Ingeloes @Maastricht | September Corona week 24 | CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Ingeloes zou na een jaartje broodnodige rust deze zomer weer volledig aan het werk zijn.
Ik was al begonnen met kleine zaalproducties te draaien; opbouwen van het decor, licht en geluid aansluiten en tijdens de voorstelling samenwerken met de technicus van het gezelschap, zegt ze. Ik ken de mensen van die gezelschappen al heel lang, en dan heb je onderling ook fijne gesprekken. Daarnaast was het super fijn om weer bezig te zijn en ik was er helemaal klaar voor om een nieuw seizoen grote zaal te draaien.
En toen kwam corona.
Het was vrijdag de dertiende maart. Toen ben ik naar huis gestuurd. Donderdagavond kregen we via de directeur nog bericht dat er in het theater wel eens hele grote veranderingen zouden kunnen gaan plaatsvinden.
Diezelfde avond nog zou de Philharmonie spelen, maar het zaalbezoek werd afgeblazen en ook de repetitie ging ineens niet meer door. Maar het toneel stond nog vol met spullen dus die vrijdagochtend ben ik gewoon naar het werk gegaan om op te ruimen en toen bleek Frits dat al gedaan te hebben. Dat is meteen ook de laatste keer dat ik hem gezien heb.
We waren gaandeweg de dag nog met een man of twee, drie in het theater toen we toch het verzoek kregen om naar huis te gaan. Het theater was vanaf dat moment niet meer toegankelijk en we moesten met z’n allen thuis gaan werken. Alleen mensen die aan de verbouwing werkten werden na een tijdje weer binnengelaten.
Het was spannend, want je wist niet wat er ging gebeuren, maar het fijne was wel dat echt niemand meer iets mocht doen en ik niet de enige was die thuis zat. En het drong heel langzaam tot me door dat dit wel eens een geschenk zou kunnen zijn, want ik was stiekem toch wel onzeker of ik er wel echt klaar voor was om weer volledig te gaan werken. En toen viel er iets van me af.
Er waren een paar dingen die ik wel spannend vond. Omdat het me te veel werd moest ik na tien jaar samenwerken de dansdagen aan collega’s overdragen en dat liep allemaal heel stroef omdat we elkaar weinig zagen. En toen kwam het bericht van de dansdagen zelf dat het festival niet door kon gaan en ze digitaal zouden gaan. Toen dacht ik; nog een rugzakje… lacht ze hard.
Het is echt niet leuk wat er allemaal aan het gebeuren is, maar voor mij.. ik kon weer iets loslaten, zegt ze opgelucht.
Het is overigens de eerste zomer dat ik geen festival te organiseren heb. Het was genoeg zo, maar ik heb het deze zomer ook gemist want het was heel leuk om te doen. Dat bellen met mensen en ‘Hoi, ben ik weer. We weten nog niks. Nee dacht ik al..’. Die interactie is erg leuk. Maar Musica sacra gaat wel door en daarmee starten we het seizoen.
Als semi-vrijwilliger stapt Ingeloes in een coronaclubje dat protocollen gaat maken.
Backstage heeft namelijk een eigen protocol, zegt ze, en horeca en de overkoepelend theaterbranchevereniging hebben er ook een. Samen zijn die weer gericht op je eigen theater dus dat is best wel een dingetje.
Vereniging podiumtechniek is backstage leidend en landelijk, dus ik dacht dat daarmee de kous af was, maar er was meer, want wie gaat die triage doen en wie zorgt ervoor dat elke dag alles ontsmet is? En dan moet je echt in gesprek gaan met je collega’s. Je moet allemaal één lijn trekken en er echt serieus in zijn, want we komen wel in aanraking met verschillende gezelschappen die hun eigen wensen omtrent het protocol hebben. Het is heel ingewikkeld. Want eigenlijk vertrouw je erop dat zo’n gezelschap niet binnenkomt met een zieke of met geïnfecteerd materiaal. En zij mogen erop vertrouwen dat wij alles voor hun voorzien. Dat is in de basis heel simpel maar in de uitwerking best lastig. Dus daar zit ik nu ineens in en dat is heel gek.
Wat heb je in de lockdown gedaan?
