CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Zoveel mensen, zoveel manieren om met deze coronacrisis om te gaan. In dit project neem ik tijdens het halen van mijn dagelijks frisse neus slechts mijn telefoon mee op pad en verzamel verhalen over hoop, betekenis, contact maken en plezier hebben in deze tijd. Maar ook zijn er verhalen over verdriet en vaak een onvermijdelijk verlies.
Over mensen die het roer hebben moeten omgooien en over ongelooflijke veerkracht die soms ook eindig is.
Maar misschien zijn er ook dingen die je meer bent gaan waarderen en is er iets veranderd dat je best graag zou willen meenemen als dit allemaal voorbij is? Vanaf juni ben ik ook benieuwd hoe je denkt over alle maatregelen en of je het nog een beetje volhoudt allemaal.
En dan is het oktober met een tweede lockdown. En dat is weer een heel ander verhaal.
Neem hier een kijkje, er komen regelmatig verhalen bij. En leuk nieuws: er komt een boek, want we hebben met z'n allen toch een mooi tijdsdocument gemaakt.
‘Goedemiddag, welkom. U mag uw stemkaart in het bakje leggen.' Jacqueline roept vol vuur haar keel schor bij elke auto die er binnenrijdt en dat zijn er nogal wat. En het is al dag drie he! zegt ze nog altijd enthousiast.
Haar verhaal lees je hier. Je leest dan over liefde in coronatijd en haast onmogelijke beslissingen moeten maken als je vader ziek is maar je eigenlijk niet mag knuffelen. Maar je leest ook over hoop, want bij deze interessante vrouw is het glas altijd half gevuld!
Ik had laatst een afspraak gemaakt om 10 minuten te shoppen bij de Action... Waar kan een mens in deze tijd al super tevreden mee zijn! lacht ze hartelijk. En het voelde alsof je een minuut gratis winkelen gewonnen had!
Haar verhaal hoort bij de verhalen van de tweede Golf
PS: de nieuwste verhalen staan bovenaan
Harrie @Beek | Oktober 2020 coronaweek 30
Harrie is sportman in hart en nieren. Eentje die de marathon rijdt met één arm.
Harrie behoort tot de uitzonderingen want hij kreeg twee keer corona. Welke impact dat op zijn leven heeft lees je hier.
Ingeloes @Maastricht | Augustus corona week 24
Ingeloes is lichttechnicus en bij haar verhaal val je van de ene in de andere verbazing. Wat een mooi mens.
Hier lees je over rugzakjes voor vluchtelingen, mondkapjes naaien voor een vriendin die normaal theaterkostuums maakt, al maar bezig moeten zijn maar nu gelukkig even niet, coronarichtlijnen beheren, mooie nieuwe voorstellingen draaien en nog heel veel meer!
Meneer pastoor @Meerssen | September corona week 28
Ik heb corona gehad, zegt meneer pastoor. Echt dood en doodziek was ik. Ik ben nog nooit zo beroerd geweest en ik ben nog steeds niet de oude.
Een ronduit gezellig gesprek met een bijzonder man die me met zijn lach en pretogen regelmatig aan het lachen maakte.
We deden de mis online en ik zag de mensen gewoon voor me zitten, zegt hij. Ik deed gewoon alsof mevrouw Janssen daar koffie zat te drinken.
We komen eruit door solidair te zijn met elkaar en terug te gaan naar de kern van waar het allemaal om draait. Dat lees je later!
We zijn er even tussenuit. Lekker in de Ardense buitenlucht. Tussen de bomen zal het wel coronaveilig zijn denken we, maar daar denken ze in België toch anders over. ‘Mondkapje verplicht’ staat er op de borden die het cafe en het natuurgebied sieren.
Iedereen loopt braaf gekapt en gemaskerd het bos in. Maar het duurt niet lang voor ik kapjes aan vingers zie bungelen, aan polsen zie hangen, om kinnen gebonden, en strakgespannen om ellebogen en bovenarmen zie prijken. Een herhaalde waarschuwing op een boom even verderop mocht niet baten. Ach..
Jullie pracht verhalen komen eraan. Ik ben nu verhalen aan het verzamelen en tussendoor een beetje vakantie aan het vieren. Nog heel even geduld!
Inge @Meerssen | 15 September corona week 27
Een grote glazen nieuwsgierig makende etalage prijkt op een hoek van de straat. Planten sieren een interieur waar we even naar binnen kunnen blikken. Een giraf en een zebra vergezellen een rekje met vrolijke folders en aan de muur zie ik foto’s van verre landen die lonken.
En midden tussen dit alles, een stukje verder de zaak in staat een bureau met daarachter een hartelijke vrouw. Haar naam is Inge vertelt ze me en ze is samen met haar man eigenaar van reisbureau Swillens.
