Harrie @Beek | CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀

Ja klopt, ik was afgelopen week niet bereikbaar, zegt Harrie. Ik heb gisteren te horen gekregen dat ik voor de tweede keer Corona heb.
Zo is onze eerste kennismaking. Ik schrik me rot. Maar als het zo gaat als de eerste keer, kom ik er wel weer uit. Harrie klinkt kortademig. Laten we over een paar weken afspreken. Zet maar vast wat data in de mail.
En zo zit ik een maand later met hem aan een tafeltje. Op afstand en met een heerlijk kopje koffie.

Het was 6 mei, vertelt hij. Ze wisten toen nog erg weinig over corona. Ik werd binnen 24 uur doodziek en ik kreeg geen lucht meer.  We hebben de GGD gebeld. Ik moest met spoed langskomen en een half uur later reed mijn vrouw de tent bij het Van der Vlak hotel in Urmond binnen. Daar kreeg ik zo’n staaf in mijn neus en uit alles bleek dat het niet goed was.

Ik werd naar binnen gestuurd, het hotel in, want daar zat een arts die de tweede checkup deed. Dat was een heel strak regime. Vanuit de tent werd gebeld dat er een coronaverdacht persoon naar binnen zou komen. Ik moest bij een speciale ingang in de auto blijven zitten en ik werd gebeld zodra ik het hotel in mocht. Daar stond iemand, met heel weinig beschermingsmiddelen (want er waren toen nog te weinig mondmaskers te krijgen) me op te wachten om me te begeleiden. 
Er was een klein lab geïnstalleerd waardoor de arts meteen alle onderzoeksresultaten kon zien en het bleek overduidelijk corona te zijn.

De arts had slecht nieuws, want wat hij tot nog toe kon zien was een zware longontsteking en daarnaast corona.
Gezien de complexheid van alle ziektes die ik heb en de enorme kwetsbaarheid die ik op dat moment had, was het te gevaarlijk voor mij om het ziekenhuis in te gaan en moest ik thuis meteen in quarantaine. Binnen anderhalf uur zou iemand me medicatie brengen maar na een paar uur moesten we er helaas zelf achteraan bellen.

Hoe voelde u zich?
Ik kon niet meer praten, zegt hij. En ik heb de donkere gang gezien. Hij knijpt zijn lippen even samen.
Eén keer heb ik moeten bellen. Toen waren ze er meteen.

Was u bang?
Nee, zegt hij beslist. Waarschijnlijk heb ik daar teveel voor meegemaakt. Als mijn tijd gekomen is, dan is dat zo, zegt hij nuchter.

En dan lig je twee weken dood en dood ziek op de bank. Ik was gewoon weg, zegt hij. Weg.
Ik kreeg antibiotica en dat was het. De longblaasje zijn flink geïrriteerd en klappen dicht. Dat is nog altijd zo.
En omdat ik niet in het ziekenhuis heb gelegen was er geen tussencontrole. Als ik klachten had of hulp nodig had was dat moeilijk, want de huisarts mocht niet komen.
Er is ook niemand langs geweest. Mijn vrouw was thuis en zij heeft me geholpen en gelukkig geen corona gekregen. En ik heb hulp gehad van heel goede vrienden ondanks dat ze niet naar binnen konden komen.

Na die twee weken zou ik naar buiten kunnen om een frisse neus te halen, maar ik voelde me nog steeds niet goed en ik was 7 kilo afgevallen. Binnen anderhalve week was ik mijn spierkracht kwijt en kon ik ook mijn rolstoel niet meer bedienen terwijl ik een fanatiek handbiker ben, maar ik krijg het wiel niet meer aan het draaien, zegt hij. Ik kon helemaal niks meer doen, alleen maar zitten en veel in bed liggen.

Een maand na de eerste aanval had ik het gevoel dat het weer raak was. Ik herstelde niet en het ging zelfs achteruit. En ook dat ging weer heel snel. Ik kreeg geen lucht meer en al mijn spierkracht was weg. En ik verdween weer. Ik was er niet meer bij. Toen zijn ze me met de ambulance op komen halen. Mijn vrouw zag ze op straat voor de deur hun pakken aantrekken en ik zie de marsmannetjes nog binnenkomen.

Eenmaal in de ambulance dacht ik dat ik hier nooit meer uit zou komen. Ik kreeg geen lucht meer. Het ging allemaal zo snel.
En zo kwam ik de EHBO binnen. De gewone zorg was afgeschaald en toen dachten ze nog dat je geen tweede keer ziek kon worden, want we gingen nog voor de groepsimmuniteit. 