Die hele lockdown ging ik eigenlijk heen en weer tussen ‘goh wat fijn, ik kan doen wat ik wil’ en ‘ik wil wat doen, waarom kan dat niet’.
Ik heb mondkapjes genaaid samen met een vriendin die eigenlijk kostuumontwerpster is en ik had me ingeschreven bij het ziekenhuis en het bejaardentehuis om uit te helpen, maar ik kreeg keurig bericht dat ze het al voor elkaar hadden. Ik zat er niet perse op te springen met die hele happening, maar om nu gewoon thuis te gaan zitten, dat vond ik ook zo wat.
Dus toen werd ik hier in het zuiden inzamelpunt voor een rugzakjesactie voor kinderen in het vluchtelingenkamp op Moria. Alle rugzakjes moesten gewassen worden, zegt ze, en je moest de inhoud ontsmetten en checken. Dat was veel heftiger dan ik had gedacht en ik werd er ook steeds serieuze in, want je wilt echt dat ieder kindje een waardevol tasje krijgt.
Uiteindelijk had ik zoveel tasjes dat ik twee keer op en neer naar noord Limburg ben gereden. En we hebben met het hele land vijftien containers bij elkaar verzameld. Dat was geweldig.
Heb je überhaupt wel rust gehad
Daarna, zegt ze, eind april. Toen dat allemaal niks werd en de rugzakjes klaar waren en we nog steeds het theater niet in mochten en ik ook niet bij Stadsbeheer aan de slag kon dacht ik; nu heb ik alles geprobeerd om voor mezelf goed te praten dat ik 'betaald verlof' heb en is het gewoon huis en tuin en dat heb ik ook gedaan. Toen kreeg ik ook echt rust. De druk was weg en dat was wel heel erg lekker. Ik heb dingen schoongemaakt die ik nog nooit had aangepakt, lacht ze. En toen ik twee dagen in het theater e-learning voor de lichtcomputer moest gaan volgen kwam het me zelfs heel slecht uit! Want nu was ik al een hek aan het plaatsen! lacht ze hard.
En voor de rest was er weinig interactie. Mensen met een andere mening had ik niet om me heen en dat werkt wel gek.
Collega’s onderling appten of alles nog oké was en er waren drie collega’s (van elke afdeling één) die vanwege de verbouwing wel het theater in mochten. En ook daar kregen we af en toe berichten van. En in het begin probeer je dan toch veel met bellen en videobellen contact te houden met familie en vrienden.
Wat gaf je hoop?
Dat ik wat verlenging kreeg voor mezelf. Dat had ik blijkbaar toch nog even nodig. Hoe op mezelf gefocust die hoop ook is, ik heb het met beide handen aangegrepen.
En het deed me goed dat je, binnen de regels, toch de mensen ziet die je wilt zien en toch mensen om je heen hebt waarmee je het samen doet.
En de vindingrijkheid en creativiteit van mensen gaf me hoop. Een stoffenwinkel in Brabant bijvoorbeeld had heel veel afnemers binnen de horeca en die heeft in no time in Maastricht een mondkapjesfabriek uit de grond gestampt.
Ik denk wauw, dat is heel stoer.
En hoe voelt deze tijd?
Ik heb er zo weinig beeld van dat ik er bijna niet over na kan denken. Collega’s hebben er behoefte aan om vooruit te kijken maar ik ben daar een hele poos geleden mee gestopt.
En wat vond je leuk om te doen?
Ik ben een opleiding permacultuur begonnen. Ik ben gewoon heel graag buiten, maar als je al twintig jaar op een donker toneel staat te werken vergeet je dat nog wel eens. Je ziet geen daglicht en ik merkte dat ik daar deze week wel even last van had.
Ik ben afgelopen tijd eigenlijk non-stop buiten geweest. Heb heel veel gewandeld, hardgelopen, in de tuin gewerkt. En toen ben ik toch gaan nadenken over wat ik daarmee zou kunnen doen. Ik ben gek op trainingen en opleidingen en ik had me voor die permacultuuropleiding al heel vaak tot aan de verzendknop aangemeld, maar het kwam nooit goed uit. En nu dacht ik ‘ik weet helemaal niet wat morgen is, waarom zou ik het niet doen?’ Nu moet ik voor mijn tuin een ontwerpje maken binnen de permacultuurgedachte en dan gaat de moestuin op de schop. Ik vind het heerlijk om te doen en het zat altijd al in me om zo met de natuur bezig te zijn.
