Brandon @ Maastricht | Maart Coronaweek 52
We zijn al een jaar verder Daphne! Het is zo snel gegaan allemaal. En alles is veranderd. Niemand had gedacht dat corona de wereld zo zou beïnvloeden. Je hoort elke dag nieuws, maar dat het zo uit de hand zou lopen had ik niet verwacht.
Ik was met vrienden op vakantie in Wenen omdat we geen carnaval vieren. Het was heel leuk, maar daar hoorden we dat het virus nu ook al in Oostenrijk was uitgebroken, en ik dacht oh jee.. nu begint het. Toen we terugkwamen begon het ook hier.
Ik was tweedejaars geneeskundestudent en had een bijbaantje in een grillrestaurant. In de zomer hadden ze in de thuiszorg heel veel mensen nodig dus werkte ik overdag in de horeca en ben ik ’s avonds in de thuiszorg gaan werken. En toen gebeurde er iets dat me deed beseffen dat ik niet goed in mijn vel zat. Alles liep die dag verkeerd, dacht ik, maar het bleek achteraf best een goede dag te zijn geweest. Het is toch de lockdown en alles eromheen dat maakt dat je alles zwart ziet, ook al is het best een goede dag. De hele situatie met corona en je gedachten beïnvloeden je onbewust op mentaal vlak.
Wat ook een rol speelt Daphne is dat ik best al mijn vrienden in Maastricht kan hebben, maar ik ben niet thuis. Ik heb 20m2 ruimte, ik mag niet klagen maar het zijn maar vier muren en ik ga in het weekend niet naar huis. Ik spreek met vrienden af, allemaal leuk en aardig, maar het is nog steeds geen thuis.
Toen dacht ik in de nazomer toen hier de gedeeltelijke lockdown begon, weet je wat, al die ellende hier, het is vakantie, je kunt hier toch bijna niks doen, ik ga naar Curaçao. Alle landen stonden op code oranje behalve de Caribische eilanden. Ik had het zwaar, heb een goede prijs betaald voor een ticket en ik dacht, alle lessen zijn online, die kan ik ook daar volgen.
En toen ik naar Curaçao ging was het een opluchting! Ik was thuis bij mijn ouders en ik ben met vrienden naar klein Curaçao gegaan met de boot. Er was muziek en lekker eten en dat was een hele leuke dag. We hebben veel met elkaar afgesproken, want daar was nog geen avondklok en lockdown, maar omdat de grenzen open bleven ging het op het eiland slecht. En het ging heel slecht toen ik weer terug naar Maastricht kwam, dus ik heb het gevoel dat onze vluchten de boosdoeners zijn geweest. Ja, ik accepteer het. We hebben corona meegenomen.
Maar je hebt toch een PCR-test moeten doen?
Ja, dat is het dus: je moet betalen voor die test en hem twee dagen van tevoren laten doen. Luister, ik kan voorafgaande aan die test thuis zijn en daarna naar een coronafeestje gaan. Dan is die test negatief, maar ik kan alsnog corona hebben opgelopen. En dat neem je gewoon mee, of je krijgt het in het vliegtuig. Of er is verkeerd getest, zoals bij mij. Die jongen bleef maar voorin mijn neus vegen, ging even in mijn keel en toen was het klaar.
Dus dat zijn allemaal dingen die het voor dat kleine paradijsje, waar het heel snel uit de hand kan lopen, ongunstig maken. We hadden in oktober 1000 besmettingen en voor zo’n klein eilandje is dat heel veel. We hebben daar een hele goede epidemioloog en die heeft het aangepakt met autonummerplaten want iedereen heeft daar een auto. Alle even nummerplaten mochten op die en die dagen de straat op. En dat heeft toen geholpen.
In december ben ik er weer heen gegaan want de feestdagen kwamen eraan en hier was een lockdown. Je mocht als een van de weinige bestemmingen naar Curaçao reizen en heel veel mensen zijn erheen gegaan. Eigenlijk wilde Curaçao de reizen stopzetten omdat ze met een lockdown en avondklok van 21:00 uur de besmettingen onder controle wilden houden.
