Ik ben benieuwd wat mensen in mij zien! Lani ICANSEEYOU

Lani ziet er prachtig uit als we door de stationshal lopen op jacht naar een mooie achtergrond voor haar portret. Haar haren zitten mooi, eenvoudige make-up, mooie jurk en bijpassende schoenen. Vindt ze belangrijk, deelt ze later met me. ‘Ik ben ook heel georganiseerd en een echte regelneef en ik houd van rituelen zoals het opstarten van de keuken of mijn eigen dag. Eerst dit, en dan dat.

Een bijzonder ritueel heb ik niet. Maar ik ben een enorme kledingfreak en ik heb een grote kledingkamer ingericht. Ik weet bijvoorbeeld dat ik deze schoenen aan wil en dan bouw ik daar mijn hele outfit omheen. Dat hoeft geen speciale gelegenheid te zijn overigens.
En dan ga ik zitten aan mijn tafeltje en daar heb ik al mijn make-upjes en zo.’ Ze geniet zichtbaar, haar ogen beginnen te stralen en ze gaat energiek rechtop zitten. ‘Ja ik ben een tutje,’ lacht ze.
‘En dan zoek ik er een tas bij uit en een jas. Alles moet kloppen.’

Maar eerst vinden we een deur die aan de onderkant een mooie groene kleur heeft voor bij haar haar en ondanks dat alles perfect moet zijn ploft Lani alsof het de normaalste zaak van de wereld is gewoon in het stof op de grond. Ze wuift het weg, maakt allemaal niet uit.

Achter me hoor ik een snuffelhond en als ik opkijk vraagt een man in uniform, pistool langs zijn zij, wat we aan het doen zijn. Die moet ons gezien hebben via de camera’s die er hangen.
‘We maken een portret’, zeg ik en zie door zijn ogen hoe opmerkelijk dit eruit moet zien. Twee dames in een uithoekje van het perron zittend in het stof. We mogen niks van het station in beeld nemen zegt hij streng. Gelukkig ben ik alleen op zoek naar iets groens. En wat Lani bezighoudt.

‘Buiten het werk ben ik echt een meisje’, gaat ze verder. ‘Als ik klaar ben met werk en mijn kokskleding uit doe, dan is er een hele transformatie want dan gaan de haren los, en dan doe ik mijn jurkje aan. Echt vrouwelijk ineens. En dan staat er een heel ander iemand. Ik laat mijn werk dan ook echt los en ik ben vrij.
En dan wil ik mijn familie en vrienden zien ondanks de verschillende werktijden die we hebben. Dat vind ik erg belangrijk. Daarnaast geniet ik van koopjes jagen met mijn man of lekker thuis eten samen of een avondje op de bank want dat is niet vanzelfsprekend als je beiden in de horeca werkt.’

‘Ik heb een hekel aan thuis koken’, lacht ze hard. ‘Als het moet dan doe ik het. Maar ik vind grillen heel leuk. Ik heb hotelmanagement gestudeerd en op stage ben ik in de keuken terecht gekomen en daar ben ik blijven hangen. Via via kon ik mijn scriptie combineren met werken bij een grillrestaurant.’

‘Ik vind het heel leuk dat er maar weinig vrouwen zijn die dit werk doen en ik sta graag tussen de mannen. Rechttoe rechtaan zeggen wat je wilt en dan is het ook weer goed.’
‘Nee, nee, bij vrouwen is dat niet zo’, zegt ze. ‘Dan moet je altijd denken of je iets kunt zeggen en hoe vatten ze dat op, en hebben we nu ruzie. Dat is wat ingewikkelder.’
Hihi dat zijn wel dingen die ik herken, denk ik.

We vegen het stof van ons achterste en besluiten een heerlijk kopje thee te drinken samen, want Lani heeft nog een andere verrassende kant. En die kun je volgende keer lezen bij haar SoulStory-magazine. 

ICANSEEYOU kunstproject

Wie is die mens achter de foto?

ICanSeeYou is een project dat gaat over zelfvertrouwen, je gezien voelen, over hoe we kijken en omgaan met elkaar en hoe we contact maken wanneer beelden en social media een hoofdrol spelen in ons leven waar je de ander gewoon weg kunt swipen.

Het gaat dus ook over online beoordeeld worden en wat er met je gebeurt als jij je niet gezien voelt.