Ik wilde altijd bij ballet of bij het kindercircus slangenmeisje worden, maar dat liep natuurlijk anders, lacht Anna. Heeeeeel anders...
Anna@Maastricht
Eigenlijk ben ik Italiaanse, van mijn opa’s kant, maar hij is in de tijd van Mussolini naar Zwitserland gevlucht, en daar ben ik geboren. Toen mijn broers in dienst moesten, zijn ze naar Nederland verhuisd en bleef ik alleen achter bij mijn moeder. Ze is kunstenaar en was vaak op reis. Daarom besloot ik op mijn 16e in mijn eentje mijn broers achterna te gaan, en zo ben ik hier terechtgekomen.
Ik ben aan de kunstacademie gaan studeren, omdat ik het heerlijk vind om met kinderen en jongeren kunstprojecten te doen. Daar kun je echter niet meteen al naast je studie mee beginnen, maar in Schotland kan dat wel. Dus heb ik na vijf jaar Nederland mijn boeltje bij elkaar gepakt om daar verder te studeren en praktijkervaring op te doen.
Het was fantastisch. Ik heb zoveel mooi sociaal werk met jongeren kunnen doen. Ik heb een leefgroep voor jongeren met een handicap heel intensief begeleid, gewoon naast mijn studie. Maar al gauw stond mijn wereld op zijn kop...
Ik voelde het gewoon aan mijn lijf; er groeide iets moois daar binnenin. Maar na zeven maanden had ik nog steeds geen dikke buik, en maternity wilde me niet geloven en weigerde me te helpen. Na lang aandringen kreeg ik dan toch een echo, maar daarop bleek niets te zien...
Twee maanden later kreeg ik echter ineens hevige buikpijn. Nu ga ik bevallen, wist ik, maar volgens 911 moest ik gewoon rustig blijven doorademen, dan zou het wel goed komen met mijn krampen. Gelukkig zijn ze toch gekomen, want na een half uur vreselijke buikrampen te hebben doorgeademd, werd Ilias geboren.
Dat was een heftige tijd. Ik had van de ene op de andere dag een kind, zonder daarop te zijn voorbereid, en ik woonde in een studentenhuis. Ik wilde terug naar Nederland om de vader te ontmoeten en hem persoonlijk over zijn zoon te vertellen, maar het duurde nog twee maanden voordat ik een paspoort voor Ilias kon regelen.
En dat was spannend. Twee maanden lang Skypen met mijn ex-vriend, maar niks kunnen vertellen, was verschrikkelijk. En dan de spanning om hoe hij zou reageren op dit nieuws...
Wat kan ik zeggen? Het leven maakte een switch en zoog mij erin mee.
Ik zie datzelfde leven als een groot avontuur, en ik ben er helemaal voor om alles uit te proberen. Voorheen kon ik me nergens op vastleggen, omdat er nog zoveel meer te ontdekken viel. Maar als ouder moet je keuzes maken, en dat is goed.
Het is goed zoals het is. Ilias heeft een vader die, godzijdank, dolgelukkig met hem is, en ik heb een baan gevonden in de verpleging, zodat ik voor ons tweetjes kan zorgen. In mijn vrije tijd maak ik kunst en geniet ik van mijn zoon. Dan doen we samen leuke dingen.
Wat ik mensen zou willen meegeven? Nou, dat het belangrijk is om het leven zelf sturing te geven in plaats van je erdoor te laten leiden. Leef eerst je leven en ontdek wat er voor jou te ontdekken valt, voordat je aan een gezin begint. Dat is wat ik zou willen zeggen. En hoewel het voor mij allemaal anders is gelopen, is het helemaal goed zo. Ik heb een prachtige zoon die ik voor geen goud had willen missen. Nee, alles is helemaal oké!
Share this Post