Het is er warm, dus je bent vroeg wakker en om tien uur lag ik al in bed. Dat is niet mijn doen. Normaal gaan we dan uit huis want december is de feestmaand, maar dat kon allemaal niet meer en ik vond het prima. Ik had mijn rust nodig. Ik had veel gewerkt en jaar drie geneeskunde is geen grap. Het vergt echt veel tijd en energie en daar moest ik aan wennen. Maar die avondklok vond ik niet erg want ik was thuis! Ik kon naar mijn familie gaan, met vier vriendinnen op de boot varen en om negen uur was ik thuis. Ik was helemaal happy.
En in januari werd versoepeld. De avondklok bleef, maar je mocht buiten uiteten gaan. Een week later gingen de besmettingscijfers omlaag en de avondklok naar 23:00 uur. Dat was bingo. De restaurants gingen ook binnen open en toen was ik helemaal happy.
Ik volgde de uni met een tijdsverschil van vijf uur, dus het was vroeg opstaan, maar ik deed het met veel plezier. Van een kant mag ik niet klagen over online onderwijs maar nu spelen artsen de patiëntenrol voor ons. Een maag-darm-leverarts zegt dan dat hij buikpijn heeft en simuleert een patiënt, dus ze maken het voor ons wel leerzaam, maar het is niet hetzelfde. Bij kindergeneeskunde speelde de arts een kind, en dat is jammer want ik wil echt kinderarts worden. Maar ik was fris, deed een dutje in de namiddag en deed gewoon mijn dingetjes. Je kon naar buiten gaan, het was lekker warm, je kon met zonsondergang naar het strand, eten halen, en ik had mijn familie en vrienden bij me. Ik zat goed in mijn vel omdat ik thuis was. Mijn beste vriendin Alexandra kon al haar onderzoeken daar doen dus die is ook langer gebleven
Opluchting
Ik besefte dat ik niet goed in mijn vel zat en in de nazomer, toen hier de gedeeltelijke lockdown begon, dacht ik; weet je wat, al die ellende hier, het is vakantie, je kunt hier toch bijna niks doen, ik ga naar Curaçao. Alle landen stonden op code oranje behalve de Caribische eilanden. Ik had het zwaar, heb een goede prijs betaald voor een ticket en ik dacht, alle lessen zijn online, die kan ik ook daar volgen.En gisteren belde mijn vriendin en zijn er weer 300 besmettingen op het eiland. Dan denk ik ‘oh jee, daar gaan ze weer’. De Latino’s houden coronafeestjes want ze doen wat ze willen, zeggen ze. Het boeit hun niks. Sommigen geloven niet eens dat corona bestaat en dan denk ik doe even normaal. Je ziet toch wat er allemaal in de ziekenhuizen en bejaardenhuizen gebeurt. Er zijn geen IC-bedden en dan zeggen dat het niet echt is?..
Gelukkig loopt het niet erg uit de hand want een klein eilandje is vrij makkelijk onder controle te houden en mensen op Curaçao willen ook meewerken omdat ze vrijheid heel belangrijk vinden. Zij denken ‘voor wat, hoort wat’. Als we nu meewerken kunnen we doorgaan met naar het strand gaan, uiteten, naar food trucks gaan. Snap je? Dat is echt een totaal andere houding dan hier.
Maar toen ik wegging moest ik mijn plantjes verlaten en dat was een beetje minder want iedereen weet hoeveel ik van mijn plantjes houd. En ik maakte me al zorgen. Sommigen zijn dood gegaan, maar sommige orchideeën gaan nu bloeien, zegt hij enthousiast. Sommigen zijn nog aan het struggelen om te leven maar ze zijn bij mij in intensive care. De lente komt eraan, geen plant gaat eraan! Ik ga gewoon nieuwe kopen als Intratuin weer open is.