Uren heb ik daar liggen wachten, dat vond ik nog het ergste aan alles. En ’s avonds bleek dat ik niet naar huis kon. Allerlei bloedwaardes waren niet in orde. En er zijn verschillende artsen bij gehaald omdat ik meerdere ziektebeelden heb.

Er werd een CT-scan gemaakt waar de longarts ook naar kon kijken en na middernacht werd ik de corona-afdeling op gereden, ging de deur op slot, zegel erop, en dan ben je besmet, zegt hij. Dat was het vermoeden. En alleen personeel in beschermende pakken, die het zweet op hun voorhoofd hadden staan, mochten hier nog naar binnen.

Na alle CT-scans, was de longarts niet tevreden over het ziektebeeld dat ik had. Ik had een heel opgespannen buik. Ik bleek een maagbloeding te hebben gehad en ze hebben een hele hoop ontstekingsvocht weggezogen. Een hele week lang kreeg ik onderzoek na onderzoek en toen kwamen er vervelende verassingen want al mijn ingewanden bleken ontstoken. En het is 100% zeker dat het door corona is veroorzaakt.

Ook mijn lever bleek door corona zo te zijn aangetast dat hij lijkt op een lever van iemand van 70 die zijn hele leven lang zwaar alcoholist is geweest. Dus die is aan het afsterven. Wel kan een lever nieuwe adertjes maken, maar die zijn zo extreem dun, dat ze heel gemakkelijk kunnen knappen.

Gelukkig hadden ze binnen een week die andere ontstekingen onder controle en vanaf dat moment kon ik naar huis met een speciaal telefoonnummer op zak. Als ik iets voel, komen ze me meteen ophalen.

Ik kan me heel boos maken als mensen nu roepen dat corona maar een griepje is en het allemaal niks voorstelt.

Ik vind nu nog altijd niet dat ik ziek ben ook al weet ik dat ik nooit meer zal genezen van wat ik al had, maar corona is de nekslag geweest. En ik merk steeds vaker dat ik dingen niet meer kan die ik voor corona wel kon doen.
Ik heb ook het minder vrolijke gesprek gehad, zegt hij, en ik weet nu dat ik getekend ben voor het leven; het wordt of kijken of ze nog wat met mijn lever kunnen doen, transplantatie, of de dood. Harrie vertelt het allemaal heel nuchter, alsof het niet over hem gaat valt me op.

Die eerste periode heeft me de kop gekost, vertelt hij verder. Want ik lag thuis, was doodziek, ik kon niet naar het ziekenhuis en ik had met niemand contact want er kon geen arts langskomen.
De tweede keer heb ik in het ziekenhuis wel zuurstof gekregen. Ik kreeg heel even een roesje, maar na een paar uur begon mijn lichaam het al over te nemen.

Toen ik de tweede keer het ziekenhuis in kwam stond er niet geregistreerd dat ik al corona had gehad. De GGD heeft dat niet doorgegeven en dat zijn moeilijke dingen. Dat overkomt je.
Nu wordt bekend dat mensen die naar huis worden gestuurd en thuis moeten herstellen vergeten worden, en dat is ook zo want als je eenmaal thuis bent gaan de onderzoeken niet meer verder. Dan is het klaar. Mentale hulp is er ook niet. Maar ik wil graag zo snel mogelijk weten wat er met mijn longen gaat gebeuren. Je moet mondig zijn, anders ben je het haasje.

Corona heeft voor mij heel veel veranderd.
Thuis heb ik al 10 jaar een traplift. Nooit gebruikt. Ik kroop de trap op omdat ik actief wilde blijven. Maar vanaf 6 mei kan ik alleen nog met dat klote stoeltje naar boven. Daaraan ziet mijn vrouw hoe het echt met me gaat.

Soms heb ik in een keer het gevoel dat ik geen lucht krijg. Dan zonder ik me af, blijf in mijn stoeltje zitten en denk; het is mooi weer vandaag. Dat wil je niemand laten zien.
En er is geen oplossing. De longblaasjes zijn dichtgeklapt en daar is niks aan te doen. Geen zuurstoftankje, geen medicatie. Niks.
Ik ben niet bang voor de dood, maar het leven dat ik nog heb, dat wil ik graag behouden. Maar ik mis zo veel nu.

De grootste straf die ik nu heb, is dat ik niet kan sporten. Ik rijd klimwedstrijden in Oostenrijk. Dan fiets ik 21 km bergop met een hoogteverschil van 1000 meter met die handbike van me.
In 2018 heb ik de marathon in Berlijn gereden. Dat is geweldig, daar krijg je energie van en daar wil ik weer terug, maar binnen twee kilometer sprong de pees in mijn linker schouder kapot en toen heb ik in 3 uur 40 km met één arm gefietst, want uitstappen doe ik niet, zegt jij. Maar al die spierkracht is nu weg.

