Mark en Luc @ Maastricht CoronaHOOPproject. Ik heb het gevoel dat mijn jeugd aan het wegglippen is. Zuipen in Lloret de Mar kan ik nog maar drie jaar doen

Mark en Luc @ Maastricht | CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀 Februari Coronaweek 50

Wiet prikt mijn neus bij elk paadje dat ik insla. Uit verschillende boxen klinkt muziek en overal liggen flesjes bier in het gras. Het is ineens een paar dagen lente en in het park lijkt het alsof er geen corona bestaat. Mensen kruipen op kleedjes bij elkaar, verzamelen zich rond scooters en bankjes en genieten van zon en gezelligheid. Dat je buiten maar met één ander persoon mag rondwandelen is vandaag even niet aan de orde want we hebben even wat ademruimte nodig, wordt er geroepen. Ik zie twee studenten staan en ben toch eens benieuwd hoe zij deze tijd ervaren.

Saai, zegt Mark van achter zijn zonnebril, elke week ziet er hetzelfde uit, het leven begint een sleur te worden.
Online les krijgen is wel praktisch en je verliest geen reistijd, maar je zit twee uur lang naar een computerscherm te staren en na een uur ben je er eigenijk wel klaar mee, zegt Luc. Maar het belangrijkste punt is dat we de sociale contacten missen. Mark knikt instemmend.

Hebben jullie met corona te maken gehad?

Ja, zegt Luc, mijn vader was een van de eerste mensen die corona kreeg. Hij is 66, dus wel wat ouder en hartpatiënt. Drie jaar geleden kreeg hij 4 omleidingen en nu zwaar corona. Op dat moment schrok ik daar heel erg van en ik ben ook echt wel bang geweest. Hij heeft ook bijna in het ziekenhuis gelegen maar het is een harde, dus hij wilde thuis blijven. En wij zaten met het hele gezin gewoon thuis naast elkaar op de bank, dus grote kans dat we het allemaal gehad hebben.

Ik ben na carnaval ziek geworden en het kan best zijn dat ik het mee naar huis genomen heb en dat is best wel een rot idee. Hij kreeg ademhalingsproblemen maar ontkende dat het corona kon zijn want dat overkwam hem niet, vond hij, maar de test wees anders uit. Gelukkig is hij er wel goed bovenop gekomen, hoewel hij nog steeds last van ademhalingsproblemen heeft.
Maar je leven raakt nu in een bepaalde sleur en je wilt dat gevoel van vrijheid weer hebben. Het is niet dat ik er schijt aan heb en ik probeer me zo veel mogelijk aan de regels te houden, maar op een gegeven moment zit er bij mij een eindpunt aan, zegt hij. En we weten nu zoveel meer. We weten nu wat de risicofactoren zijn, dus als je ziek wordt moet je ook niet klagen. Dan is het gewoon je eigen schuld en je eigen verantwoordelijkheid.

Ik heb er zelf vooral in werkverband mee te maken gehad, zegt Mark. Ik werk bij een supermarkt en in november was er een corona-uitbraak. Heel veel leidinggevenden werden ziek. Gelukkig heb ik geen symptomen gehad, maar ik heb wel ervaren welke impact zo’n uitbraak heeft op een bedrijf waar het lastig afstandhouden is, en welke grote gevolgen het heeft als er zoveel mensen uit liggen, want alle druk komt op de schouders van een handjevol mensen te liggen. 

Ik ben niet heel bang om corona te krijgen. Je weet natuurlijk nooit hoe je lichaam erop gaat reageren maar ik ben altijd gezond geweest, dus ik verwacht dat ik hoogstens een paar dagen thuis kom te zitten. Het is vooral heel onpraktisch, want je moet 10 dagen in quarantaine. En ik begin nu ook op een punt te komen dat ik er wel genoeg van heb. Je wilt op deze leeftijd toch een keer door.

Wat hebben jullie gedaan dat een beetje leuk was om te doen?

In het begin hielden we ons aan de regels omdat we nog zo weinig kennis hadden over het virus, zegt Luc. De laatste tijd is het een beetje losser geworden. Maar ik heb me vooral veel gefocust op mijn studie. Dat was in het begin mijn enige uitlaatklep naast sporten en naar buiten gaan. En voetbal stopte, dus daar mis je je sociale contacten ook. Je probeert er het beste van te maken en mentaal heb ik er ook geen problemen mee gehad, maar als je niet uit Maastricht komt en hier nog geen vriendengroep hebt, start je met een achterstand. Ik kan me wel voorstellen dat dat heel lastig kan zijn.

Ik heb een eigen appartement en in plaats van uitgaan kwamen vrienden op bezoek en deden we bordspellen. Levensweg of Risk. Dat zijn niet de dingen die je normaal op een chill avond doet, lacht hij, maar op dat moment is het heel leuk om te doen. En het is winst, want je gaat dingen opnieuw uitvinden. En dat gaan we zeker weten volhouden, want ik denk dat corona niet alleen slecht is, maar ook dit soort goede dingen teweeg heeft gebracht. Je bent weer content met wat je hebt. Dat is een belangrijk leerpunt voor ons allemaal denk ik.

