Steeds opnieuw ontmoet ik iemand die me iets wezenlijks te vertellen heeft, die me een spiegel voorhoudt en me net dát vertelt wat ik moest horen. Vaak dringt het pas veel later tot me door, thuis, wanneer ik hun verhaal opschrijf.
Akke bijvoorbeeld, is zo iemand. Hier omschrijft ze wat ze in Azmi ziet en nadat we haar portret hebben gemaakt vertelt ze haar verhaal.
Akke@Maastricht
Een goed leven, is de wereld beter achterlaten dan dat je haar hebt aangetroffen. Zorgen dat je genoeg eigenwaarde, empathie en compassie hebt en dat je zoveel om anderen kunt geven als dat je om jezelf geeft.
En deze wijze woorden komen uit een prachtmeid van amper twintig die ik op plein ’92 tegen het lijf loop. Korte spijkerbroek, panty met gaten en Akke-kakke (want ja dat krijg je dan) door een vriend op haar been geschreven.
We gaan naast elkaar onder een boom zitten en Akke begint te vertellen.
Ik heb niet altijd sterk genoeg in mijn schoenen gestaan om anderen te kunnen helpen en dat zie ik wel als falen, zegt ze. Ik zorgde niet goed voor mezelf en daardoor bleek mijn helpen meer destructief dan constructief.
Maar ik sta heel graag in contact met mensen. Ik denk dat er zoveel mooie zielen op de wereld zijn en daarvan wil ik er graag zoveel mogelijk ontmoeten.
Wat ik later wil doen? Nou, ik heb drie opties, mss een beetje raar, maar ik ga óf de visual arts in want ik verf en teken met houtskool, óf ik ga de politiek in als een soort advisor om te zorgen voor meer compassie omdat ik vind dat er in de geschiedenis veel beslissingen zijn gemaakt die niets met de mens te maken hebben maar alles met geld of macht.
Ik zou ook graag forensische psychologie studeren; slachtoffers helpen met zichzelf weer op te bouwen. Door de lessen die ik in mijn leven heb geleerd kan ik mensen ondersteunen die door dingen heen zijn gegaan die ik zelf heb meegemaakt.
Het hoeft allemaal niet meteen zo groots. Je kunt het hier ook beter maken voor mensen die niet echt kunnen genieten van het voorrecht om Nederlander te zijn. Omdat ze in een land terechtkomen dat eigenlijk niet zo openstaat voor migranten of vluchtelingen en waar een PVV aan het groeien is ipv aan het krimpen.
Weet je, in India heb ik heel veel armoede en vrouwenrechtenschendingen gezien. Dat heeft me heel erg geraakt maar ik geloofde niet dat ik er het verschil kon maken. Op de internationale school werd ons geleerd dat je nog geen changemaker bent maar er met de juiste opleiding een kunt worden. Als je je eigen zaadjes maar op de juiste manier water geeft, zegt ze. Het heeft me wel laten zien wat er echt aan verandering moet komen op het gebied van mensen- en vrouwenrechten.
En het heeft me Kunst gebracht! Voor ik naar India ging dacht ik dat ik totaal geen artistiek talent had en nog steeds ben ik daarvan overtuigd, maar ik weet wel dat ik er heel erg van geniet om mijn gevoelens op papier te zetten. Mijn kunst gaat momenteel dan ook heel erg over mijn mentale staat.
Ik schilder ook verhalen van mijn vrienden en die verf ik op doek. Ik heb net mijn expositie op school gehad en het was een groot succes. Het voelt heerlijk als mensen kunnen contacten met je werk. Het is een stukje van jezelf dat daar hangt. Dus ik ben nu heel erg verbonden met de kunst en daarnaast heb ik geleerd dat je daarmee ook echt een verschil kunt maken.
Ja, ik pas het ook toe op mezelf. Ik had een gedicht geschreven, heel heftig en ik heb er een kunstwerk bij gemaakt. Ik was eigenlijk totaal niet van plan om het überhaupt aan iemand te laten zien maar vlak voor de expo heb ik besloten het toch te doen. Ik heb het gedicht ingesproken en naast het kunstwerk gehangen. Dat was doodeng, maar daarna was het een soort opluchting die niet te beschrijven is. Dus ja, het helpt! Een stukje van mijn hart dat verschrompeld was is weer tot leven gekomen daardoor.
Ik ben altijd heel bang geweest om mijn verleden aan mensen te vertellen omdat ze dan vast heel anders naar me kijken. Maar door dat los te laten en het daar neer te zetten zonder schaamte, gewoon dit ben ik, en dit is zoals het is, is een soort bevrijding. Dat heeft de doorbraak gecreëerd. Het is een hoofdstuk van mijn boek, niet mijn hele verhaal.
Nu bepaal ik zelf wat ik met dat verhaal doe. En ik kan anderen weer helpen vanuit die silver lining. Niet meer om mijn eigen pijn te vergeten maar vanuit een andere plek omdat ik dat zoveel meer geïntegreerd heb.
Mijn allergrootste angst? Om net zo te worden als de enige persoon in de wereld die ik haat. Om door mijn haat voor hem ook zoals hem te worden. Dat is ook iets wat ik los heb kunnen laten door de kunst.
Ik heb hem uiteindelijk wel kunnen vergeven maar dat heeft even geduurd. Dat komt ook omdat hij niet in staat was om te weten wat hij deed. Je kunt mentale ziekten zien als een fysieke ziekte maar dan met ander symptomen en als je er zo naar kijkt is het toch een stuk makkelijker. Het is een proces, ik ben er nog steeds niet helemaal klaar mee zoals je kunt horen aan wat ik allemaal zeg. Maar ja..
Ik voel me een beetje ‘onbelangrijk’ zegt haar vriendin. Ik heb niet zo’n verhalen te vertellen. Vaak denk ik dan, ik heb niks meegemaakt, wat heb ik dan te melden? Meteen antwoordt Akke dat het een fantastische meid is die voor iedereen klaarstaat en een goed luisterend oor heeft voor mensen om haar heen. Dat het een geweldige vriendin is en dat dat goud waard is.
Goh, het lijkt haast wel een therapiesessie, lacht ze. Maar je hebt wel gelijk. Ieder op zijn manier.
Share this Post