Die hele ontwikkeling is ook heel erg van deze tijd, maar corona heeft het een duwtje in de rug gegeven, denk ik.
Denk je dat die interesse voor de natuur er nog steeds is, of was dat echt een lockdownhype?
Ik durf daar wel sceptisch in te zijn. Iedereen zei dat het nooit meer zou worden zoals het was, en nu zie je dat we allemaal toch weer het liefste doen wat we altijd deden. Het gemak is zo groot en het geld is zo weinig. Maar elk beetje dat we goed met de natuur bezig zijn is winst.
Is er een groot verschil tussen de lockdown en nu?
Ja, ik vind dit heel onrustig. Alsof je even mag lopen, maar wel met een halsband om en voor je het weet wordt je weer teruggetrokken. Wat je er eerst als rust gratis bij kreeg, krijg je er nu gratis als onrust bij. Dat idee een beetje.
Hoe lang is deze manier van leven houdbaar zonder dat mensen mekaar de koppen in gaan slaan? Dat gebeurde achter deuren natuurlijk steeds meer, maar we waren in het begin allemaal super vriendelijk tegen elkaar. Ik denk dat het er een keer af gaat, mensen gaan mekaar weer irriteren.
Ik moet toch steeds weer aan die hoop denken, zegt ze. Ik ben best een optimistisch mens, dus ik heb wel het idee, dat naast dat we het heel moeilijk krijgen of hebben, er ook weer vormen uit voortkomen die goed zijn. Ik moet denken aan die enorme kaalslag door de cultuurbezuinigingen. Toen zijn er ook goede dingen ontstaan en zijn de tussenbureautjes die ontzettend veel aan gezelschap, theater en locatie verdienden allemaal verdwenen. Dat was heel goed. Onderlinge contacten en afspraken gaan veel rechtstreekser.
En nu hoop ik dat corona ons ook wat brengt.
Specifiek voor Nederland is onze reizende cultuur, zegt ze. Gezelschappen komen naar theaters toe en dat vind ik een heel mooi iets maar in Europa is het veel normaler dat je voor een specifieke vorm van kunst naar een bepaalde theaterlocatie gaat. Zoals in Scheveningen bijvoorbeeld.
Ons theater is een ontvangend theater en ik vind het als huistechnicus heel fijn, dus het hoeft niet perse te stoppen maar als er zoveel geld wordt verspild aan het heen en weer reizen van gezelschappen waardoor mensen niet betaald kunnen worden, dan moet er in die constructie iets veranderen. En de behoefte is er; Oerol loopt als een dolle, Scheveningen ook. Je mag jezelf als branche kritische vragen stellen en werkwijzen herzien, denk ik.
Maar het is een heel moeilijke tijd, want je zult maar die zzp’er zijn of dat gezelschap dat zich eindelijk had gevestigd en het nu niet gaat redden. Dat gaat wel dwars door me heen en breekt mijn hart. En daarmee gaan we heel veel speciale, mooie en bijzondere voorstellingen verliezen, denk ik.
Waar zit hem dan de hoop?
In de creativiteit en het bewust omgaan met, maar dat geldt eigenlijk voor alles. Ik ken ook collega’s die zijn gaan doen waar ze ooit een opleiding voor hebben gevolgd, toen zzp’er werden in de evenementenbranche, daar leuk geld mee hebben verdiend, maar intussen een gezin hebben opgebouwd en door al die onzekerheid weer een vaste baan zijn gaan opzoeken. Wat betekent, dat op het moment dat het leven weer volledig gaat draaien, ontzettend veel specialisten hun handen niet meer vrij hebben. En dat is echt aan het gebeuren.
Deze week was er een tentenbouwer op de radio die alle moeite deed om zijn personeel ergens onder te brengen, zodat als de branche weer gaat lopen, hij zijn mensen er weer bij kan roepen. Want tentenbouwen is specialistisch werk en dan wil je je mensen niet kwijt. Zo ver gaat het. Bizar he?!
