CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Emilio @ Meerssen
Een schitterend nieuwe etalage prijkt in de winkelstraat van Meerssen. Houten malletjes van schoenen sieren de muur, rollen leer liggen mooi opgestapeld. Riemen en tassen zijn met liefde uitgestald en achterdoor zit een man met lederen schort voorgebonden aan een werkbank iets te maken. Emilio word hij genoemd. En ik ben van harte welkom als hij vertelt over zijn Coronatijd.
Ik heb twee kleinkinderen van 1 jaar oud in België, dus we zien elkaar niet. Je komt de grens niet over en áls je de grens over komt, kun je je kinderen niet aanraken. Het is allemaal heel afstandelijk. Dat is heel bizar.
Zakelijk stort alles in mekaar, er is geen aanloop meer, je moet het doen met wat de regering je geeft en toch voel ik me er heel rustig bij. Het is wat het is.
En eigenlijk voel ik dit ook als een van mijn meest creatieve periodes. Ik kan me in alle rust overgeven aan mijn creativiteit. Ideeen waar ik al jaren mee rondloop ga ik uitwerken. Mijn mooiste creaties komen nu, zegt hij.
Het was spannend want ik verhuisde ook nog eens van pand. Ik dacht, dit is een goede stap, ik ga vooruit, straks kan ik mijn boterham beter verdienen, ik kom op een betere plek en dan komt ineens Corona en kun je een pistool afschieten in de straten en je raakt niemand.
Mensen geven geen geld meer uit, maar je moet toch door met je verhuizing. Dus het is heel dubbel.
Maar ik heb nu de tijd om dingen goed neer te zetten en mensen zijn onder de indruk van wat ik ervan gemaakt heb.
Normaal zou ik er met 10 man in een weekend overheen gewalst zijn, en nu moest ik het alleen doen en heb ik er ook mijn tijd voor genomen en er ook alle voldoening uitgehaald. Zie het resultaat.
De stoel heeft jarenlang in een garage gelegen en was helemaal vergaan. Ik heb hem gerestaureerd en hij is een eerbetoon aan mijn opa. Die heeft vroeger in Italië in die stoel geknipt en aan de andere kant van de ruimte stond de machine om hakken en zolen te maken voor het dorp. Hij heeft mij het vak geleerd. Eigenlijk is de hele winkel een eerbetoon aan hem. Het helpt me het echte ambacht neer te zetten.
Tja, Corona.. iemand in de vriendenkring heeft 5 weken in coma gelegen met Corona en ligt nu in Hoensbroeck te revalideren. Het is een jonge dame van 45 en echt van niks aan de hand tot ‘s morgens opstaan, zweten en moeilijk ademen, zich doodziek voelen, naar het ziekenhuis gaan en een dag later lag ze al in coma. Dan komt het dichtbij.
En binnen de kennissenkring zijn twee oudere personen gestorvenen.
Corona heeft me niet veranderd, zegt hij als ik vraag wat dat met hem gedaan heeft. Het heeft veel meer bevestigd wat ik al had.
Ik kreeg zelf twee jaar geleden in de middle of nowhere in Frankrijk een hartinfarct. Toen besefte ik al dat je zo weg kunt zijn en dat je blij mag zijn met elke seconde die je hebt.
Dat ik hier sta is een medisch wonder. Ik geniet van het leven en van mijn familie en mijn vak en elke dag is er één. Voorheen ging alles zijn gangetje.
Het is een beetje hoe je in het leven staat. Dat wat ik over heb, daar ga ik echt wel van genieten. Ik wil eruit halen wat erin zit. En zeer zeker nu. Daardoor ben ik ook waar ik nu ben, anders was ik waarschijnlijk al lang vertrokken.
Dat ik nu mogelijkheden zie in plaats van beperkingen komt daardoor.
Wat me hoop geeft? Mijn geloof. Zeker in deze tijd. Als je ziet hoe de hele wereldeconomie in elkaar sodemietert en hoe wereldleiders met deze problematiek en met elkaar omgaan. Ik denk niet dat we daar nu zo hoopgevend in kunnen zijn. Dus dan kijk ik naar boven voor de oplossing en dat geeft me de kracht om door te gaan.
Maar wat ik hier om me heen zie is mooi! Deze groepsapp van de ondernemers in het dorp bijvoorbeeld. Hij legt zijn telefoon voor me neer.
Als je ziet wat daar allemaal in omgaat aan hulp en jongens we komen er samen doorheen. En alle mooie initiatieven, dat is echt ongekend. Een half jaar geleden zou ik dit nooit verwacht hebben. Dat was ‘ieder voor zich en God voor ons allen’. Maar nu praat iedereen met elkaar en men groet elkaar en vraagt hoe het gaat. Iedereen! Dát doet Corona. Het verbroedert. Ineens ga je nadenken over mekaar want eigenlijk zitten we allemaal in hetzelfde schuitje.
Wat doe je met die 4000 euro als je omvalt, kunnen we niet iets regelen, kan die geen broodjes rondbrengen bijvoorbeeld. Ik heb wel een busje, ik ken wel iemand die wilt rijden. Of ‘ik sta in de Hanos, ze hebben desinfectiegel, wie wil er allemaal een doos?’ Dat is geweldig!
Eigenlijk zijn we 50 jaar terug gegaan in de tijd zei een klant vanochtend nog. Normaal zou wat je vandaag doet eigenlijk gisteren al afgeleverd moeten zijn, maar nu is het weer “wat vandaag niet komt, komt morgen’. En dat is mooi.
Ik hoop dat dát allemaal zo blijft na Corona.
Over het project
Zoveel mensen, zoveel manier om met deze corona-crisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd.
Zijn er dingen die je meer bent gaan waarderen en wat is er veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij.
En ken je gezinnen die alles thuis doen? Laat het me weten, ook zij zijn waardevol voor het project!
Sharing is caring
Share this Post