Emily en René @ Maastricht | November CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Twee jonge lui zitten gezellig samen op een steen een wafel te verorberen. Ze zijn niet de enigen, want overal zie je kleine groepjes mensen samen een bekertje koffie drinken of iets lekkers uit de vuist nemen terwijl het mondkapje aan een oor, onder een kin of om een pols bungelt.
Wat zitten jullie hier gezellig, zeg ik.
Jaha, zegt Emily vrolijk, we zijn een weekendje weg.
We wisten niet hoelang die corona nog door zou gaan en het was zonde om het uitje te verzetten. En tot nu toe bevalt het heel goed, zegt René die het poeder van zijn handen klopt.
Het is wel even wennen want we zijn vanmorgen aangekomen en dit is ons eerste hapje, lacht hij, dus we moeten nog een plan gaan bedenken voor ons avondeten. Je kunt niet ergens in een restaurantje gaan zitten, dus ik denk dat we Ăłf friet gaan halen, Ăłf ergens in de stad iets gaan uitzoeken want in het hotel was het menu niet zo denderend en het is een vrij ongezellig hotel. Het is wel leuk om de stad in te gaan en te kijken wat we kunnen doen.
Is weer eens hele andere ervaring he, lacht Emily.
Wat vinden jullie leuk om te doen, in deze coronatijd? Of wat trekt je er doorheen?
Ik zit op kamers in Antwerpen en kom op weinig plekken want alle winkels zijn dicht, zegt Emily. Ik volg, zeker tot half december, vooral online les op mijn kamer, maar we hebben een heel leuk studentenhuis en iedereen zit in hetzelfde schuitje, dus dan gaan we thuis wat drinken en spelletjes doen, feestje houden met alle huisgenoten. Het is echt heel fijn.
Ja spelletjes, lacht ze, maar puzzelen niet. Dat was een hype in de eerste golf, he.
We doen ook take away en dan gaan we aan de Schelde zitten maar om middernacht gaat de avondklok in en dat is wel sneu.
Ik ben in juni afgestudeerd, zegt René, en ik heb een baan. Ik mag drie dagen in de week naar kantoor en de andere dagen werk ik thuis en dat bevalt eigenlijk wel prima.
Thuiswerking vind ik minder omdat ik dan minder hard werk en me minder kan concentreren. Ik kom wat later uit bed en ik ga meer relaxen, zegt hij. Dus ik ben blij dat ik die drie dagen met mijn collega’s kan zijn. Het is makkelijker sparren, zeker als je net begonnen bent en hulp nodig hebt. Verder is het rustig.
De avonden en weekenden kijken we veel films. Netflixen, dat een beetje, vult Emily aan.
Maar ik moet zeggen dat de lol er wel vanaf is door corona, zegt René. Het is niet leuk meer.
Wat mis je het meest?
Met vrienden lekker op een terras zitten, uiteten gaan dat uitmond in de kroeg. Maar dat komt wel weer.
Wat geeft je die hoop dan?
Ik denk dat we rond de zomer weer van alles kunnen doen. Dan is corona weg en is alles weer een beetje normaal denk ik. Daar zie ik wel naar uit. En als het eerder is, dan kan het alleen maar meevallen. Misschien wordt het wel langer, maar.. René trekt vrij laconiek zijn schouders op.
Dat is wel slim, dan heb je een soort vooruitzicht, zeg ik.
Je kunt niet echt ergens naar uitkijken, zegt Emily, behalve naar het moment dat het weer voorbij is en zo’n weekend als dit natuurlijk. Het is wel onhandig met corona, maar je moet gewoon creatief zijn.
Heb je iets over jezelf ontdekt?
Nou, zegt Emily, ikzelf wel. Ik ben veel over vrienden aan het nadenken en zo, maar dat komt ook omdat ik in Antwerpen zit. Je ziet nu wie er echt voor je is en wie meer met zichzelf bezig is. Je gaat meer nadenken over je eigen leven. Ik ga heel veel reflecteren en kijken hoe ik het beter kan inrichten. En piekeren ook, zegt ze voorzichtig, het weglachend.
En kun je dan bij je studiegenoten terecht?
Ja, mijn huisgenoten of goede vrienden, bij René, mijn ouders, ik heb echt wel heel lieve mensen om mee heen, maar ik ben sowieso wel iemand die veel nadenkt. Dus..
Ik waardeer de avonden die ik wel nog met vrienden kan doorbrengen meer, zegt René. Het is een kleiner gezelschap, maar zoals laatst samen koken met een vriend, samen goed eten, goede wijn erbij, zijn ouders waren er ook, dat was echt super gezellig.
Dat is wel leuk aan corona denk ik; als je dan samen bent met vrienden maak je er ook wat gezelligers van. Maar of ik echt iets over mezelf ontdekt heb weet ik niet.
Denk je dat het iets in de maatschappij teweeg gaat brengen?
Ja zeker wel, zeg René. Vroeger was het heel normaal om even in de auto te stappen en een uur te rijden om een half uur overleg te hebben. Ik denk dat dat vanaf nu digitaal blijft gaan.
Ik denk dat mensen meer in de buitenlucht gaan sporten en creatiever worden, zegt Emily.
En dat we beseffen dat het ook gezellig is om binnen spelletjes te spelen in plaats van altijd ergens heen te moeten gaan. Een beetje die old-school dingetjes van vroeger.
Rene beaamt het.
Is er iets positief aan corona?
Je moet overal het positieve van inzien, zegt hij. Het is natuurlijk een hele zware tijd voor horecaondernemers, maar ik denk ook dat we eens mogen nadenken of het wel normaal is om bij feesten en evenementen zo op elkaars lip te staan. Is dat wel zo nodig, of kunnen we juist die avondjes thuis meer gaan waarderen?
En je ziet dat de creativiteit van mensen geprikkeld wordt, zegt Emily. Net zoals je nu ziet met het take out eten overal. Dat is gewoon super leuk. Het is gewoon gezellig om in de stad te gaan zitten met je wafel.
En het is goed dat mensen meer gaan reflecteren, zegt ze, vooral jongeren omdat juist die overal in wegvluchten. Nu zitten ze thuis en moeten ze gaan nadenken over wat goed voor ze is.
We kennen elkaar trouwens van de Efteling, zegt Emily hard lachend. Dat is precies een jaar geleden. Is wel leuk om even te vermelden dacht ik, zegt ze met pretoogjes en haar uitgesproken lach met een roze servetje verbergend. Ook René moet lachen: we hadden beiden een bijbaan in de Efteling. Ik stond als kok in de keuken en zij stond in de bediening, zegt hij Emily betekenisvol aankijkend, en zo begon het.
Tuurlijk ga ik dat vermelden, zeg ik. En schaterend nemen we afscheid. Was toch echt weer leuk, deze ontmoeting.
Share this Post
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt. Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.