‘Mijn moeder komt uit Indonesië en mijn vader uit A’dam. Toen ik twee was zijn we verhuisd naar Nigeria. Doordat we in het buitenland hebben gewoond heb ik niet echt het gevoel dat ik Indonesisch of Nederlands ben. Ik ben natuurlijk gewoon Nederlands, maar ik heb niks met Indonesië. Geen idee waarom. Ik vond het ook spannend om erheen te gaan, maar ik voelde er niks bij. Ik voelde me gewoon een toerist. En het is ook veel te ver.’ Lani wuift het weg.
‘We hebben 3 jaar in Nigeria, toen 2 jaar in Bombay en daarna 3 jaar in Kazachstan gewoond. Tien, elf, twaalf was ik toen en Kazachstan staat me wel het meeste bij. Dat ik geïnteresseerd ben in andere culturen en denkwijzen die afwijken van normaal heeft daar vast mee te maken, zegt ze ‘omdat ik daaraan blootgesteld ben. Zoiets vormt je. Ik vind het gewoon interessant om te weten hoe iemand anders over iets denkt.'
'Ik hoef niet meer te reizen. Ik heb al veel gezien en al dat inpakken..’ ze trekt er een moeilijk gezicht bij. ‘Ik ben heel content hier.'
'Van Kazachstan weet ik nog dat het hele heftige seizoenen had. Het was er écht zomer en écht winter. Bergen en sneeuw en skiën, koud, communistisch. Het is niet gezellig of mooi, van wat ik me er nog van voor de geest kan halen. De supermarkt was wel zoals wij die hier kennen maar sommige schappen waren leeg of dingen waren heel duur. Maar ik heb niet genoeg meegekregen van het land want ik ging gewoon naar school en had huiswerk. Mijn moeder wel, die heeft het zwaar gehad. Geen werk, kinderen naar school, je chauffeur is Russisch. Ga het maar regelen. Alles is Russisch. Ze heeft les gehad om zich een beetje te kunnen redden en om naar de markt te kunnen gaan. Heel heftig. Zou niks voor mij zijn. Maar ik had een hele leuke internationale school en om de zoveel jaar kwamen er andere vriendinnen. Je leeft echt een beetje in een bubbel, je hebt vriendinnen waarmee je afspreekt, maar je hebt altijd een chauffeur nodig en fietsen kon alleen in de compound. En als we afspraken met vriendinnen was het ook bij hun thuis of bij ons. We leefden echt in huizen, die waren groot genoeg. Thuis lekker eten, volwassenen in die kamer en wij kinderen ergens anders.'
'Ik zou best nog wel eens terug willen naar Almaty, maar niet naar Nigeria en India trekt me al helemaal niet. Nee.’ zegt ze resoluut.
‘Het is al zo lang geleden, maar ik spreek Engels, ben open minded en ik heb echt wel wat gezien van de wereld. Mijn ouders waren heel reislustig en we zijn op veel plekken geweest. Vooral in Amerika.'
'Toen ik 15 was is mijn vader naar Ghana verhuisd en twee keer per jaar ging ik naar hem toe. Vond ik heel leuk. Ik heb me daar echt op mijn plek gevoeld. Ik heb nog stage gelopen in het golden tulip hotel in Accra tussen de lokale mensen achter de receptie, als enige blanke. Ja.. voor hun was ik blank.’ zegt ze tussen de regels door. ‘Ik voelde me echt welkom. Ik kwam op allerlei plekken terecht en kon gezellig met alle mensen vertellen. 21 jaar was ik zoiets. Was echt jammer dat mijn vader daar wegging.’
‘En hoe ga je dan om met het verschil tussen arm en rijk’, wil ik graag weten.
‘Ik ben er allemaal vrij nuchter onder. Ik kan er niks aan veranderen en ik voel me ook niet ongemakkelijk. Ik vind het wel erg om te zien, maar het is wat het is. Ik weet wel dat ik heel gezegend ben dat ik in Nederland woon. Heel gek, toen ik voor een keizersnede de operatiekamer werd ingereden dacht ik nog: oh, wat ben blij dat ik in Nederland woon. Ik weet niet waar die gedachte vandaan kwam want ik was al in een roes. Daarnaast kregen we de medische zorg ook altijd hier dus ja.. zo gek. Maar in een ander land had ik het mss niet overleefd.'
'Ja, ik kan oprecht zeggen dat ik heel gelukkig ben waar ik nu woon. We hebben een heel fijn huis en ik ben content met wat we hebben. Een extra grote droom heb ik niet. Ik ben gelukkig zo.’
En dan is het de hoogste tijd. Rennen, want de grill wacht en de kokskleding moet aan!
En dan nog wat weetjes:
Lani houdt van sporten: ‘Fitness, ja gezellig met Natascha. Lekker fanatiek. We zijn geen mietjes. En dan een uur lang echt afmatten. Ik heb ook nog twee jaar lang gebokst maar dat is moeilijk te combineren dus dat gaat niet meer.’
En creatief is ze nu alleen nog met kleding, zegt ze.
‘Muzikaal? Nee, nul! Ik heb ook een hele slechte muzieksmaak’ lacht ze. ‘Dansen vind ik echt heel leuk, maar zingen… kan ik echt niet. En midden op de bar staan dansen, die tijd heb ik gehad' zegt ze met een brede lach op haar gezicht.
Het was gezellig met Lani.
Deel 1 van haar verhaal vind je in de vorige post. Het onthult een geheel andere kant van Lani, kijk maar eens. Het is de moeite waard want hier vind je ook haar ICANSEEYOUsheet en wat mensen zien als ze naar haar foto kijken.
ICANSEEYOU kunstproject
Wie is die mens achter de foto?
ICanSeeYou is een project dat gaat over zelfvertrouwen, je gezien voelen, over hoe we kijken en omgaan met elkaar en hoe we contact maken wanneer beelden en social media een hoofdrol spelen in ons leven waar je de ander gewoon weg kunt swipen.
Het gaat dus ook over online beoordeeld worden en wat er met je gebeurt als jij je niet gezien voelt.
Maar het gaat vooral ook over bewustwording.
Want wat gebeurt er met je als ik je vraag om mee te doen? Of alleen al door het project te zien? En wat als je eens echt in die ogen van een ander kijkt. Wat zie je en word je dan niet nieuwsgierig?
Het gaat vooral ook over openstaan voor elkaar, echt kijken, over betekenisvol contact, of het gebrek daaraan. Het gaat over het delen van verhalen en nog zoveel meer.
I can see you is een project dat vragen oproept en je geïnteresseerd in de ander achterlaat.
En wil je nu al verhalen lezen van mensen die ik 'all over the world' op straat ontmoet, dan ben je welkom bij de SoulStories
Share this Post