En nu gaat het oké, ik heb een beetje heimwee naar huis, vooral met die verlengde lockdown. Met school is het druk en mentaal ben ik een beetje instabiel. Er speelt van alles, ook in de liefde. Just go with the flow en niet te veel verwachtingen hebben is makkelijk gezegd. Ik moet online groepsopdrachten doen en ik heb echt geen zin. Mijn knie is op slot en ik kan niet sporten. Dus ik ga buiten hardlopen met pijn. En ik heb de oudjes af moeten zeggen want ik moet steunkousen uittrekken en zo. En het is nu ook goed om me even op school en mijn horecawerk te richten, want daar moet ik uren inhalen.
Wat ben je meer gaan waarderen?
De internationale kerk waar ik heen ga. Al mijn vrienden gaan er ook heen. We zitten op anderhalve meter en mogen zingen met mondkapje op.
Ik heb een heleboel passies, Daphne, maar ik houd heel erg van koken en dat kan ik ook goed. Dat heb ik van mijn vader. Ik wil altijd nog een foodtruck of een Caribisch restaurant openen. Al die ideeën komen in me op en ik heb een notebook om ze te noteren.
Alex zei nog; Brandon, ik weet dat je iets met je talenten wilt doen, en je weet dat veel mensen uit Curaçao in Limburg wonen, dus als je typische gerechten van het eiland kunt maken en verkopen is dat toch prima?
Toen hebben we in de winter een cook-out gedaan. We moesten het helemaal plannen en we hebben in mijn studentenhuis op het gasfornuis gekookt. Mijn oom had me een pot geleend die alle vier de pitten besloeg. Ideaal.
We hadden een menu gemaakt met gestoofde kip en snijbonen met zout- en stoofvlees en rookworst en spare-ribs met rijst of maismeel. Hebben we op Insta gezet. Het was heel spannend of het zou lukken, maar ik vond het heel erg leuk om te doen. De polenta, bakbanaan en salade gingen perfect. Alles liep soepel, niet normaal! zegt hij enthousiast. We hebben 35 porties verkocht en zelfs time-slots gemaakt om het op te komen halen. En we willen het nog een keer doen!
Daarnaast zijn mijn wortels, mijn thuis, mijn eiland belangrijk voor mij. Je kunt je niet voorstellen hoe ik Curaçao nu waardeer. Mijn moeder zegt altijd: jij bent gewoon verliefd op Curaçao. Ik had het me niet beseft. Ik heb echt zo’n waardering voor mijn eiland. Het weer, de vrijheid daardoor, de ruimte en warmte in de familie, de natuur en gewoon.. alles gaat rustiger.
Hier haal ik kracht uit een kleine community met vrienden die er altijd voor elkaar zijn. Het voelt als een soort familie en we zitten allemaal in dezelfde situatie. We organiseren dingen samen. Nu doen we dat om 18:00 uur ivm de avondklok maar we wonen dicht bij elkaar. We studeren, eten en doen spelletjes samen en om 21:00 uur zorg ik dat ik thuis ben. Eigenlijk gaan we gewoon door met wat we deden, maar we waarderen het meer dan voorheen.
Zolang niet iedereen wil meewerken, zowel met maatregelen als vaccins, denk ik dat het alleen maar langer gaat duren en er in december nog steeds een lockdown is. Het zou me niet verbazen als er een nieuw virus komt of een nieuwe variant. Ik vind het interessant om te zien hoe elk land het aanpakt. Leiders hebben allemaal een andere mening en niemand weet precies hoe ze met corona om moeten gaan.
En ik zie heel veel polariteit. Sommige maatregelen snap ik wel maar misschien kan winkelen wat versoepeld worden. Maar het is nooit goed. Veel mensen lijden. Ook financieel en daardoor mentaal.
