Uschi en Claire @Maastricht | 19 juni corona week 14
In Wyck hebben de Maastrichtse 1,5-meter-corona-engeltjes hoorntjes gekregen zie ik. Volhouden is het devies en ik ben benieuwd of dat nog gaat lukken nu we wat ongeduldiger worden en er geen coronadoden meer zijn.
Uschi en Claire zitten gezellig bij zo’n duiveltje te wachten op klanten. Maar druk is het niet meer sinds corona.
We zijn gelukkig niet ziek, maar zakelijk is het natuurlijk een drama, zegt Uschi. Sinds de horeca weer open is trekken mensen de stad weer in en gaat het hier ook wel weer een beetje.
Misschien een stom voorbeeld maar als je gaat winkelen en je moet naar de toilet, waar kun je dan terecht als alle horecagelegenheden dicht zijn? Dan komen er dus ook geen mensen. Tenminste, niet bij ons in de straat. Maar verder zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en moeten we er samen doorheen toch?
Mijn studerende kinderen zitten thuis, zegt ze. Het leven heeft een beetje stilgestaan maar verder is er niet veel veranderd.
Mensen zijn de waarde van iets gaan inzien, zegt Claire. Met de hond wandelen bijvoorbeeld is toch leuker dan ik eerst dacht. Het blijkt dat al die kleine dingen die je in het begin nog mocht doen echt leuke dingen zijn zoals met vrienden samen zitten of even de hond uitlaten.
Ja, het eenvoudige wordt meer gewaardeerd, ziet ook Uschi.
En wat vonden jullie leuk om te doen in die tijd?
Wij zijn gaan klussen in huis en gaan opruimen, zegt Uschi.
Ik heb geprobeerd te puzzelen, lacht Claire, maar dat was geen succes dus daar ben ik mee gestopt. Eigenlijk is mijn leven gewoon doorgegaan," zegt ze. Ik heb vrienden gezien, volgens de regels. Maar mijn opa en oma zijn wel door corona overleden, dus dat was wel even een moment waarop alles stilviel.
Oei, zeg ik. Dat is heftig.
Ja, zegt ze, maar het was beter zo. Ze waren alle twee dement, dus ik heb er vrede mee. Buiten dat is er voor mij niet veel veranderd. Ik werkte in de horeca, maar door corona viel dat weg. Gelukkig kon ik via mijn moeder hier in de winkel aan de slag. Zo bleef mijn leven, op school na, redelijk normaal.
Heb je iets over jezelf geleerd in die tijd?
Nou het is meer bevestigd, lacht Claire. Dat ik niet zomaar thuis kan zitten, dat ik erg onrustig ben.
Nee, bij mij eigenlijk niet, zegt Uschi. Ik heb een redelijk groot gezin, drie dochters. De dingen die ik normaal doe heb ik gewoon doorgezet. De kinderen zijn terug naar huis gekomen en in het begin was dat heel speciaal. Maar op een gegeven moment.. tja, de jeugd die wíl dit niet. Niemand wil dit, maar zij werden wel heel ongeduldig; wéér niks te doen. We hebben wel gekaard. Normaal gesproken doen we dat alleen op vakantie.
En ik heb geschilderd, zegt Claire. Een schilderij, lacht ze.
Het is een drama wat er geweest is, zegt Uschi maar uiteindelijk denk ik dat het voor iedereen wel goed is geweest, ook voor het milieu. Het kon niet blijven duren. Voor drie dagen naar New York vliegen dat is toch ook.. snap je? Ik denk dat het nu allemaal terug naar basic gaat. En dat bepaalde dingen helemaal niet zo belangrijk blijken te zijn als je altijd dacht. Bijvoorbeeld vakantie. Je móet op vakantie. Maar dit jaar? Je kunt me de reis voor niks geven, ik ga niet. Snap je? Ik voel me daar gewoon niet prettig bij. Ik ben heel bang. Niet voor corona, maar wat als er weer een lockdown komt? Ik moet er niet aan denken om ergens in Griekenland vast te zitten. Dit jaar wordt het fijn ‘de Tuin’. Heerlijk! Met de bbq, lacht ze ontspannen.
