Het wordt oorlog tegen het virus en dan wil ik niet achterover zitten.

Simon @ Meerssen Maastricht | Juli Corona week 17

In Brabant ontstond net de eerste corona-uitbraak en het virus zou deze kant uit komen. De gewone operaties werden uitgesteld en van de 20 operatiekamers waren er maar vijf geopend. Er ontstond een teveel aan personeel dat daardoor vaker een extra dag vrij kreeg.
Omdat er steeds meer coronapatiënten bijkwamen werd er vanuit de IC ook bij de operatieafdeling om ondersteuning gevraagd. Er ging een vaste groep mensen heen maar Simon had net een paar dagen vrij en miste de boot.
Ik zag op tv hoe Italië en New York eraan toe waren en ik voelde me schuldig, zegt hij aangedaan. Zoveel mensen die zich kapot werkten en ik zat vaker thuis dan gewoonlijk. Ik voelde me verdrietig, pijn in mijn hart, zegt Simon. Ik wilde naar de frontlinie gaan want ik dacht, het wordt echt een ramp hier, net zoals in Italië. Het wordt oorlog tegen het virus en dan wil ik niet achterover zitten. Ik wil vechten voor mijn ziekenhuis en de mensen, weet je wel?
Ik heb mijn baas drie keer gevraagd om op de IC te mogen werken, maar er was geen ruimte. Uiteindelijk kon een collega de ellende op de IC niet zo goed meer aan. Hij kreeg plotseling koorts, werd flink ziek en bleek corona te hebben. Toen mocht ik zijn plaats innemen en heb acht weken op de gewone, en de corona-IC gewerkt. Ik kwam dus op een nieuwe afdeling terecht met heel ander werk want ik ben geen verpleegkundige maar Anesthesiemedewerker.

Was dat niet lastig? vraag ik.
We hebben in het begin vanuit de IC via e-learning geleerd hoe je met bepaalde apparatuur en handelingen moet omgaan maar je hebt het vrij snel onder de knie. Je leert gewoon on the job. Dingen worden je uitgelegd door de verpleging van die afdeling en zo leer je het.
Dus ik werd ingewerkt als verpleegkundige. Patiënten wassen, eten geven, medicatie toedienen, hun comfortabel maken, een praatje maken en luisteren, maar ook veel diarree opruimen, zegt hij lachend. 
Ik droeg ook een spoedsein bij me en als er een acute coronapatiënt werd gemeld waarvan de toestand door ademhalingsproblemen verslechterde, werd ik gebeld en moest ik rennen naar een speciaal ingericht kamer waar de patiënt werd binnengebracht om de anesthesist te helpen met intuberen en de patiënt naar de IC te brengen. In een pak en alles he, met zo’n gezichtsscherm of een skibril. En dan zag je helemaal niks. Je hebt het warm en je bril beslaat, zegt hij.
Maar de samenwerking met de IC was heel leuk. Ze waren erg vriendelijk en blij met onze hulp. Ik heb nu de kans gekregen om collega’s die ik al 30 jaar van gezicht ken omdat ik patiënten van de operatiekamer naar de IC breng, nu eens echt te leren kennen.

Schept dat ook niet een heel hechte band omdat je het samen moet doen, die heftige dingen? vraag ik.
Bij mij viel het gelukkig mee, maar sommige collega’s hebben wel echt ellendige dingen meegemaakt, zegt Simon. Maar we hadden alles onder controle. We hadden genoeg bedden en genoeg beschermingsmiddelen.
Maar toen ik er naartoe ging dacht ik echt, dit wordt een ramp, ik ben in levensgevaar.
Ik heb me altijd afgevraagd hoe jonge mensen van 19 jaar oud in tijden van oorlog naar de frontlinie konden gaan, wetende dat ze kunnen sterven. En dit voelde precies zo, ik ga de strijd aan, ik kan sterven, vooral als zwarte man want wij lopen vaak meer risico om te sterven blijkt, maar ik was niet bang. Je hebt gewoon een doel waar je samen voor gaat. Het is een missie om mensen te helpen.

Uiteindelijk is het niet zo erg geweest als in Italië en NY. We hadden het ook op tijd onder controle waardoor die speciale corona-afdeling in het MECC gelukkig nooit in gebruik genomen hoefde te worden.
Wel zijn alle gewone IC’s in gebruik geweest voor de echte Covid-patiënten en daarnaast hebben we een IC gemaakt op de Recovery en daar extra IC-bedden neergezet. Die waren voor de normale IC-patiënten.

Heb je het gemist?
Nee, nog niet. Na acht weken werd het weer tijd om terug te gaan naar mijn eigen afdeling voelde ik.