Maar wat ik nu echt van deze tijd vind weet ik eigenlijk niet goed. Het is in ieder geval duidelijk dat we het op ons af hebben laten komen. Of af hebben geroepen.
En ik weet nog dat ik er in het begin heel erg van baalde dat het virus weer via het zuiden het land binnenkwam. Dat voelde weer zo oneerlijk. En ik baalde dat ik dit jaar niet toch carnaval heb gevierd. Als ik nu een dag even helemaal totaal uit mijn dak was gegaan, dan had ik die tenminste nog in mijn systeem, weet je wel, lacht ze. Ik heb echt zo’n zin in een overvolle kroeg! En dan naar de wc moeten, zegt ze. Je krijgt weer zin in dingen waar je normaal een hekel aan hebt.
Ik besefte eigenlijk niet dat ik dat miste totdat we met een vriendenkring een spontane tuinborrel hadden. Kinderen deden spelletjes, wij gezellig kletsten en toen realiseerden we ons hoe ontzettend we dat gemist hadden. Je ondergaat deze periode met zijn restricties heel erg en je bent niet meer bewust bezig met dat vanzelfsprekende, ongedwongen gedrag.
En nu wordt alles weer code oranje. Het grappige is dat iedereen wist dat het weer mis zou gaan in september, en dan gebeurt het en dan balen we dat het ook echt klopt. Je probeert nog steeds je best te doen, maar sommige dingen zijn wel heel moeilijk.
Mijn moeder slikt weerstandsremmers tegen de reuma en we zijn in het begin echt bij haar weg gebleven. Dat vond ik heel erg.
Ik weet nog dat er bij hun in Apeldoorn nog niet zoveel aan de hand was, maar bij ons ging het helemaal los met ziekenhuisopnames. Ik had een vriendin die ineens op de IC moest werken en volgens mijn familie viel het eigenlijk wel mee. Dat was lastig. Maar ik ben er niet heen gegaan en ze mocht van mij ook niet hierheen komen. En toen het wat versoepelde zijn ze bij me komen lunchen, in de tuin. Het was in de tijd dat België dicht zat en zij dachten dat ze nog even via een klein weggetje Belgie in konden rijden. Maar daar hadden ze natuurlijk al die betonblokken geplaatst.
Oh, dan maken we een rondje mergelland, dacht mijn moeder. Maar ook het Mergelland ging dicht. Het drong gewoon echt niet tot ze door. Het enigen dat je hier kon doen, was terug naar boven!
Maar het grootste deel van de paniek bij mij en Leon was dat we mijn moeder zouden besmetten. Wij zijn er vanuit gegaan dat we dragers zijn. Mijn moeder heeft een ontzettend verminderde weerstand en is veel vatbaarder voor vanalles, dus blijven we uit haar buurt.
Ik durfde gewoon nog niet tegen haar aan te gaan staan. Super irritant. Daar heb ik echt wel moeite mee en ik dacht dat ik helemaal niet zo’n knuffelig mens was, maar ik ben er nu achter dat dat echt anders is.
Ik hoop dat daar gauw beterschap in komt. Dat we toch onze bubbel kunnen creëren bijvoorbeeld.
Ik hoorde gisteren dat theatergezelschappen dat moeten doen. Als zij een seizoen in gaan worden ze een gezin en moeten ze bij elkaar blijven. En ze laten zich regelmatig testen. Heftig hoor. Wat geef je dan op he? Maar het is ook hoopgevend want dan kun je met je vrienden en je gezin en familie wellicht ook zo’n bubbel vormen. Ik hoop dat dat gaat gebeuren, zegt ze tot slot.
Leuk mens, die Ingeloes en wat was het gezellig en hebben we gelachen die ochtend. Met een fijn gevoel nemen we afscheid. Hopende op bubbels.
Neem hier een kijkje op de speciale coronahooppagina, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: ik wil een boek maken, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt.
Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.
Alle tips en contacten die me kunnen helpen zijn welkom!
Mocht je nu iemand kennen die door corona in een heel bijzondere situatie zit en die mee wilt doen met het project, laat het me even weten, of stuur degene de link even door. Dank je wel!
Share this Post
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project verzamel ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt. Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.