Ik zou wel op vakantie gaan maar ik vind het eigenlijk niet zo erg dat het niet doorgaat, zegt Claire. Al dat móeten—naar festivals moeten gaan, niks mogen missen. Eigenlijk is het best fijn om die rust te hebben, om even níét te hoeven. Maar ergens mis ik het natuurlijk ook wel.
Ik ging elke week op stap, maar nu denk ik, iedere week hoeft niet meer, want het was gewoon uitgaan óm het uitgaan. En ik weet dat het straks tien keer leuker wordt dan de laatste keer.
Ik ben het leven gaan waarderen, zegt Uschi. Het leven op zich. We klagen heel veel maar als zoiets gebeurt, zie je pas dat we het eigenlijk zo slecht nog niet hebben. Dat besefte ik heel sterk.
En ik merkte hoe belangrijk mensen om me heen hebben eigenlijk voor me is, vult Claire aan. Vooral toen ik de hele dag binnen zat. Dat ben ik echt meer gaan waarderen. Het zijn die kleine dingen die mijn dag vrolijker maakten.
En denk je dat er iets gaat veranderen in de maatschappij? vraag ik.
Ja, ik denk wel dat er een nieuwe maatschappij aanbreekt, zegt Claire. Ik denk dat de 1,5 meter wel zal blijven en dat de mensen minder klef worden. Iedereen een knuffel geven zal minder worden, denk ik.
Ook als 1,5 meter weer voorbij is? vraag ik.
Gaat dat voorbij gaan, denk je? vraagt Uschi.
De overheid zegt 1,5 meter, zegt Claire. Niemand houdt zich er volledig aan, maar mensen worden zich wel bewuster van wat echt nodig is. Ik betrap mezelf erop dat als ik nu video's van festivals kijk, ik het eigenlijk raar vind dat mensen zo dicht op elkaar staan.
Lijkt zo lang geleden he? Al die feesten en carnaval, zeg ik. Maar stel in september is er een festival. Zou je dan enthousiast zeggen daar ga ik heen?
Ja zeker, zegt Claire met overtuiging. Maar ik zou wel een beetje achterin gaan staan. Zodat ik niet zo helemaal op een hoopje sta zoals vroeger. Ik ben er niet bang voor, maar wel bewuster.
Weet je, zegt Uschi, ik vind wel dat ze overal het spontane uit hebben gehaald. Normaal, als we hier klaar waren met werken en we hadden goed verkocht, dan besloten we spontaan om een hapje te gaan eten samen. Maar nu moet je reserveren. En met vijf man heb je niet zomaar een klein tafeltje. Maar in Nederland is het leven nooit echt gestopt. Het was echt doodstil overal, maar ik woon in België en daar was het veel erger.
Ik ben gevlucht uit België, lacht Claire. Ik ben hier bij mijn vriend gaan wonen.
Ja, als je met de hond liep, zegt Uschi, stopte de politie naast je. Waar je naar toe ging, waar je woonde. Je mocht maar een kilometer van huis zijn.
In België is het qua doden ook veel erger geweest. Ze hebben natuurlijk ook heel veel oude mensen, maar er zijn echt grote uitbraken geweest.
Weet je wat het verschil is? zegt Claire. In België némen ze de verantwoordelijkheid en in Nederland géven ze de verantwoordelijkheid aan de mensen zelf. In België zorgen ze er eigenlijk voor dat je niks kán doen en hier zeggen: je kúnt dingen doen, maar je moet zelf verantwoordelijkheid nemen en overal rekening mee houden.
Belgen zijn natuurlijk ook een heel volgzaam volk, zegt Uschi. Als je iets zegt tegen een Belg, dan doet hij dat.
Tja, dat is hier wel anders, lach ik. Vandaar die duiveltjes natuurlijk!
Loop eens binnen bij Fab Icons in de Rechtstraat.
sharing is caring
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manier om met deze corona-crisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. En vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog allemaal een beetje volhoudt.
Wat heb je over jezelf ontdekt, zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en wat is er veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij.