Bart Frauke en Lou @ Maastricht uit Duitsland | Mei corona week 11
Een pracht paar staat in de winkelstraat een wolk van een baby de fles te geven.
We wonen sinds kort in Duitsland, zegt Bart als ik ze vraag wat er voor hun essentieel veranderd is de afgelopen tijd, en daar moeten we mondkapjes op. Dat is vervelend. En zij herkent ons niet met die dingen want ze begint meteen te huilen.
Lou is vier en een halve maand en we hebben heel weinig kraambezoek gehad. Je kunt je baby niet showen, weet je wel, lacht Frauke schouderophalend.
En we zijn lang thuis geweest. Eerst door de geboorte en toen kwam Corona. Er kwam niemand meer langs maar mondjesmaat beginnen mensen weer te komen, vult Bart aan.
Wat vonden jullie leuk om te doen?
We hebben net een nieuw huis, een grote tuin, dus er is altijd wat te doen. En boodschappen doen is echt een uitstapje geworden, zegt Frauke. Ik ben veel met haar gaan wandelen in het bos.
In Duitsland zijn de terrassen allemaal al open, zegt Bart. Daar kun je al heerlijk een biertje op het terras drinken hoor, geen probleem. Er is wel een 1,5m regel, maar in de kleine dorpjes loopt dat niet zo nauw. Je hebt er geen geldboete en zo’n kliklijn is in Duitsland echt not done, zegt Frauke. Doet een beetje aan de tweede wereldoorlog denken, wat ik wel begrijp.
Ja, het is allemaal wat losser behalve dan die mondkapjes.
Is er ook iets positief aan deze periode? wil ik graag weten.
Er is niet zoveel veranderd want ik had mijn zwangerschapsverlof, dus ik zat sowieso thuis, zegt Frauke.
Maar er zijn weinig positieve dingen aan het Corona gebeuren vindt Bart. Die angst die iedereen is aangepraat.. vindt ook Frauke, er is niet iets dat nu fantastisch werkt of zo. Als je nu mondkapjes maakt, dan ben je wel positief denk ik maar voor de rest.. helaas.
Wij waren al langzamer gaan leven en meer echt buiten, zegt Frauke.
En we hebben haar gekregen en zijn naar Duitsland verhuisd, dus dat is ook al een hele grote verandering zegt Bart.
Maar we hebben vaak tegen elkaar gezegd; we zijn zo blij zoals we nu wonen in Coronatijd. We hebben een heel klein bungalowtje in een beschermd natuurgebied met een hele grote tuin en het is heerlijk rustig. We moeten de drukte bewust opzoeken zoals vandaag om haar een beetje te laten wennen. En ik denk als je nu in een flat had gezeten.. dat is niet fijn. Respect voor die mensen hoor, zegt Frauke. Dus wij hebben ook wel makkelijk praten.
Ik heb mijn vrienden gemist, zegt Bart, even de stad in gaan en een uitje maken zoals we nu doen. Het spontane, even uiteten gaan, kraambezoek. Dat was minder.
Heb je iets over jezelf ontdekt?
Ja, toch wel, zegt Bart. Ik geloof steeds minder wat de televisie ons vertelt. Ik heb steeds meer ‘wat zit hier achter? Waarom doen ze dit?’ En ik kom er na veel lezen wel achter dat er dingen gewoon niet kloppen. Ik vertrouw het gewoon niet, ik kan niet zeggen wat.
Als je hier al die drukte ziet, mensen die langs elkaar heen wandelen en je ziet verderop al die lege terrasjes, dan denk ik er is iets niet eerlijk.
We hebben familie met een charter schip en die leven van groepen waarmee ze de wadden over varen. Die hebben helemaal geen werk meer en al hun geld zit in het onderhoud van het schip, zegt Frauke. Van de overheid moeten ze iedere keer weer van alles aanpassen. Relinkjes hier en systemen daar en nu kunnen ze geen geld verdienen. Die 4000 euro is dan niks.
