Uschi en Claire @Maastricht | Juni corona week 14
In Wyck hebben de Maastrichtse 1,5-meter-corona-engeltjes hoorntjes gekregen zie ik. Volhouden is het devies en ik ben benieuwd of dat nog gaat lukken nu we wat ongeduldiger worden en er geen Coronadoden meer zijn.
Uschi en Claire zitten gezellig bij zo’n duiveltje te wachten op klanten. Maar druk is het niet meer sinds Corona.
We zijn gelukkig niet ziek, maar zakelijk is het natuurlijk een drama, zegt Uschi.
Sinds de horeca weer open is gegaan trekken mensen weer naar de stad en gaat het hier ook wel weer een beetje. Misschien een stom voorbeeld maar als je gaat winkelen en je moet naar de toilet, waar kun je dan terecht als alle horecagelegenheden dicht zijn? Dan komen er dus ook geen mensen. Tenminste, niet bij ons in de straat.
Maar verder zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en moeten we er samen doorheen toch?
Mijn studerende kinderen zitten thuis, zegt ze, het leven heeft een beetje stilgestaan maar verder is er niet veel veranderd.
Mensen zijn de waarde van iets gaan inzien, zegt Claire, bijvoorbeeld met de hond wandelen is toch leuker dan ik eerst dacht. Het blijkt dat al die kleine dingen die je in het begin nog mocht doen echt leuke dingen zijn zoals met vrienden samen zitten of even de hond uitlaten.
Ja, het eenvoudige wordt meer gewaardeerd, ziet ook Uschi.
En wat vonden jullie leuk om te doen in die tijd?
Ik heb geprobeerd te puzzelen, lacht Claire, maar dat was geen succes dus daar ben ik mee gestopt.
Wij zijn gaan klussen in huis en gaan opruimen, zegt Uschi.
Eigenlijk is mijn leven gewoon doorgegaan, zegt Claire. Ik heb met vrienden afgesproken. Volgens de regels. Maar mijn oma en opa zijn wel door Corona overleden dus daardoor heb ik wel ff twee weken gehad waarin alles stil lag.
Oei, zeg ik. Dat is heftig.
Ja, zegt ze, maar het was beter zo. Ze waren alle twee dement, dus ik heb er vrede mee. Maar buiten dat is het niet echt veranderd. Ik werkte voorheen wel in de horeca, dus ik had door Corona geen werk en toen heeft mijn moeder me de baan in de winkel hier aangeboden, zegt ze. Zo doende heb ik toch weer, buiten de school die wegvalt dan, het normale leven.
Heb je iets over jezelf geleerd in die tijd?
Nou het is meer bevestigd, lacht Claire. Dat ik niet zomaar thuis kan zitten, dat ik erg onrustig ben.
Nee, bij mij eigenlijk niet, zegt Uschi. Ik heb een redelijk groot gezin, ik heb drie dochters. De dingen die ik normaal doe heb ik gewoon door gedaan. Dus nee, niks anders.
De kinderen zijn terug naar huis gekomen en in het begin was het eigenlijk heel speciaal. Maar op een gegeven moment.. ja, de jeugd die wíl dit niet. Niemand wil dit, maar die werden wel heel ongeduldig; weer niks te doen.
We hebben wel gekaard. Normaal gesproken doen we dat alleen op vakantie.
En ik heb geschilderd, zegt Claire, een schilderij, lacht ze.
Het is een drama wat er geweest is, zegt Uschi maar uiteindelijk denk ik dat het voor iedereen wel goed is geweest, ook voor het milieu. Het kon niet blijven duren. Voor drie dagen naar New York vliegen dat is toch ook.. snap je? Ik denk dat het nu toch allemaal terug naar basic gaat. En dat er bepaalde dingen zijn die helemaal niet zo belangrijk blijken als je altijd had dacht.
Bijvoorbeeld vakantie. Je móet op vakantie. Dit jaar kun je me de reis voor niks geven. Ik ga niet op vakantie. Snap je? Ik voel me niet prettig daarbij. Ik ben heel bang. Niet voor Corona, maar wat als er weer een lockdown komt.. ik zou er niet aan moeten denken als ik ergens in Griekenland vast zit.
