Moeder natuur heeft met corona een manier gevonden om de drukte in te dammen.

Zahra en Shabana @ Maastricht uit A’dam en Den Haag | CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀

Alles, school, werk, alles is veranderd, zegt Zahra. We hebben geen fysiek onderwijs meer en je hebt al die regeltjes. Je bent toch banger als je middenin een groep mensen loopt.
Je kijkt ook twee keer als iemand naast je komt zitten in de bus.
Zahra moet lachen, ik was een keertje in de metro en ik moest niezen maar ik durfde niet. Ik dacht, ik kan echt niet gaan niezen nu!

Ja, ik had hetzelfde een keer op station Zuid, vertelt Shabana enthousiast haar prachtige bos haar in model brengende. Het was een periode waarin ik heel veel last had van hooikoorts en ik nies ook nog zo hard en ik zie mensen omkijken!
Je merkt gewoon dat er iets heerst en dat mensen heel gespannen zijn. Nu heb ik er iets minder last van maar als je hoest kijken mensen ‘wat doe je hier? Blijf thuis,’ lachen ze.

We doen tandheelkunde en de lessen gingen wel online door, maar normaal gesproken hebben we ook veel fysiek onderwijs en dat is helemaal gestopt, zegt Zahra. De aankomende tijd moeten we dat allemaal gaan inhalen. Daar zijn ze programma’s voor aan het maken, zegt Shabana. Dus dan moet je vier maanden les in acht weken inhalen. En tot januari blijven we ook online lessen volgen maar daarna weet ik het niet.

Wat vonden jullie leuk om te doen?
Ik woon op kamers maar tijdens de lockdown was ik thuis. Ik ben veel gaan koken, zegt Zahra. 
Ik was meer bij mijn familie, zegt Shabana. Dat was leuk. Normaal leven we langs elkaar heen omdat we het allemaal zo druk hebben. Dan zijn we blij als we elkaar een keer per week zien.
Maar er zijn ook wel irritaties hoor, soms, want je zit ineens op elkaars lip, zegt Zahra.
En omdat iedereen thuis zat en niemand wat kon doen, was het legitiem dat ik niks deed, lacht ze. Dat was fijn.
Ik vond het echt fijn om tijd voor mezelf te hebben, zegt Shabana.

De eerste paar weken waren wel echt chill. Even alles op de pauzestand, maar daarna was het wel klaar, zegt Zahra.
Shabana knikt. Nu ook met die mondmaskers, ik ben het een beetje zat. Het is heel irritant om die dingen te dragen maar in het OV en in Amsterdam in sommige buurten moet het. En in Rotterdam in winkelcentra.

Dat gaan ze nu afschaffen hè, zeg ik.
Oh echt?! roept Zahra verheugd.Toch wel?
Ik knik bevestigend.

Hebben jullie gemerkt dat het dragen van die mondmaskers hielp?
Ik weet het eigenlijk niet. Mensen gingen meer bovenop elkaar zitten omdat ze een mondmasker dragen, want dan denken ze dat ze veilig zijn, zegt Zahra.

Wat gaf jullie hoop in die tijd?
Ik denk dat het nog wel lang gaat duren, dus ik weet niet of ik überhaupt wel hoop heb gehad dat het voorbij gaat, zegt Zahra.
Ja, en dat vaccin lijkt ook zo ver weg, zegt Shabana. Maar als dat er komt, is het wel klaar met al dat gedoe en zo, zegt ze resoluut.
Ja denk je dat? Ik weet het niet, zegt Zahra. Dan krijg je weer mensen die zich niet willen laten vaccineren en een hoop gedoe daaromheen.

Hoe voelt het dan, deze periode?
In het begin dacht ik: oké, dit is wel goed, nieuwe maatregelen, even het virus indammen maar nu wil ik weer terug naar normaal. Maar het wordt nooit meer zoals vroeger, zegt Zahra. Je kunt niet meer als een sardientje in een volle metro zitten. Misschien over tien jaar.
Ja dat denk ik ook, zegt Shabana. Het klinkt zo negatief, maar ik denk dat deze andere vorm van samenleven nog wel een tijdje duurt. Het einde lijkt zo ver weg. Alsof het maar niet stopt. En als dit stopt komt er wel weer iets nieuws. Een ander virus, zegt ze. Want we leven met zijn allen zo dicht op elkaar. En omdat we met zoveel mensen zijn, heeft moeder natuur een manier gevonden om het in te dammen, zegt Shabana voorzichtig kijkende of ze dit wel kan zeggen. En dat is dit virus geworden.
Ik weet niet of dat zo is, twijfelt Zahra.

Heeft corona je wel iets gebracht?
Shabana denk even na. Je bent je toch ineens meer bewust van je eigen gezondheid. En die van je ouders. Mijn vader heeft dit en dat. Misschien wordt hij wel sneller ziek.
Maar vond je dat dan positief? vraagt Zahra.
Nee, maar daar werd ik me echt bewust van.

Heb je er ook wat mee gedaan?
Ja in het begin, toen die angst bij iedereen nog heel erg leefde, maar nu denk ik, ja…
Minder knuffels en kusje, dat is toch wel jammer, vult Zahra aan.

We zitten er nog middenin, maar denk je dat in de maatschappij iets gaat veranderen?
Het is heel erg moeilijk om het Nederlandse volk regels op te leggen, want iedereen doet gewoon lekker wat hij zelf wilt, zegt Zahra. Dus dat is lastig. Maar een beetje zal het wel veranderen omdat je een boete krijgt als je je niet aan de regels houdt.

Ben je bang dat mensen zich er niet aan houden?
Nee, knikken ze alle twee overtuigend.

Ben je niet bang dat het gevolgen zal hebben als mensen zich niet aan de maatregelen houden, of ben je daar niet mee bezig?
Nee, zegt Shabana. Weet je, we studeren in Amsterdam en daar is het altijd zo druk. Net als in Den Haag en omdat je gewend bent dat het zo druk is vergeet je het gewoon. Maar ik kan me wel voorstellen dat je schrikt als je uit een dorp komt en mensen zo dicht op elkaar ziet staan.
Of als je zelf ziek bent, zegt Zahra, of onder een risicogroep valt, dan ben je daar meer mee bezig, maar wij vallen niet onder die doelgroep.

We proberen gewoon ons leven te leven en het allemaal weer op te pakken.

En dat doen deze prachtige meiden dan ook volop hier in de kleine straatjes van Maastricht. Nog even, want volgende week begint school weer en wordt het leven weer druk.