CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Emilio @ Meerssen
Een schitterend nieuwe etalage trekt in de winkelstraat van Meerssen de aandacht. Houten schoenmalletjes sieren de muur, rollen leer liggen mooi opgestapeld. Riemen en tassen zijn liefdevol uitgestald en achterin zit een man met een lederen schort voorgebonden aan een werkbank geconcentreerd te werken aan een nieuw stuk. Zijn naam is Emilio en hij heet me van harte welkom terwijl hij vertelt over zijn coronatijd.
Ik heb twee kleinkinderen van één jaar oud in België, maar we kunnen elkaar niet zien, vertelt hij. De grens is gesloten en áls je er al overheen komt, kun je je kinderen niet aanraken. Alles voelt afstandelijk. Heel bizar. Zakelijk stort alles in mekaar, er is nauwelijks nog aanloop en je moet het doen met wat de regering je biedt. En toch voel ik me er verrassend rustig bij. Het is wat het is.
En eigenlijk is het helemaal niet gek, zegt hij met een twinkeling in zijn ogen. Want ik kan me nu in alle rust overgeven aan mijn creativiteit. Ideeën die al jaren in mijn hoofd zitten, kan ik eindelijk uitwerken en komen juist nu tot leven, zegt hij.
Het was spannend want ik verhuisde ook nog eens naar een nieuw pand. Ik dacht: Dit is een goede stap, ik ga vooruit. Straks kan ik mijn boterham beter verdienen, ik kom op een betere locatie. Maar toen kwam corona. Opeens waren de straten leeg en kon je op straat een pistool afschieten zonder iemand te raken. Mensen gaven geen geld meer uit, maar de verhuizing moest doorgaan. Dat voelde dubbel. Maar ik heb nu de tijd om dingen goed neer te zetten en mensen zijn onder de indruk van wat ik ervan heb gemaakt. Normaal zou ik er met 10 man in een weekend doorheen gewalst zijn, maar nu moest ik het alleen doen. Ik heb er de tijd voor genomen en er voldoening uitgehaald. Zie het resultaat, zegt hij trots.
Deze stoel heeft jarenlang in een garage gestaan en was helemaal vergaan. Ik heb hem gerestaureerd als eerbetoon aan mijn opa. In Italië knipte hij vroeger in deze stoel, terwijl aan de andere kant van de ruimte de machine stond waarmee hij hakken en zolen maakte voor het dorp. Hij heeft mij het vak geleerd. Eigenlijk is de hele winkel een eerbetoon aan hem. Het helpt me om het echte ambacht in ere te houden.
Tja, corona.. In mijn vriendenkring heeft iemand vijf weken in coma gelegen door het virus. Nu is ze aan het revalideren in Hoensbroek. Een jonge dame van 45, kerngezond, zonder onderliggende aandoeningen. Van de ene op de andere dag veranderde alles: ‘s ochtends werd ze zwetend wakker, ademhalingsproblemen, voelde zich steeds zieker, ging naar het ziekenhuis en een dag later lag ze in coma. Dan komt het ineens heel dichtbij. Ook binnen mijn kennissenkring zijn twee oudere bekenden overleden.
Corona heeft me niet veranderd, zegt hij als ik vraag wat dat met hem gedaan heeft. Het heeft vooral bevestigd wat ik al wist.
Twee jaar geleden kreeg ik in de middle of nowhere in Frankrijk een hartinfarct. Toen besefte ik al hoe fragiel het leven is en dat je blij mag zijn met elke seconde die je hebt. Dat ik hier nu sta, is een medisch wonder. Ik geniet van het leven, van mijn familie en mijn vak en elke dag is er één. Voorheen ging alles zijn gangetje, maar nu leef ik bewuster.
Het is maar net hoe je in het leven staat. Wat ik aan jaren over heb, daar ga ik echt wel van genieten. Ik wil eruit halen wat erin zit. En zeker nu. Dat besef heeft me gebracht waar ik nu ben—anders was ik waarschijnlijk allang vertrokken. Dat ik nu mogelijkheden zie in plaats van beperkingen komt daardoor.
Wat me hoop geeft? Mijn geloof. Zeker in deze tijd. Als je ziet hoe de wereldeconomie in elkaar sodemietert en hoe wereldleiders met deze crisis én met elkaar omgaan, dan is daar weinig hoopvols aan. Dus dan kijk ik naar boven voor de oplossing en dat geeft me de kracht om door te gaan.
Wat ik hier om me heen zie, is mooi! Neem bijvoorbeeld de groepsapp van de ondernemers in het dorp. Hij legt zijn telefoon voor me neer zodat ik mee kan kijken.
Als je ziet hoeveel hulp daar wordt aangeboden en hoe iedereen samenwerkt: Jongens, we komen hier samen doorheen! De mooie initiatieven die ontstaan, zijn echt ongekend. Een half jaar geleden had ik dit nooit verwacht. Toen was het ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. Maar nu? Nu praat iedereen met elkaar, men groet elkaar en vraagt oprecht hoe het gaat. Iedereen! Dát is wat corona doet. Het verbroedert. Ineens sta je stil bij elkaar, want eigenlijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje.
Wat doe je met die 4000 euro als je omvalt? Kunnen we niet iets regelen? Kan die geen broodjes rondbrengen? Ik heb wel een busje. Ik ken wel iemand die wil rijden. Of: Ik sta in de Hanos, ze hebben desinfectiegel, wie wil er een doos? Dat is geweldig!
Een klant zei vanochtend nog: Eigenlijk zijn we 50 jaar terug in de tijd gegaan. Waar normaal gesproken iets gisteren al afgeleverd had moeten zijn, is het nu weer: Wat vandaag niet komt, komt morgen. En dat is mooi.
Ik hoop dat dát blijft, ook na corona.
Over het project
Zoveel mensen, zoveel manier om met deze corona-crisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd.
Zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en wat is er veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij.
Er komt een boek! schrijf je in voor de nieuwsbrief en je hoort wanneer het klaar is.
Sharing is caring
Share this Post