Eindelijk, we hadden het voor elkaar: een chauffeur die alleen Arabisch sprak zou ons vrijdagmiddag uit de dagenlange airco-lucht naar de rode zee brengen. Frisse lucht en zon!

We namen plaatst op de voor vrouwen bestemde achterbank en door de met 3M geblindeerde ruiten zagen we het uitgestorven spookstadsbeeld van het Saudische Jazan aan ons voorbij scheuren.

We werden vrijgelaten in warme wind die zachtjes langs mijn gezicht woei en om mijn zwarte hoofddoek met gevangen haar. Mijn abaya wapperde luchtig om mijn spijkerbroek die strak om mijn benen bleef kleven, maar we waren vrij!

‘So you want to learn to make documentaire work?…’ zei mijn leraar een paar jaar geleden. ‘You go there’. En hij wees naar the House of Pain waar een groepje stevige kerels op motoren voor de deur stond. Oei, dacht ik. Maar ik was geïntrigeerd en met zenuwen gierend door mijn lijf maar vastberaden daar te werken liep ik de lange weg af richting the House. De motoren waren verdwenen en ik stapte naar binnen in een fascinerende wereld die voor mij voorheen nog totaal onbekend was…