Of vrienden die net een lunchroom hebben opgezet. Dat is zo sneu. En dan is de ijssalon hartstikke druk en dát mag wel. Super voor ze hoor, maar die arme vrienden van ons.
Het is heel moeilijk, zegt Frauke, dat snap ik wel, waar leg je die grens, maar er wordt wel met verschillende maten gemeten. Er gaan zoveel mensen kapot.
We hebben één Europa maar in Duitsland is alles weer open en hier niet. En per stad verschilt het ook. De een heeft pilonnen op de weg en de ander is zoals maastricht, gewoon goed te doen.
En is dit eerder gebeurd met een lockdown in Afrika toen er Ebola uitbrak? Vraagt Frauke rustig. Nee.
We zingen het wel uit en dan zien we wel, vult Bart aan.
En als ik zou moeten kiezen tussen Malaria, Ebola of Corona, geef mij maar Covid, zegt Frauke.
Want hier sterven gezonde mensen niet aan.
De gemiddelde mens die sterft is boven de tachtig met onderliggende ziektes en het is maar zo’n klein percentage van de mensheid. En dan krijg je van die discussies; wat als die 1 procent jouw familie is. Ja dan heb je een punt, zegt Bart, maar soms moet je niet zo denken. Er gaan wel echt een heleboel mensen kapot. Hoeveel mensen gaan ze straks wel niet vinden op een zolderkamertje omdat ze al zolang geen bezoek hebben gehad en overleden zijn en de buren kloppen ook niet aan.
Of mensen die psychologische zorg nodig hebben, die niet naar buiten durven.
Bij een goede vriendin in de straat heeft een vader met twee kindjes zelfmoord gepleegd uit angst voor Corona, weet Frauke. Is dat in het nieuws geweest? vraagt ze rustig. Nee, helemaal niet.
Je ziet nu ook artsen die zich uitspreken; we hebben mensen met Corona in het ziekenhuis maar dan liggen ze hier omdat ze zo bang zijn en daarom aan de bewaking moeten ipv door het virus.
Het is moeilijk. Ik denk ook dat er een groot mentaal deel aan zit, zegt Frauke. In het begin hadden wij ook zoiets van holy shit wat is dit?! Dan ga je alles volgen, zegt Bart, ook internationaal nieuws en op een gegeven moment ga je zelf wat dingen uitzoeken en kijk je waar je het mee eens bent en waarmee niet.
Artsen in hamburg zeggen dat het schandalig is dat we allemaal hebben gekeken naar Italie en Spanje. De gezondheidszorg en de kwaliteit van de zorg daar is niet te vergeleken met andere landen en daar is geen rekening mee gehouden, zegt Frauke.
Wat ik moeilijk vind, zegt Bart is dat mensen elkaar uitsluiten als ze een andere mening hebben. We moeten mondkapjes op en je moet je handen wassen en je moet angstig thuis op de bank zitten. Er zijn mensen die zeggen dat ze mondkapjes helemaal niet prettig vinden, ‘want dan krijg ik geen goede lucht en hoofdpijn’. En dan kan er conflict ontstaan.
Er moet toch altijd ruimte zijn om vragen te stellen? zegt Frauke ondertussen Lou in de draagzak stoppende. Verschillende meningen mogen er toch zijn. Wij zijn het ook niet met alles eens, dat maakt toch niet uit? Door die angst is de ruimte voor balans weg. En dat is zonde en daar moeten we voor oppassen denk ik, zegt Frauke tot slot.
En dan nemen we afscheid. Het was weer een goed gesprek. Fijn!
Nog maar één dag en dan mogen we hier ook biertjes drinken op het terras.
Zonder mondkapje gelukkig.
sharing is caring
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manier om met deze corona-crisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd.
Wat heb je over jezelf ontdekt, zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en wat is er veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij.