soul stories

Doc @ Santa Fe NM 2008

En daar zit hij. De man die ik twee jaar eerder voor het eerst fotografeerde op de Plaza. Mijn leraar had me uitgedaagd: Als het aan mij lag, dan wilde ik hem fotograferen, zei hij, wijzend naar een fascinerende man in een schitterende outfit. Bont van hermelijn op zijn hoed, prachtige, handgemaakte native ringen aan zijn vingers. Iedereen wilde hem graag fotograferen, maar dichterbij dan de schaduw van een boom, een eindje verderop, kwam niemand.

Doc staat bij zijn vrienden. Mannen van de straat. Zijn priemende ogen kijken me aan. Natuurlijk mag je mij fotograferen, zegt hij. Zo? En hij slaat zijn armen over elkaar.

Twee jaar later loop ik door dezelfde stad, richting de Plaza, en daar zit hij. Op een terrasje onder een parasol. Ik stap meteen op hem af en we raken aan de praat.

I've lived on the streets since I was 16 years old, vertelt hij. Mijn vader sloeg mijn moeder geregeld, en dat maakte me zo ontzettend kwaad. Op een gegeven moment heb ik hem helemaal verrot gescholden en ben ik vertrokken. Sindsdien leef ik op straat en ben ik hier terechtgekomen. Nu heb ik een eigen bedrijfje, zegt hij trots en wijst op het speldje dat hij op zijn jas heeft geprikt. Ik geef nu rondleidingen door de stad!
Zou ik nu een echt mooi portret van u mogen maken? vraag ik.
Sure! Doc blijkt te genieten van alle aandacht.
En waar zou ik u nou eens blij mee kunnen maken? wil ik graag weten.
Een Dr Pepper, zegt hij. Als je die voor mij zou willen halen?
Tuurlijk!

We maken nog een ouderwetse selfie met een echte camera, want smartphones bestonden toen nog niet. Hij moet lachen.
Mooi! zegt hij. Nu kun je de mensen thuis laten zien met wie je zoal uithangt tijdens je reizen.
We nemen lachend afscheid, en wie weet krijg ik ooit nog eens de kans hem te vertellen wat deze ontmoeting voor mij heeft betekend.