Kon je het aan?
Ja. Het was spannend omdat je met nieuw werk bezig bent en dan ineens op een IC staat met nieuwe apparatuur en nieuwe collega’s maar ik heb het nooit als echt stressvol ervaren. Mede omdat mijn collega’s daar heel vriendelijk en behulpzaam waren.
Bij ons was alles onder controle en we werkten gewoon diensten van acht uur. Er waren ook genoeg pakken om te wisselen zodat we niet de hele dag in zo’n heet pak hoefden te werken zoals dat in andere landen wel het geval was. En je bent natuurlijk gewend om met heftige dingen om te gaan, zegt hij.
En ook al kregen patiënten er zelf niet veel van mee, was het wel pittig om mensen daar zo te zien liggen. Soms half wakker en geïntubeerd. Niet kunnen praten en slechts met gebaren of ogenbewegingen iets aan kunnen geven. Dat vond ik wel frustrerend.

Maar waren ze niet in coma? vraag ik heel naïf.
Sommige patiënten waren wakker, zegt hij. In de beginfase word je onder narcose gebracht en beademd totdat je lichaam het weer beter doet en dan word je langzaam wakker gemaakt. En als je zelf weer voldoende kunt ademen ga je afbouwen van tube-beademing tot een ondersteuning met een maskertje of een nasale zuurstofbril. Maar sommigen waren echt dagen of zelfs weken onder sedatie of narcose, zegt hij. Het ligt eraan hoe gezond je bent en hoe snel je lichaam herstelt.

Mijn allereerste patiënt was een collega en een jonge vent nog. Hij was op de eerste hulp al geïntubeerd en werd toen naar de IC gebracht.
Daar hadden we als collega’s in het begin wel moeite mee want niemand van ons wilden hier tussen zijn eigen collega’s belanden. Dat is heel heftig. Maar ik denk dat het bij die ene collega gebleven is gelukkig.
We hadden wel meer collega’s die Covid hebben gehad hoor, maar niet zo erg dat ze naar de IC moesten, zegt hij. Het is bekend dat veel verplegend personeel ziek wordt. Niet hier, maar in andere landen heb ik gehoord dat in de beginfase 70 procent van de patiënten frontliniewerkers waren.

Houd jij het allemaal bij, die statistieken en het nieuws?
Ja, zegt hij. In het begin keek ik elke dag CNN. En elke dag kwam er een conferentie van de gouverneur van NY die de statistieken van het aantal besmettingen en doden van de wereld, de VS en NY voorlegde. Die cijfers fotografeerde ik tot een maand geleden elke dag. Het is de bedoeling daar later een verslag van te maken, zegt hij als hij me een foto laat zien. 
Het is wel verslavend en het heeft mijn leven beheerst, zegt Simon, want ik heb niks anders gedaan dan werken, thuiskomen, een en ander over werken op de IC gelezen en nieuws kijken.

Wat gaf je ontspanning? wil ik toch graag weten.
Ik heb veel met diensten gewerkt, veel nachtdiensten ook. Ik heb in die maanden niks aan ontspanning gedaan. Niks. Werken, thuiskomen, nieuws volgen op CNN, lacht hij.

Maar hoe heb je dan afgeschakeld
Niet, zegt hij. Het was een trein, het was alleen maar corona.

En wat is er in je privéleven veranderd
Mijn massagepraktijk is stopgezet zegt hij met een pijnlijk gezicht. En ik ben net afgestudeerd acupuncturist, dat kon ik ook niet uitvoeren. Dus alle plannen en cursussen zijn weggevallen. Het voelt als een soort verloren jaar.
En dat aanraken, dat aanraken.. ik ben massagetherapeut. Ik ben het gewend om mensen aan te raken en in het gewone leven ook gewoon een knuffel geven. Ik werd er helemaal depri van. Ik vond het vreselijk dat mensen met een boog om me heen liepen. Dat overdreven afstand houden. Ik ben gewend om in iemands energieveld te stappen met een bepaald respect en liefdevolle intentie. En nu moest je het tegenovergestelde doen.

En het is nog niet voorbij, zeg ik. Hoe ga je daar nu mee om?
Ja nu is het wat versoepeld he, zegt hij. Er zijn nu maar vier coronapatiënten in het hele ziekenhuis. Maar ik vrees voor het najaar. Mensen zijn terug van vakantie, zitten weer binnen op een hoopje, en als de griep heerst gaan mensen weer niezen en de boel verspreiden. Het hoeft niet, maar het kan. Het hoeft maar één persoon te zijn die besmettelijk is, in zijn handen hoest en alles aanraakt.

