Miranda @ Maastricht | Juni corona week 14
Haw Pin, Stay Strong staat op een grote sticker als ik de bieb binnenloop.
Er staat een heel team met oranje hesjes klaar om me op te vangen en de weg te wijzen.
Ik kijk vol bewondering rond en zie een fantastisch opgezet systeem met grote blauwe boekenopvangbakken, informatieschermen en strepen op de vloer.
De boeken die ik terugbreng gaan in die blauwe bakken in quarantaine en nadat ik mijn handen heb gedesinfecteerd ga ik met een mandje op avontuur. Ik volg pijlen langs trappen en achterdeurtjes, ga onverwachte hoekjes om, dwaal langs linten en afzettingen en passeer liften. En ik kom niemand tegen want waar ik ga is alles eenrichtingsverkeer zodat ik niemand besmet. Of andersom.
En zo slinger ik me door het gebouw. Het voelt als een heuse speurtocht op jacht naar de schat: een mooi boek waar ik straks van mag genieten.
En na dit hele avontuur ben ik toch wel onder de indruk, en wil ik Miranda graag op de stip om haar te vragen hoe zij Corona ervaren heeft.
Je moet overal rekening mee houden en alles gaat tegennatuurlijk, zegt ze, maar ik ga er met een kwinkslag mee om en respecteer ieders mening en ik probeer het zo goed mogelijk te doen.
Je wordt eigenlijk weer teruggebracht naar de essentie. Het leven speelt zich een versnelling lager af. Dus je krijgt wat meer oog voor dingen. In het begin.
Maar het moet niet te lang duren want mensen worden nu wat onrustig.
Ik merk dat zelf ook. Er is een groot verschil tussen begin Corona en nu. Eerst kon je heel veel dingen niet doen, want alles was dicht.
De krenten waren uit de pap en dat gaat een tijdje goed, maar dan komt de onrust en wil je weer een terrasje pikken en met vrienden afspreken.
En je merkt het ook qua werk.
We moesten thuis werken en op een gegeven moment zijn we hier met de afhaal-bieb begonnen. Ik merkte ook aan mijn collega’s dat we allemaal blij waren dat we weer aan het werk konden gaan. Dat we weer wat structuur kregen. Even kletsen. Echt dat sociale contact. Dat was een groot gemis in de lockdown. En dat merk je natuurlijk pas echt als het niet meer mag.
Mijn man werkte al die tijd gewoon door en dat zorgde voor de structuur in ons huishouden. Dus dat vreemde gevoel dat iedereen had heb ik niet echt zo meegemaakt, maar ik merkte wel aan mezelf dat ik alles rustiger aan deed. Dat was wel even lekker. Normaal is het allemaal maar jagen, ik moet hierheen, ik moet dit en ik moet dat. Maar er was niks. Geen leuke uitjes, geen koor, geen sporten. Dat was heel onrealistisch in het begin. Daarna land je en denk je dat het wel iets heeft, totdat het wat langer duurt en dan wil je weer door.
Ik ben gaan fietsen en meer gaan wandelen en dat was lekker. En ik mis het nu ook als ik na het eten niet even een stukje wandel. Ter ontspanning. Even niks. Dus dat is het gouden randje waar je naar vroeg.
Maar ik denk niet dat er essentieel iets gaat veranderen in de maatschappij. Nu zeggen we allemaal nog dat we dingen erin gaan houden, maar ik denk dat als dit voorbij is en alles weer mag, we gewoon weer in die tredmolen terechtkomen.
Weet je wat ik wel gemerkt heb? zegt ze. Mijn vader zit in de risicogroep en ik belde hem iedere dag, maar hem niet kunnen zien, dat heb ik echt gemist.
En mijn moeder zit in een verzorgingshuis en zij mocht in het begin helemaal geen bezoek ontvangen. Verschrikkelijk vond ik dat voor deze mensen en hun familie of partner. Want die eenzaamheid is minstens even erg als sterven aan Corona zelf. En zo’n afscheid was trouwens minstens zo eenzaam, mocht je überhaupt al afscheid hebben kunnen of mogen nemen, zegt ze verontwaardigd.