Binnenkort ga ik stiekem weer beginnen. Zonder belasting op de tacx. Ik hoop dat ik daarmee het ei van Columbus ga vinden voor mijn lucht, weet je wel.
En ze willen dat ik weer mee ga klimmen in het Kaunertal, maar dat gaat me niet meer lukken, zegt hij met pijn in zijn hart. Ijle lucht, maar het is zo mooi.

Zit er hoop?
Ja, dat ik terugkom met het handbiken, voor mezelf. Ik ga altijd heel trouw naar de baan om te kijken. Het is een hechte groep en daar wil ik bij zijn.

Hoe gaan mensen ermee om?
Ik vermijd mensen die met me praten en te dichtbij staan, want ik zit laag en ik vang al die druppeltjes op.
Mijn naaste omgeving weet dat ik corona heb gehad. Ik heb een paar hele goede vrienden, en die gaan er goed mee om, maar uiteindelijk is het een heel moeilijk onderwerp en word je door anderen een beetje gemeden.
Ik heb een heel groot netwerk, maar veel mensen durven je niet te benaderen of te vragen hoe het gaat, want er verandert niks en dat vinden mensen toch moeilijk. En als je vertelt dat je corona hebt gehad staan mensen binnen twee tellen twee meter verderop. Mensen schrikken heel snel. 'Corona?? Heb jij dat gehad? Eh, Truus zullen we gaan? We moeten nog een hoop dingen doen.'
Ja, met corona ben je echt besmet. Maar ik kan daar wel om lachen, zegt Harrie. Boeit me helemaal niks. Het raakt me pas als iemand een grote mond heeft en zegt dat ik alleen maar lui in een stoel zit en niks heb, maar dat gebeurt heel zelden.

Mensen zijn heel bang en weten niet hoe ze met een ziek iemand om moeten gaan. Ik ben niet ziek en als ik iets niet kan, geeft mij dat een nieuwe uitdaging. Ik moet me happy voelen en daar werk ik heel hard aan en soms heb ik slechte dagen en gooi ik dingen kapot.

Kun je je ei kwijt?
Nee. Vergaderen gaat wel goed, maar dat stukje extra energie is weg. Je moet heel hard voor jezelf zijn om niet te willen sporten als het niet gaat. Mijn lijf heeft geen kracht meer maar de onrust die ik normaal kwijt kon door het sporten borrelt continu, ondanks die vermoeidheid.
En nog steeds ben ik altijd bezig en gedreven. Misschien is dat mijn redding wel.
Ik heb hoop maar ik ben er wel bang voor dat ik niet meer kan sporten doordat ik geen lucht heb.

Waar haal je je positiviteit uit? 
Uit die paar goede vrienden. En ik haal veel energie uit hoe mijn vrouw ermee omgaat. Ik ben geen gemakkelijk persoon en ze heeft het er vaak genoeg moeilijk mee, dat weet ik.
En wat ik positief vind is dat je een hechtere band krijgt met je familie en vrienden.

En de rust was heerlijk. Dat hectische gevoel was weg, maar nu komt het weer terug. Het zit in de aard van het beestje, zegt hij.
Dus die rust moet van buitenaf worden opgelegd en dan mag het wel? vraag ik.
Ik heb dat vrij extreem, zegt hij. Ik moet altijd iets doen. Ik heb na die 14 dagen pas gemerkt hoe fijn het is om rust te hebben, want in die tijd heeft niemand mij gebeld. En blijkbaar is op het vrijwilligerswerk toch alles goed gegaan.
En ik haal mijn rust uit de modelbouw op zolder.

Wat zou je mensen willen meegeven?
Ik wens iedereen een goede gezondheid en veel geluk, maar we moeten het samen doen zonder specifieke groepen buiten te sluiten. Het is voor ieder mens van belang om normaal te kunnen leven en erbij te horen en iets voor een ander over te hebben. Om aandacht voor elkaar te hebben.
Samen leuke dingen doen moet ook kunnen, alleen moeten we nu even wachten.

En realiseer je heel goed wat er met iemand gebeurt die corona heeft of had. Eigenlijk zou je het verhaal moeten vertellen van iemand die eerst kerngezond was. Ik denk dat je ervan schrikt. Maar mensen denken dat het allemaal wel meevalt met die corona. Waar maak jij je druk om, wordt er gedacht. En dan staat er ineens op Facebook een berichtje #ikdoenietmeermee. Daar moest ik wel even op reageren.

Mensen mogen zich realiseren waar ze mee bezig zijn en dat ze corona serieus moeten nemen, zegt Harrie tot slot.