het gaat er niet om waar je vandaan komt maar waar je je thuis voelt

Stephany en Naomi@Maastricht Soulstories

Wat een bijzondere ontmoeting met twee fantastische en inspirerende meiden en wat ik van hun heb meegekregen wil ik graag met jullie delen want het is zo waardevol in mijn ogen. We spraken oa over het cultuurverschil dat ze ondervinden nu ze hier wonen en studeren. En er ontstond een boeiend en liefdevol gesprek. Dit haal ik er even uit hoewel er nog veel meer interessants te vertellen valt:

'Jullie hebben het in Nederland over integratie maar wat wij hier hebben ervaren is dat jullie niet integreren maar tolereren.'

Wauw.. dat was heftig om te horen en confronterend maar ik denk wel dat het waar is... 'En dat komt doordat jullie zo bang zijn om te discrimineren.' zegt Stephany terecht. Want dat ben ik helemaal met haar eens.

Op Curaçao wonen we samen met meer dan 70 culturen en het is een heerlijke mix. Het voelt zo fijn aan. We spreken wel 4 tot 5 talen door elkaar. Niemand is bezig met waar de ander vandaan komt, maar de eerste vraag die je hier krijgt is toch altijd waar kom je vandaan. Het zou nooit in me opkomen om dat te vragen. Dat is namelijk niet waar het om gaat, het gaat om de persoon en gaandeweg het gesprek komt dat vanzelf wel ter sprake.
Oei dacht ik, daar maak ik me ook wel eens schuldig aan ook al bedoel ik het net goed en vraag ik het uit oprechte interesse. Toch?
'Maar het onderscheidt en verbindt niet, die vraag' zegt Stephany. 'Het impliceert een wij en een zij.' En dat is wel iets om bij stil te staan vind ik.

'Weet je, op Curaçao dragen kinderen op school een uniform. Daar zit wel wat in, in die gedachte. Iedereen is gelijk, je weet niet of iemand arm of rijk is en dat geeft een saamhorigheidsgevoel versus het individualisme dat je hier kunt voelen.
Uniek zijn is helemaal ok en anders denken is prima. Een gesprek voeren zoals dit, is al leuk ook al zie je de dingen op een andere manier.
En op het moment dat je het mooie in elke cultuur ziet, heb je ook een mooier en beter contact met elkaar. Dan zie je de mensen voor wie ze echt zijn. En uiteindelijk gaat het ook niet om waar je vandaan komt maar gaat het erom waar je je thuis voelt.'

Naomi besluit net als Stephany om in Nederland te gaan studeren, omdat ze een sterke band heeft met ons land, maar vooral ook om zich onafhankelijk te voelen. Dat is heerlijk aan Nederland zegt ze want op Curaçao heb je geen ruimte voor jezelf. Je moet altijd aangeven waar je naartoe gaat en dan word je, hoe jong of oud je ook bent, gebracht en gehaald. Het is niet zoals hier, dat je gewoon de bus of de fiets neemt en je loopt niet over straat ergens heen, daardoor weet iedereen precies wat je doet. Iedereen kent iedereen en dat is benauwend.

Tegelijkertijd is het er wel veel opener dan hier en hoef je niet drie keer iets te vragen voordat je een eerlijk antwoord krijgt.

Anders dan Stephany wist Naomi niks over dit land en had ze geen objectieve info, 'Maar ik voelde wel dat ik hier kon leren om mezelf te zijn, zelfstandig te worden en mezelf te leren kennen en openen. Thuis leer ik wel van mijn moeder dat ik mijn eigen leven moet leiden, ik heb een toolbox meegekregen om het zelf te doen, maar toch voelt het alsof je daar de kans niet voor krijgt. Echt zelfstandig zijn is haast onmogelijk op het eiland.'

En daarom steekt ze de oceaan over. Vriendschap sluiten hier is lastig, zegt ze. Het is hier erg individualistisch en ik weet hier vaak gewoon niet of je me nu leuk vindt of dat je aardig doet omdat ik een klasgenoot ben. Ik mis die openheid. Wij zijn gewend om iedereen op straat heel enthousiast goeiedag te wensen, maar als je hier 'Hallo hoe gaat het' roept, word je raar aangekeken.

Jullie zijn in zekere zin wel open, maar op een ander niveau. De openheid zit hier meer in de non-hierarchie zoals in je werk bijvoorbeeld. Jullie noemen je baas gewoon Bob, en ze moeten lachen. Maar voor echt diepgaand contact hebben jullie angst.

Mijn droom? Een tourgids maken/organiseren/geven voor studenten zodat ze voor een klein bedrag kunnen reizen. Maar het gaat wel om een andere manier van reizen, want ik wil dat je het land en de mensen echt gaat beleven. Bijzondere dingen, plekken, mensen, andere culturen leren kennen.

Voor Stephany moet een baan de reflectie zijn van wat je wilt bereiken. Ze wil graag mensen helpen, op het neuro-psychische vlak. Het is niet van belang om beroemd te worden maar wel om verschil uit te maken, al is het maar voor een persoon. Ik wil iets moois achterlaten, iets mooiers dan dat mij is geschonken en dat kan van alles zijn.