Tanja werkt bij supermarkt Lidl. In het begin van corona was het erg spannend maar ik ben nu niet bang meer

Tanja @ Meerssen | 8 December CORONAPROJECT over HOOP en zo 🍀

Kom, zegt Tanja als ze me langs boodschappen inpakkende mensen sluist. We gaan even in onze kantine zitten, zegt ze.
Ik neem plaats aan het uiteinde van de tafel en zet mijn mondkapje recht. Benieuwd naar deze innemende jonge vrouw die al jaren het gezicht is van wat ik inmiddels onze Lidl ben gaan noemen kijk ik haar verwachtingsvol aan.
Tanja trekt haar stoel bij, trekt energiek haar shirt recht en gaat er eens goed voor zitten. Ze buigt wat naar voren, kijkt me aan en ik zit meteen helemaal in haar verhaal als ze begint te vertellen.

Ohh, zegt Tanja enthousiast als ze terugdenkt aan de eerste lockdown. Hele pallets wc-papier werden binnengebracht en binnen 10 minuten waren die leeg! We kregen soms 5, 6, 7 pallets per dag en na een uur was alles weg! Tanja vertelt het uitgelaten alsof ze het weer meemaakt. Mensen stonden op de laad- en losplaats te wachten om een pak te bemachtigen en wij moesten zorgen dat we er snel nog een voor onszelf achterhielden voor onze toilet. En zelfs dán kwamen mensen vragen of ze die mochten hebben. Het was echt hamsteren. Wc-papier, spaghetti, macaroni, pastasaus in blik en pot, tomatenblokjes.

Er waren heel veel lege schappen want het was niet bij te houden. We hebben een kleine winkel en een klein magazijn, dus we konden ook geen hele voorraden opslaan en dat zorgde voor frustratie, maar hetzelfde gebeurde bij alle grote supermarkten en langzaamaan kregen mensen er begrip voor. Maar het heeft een tijdje geduurd, zegt ze.
Het vlees… als je na 14 uur de winkel in kwam lag er geen vlees meer in de koeling! Het was allemaal weg, zegt ze vol vuur. Dat werd thuis allemaal ingevroren.

En toen de restaurants dichtbleven werden de luxe producten gekocht en raakten de tapasschappen leeg. We verkochten heel veel wijn, want in de weekends gingen mensen het thuis gezellig maken. Nu gebeurt dat nog meer, want dat luxe delicieux-assortiment kregen we in september al binnen en mensen gaan die luxe dingetjes inslaan en thuis lekker koken.

In het begin was het voor ons ook spannend, we waren bang en daardoor liepen we ook gespannen rond. Ik werk hier nu 14 jaar en ik kom al 14 jaar met plezier, maar de eerste weken van corona heb ik me hierheen moeten slepen. En avonds was ik kapot. Normaal ga ik na het werk een uurtje wandelen, maar ik moest me bij elkaar rapen. De hele dag nadenken; doe ik het wel goed, afstand houden, oppassen, mensen ontwijken. Het was super druk in de winkel, mensen waren flink aan het hamsteren. Er stonden echt rijen voor de kassa.
En toen gingen we de karretjes schoonmaken. Nu hebben we de karren geteld en omdat deze winkel zo klein is laten we mensen die nu zelf schoonmaken. Zijn de karren op, dan is de winkel vol. (In de tweede lockdown is de bescherming uitgebreid en worden karretjes door personeel schoongemaakt om klanten en personeel beter tegen coronabesmetting te beschermen. Red.)

En we waren bang om ziek te worden, zegt ze, want we zagen op tv allemaal mensen die dood gingen. Er zou een lockdown komen, maar we wisten ook niet hoe we daarop moesten reageren.
En wat hier toen gebeurde.. dat had niemand zien aankomen, zegt Naomi die er even bij komt staan. De halve winkel was leeg, echt leeg! Een hele koelcel.. leeg! En alles wat in de winkel aankwam werd meteen verkocht, zegt ze uitgelaten. Voor zorgpersoneel dat ’s avonds boodschappen kwam doen was niks meer over. Op een gegeven moment hadden we ook mensen die zich afvroegen wat ze nog voor hun gezin konden koken, want er lag echt letterlijk niks meer in de schappen.

Dat hamsteren valt nu mee. Je ziet nu vooral de scheiding tussen mensen die de regels belangrijk vinden en afstand willen houden en mensen die zich daar niks van aantrekken, zegt Tanja. En voor ons is het heel moeilijk om in zo’n kleine winkel binnen de regels ons werk goed te kunnen doen.

We proberen klanten zo goed mogelijk te bedienen, maar soms is er ook onbegrip. Oudere mensen zijn het gewend om gezellig samen te winkelen en zien dat als hun dagelijks uitje. Nu moeten ze alle twee een karretje nemen. Dat vindt niet iedereen leuk, maar we kunnen niet anders. En iedereen is welkom bij ons, ook de jeugd.
Om ouderen te helpen en tegemoet te komen hebben we ’s ochtends een speciaal ouderenuurtje ingesteld, maar daar zou eigenlijk meer gebruik van gemaakt kunnen worden, zegt ze.

Lidl had wel al heel gauw schermen om de kassa’s gemaakt en meer dan genoeg handgel geregeld, maar mentaal was het echt zwaar.
Gelukkig hebben we een leuk team want dat trekt je erdoorheen. We lachen en maken grapjes, anders is het niet te doen. En ook privé houden we ons aan de regels want we willen hier zo snel mogelijk uit. Het is anders niet vol te houden.