Ik heb in principe toch nog heel veel met een kleine groep vrienden gechild, zegt Mark. Ik heb me weinig verveeld, ook omdat ik een bijbaantje heb en meer heb gewerkt dan normaal, dus de gevolgen zijn vrij klein geweest voor mij. Ik mag in principe niet klagen, maar ik mis op vakantie gaan en festivals bezoeken. Ik heb toch het gevoel dat mijn jeugd aan het wegglippen is. Je beseft door corona ineens hoe oud je bent. Ineens denk je, ik ben 21 geworden, het wordt tijd dat ik weer eens op vakantie kan want over drie jaar kun je niet meer naar Lloret de Mar.
Een stad bezoeken kan ik ook nog over 20 jaar, maar op vakantie gaan en zuipen kan ik nog maar 5 jaar doen. En zodra het kan wil ik dat ook zo snel mogelijk weer gaan doen. 

Heb je iets over jezelf geleerd?

Dat ik meer van mijn jeugd moet genieten, zegt Mark. Meer waarderen wat je alleen kunt doen als je jong bent, zonder het vanzelfsprekend te vinden dat je op stap gaat. Voor corona vond ik het soms minder leuk om op stap te gaan, maar als je door corona twee maanden niet uit bent geweest besef je dat het wel leuk was.

Qua studie is het alleen maar beter gegaan, zegt Luc, want daar heb ik me meer op kunnen focussen en zonder corona was het misschien niet zo goed gegaan als nu.

Wat trekt je erdoorheen?

Je weet dat er uiteindelijk wel een einde komt aan deze periode. Daar kun je je op instellen, en dat accepteer je gewoon, dus er is voor mij altijd hoop en licht aan het einde van de tunnel. Zo ernstig is het niet voor mij geweest, zegt hij.

Die beperkte kring waar ik nu mee omga is heel belangrijk, zegt Mark. Als ik twee avonden alleen op mijn kamer zit begin ik te malen, en ben je een avondje met twee vrienden dan gaat het een stuk beter.

Officieel staan we nu al met te veel mensen bij elkaar, zeg ik als er traag een politieauto langsrijdt.

Ja klopt, zegt Luc, ja, wat moeten we daarvan zeggen. Hier zouden eigenlijk al heel veel mensen een boete krijgen, dus ja. Gisteren was ik hier ook, zegt hij, en toen was het een stuk extremer. Het was qua drukte ook niet te vergelijken met nu. Er lag ook heel veel rotzooi en het was zo druk dat het wel te begrijpen viel dat de politie het park schoon kwam vegen. Maar ja, hoort erbij, zegt hij schouderophalend.

En de vaccinatie?

Ik vind de aanpak goed, zegt Luc, eerst de zwakkere in de samenleving vaccineren en wij als laatste. Dat vind ik niet meer dan logisch. Ik sta er niet op te springen maar als het moet sta ik daarvoor open.

Ik blijf het lastig vinden zegt Mark, ik vertrouw het wel allemaal en ik ben niet bang dat er over twee jaar iets gebeurt, maar ik denk wel dat de kans groot is dat ik ernstigere gevolgen van de vaccinatie heb dan van corona zelf. Maar als je meer toegang tot een festival krijgt met een vaccinatiebewijs, dan ben ik wel weer zo iemand die me gewoon laat vaccineren. Als ze echt aandringen heb ik er geen problemen mee.

En de avondklok?

Ja, dat vind ik echt vervelend, want mijns inziens helpt het niet heel veel, zegt hij. Feestjes heb ik al lang niet meer gevierd, maar mijn vrienden blijven gewoon slapen. Je komt onderling toch samen en dat ga je niet tegenhouden met een avondklok. Er is voor mij niet genoeg concreet bewijs geleverd dat het echt helpt, zegt Luc. Ik heb me er over het algemeen wel aan gehouden en ik snap ook wel hoe ze het nu aanpakken, maar die avondklok? Ik weet het niet.

Ik vind die maatregel echt iets te ver gaan, zegt Mark. Tot nu toe heb ik altijd alles begrepen. Je moet het ook vanuit het perspectief van de regering bekijken. Je moet iets doen omdat er zoveel besmettingen zijn, maar zo’n avondklok… misschien omdat het op mij persoonlijk veel invloed heeft, maar ik ben gewend om na het werk bij mijn ouders in het dorp naar een vriend te gaan, maar dat kan nu ook niet meer en dat was het enige dat ik nog leuk vond om te doen. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik ga nog steeds, en dan moet ik uitkijken dat ik niet gepakt wordt, lacht hij.

Je hebt geen hond aangeschaft? vraag ik. Of geleend of gehuurd?

Ja we hebben een hond, maar die laat ik niet de hele avond bij een vriend, dus ik waag elke keer de gok. Je moet uiteindelijk een afweging maken tussen het beschermen van de gezondheid van mensen en het maatschappelijk belang. En hoe ver kun je de vrijheid van mensen inperken? Maar goed, je zult me niet zien protesteren, zegt hij een slokje van zijn bier nemend.

Verder is er niet iets bijzonders te vertellen helaas. Het is wel een ander leven, maar het is te overzien. Ik word oom, dat is wel speciaal, zegt Luc met een lach.
Ja, nee, er gebeurt helemaal niks, zegt hij om zich heen kijkend. Soms zie je foto’s terug op je telefoon of krijg je een herinnering met een foto van carnaval en ik denk alleen maar ‘oh weet je nog, twee jaar geleden’. Ja het leven is toch wel heel erg veranderd. Daarnaast zie je hoe snel je alles wat je om je heen ziet zoals die plastic schermen, normaal gaat vinden. Dat is eigenlijk ook ongelofelijk, zegt hij tot slot.

En met die gedachte laat ik de jongens gaan. Weer een stukje wijzer stap ik op mijn fiets. Het is tenslotte heerlijk weer!