Melanie @ Maastricht | December Coronaweek 39
Als je met je hand boven je ogen naar binnen tuurt zie je torens opgestapelde terrasstoelen. Tafels liggen machteloos met de poten omhoog te wachten totdat ze weer vol mogen staan met gezellige glaasjes wijn en heerlijk gegrild vlees.
We zitten binnen, Mel en ik, in een leeg restaurant, achter ons brandt de grill, wachtende op de eerste bestelling van de avond.
We zijn voor de tweede keer gesloten, zegt ze aan haar latte nippend. In de eerste golf waren we helemaal dicht en hebben we heel veel geklust, maar deze keer hebben we toch gekozen om take away te doen. Het is echt anders, want we zijn wel aan het werk, maar er zijn geen gasten want niemand mag hier binnen komen. Mensen wachten buiten op hun bestelling, en komen met een mondkapje op tot in het halletje, om hun eten af te halen.
We hebben nog net geen lijnen op de grond getekend, zegt ze lachend, maar het is heel gek om geen gasten in je restaurant te ontvangen want het mooie aan mijn werk is nou net dat praatje dat je aan tafel met elkaar maakt. Nu geef je het eten af, zegt ‘smakelijk en tot ziens’ en dat is het. Je hoort niet of het lekker is, je kunt niet bijspringen als iets niet helemaal naar wens is want ze zijn weg en dat is jammer.
En loopt het een beetje?
Melanie zucht. Redelijk, zegt ze. We zijn normaal een drukke, goed lopende zaak, dus dit is niet wat je gewend bent. Daarnaast heeft elk restaurant in Maastricht een afhaalmenu, dus er is genoeg keus voor iedereen.
Morgen is weer een persconferentie, zeg ik.
Ja, we dachten allemaal dat de restaurants vanaf half december weer voor 30 personen open zouden gaan, maar ik geloof niet dat dat gaat gebeuren, zegt ze.
Ik denk ook niet dat we met Kerst gasten mogen ontvangen. Wij zullen er wel zijn want we zijn nu een Kerstmenu in een speciale box van Gauchos aan het samenstellen zodat mensen thuis lekker kunnen eten. En dan werken we net als de afgelopen weken met twee, hooguit drie man.
Het is heel gek, want sommige collega’s zie ik regelmatig en anderen heb ik sinds de lockdown niet meer gesproken terwijl je elkaar normaalgesproken vrijwel dagelijks ziet.
Mijn man is hotelmanager behorende bij een keten, zegt ze. In Amsterdam hebben ze twaalf hotels waarvan de helft gesloten is want Amsterdam trekt momenteel geen toeristen. Overal zie je dat personeel ontslagen wordt of ergens anders wordt ondergebracht. Maar in Maastricht lopen de boekingen in december wel weer op, dus er komen hier blijkbaar toch toeristen heen.
Misschien ook omdat voor hotelgasten het hotel-restaurant wel geopend is. Hij mag 30 mensen plaatsen als er maar anderhalve meter afstand wordt gehouden.
Hiernaast staat het terras ook uit, zeg ik, met een bordje: enkel voor hotelgasten. Voelt dat niet zuur?
Ja, maar het is zo. Je kunt er heel fel tegenin gaan, maar dat heeft geen zin. Je verandert er niks mee. We maken er het beste van en iedereen heeft het zwaar. Ook zij met hun terras hebben het moeilijk.
Wat is er voor jou positief aan deze tijd?
Ik was na mijn zwangerschapsverlof net drie weken aan het werk toen de eerste lockdown inging. Ik heb nu een kleine van net een jaar oud en die extra tijd met hem neemt niemand me meer af. Bijna dagelijks verandert hij en dat maak ik nu mee. Ik ben uiteindelijk meer met hem thuis geweest, dan dat ik heb gewerkt. Ik zou er anders niet voor gekozen hebben, zegt ze, maar nu geniet ik er extra van.
Nee, mijn dagen zijn te kort, lacht ze als ik vraag of ze heeft zitten puzzelen. Ik ben veel met die kleine bezig, of ik maak het huis aan kant. De dag is zo om. En het is fijn dat mijn man ineens ’s avonds thuis is en we lekker samen op de bank tv kunnen kijken. Dat hebben we niet vaak.
Heb je iets over jezelf ontdekt in deze tijd?
Ik merk dat ik me vrij makkelijk aan de situatie aanpas, zegt ze. Ik probeer positief te blijven ook al is het niet leuk. Als je er te veel bij stilstaat voel je jezelf alleen maar slechter en je verandert er toch niks mee. Ik volg de nieuwsberichten ook niet elke dag. Zo’n persconferentie kijk ik natuurlijk wel, maar ik houd niet elke dag de besmettingen bij.
Denk je dat deze periode iets teweeg gaat brengen in de maatschappij?
Zeker, zegt ze, mensen hebben echt genoeg van corona. Nu hebben we sinds 1 december de mondkapjesplicht, en het lijkt wel alsof ze er expres tegenin willen gaan. Ook al die illegale feestjes. Een hoop mensen zijn niet bezig met die coronaregels, terwijl we het toch samen moeten doen want corona gaat niet vanzelf weg.
Ik denk ook dat als het straks allemaal voorbij is, we weer heel snel terug gaan naar ‘normaal’. Het is voor niemand een leuke tijd en die willen we snel vergeten.
Wat trekt je door deze tijd heen, wat geeft je hoop?
Nou, zegt ze, als de vaccins er straks zijn, kunnen we weer uitkijken naar een festival, een evenement, kunnen we een verjaardag weer groots vieren. Ik ben ook voor dat vaccin, ik wacht netjes op mijn beurt, maar als het er is laat ik me zeker inenten.
Maakt het het leven gemakkelijker, dat je weet dat het vaccin eraan komt?
Er is nog geen vooruitzicht, want je weet nog steeds niet waar je aan toe bent, maar ik ga gewoon door met leven en ik zie wel wat er gebeurt. Ik hoop wel dat het virus snel weg is, maar ik geloof niet zomaar dat het wel snel zal gaan juist omdát we een vaccin hebben. Dat moet ik eerst nog zien dus daar klamp ik me niet aan vast, zegt ze.
Maar buiten het feit dat ik het vervelend vind dat ik minder werk zijn er voor mij ook geen drastische veranderingen. We moeten allemaal inleveren, maar ik heb een klein kringetje van mensen die me na staan en die zijn allemaal gezond. We hebben elkaar en met mijn familie en mijn gezin zit het goed, ook in deze periode. En daar ben ik heel dankbaar voor.
En wil je nu zelf een heerlijk stukje gegrild vlees bestellen of weten wat er in de Kerstbox zit, neem dan even een kijkje op de website van Grillrestaurant Gauchos
Share this Post
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt. Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.