Ben je zelf niet bang?

In het begin wel, zegt Tanja, want je ziet akelige filmpjes op tv, maar nu denk ik; we hebben zoveel maanden aan een stuk door zonder bescherming gewerkt en eigenlijk hadden we bijna geen zieken. Dan vraag je je toch af of het allemaal zo erg is, want wij hebben 1000 verschillende mensen op een dag. Dus ik ben niet bang meer.

We hadden in het begin wel heel veel ziekmeldingen omdat we hadden afgesproken dat je thuis zou blijven als je verkouden was. Je wist ook nooit met hoeveel mensen je die dag stond te werken want iedereen kon zich afmelden of er misbruik van maken als ze geen zin hadden om te werken. Dat gaf ook spanning, maar nu heeft Lidl in Weert een eigen teststraat. Als je klachten hebt ga je daarnaartoe en dan heb je binnen een kwartier de uitslag.

En wat trekt je er nu doorheen?

Mijn collega’s, zegt ze stellig. En we krijgen leuke dingen van klanten om te bedanken voor de goede service. Van Lidl zelf kregen we een taart en een traktatie om te bedanken voor onze goede inzet, we kregen thuis een cadeautje met een leuke kaart opgestuurd. Kleine dingen. En we kregen een bonus, zegt ze waarderend.
En ik wandel heel veel. Ik heb een huisje in de Eifel en elk weekend trek ik daar de bossen in. Toen die eerste lockdown inging ben ik er 14 weken niet meer geweest. Daardoor heb ik gezien hoe mooi de natuur in Maastricht is.

Mijn zusje en een van mijn beste vrienden wonen in België. Daar mocht ik niet meer naartoe. Dat was zo raar. We gaan wandelen, tanken en doen boodschappen in België. Naar de film, hapje eten. En net omdat het niet mocht, wilde ik er zo graag heen, lacht ze.
Er stonden grensposten, alles was afgezet, maar we hadden een landweggetje gevonden om elkaar toch te kunnen zien om even op afstand een kopje koffie te drinken. Tanja leunt wat naar voren en neemt me gewoon mee in haar spannende verhaal.
Maar ik was echt misselijk van de spanning dat ik zou worden aangehouden! Echt dat ondeugende, lacht ze, als ik door dat landweggetje ging. Dat is nu helemaal dichtgegroeid, maar je kwam allemaal mensen met hun hond tegen die stiekem even naar België gingen.

En dan belde ik mijn zusje, vertelt ze vol enthousiasme, om te vragen of ze even ging kijken of er controles waren want ze stonden ineens ook met de motor en met een politiebusje op landweggetjes en je wist nooit waar. Dat was zo onwerkelijk. En nu zijn de grenzen gewoon open.

Ik ben al die maanden de stad ook niet meer in geweest. Ik heb alles online gekocht. Het trekt niet en ik mis het niet. Zo’n Black Friday-drukte mis ik al helemaal niet.
Dus nu zie je wat belangrijk is. Mijn zusje is gaan puzzelen. Ik vind het geweldig, ook al heb ik er zelf de rust niet voor. Maar die leuke kleine dingen van vroeger komen weer terug. Ik denk dat mensen hebben geleerd om in plaats van al dat kleren kopen of luxe uiteten gaan, daar weer een beetje van te genieten.
Ik heb thuis een grote tafel en ik vind het leuk om uren in de keuken te staan koken en dan gezellig vrienden uit te nodigen om een avondje bij mekaar te zitten en te vertellen. Eigenlijk heb je niet meer nodig.

Ook de jeugd hier vond het in het begin heel moeilijk om niet elke avond te gaan stappen, en nu gaan we met die jongeren ook bij mij thuis eten en koken. Vinden ze hartstikke leuk.

Ik sta heel positief in het leven en ik denk dat we er uiteindelijk allemaal wel goed of beter uit gaan komen, zegt ze. Het is zeker niet leuk wat er nu gebeurt maar het zal wel ergens goed voor zijn. Dat gevoel heb ik gewoon. Ik hoor dat doemdenken wel hoor, en soms twijfel ik ook wel eens, zoals met het vaccineren bijvoorbeeld, maar ik duw dat weg en dan zie ik het wel. Ik maak me nu niet meer zo druk om alles.

Wat heb je over jezelf ontdekt?

Mijn leven is niet echt veranderd. Ik vond het echt heel moeilijk om niet naar de Eifel te kunnen gaan want ik heb daar rust en lieve mensen om me heen. Die eerste weekenden vond ik vreselijk. Maar op een gegeven moment moet je verder dus dan ga je hier genieten en zie je hoe mooi Maastricht en omgeving is. Ik was nog nooit in Vijlen geweest. En nu zie ik dat ik niet persé naar de Eifel hoef om iets moois te zien.

Weet je, zegt ze, wat mij betreft kan elke morgen de zon weer gaan schijnen!

Met dank ook aan Bram

CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀

Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project verzamel ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.

Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
En dan is het oktober met een tweede gedeeltelijke lockdown. En dat is weer een heel ander verhaal.

Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt. Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.

Mocht je nu iemand kennen die door corona in een heel bijzondere situatie zit en die mee wilt doen met het project, laat het me even weten, of stuur degene de link even door. Grijp je kans! Je bent van harte welkom. Dank je wel!