tourgids maken/organiseren/geven voor studenten zodat ze voor een klein bedrag kunnen reizen. Maar het gaat wel om een andere manier van reizen, want ik wil dat je het land en de mensen echt gaat beleven. Bijzondere dingen, plekken, mensen, andere culturen leren kennen. Dat is waar mijn hart naar uitgaat.
Het bijzonder mooie, liefdevolle maar ook confronterend gesprek met Naomi en Stephany lees het hier

Paula@Maastricht

Ik heb altijd psycholoog willen worden omdat ik geïnteresseerd ben in waarom mensen de dingen doen die ze doen, maar ik heb nooit mogen studeren.

Mijn ouders zaten op de binnenvaart en ik mocht niet op internaat. Ik denk dat ze bang waren dat ik dan zou weglopen. Dus voer ik met ze mee. 

De ene keer zat ik hier, dan weer daar op school met allemaal kinderen die varende of rondtrekkende ouders hadden. Boeken kreeg je mee en leren en huiswerk deed je op de boot. Soms zat er tussen de lessen door een week, soms een paar dagen, soms maar een dag. Dat was afhankelijk van waar je heen voer. 

Ik heb zelf een hoop psychologieboeken verslonden en toen ik kinderen kreeg kon ik daaruit ook weer hun gedrag begrijpen. Ik vond het erg interessant allemaal.

Uiteindelijk heeft ze die zorgende rol toch een beetje gekregen toen ze in de horeca terecht kwam, vertelt ze. Dan ben je toch een soort moeder voor je personeel. Vooral als je veel met jongeren werkt.

Ik vind het belangrijk als andere mensen gelukkig zijn en mijn grootste angst is dat mensen die ik lief heb eerder dood gaan dan ik. Vooral mijn kinderen.

Waar ik trots op zou moeten zijn, althans dat zeggen anderen, is dat ik het ver gebracht heb in mijn leven. Ik heb hard moeten knokken, slechts een beetje lagere school gehad, een cursus café-bedrijf gedaan en ben nu succesvol zelfstandig ondernemer en over niet al te lange tijd mag ik gaan genieten van mijn vrije tijd. 

Dat vond ik in eerste instantie moeilijk, maar waar ik nu naar uitkijk is toch die rust voelen, niks meer moeten en gewoon genieten van wat op mijn pad komt. Ik hoef niet meer altijd klaar te staan voor mijn bedrijf en of iemand daar iets nodig heeft want daar ben je toch altijd mee bezig.

Waar ik nu van kan genieten zijn onze vakanties, onder de mensen zijn, gezelligheid, terrasje, strand met een mooi boek.

Ik sta nog vol in het leven en wil er ook nog vol van genieten, want als ik dan toch iets zou moeten kiezen waar ik spijt van zou hebben, dan is het dat ik de eerste twee jaar van mijn moederschap niet heb gewerkt. Dan is het leven steeds hetzelfde en wordt je wereldje zo klein.

Nee, laat mij maar reizen en lekker onder de mensen zijn.