En mijn kinderen waren er ook niet. Mijn dochter zat in de brandhaard in Eindhoven. En mijn zoon was in het begin heel serieus. Die ging zelf in quarantaine. Hij zag het als heel gevaarlijk en heel ernstig, terwijl ikzelf in het begin, dus voor de lockdown, heel naïf was. Zoals de meeste mensen. Ach dat is gewoon een griepje, dacht ik. Waar maken we ons dik om, dat zal niet zo’n vaart lopen. Totdat half maart de lockdown kwam en het wereldwijd uitbrak. De hele wereld! Het is net een slechte film waar je in zit. Echt onvoorstelbaar.
Maar bij hem kwam af en toe maar één vriend over de vloer. En het enige dat hij deed was op het balkon zitten op een bankje, hij ging niet wandelen en liet de boodschappen allemaal thuisbezorgen, dus hij was echt heel streng. Na een paar weken had hij het een beetje gehad, merkte ik. Toen hebben we samen op afstand koffie gedronken en later hebben we samen gegeten met een stoel ertussen.
Ik respecteer het en ga er in mee zegt ze relaxed. En een week later kreeg ik met moederdag toch een knuffel, lacht ze. Maar voor mij was het in eerste instantie een ver van mijn bedshow.
We worden een beetje lakser nu. Ook in de supermarkt werden in het begin de pinautomaten ontsmet. Is nu niet meer. En ik loop ook niet meer overal met mijn winkelkarretje naar toe. Ik zal ook niet de enige zijn, zegt ze. Maar je gaat ook nadenken. Iedereen pakt die desinfectiefles vast. Al die deurknopjes en lichtschakelaars.. ja.. weet je.. we proberen het, zegt ze.
We moeten wel voorzichtig zijn, maar als je het moet krijgen krijg je het toch. Ik sta er redelijk ontspannen in. De situatie is niet anders en het is overal zo. Alles gaat met restricties, waarom zou je daar boos over moeten zijn?
Je hoort vaak dat winkelpersoneel beledigd en uitgescholden wordt, maar we moeten het samen doen. Laten we die positiviteit erin houden.
Ook hier. Veel mensen zijn blij dat je open bent en blij met alles wat weer kan, maar er zijn ook mensen die het belachelijk vinden dat ze niet kunnen internetten. Wat dat dan voor dienstverlening is hier. Maar dat korte lontje zie je overal.
Ik vind het wel indrukwekkend wat jullie hier allemaal hebben opgezet hoor, zeg ik.
Ja dit zijn ook landelijke maatregelen, zegt ze. Op een donderdag zei Rutte ineens dat we open mochten. Maar toen dacht ik al, hoe dan? Er is heel veel werk aan de winkel. Je moet de materialen om alles te beschermen ook nog geleverd krijgen. Maar we hebben nu dit, wijst Miranda om zich heen en het zal steeds verder uitgebreid worden. We doen ons best. We hebben all-in hier, lacht ze, want we zijn ook nog aan het verbouwen. Maar we blijven lachen!
Tot slot wil ik graag weten wat Miranda hoop geeft.
De vriendelijkheid van heel veel mensen en het begrip dat ze kunnen opbrengen.
Je ziet ook dat veel mensen nieuwe initiatieven op touw zetten. En je zag eerder dat restaurants bestellingen thuis kwamen brengen of je kon het afhalen. Er waren mensen die kookten voor hun medemens, boodschappen deden of lieve kaarten stuurden en iedereen een hart onder de riem staken die het huis niet uit durfden of tot de risicogroepen behoorden. Dat is toch hartverwarmend! zegt ze stralend.
Verder denk ik dat het nu vooral belangrijk is dat er een vaccin komt. En dat iedereen ingeënt kan worden. Ik denk dat dat al veel rust zal brengen omdat je zo dit virus meer onder controle kunt krijgen. Want mensen die dit virus hebben gehad schijnen erg lang te sukkelen met restverschijnselen, zegt ze. En wie weet wat dit op lange termijn met de lichamelijke gezondheid gaat doen…
Maar verder zitten we allemaal in hetzelfde schuitje, zegt ze opgewekt. EN het glas is altijd half vol!
Mooi! En met weer een bijzondere ontmoeting en een stapeltje prachtige boeken rijker ga ik weer op pad. Het zonnetje tegemoet.
Neem een kijkje op de speciale Coronaprojectpagina voor nog veel meer verhalen!
sharing is caring
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manier om met deze corona-crisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. En vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog allemaal een beetje volhoudt.
Wat heb je over jezelf ontdekt, zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en wat is er veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij.