Het gaat best wel oké nu op de IC’s hoor ik van medestudenten die daar werken, en dat verbaasd me niet met deze maatregelen. Zodra het uit de hand loopt is er een probleem want er zijn geen bedden. Wie geef je dan voorrang? Iemand van 80 heeft zijn hele leven al gehad, dus laten we iemand van 20 meer kans geven is nu het idee. Maar je kunt niet wegnemen dat iemand van 80 in de oorlogsjaren is geboren. Die heeft misschien geen fijn leven gehad en is nu pas aan het genieten. Dus dat is weer een dilemma. En dan is er een idee om te loten waarbij iedereen evenveel waard is. En als er iemand binnen wordt gebracht die obese is kun je zeggen dat degene er zelf voor heeft gekozen dik te zijn. Dan zou een gezond iemand voorrang mogen krijgen, maar wie zegt dat iemand niet door psychische klachten zoveel is gaan eten. En als arts heb je geen tijd om al die dingen na te vragen. De druk om dan zo’n beslissing te nemen is heel groot en daar lijden artsen ook onder.
Ja, er liggen ook jonge mensen in het ziekenhuis. Absoluut. Je ziet er niets meer van op tv en ik denk dat dat ook te maken heeft met de media. Iedereen is al dat coronanieuws een beetje zat. Bij de oudjes zetten ze de tv en radio al uit. We worden er echt moe van.
Het is heel snel uit de hand gelopen. Het virus is heel erg besmettelijk en de wereld heeft het niet meer onder controle en of we het ooit onder controle gaan krijgen vraag ik me af. Het virus is nieuw en onvoorspelbaar en misschien komt er straks een variant die mensen meteen dood maakt. Ik weet echt niet meer wat ik moet verwachten van de hele situatie.
Hoe ga je daarmee om?
Niet. Ik denk er niet bij na. Ik ga me er nu even niet mee bezighouden.
Wat geeft je hoop?
Medische innovatie, onderzoek, God almachtig. Het klinkt gek omdat ik medicijnen studeer maar ik denk dat dit misschien onderdeel is van de evolutie. Wij proberen corona te bevechten met maatregelen maar het zou eigenlijk moeten gaan zoals het zou moeten gaan. Je hebt wilde- en huisdieren. Als het lichaam niet sterk genoeg is gaan ze dood. Ik wil niet zeggen dat we wilde dieren zijn, maar we zijn wel gewoon onderdeel van de natuur. Maar omdat we zo ‘slim’ zijn met onze maakbaarheid en medische technologie hebben we heel veel dingen bedacht om onszelf te beschermen tegen de dood want we willen leven en genieten. Maar waar zet je die punt. Voor de mens is het nooit genoeg, die gaat maar door met nieuwe dingen bedenken en ik denk dat dit bewijst dat de evolutie gewoon doorgaat.
De mens heeft met zijn ‘slimheid’ de wereld ook heel veel gekwetst; auto’s en CO2, global warming, veehouderij. Wij zijn maar heel eventjes op de wereld, dit bestaat allemaal al lang, Daphne. Er zijn ijstijden en hete tijden geweest. Maar we hebben het nu gewoon versneld. De temperatuur stijgt elk jaar met een graad. We hebben deze corona-ellende op ons afgeroepen en uitgelokt met onze slimheid en ons genieten. We dragen er allemaal aan bij.
We hebben de wereld maakbaar gemaakt, maar de natuur wint het toch. Ik geloof dat alles evenwicht zoekt. Je kunt nooit te veel van het goede of slechte hebben. Dus ik denk dat de wereld nu gewoon een nieuw evenwicht aan het zoeken is. Maar goed, dat was het.
Share this Post
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project verzamel ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
En dan is het oktober met een tweede gedeeltelijke lockdown. En dat is weer een heel ander verhaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt. Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.
Mocht je nu iemand kennen die door corona in een heel bijzondere situatie zit en die mee wilt doen met het project, laat het me even weten, of stuur degene de link even door. Grijp je kans! Je bent van harte welkom. Dank je wel!
