Pascal @ Maastricht | CORONAPROJECT over HOOP en zo
Het was maart en het was prachtig weer. Elke dag bezocht ik mijn moeder van 92 en schoof de boodschappen door de bijkeuken naar binnen. En met Pasen hebben we gebeld en heb ik gezegd dat we de klapstoel mee zouden nemen en bij haar buiten zouden gaan zitten. We gaan niks eten en drinken, zei ik, maar dat we samen kunnen zijn is al fijn, zegt Pascal.
We zitten bij haar achterom en ze begint te huilen. Toen zei ze, en dat heeft ze later nog vaker herhaald; jongens jongens, dat ik dit nog mee moet maken. Ik heb de oorlog meegemaakt maar dit is erger.
En het moet ook wel zó iets ergs geweest zijn toen, want ik weet nog dat als ik vroeger als kind eens ontevreden was, mijn ouders zeiden: voor jullie moet de oorlog eens terugkomen, dan weet je hoe blij je bent met wat je hebt.
Dus ik zei ‘ma wat zeg je nou?’ Ja, dat zal ik je vertellen, zei ze toen. In de oorlog was er echte armoe, zei ze, maar er was werk genoeg. En als de vijand zich aandiende, zei ze, dan gingen de sirenes en dan nam mijn vader de tas die klaarstond en gevuld was met de belangrijkste zaken mee en dan werden we allemaal bij de hand genomen en dan renden we de grotten in om te schuilen. En daar zat je met mensen uit verschillende straten bij elkaar totdat de sirene weer afging en het sein veilig was. En dan kwam je buiten, zei ze, arm in arm, schouder aan schouder, even kijken of er niks gebeurd was en dan ging je weer aan het werk. En iedereen hielp mekaar. Was er iets gebombardeerd, dan herstelde je dat samen en dan ging je weer door want er was daardoor werk genoeg. Je was een met elkaar. En nu, zei ze, nu is de vijand onzichtbaar. De dood hangt in de lucht.
Dit is wat Pascal me vertelt terwijl achter hem mannen aan de slag gaan om de schotten van Carnaval voor de ramen van zijn zaak te zetten.
En wij hadden het in de eerste lockdown over de saamhorigheid die er was, zeg ik. Dus dat heeft zij niet zo ervaren.
Nee, want je kon niet naar haar toe, het was eenzaam, je kon niet binnen gaan zitten en je moest afstand houden. Nu woont zij nog op zichzelf maar als zij naar die mensjes achter de ramen in het verzorgingshuis aan de overkant keek, waar de visite achter het raam moest blijven staan, werd ze verdrietig. Als het zover zou komen met mij, zei ze, dan houd ik ermee op. Ik heb alles klaarstaan.
En nog steeds blijft ze bij dat idee en ze huilt. Ze heeft het moeilijk met mij en de zaak, maar ze zegt iedere keer weer dat dit veel erger is dan de oorlog.
Maar we hebben nu social media. Al het nieuws wordt meteen verspreid. Wat hier gebeurt is over een seconde al aan de andere kant van de wereld bekend. Dat was toen ook niet. Ze ervaarden toen alleen hun eigen pijn en angst, en die van de buurt, maar niet die van de rest van de wereld, dus die pijn was minder dan die van nu, zegt Pascal.
En hoe ervaar je dat zelf?
Dat wat nu gebeurt, die angst, die ervaar ik ook wel zo. Die voel ik voor dat wat vanavond staat te gebeuren, maar die voel ik eigenlijk de hele tweede lockdown al, want er zijn meer mensen in mijn omgeving ziek geworden. Het komt dichterbij en daarmee ook de angst om het te krijgen. Steeds meer mensen in de kennissenkring krijgen corona en ik hoor wat ze meemaken. En dat is echt zwaar heftig. En de manier waarop ze afscheid kunnen nemen.. de kinderen mogen er in het ziekenhuis niet meer bij staan, de echtgenoot mag er niet bij als de dierbare overlijdt. Ja, heel, heel heftig, zegt hij geëmotioneerd.
Wat heb je in de tijd dat de zaak gesloten was gedaan?
Met de ziel onder de arm lopen. Ja. Want al je teugels zijn je ontnomen. Ik werk 23 jaar aan mijn bedrijf en heb de touwtjes in handen. Ik heb 25 mensen in dienst en nu zijn al die touwen uit je handen gerukt. Er is niks meer.
En hoe heb je die tijd dan doorgebracht?
Ja.. achteraf weet je het niet eens. Ik had zoveel plannen, maar ik heb niks gedaan. En nu precies hetzelfde. Je wandelt maar wat, je komt naar de zaak, je loopt verdoofd rond.
Heb je iets over jezelf geleerd?
Ja, dat als we er allemaal doorheen komen, er maar een ding belangrijk is, en dat is proberen van elke dag te genieten en die dag te beleven want het kan zo voorbij zijn. En met deze ellende nu; geniet! Leef!
En kun je dat nu ook voor jezelf, want je geeft de tip weg.
Ik denk het wel. Als het voorbij is, maar nu kan ik het niet. Ik zit vol met angst en sta middenin het bedrijf, ik heb zorgen voor mijn mensen, mijn bedrijf, mijn partner, mijn moeder, alles. Nee nu kan dat niet, nu is het geen genieten maar overleven.
En wat trekt je er nu doorheen?
Mijn partner. En we hebben een hondje aangeschaft. Pascal zijn gezicht licht op. We stonden al anderhalf jaar op de wachtlijst en de tweede week van de eerste lockdown kregen we haar en ik zeg het duizend keer; dat is mijn redding geweest. Dat beestje heeft al liters tranen in haar vacht gekregen. Echt waar. Als het even niet gaat, dan trek je je op aan dat beestje, dat knuffel je weer en dat voelt je toch op een bepaalde manier aan en dat is geweldig, zegt hij geraakt.
Is er iets positiefs aan corona geweest? wil ik tot slot graag weten.
Ja, toch dat kunnen genieten van de hele kleine dingen zoals in je eigen tuin zitten.
Ja, zegt hij in gedachten.
En is dat iets dat je gaat meenemen?
Ja, zeker weten. Zeker weten.
Meer verhalen lees je hier.
Share this Post
CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project verzamel ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
En dan is het oktober met een tweede gedeeltelijke lockdown. En dat is weer een heel ander verhaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt. Ouderwets, zo'n boek? Nee hoor, want over een paar jaar kunnen we onze digitale bestanden niet meer inlezen. En dat zou jammer zijn.
Mocht je nu iemand kennen die door corona in een heel bijzondere situatie zit en die mee wilt doen met het project, laat het me even weten, of stuur degene de link even door. Grijp je kans! Je bent van harte welkom. Dank je wel!