Dit jaar wordt het fijn de Tuin. Heerlijk! Met de bbq, lacht ze relaxed.
Ik zou wel op vakantie gaan maar ik vind het eigenlijk niet zo erg dat het niet doorgaat, zegt Claire. Al dat moeten, naar festivals moeten gaan, niks mogen missen. Eigenlijk is die rust om dat allemaal niet meer te hoeven heel fijn. Maar ergens mis ik het ook wel.
Ik ging iedere week op stap, maar nu denk ik, iedere week hoeft niet meer, want het was gewoon op stap gaan óm op stap te gaan. En ik weet dat als we volgende keer gaan het weer tien keer leuker wordt dan de laatste keer.
Ik ben het leven gaan waarderen, zegt Uschi. Het leven op zich. We klagen heel veel maar als zoiets gebeurt dan zie je dat we het zo slecht nog niet hebben. Dat had ik heel erg.
En ik merkte dat mensen om me heen hebben toch wel heel erg belangrijk voor me is, zegt Claire. Vooral toen ik de hele dag binnen zat. Dat ben ik echt meer gaan waarderen. Het zijn die kleine dingen die mijn dag vrolijker maakten.
En denk je dat er iets gaat veranderen in de maatschappij? vraag ik.
Ja, ik denk wel dat er een nieuwe maatschappij aanbreekt, zegt Claire. Ik denk dat de 1,5 meter wel zal blijven en dat de mensen minder klef worden. Iedereen een knuffel geven gaat wel minder worden denk ik.
Ook als 1,5 meter weer voorbij is? vraag ik.
Gaat dat voorbij gaan, denk je? vraagt Uschi.
De overheid zegt 1,5 meter, zegt Claire, niemand houdt zich er volledig aan, maar mensen worden zich wel meer bewust dat dingen niet hoeven.
Ik betrap me er zelf op, dat als ik naar video’s van festivals kijk ik het eigenlijk toch raar vind dat mensen zo dicht op elkaar staan.
Lijkt zo lang geleden he? Al die feesten en carnaval, zeg ik. Maar stel in september is een festival, zou je dan enthousiast zeggen daar ga ik heen?
Ja zeker, zegt Claire met overtuiging. Maar ik zou wel een beetje achterin gaan staan. Zodat ik niet zo helemaal op een hoopje sta, zoals dat vroeger was. Ik ben er niet bang van maar wel bewust.
Weet je, ik vind wel dat ze overal het spontane uit hebben gehaald, zegt Uschi. Als wij normaalgesproken hier klaar waren op de zaak dan gingen we wel eens spontaan een hapje eten. Je hebt goed verkocht, weet je wat we doen, we gaan een hapje eten samen. Maar nu moet je reserveren. En met vijf man heb je niet zomaar een klein tafeltje, zegt ze.
Maar in Nederland is het leven nooit echt gestopt. Het was echt doodstil overal, maar ik woon in België. En daar was het veel erger, zegt Uschi.
Ik ben gevlucht uit België, lacht Claire. Ik ben hier bij mijn vriend gaan wonen.
Ja, als je met de hond liep, zegt Uschi, stopte de politie naast je. Waar je naar toe ging, waar je woonde. We mochten maar een kilometer van huis.
In België is het qua doden ook veel erger geweest. Die hebben natuurlijk ook wel heel veel oude mensen, maar er zijn echt grote uitbraken geweest.
Weet je wat het verschil is? zegt Claire. In België némen ze de verantwoordelijkheid en in Nederland géven ze de verantwoordelijkheid aan de mensen zelf.
In België zorgen ze er eigenlijk voor dat je niks kán doen en hier zeggen ze dat je dingen kunt doen, maar je moet je eigen verantwoordelijkheid nemen en zelf overal rekening mee houden.
Belgen zijn natuurlijk ook een heel volgzaam volk, zegt Uschi. Als je iets zegt tegen een Belg, dan doet hij dat.
Tja, dat is hier wel anders, lach ik. Vandaar die duiveltjes natuurlijk!
Loop eens binnen bij Fab Icons en , beiden in de Rechtstraat.
sharing is caring
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manier om met deze corona-crisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. En vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog allemaal een beetje volhoudt.
Wat heb je over jezelf ontdekt, zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en wat is er veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij.
