Hind@Maastricht
If everything was possible, what would you do? vraag ik de prachtvrouw tegenover me.
Nou, vrouwenrechten in Marokko zijn echt wel een groot ding voor mij, zegt ze onomwonden. Omdat mijn ouders Marokkaans zijn, ben ik dat ook, maar ik ben bevoorrecht omdat ik in Italië geboren ben. Er zijn gebieden, zoals die waar mijn ouders vandaan komen, waar mensen nogal closed-minded zijn, zegt ze. En ik begrijp niet dat meisjes van nog maar 17 jaar oud moeten trouwen, niet naar school gaan en niet mogen werken omdat ze geen opleiding hebben. Alsof deze meiden geen levensdoel hebben, zegt ze verontwaardigd. Het zijn ook mensen. Ik vind echt dat deze vrouwen dezelfde kansen moeten krijgen als ik, en ik wil niet blijven hopen dat er ooit iets gebeurt, maar ook echt iets voor ze doen, ook al hoor ik steeds dat dat onmogelijk is.
Eerst moet ik mijn opleiding afmaken en dan klein en realistisch starten, bijvoorbeeld in een organisatie. In het dorp van mijn ouders. En van daaruit moet het groeien. Ik kan sociaal werker zijn en lesgeven, want alleen al naar school gaan is iets groots.
De meiden moeten wel willen en de drive hebben om de cirkel te doorbreken, zegt ze. Ik wil meer van die meiden weten en hun verhalen horen, want soms vergeten we dat we allemaal mensen zijn, met onze eigen gevoelens en levens, en moet je gewoon eens naar mensen luisteren.
Wil je ze uit hun isolement halen? vraag ik.
Yeah! Hind raakt enthousiast. Want ze brainwashen zichzelf in zekere zin. Ze zijn geboren in een maatschappij waar onderdrukking van de vrouw normaal is. Ze zien hun moeders, tantes en andere meisjes erin meegaan, dus denken ze dat dat nu eenmaal zo hoort. Als zij een vrouw met een opleiding zien, denken ze dat dat niet zo hoort te zijn. De rol van de vrouw is geen doel hebben. Maar dat klopt niet. En dat weet ik, omdat mijn tantes zo over mijn superonafhankelijke moeder denken. Ze raken al overstuur als mijn moeder een broek draagt, en ik kan daar niet bij.
Dus jouw moeder was ook een rebel?
Toen mijn moeder – de jongste van negen – werd geboren, hebben mijn grootouders haar naar Italië gebracht. Ze hebben haar enorm geholpen. Ze leest en schrijft geen Arabisch en lijkt totaal niet op haar broers en zussen. Ze ging naar school en werkte om haar ouders te helpen. Ze was de eerste vrouw in de familie die kon rijden, en ik herinner me hoe kwaad mijn neef was toen mijn moeder hem haar auto niet uit wilde lenen toen we op familiebezoek waren. Hij dreigde naar mijn vader te stappen, want dat was de man in huis en die zou haar haar plaats wel wijzen. Het lijkt iets kleins, maar het is zó groot.
Mijn vader is ook ontsnapt. Hij ging voor een week het leger in. Hij gruwelde van wat ze hem bijbrachten over hoe je mensen moet behandelen. Dus is hij ontsnapt en naar Italië gegaan, zegt ze.
Ik droomde ervan naar een Amerikaans college in Marokko, mijn moederland, te gaan. Ik stelde me voor dat ik over de campus zou wandelen zoals je in films ziet en het land zou ontdekken. En met mijn grote droom in mijn achterhoofd zou dat allemaal samenkomen. Maar mijn vader waarschuwde me dat het land voor vrouwen niet veilig is.
Gelukkig ben ik nu hier. In mijn 18-jarige leven is altijd alles goed afgelopen. Zelfs in donkere dagen, wanneer ik het leven niet vertrouwde, ging alles goed. Er is altijd een oplossing of iemand die me helpt. Dat bedoel ik met privilege; ik heb de kans om mezelf te helpen en daarna ook die meiden. Ik zie het als mijn taak.
Mijn grootste angst? Alleen zijn. Toen ik 14 of 15 jaar was, heb ik super emo en geïsoleerd geleefd. Toen realiseerde ik me dat ik een supersociaal mens ben die dolgraag met mensen praat. Ik houd van die interactie als je iemand voor het eerst ontmoet. Iedereen is nieuwsgierig en stelt vragen. Daar geniet ik van! Voor je het weet, ontmoet je iemand die totaal verschillend is maar op dezelfde golflengte zit. Dat is zo superfijn. En sinds ik hier ben, heb ik alleen maar vrienden gemaakt. I’m happy!
Hind studeert Arts and Culture.
Share this Post