En ik heb nog steeds geen familie kunnen zien, zegt hij. Ze wonen in Londen dus daar mocht ik niet naar toe. Mijn zus is heel erg ziek geweest van Covid, mijn broer heeft kanker en is terminaal en mijn moeder van 85 zit in een ouderen appartement en durft niet naar buiten te gaan. 
Ik wilde mijn vader sinds lange tijd bezoeken in Jamaica, dus dat is ook een ding.

Hoe kijk je nu terug op die periode, de lockdown?
Ik ben niet in lockdown geweest, ik mocht wel gewoon naar mijn werk maar je zag niemand op straat. Het was een verademing voor de natuur. Je ziet kleuren die je lang niet gezien hebt en het deed me denken aan mijn jeugd in Londen. Tijdens de lockdown was de natuur meer levendig, er waren minder geluiden, vrijwel geen vliegtuigen en auto’s.
Ik voelde me wel schuldig ook. Dat ik zomaar in Meerssen in het park en op straat rondloop terwijl er niemand te zien was. Alsof de wereld van jou alleen was en dan denk je aan al die mensen in Syrië en andere oorlogsgebieden die nog steeds ellende meemaken. Je voelt je.. gezegend om hier te mogen wonen in dit land. Waaraan heb ik dit verdiend terwijl er zoveel mensen zoveel ellende meemaken.
En iedereen over de hele planeet is met hetzelfde bezig want het is een pandemie. Dat geeft een gevoel van eenheid, zegt hij.

Is dat gevoel veranderd in de afgelopen maanden?
Nee, dat is nog steeds zo. Het is nog niet over he? zegt hij.
Maar dat is interessant, zeg ik, want voor veel mensen die niet in de zorg of in het ziekenhuis werken voelt het alsof het voorbij is en er is een heel groot verschil in dat gevoel van begin coronatijd en nu. Eerst deden we alles samen en nu is er weer stress en drukte hoor ik om me heen. Maar dat gevoel heb jij dus niet.
Dat komt omdat ik veel nieuws volg, zegt Simon. Ik leef mee met al die arme mensen in Brazilië bijvoorbeeld.

Wat me hoop geeft zijn de kinderen die dit meemaken. Zij hebben dit meegemaakt in een periode in hun leven waarin ze zeer beïnvloedbaar zijn. Voor hun is het een deel van hun leven, niet een pandemie zoals wij volwassene die meemaken. Een paar maanden is lang voor een kind, zegt hij. Hun grootouders en vriendjes niet zien, niet naar school gaan, dat is voor hun heel indrukwekkend, maar het gebeurt toch in de flow van hun leven en het is voor hun dus ‘normaal’. 
Als je op jonge leeftijd de fragiliteit van de mensheid en het gevaar van een besmettelijke ziekte meemaakt moet dat toch iets anders in een kind aanraken dan bij ons als volwassenen. Dat moet hun bewustzijn over hoe we omgaan met de planeet veranderen. Want wat jij doet heeft invloed op andere mensen. Als jij je handen niet goed en vaak genoeg wast kun je je oma besmetten.
Zij zullen beseffen dat we elkaar nodig hebben, dat je rekening met elkaar moet houden. In de toekomst zullen zij uit zichzelf ook op een gezondere manier met de planeet omgaan denk ik.
Dus ik hoop dat zij gaan beseffen dat deze pandemie niet voor niks is geweest. Dat wij de natuur hebben uitgebuit en dat nog steeds doen. Zij weten wat er kan gebeuren.

Weet je wat ik hoop, zegt hij. Dat we de waarde van handhygiëne vast gaan houden. Dat is het belangrijkste. Let op wat je aanraakt, was je handen.
En vooral oudere mensen moeten dat doen. Ook als Covid voorbij is is dat van belang want er sterven duizenden mensen per jaar aan de gewone griep. En het belang van handhygiëne is niets nieuws, want al die besmettelijke ziektes van honderd jaar geleden zijn toen, deels door inentingen, maar daarvoor al door handhygiëne verminderd. Dus daar moeten we ons bewust van worden.
Ik ben me er heel erg bewust van geworden sinds Ebola, SARS en de vogelgriep. Ik pas op wat ik doe. De knop van de lift raak ik met mijn knokkels aan, niet met de punt van mijn vinger bijvoorbeeld. En dan in je oog zitten of in je neus, lacht hij.

En het lijkt mij ook zinnig dat afdelingen in het ziekenhuis gaan samenwerken en elkaar onderling meer gaan uithelpen. En daar wordt aan gewerkt zegt Simon tot slot.

We zien nu dat het kan, we hebben het bewezen.