Code oranje, code rood. Deze positief ingestelde vrouw vertelt over wat haar het meest geraakt heeft in deze coronatijd en ze legt helder uit hoe dat nu gaat in de vakantiebranche.
Haar verhaal lees je hier!
Daan @Maastricht | September corona week 27
Daan werkt bij de Uitbalie van het Theater aan het Vrijthof. Hoe hij zijn tijd heeft doorgebracht kun je hier lezen! Daan heeft door corona zijn zoontje zien opgroeien en dat had hij voor geen goud willen missen. En er is natuurlijk meer!
Mevrouw Maria en Elisabeth @Maastricht uit Antwerpen | September corona week 27
Wij komen uit de provincie Antwerpen, helemaal in het noorden van België, tegen de grens van Brabant, zegt mevrouw Maria. En zij staat in de verzorging, zegt ze over Elisabeth, haar kleindochter.
En ik ben gepensioneerd, lacht ze en we hebben een week verlof, dus in Belgisch Limburg hebben we al rondgereisd en gisteren zijn we hier in Maastricht aangekomen en vandaag sluiten we onze reis af, zegt Elisabeth. Normaal gezien hadden we een andere reis, zegt ze.
We hadden een cruise, zegt mevrouw Maria, maar dat is een jaar opgeschoven. Maar we hebben hier toch ook een mooie week gehad, zegt ze met een glimlach.
Weten jullie dat wij officieel code oranje zijn voor België? vraag ik lachend.
Ja, jullie zijn momenteel voor ons nog code oranje en de provincie Antwerpen is voor jullie code rood.
Voor we naar hier kwamen zaten we in Genk, zegt Elisabeth en er waren wel een paar winkeliers die het niet meer juist wisten en dachten dat Limburg voor ons code rood was, dus ik heb wel even naar het reisbureau gebeld om het zeker te weten. We mochten nog vertrekken, dus we zijn naar hier gekomen en hebben een mooie afsluiter van de vakantie gemaakt.
Bonnefantencollege @Maastricht | September corona week 26
Ik ga langs bij Pepijn, meneer Wijnhoven voor zijn leerlingen, en stap een zich langzaam vullende halfvolle klas met tieners binnen. Op een tafeltje bij de ingang staan flesjes ontsmettingsmiddel en leerlingen nemen een voor een een tissue van het stapeltje om hun eigen tafel te desinfecteren.
Boven het bureau van de leraar hangt een plexiglazen scherm aan het plafond en de voorste tafeltjes zijn weggehaald om een soort hokje te creëren waarbinnen de leraar veilig les kan geven. Op afstand.
Ik ben benieuwd hoe de jeugd er nu zelf over denkt dat ze zo negatief in het nieuws staan vanwege al die nieuwe coronabesmettingen en het werd een geweldig mooi gesprek met deze havoklas. Hier wordt de maatschappij weerspiegeld en er wordt rustig geluisterd naar elkaars uiteenlopende meningen. Daar kunnen wij volwassenen nog wat van leren. Het verhaal lees je in het boek!
Peter en Nina en hun acht honden @Meerssen | 6 September corona week 26
Wat een bijzondere ontmoeting! Peter en Nina namen samen met hun honden deel aan het Nederlands kampioenschap promotie schapendrijven. En raad eens wat zij voornamelijk in coronatijd hebben gedaan?
Maar er was ook gemis. En een hoop positiefs.
Hun fascinerende verhaal over een vak waarover je vast niet eerder hoorde, lees je in het boek!
Maurice @ Meerssen | September corona week 24
Eindelijk, na vijf maanden wachten rijdt Maurice zijn motor door het heuvelland. Morgen toert hij hier met een vriend langs haarspeldbochten en terrasjes om ervaring op te doen voor hun echte doel: een weekendje Winterberg, volgende week.
Ik heb echt vanaf begin april moeten wachten op mijn motorrijbewijs en het werd uiteindelijk half augustus. Het was een zomer met prachtig weer, en motorrijden is helemaal coronaproof dus dat was wel zuur.
Maurice werkt voor een reclamebureau en zijn hele verhaal lees je hier. Wat is er voor hem veranderd en wat is zijn grootste gemis, maar vooral ook over wat hij wil meenemen uit deze tijd. Oh en over zijn moeder die met knalroze ellebooglange handschoenen de supermarkt in ging. Dat wil je niet missen!
Roger @ Maastricht | Augustus Corona week
Verderop in de straat zie ik een bijzonder mens, kijkend naar het winkelend en drankjesdrinkende publiek, rustig in de vensterbank van de laatste zomerzon genieten.
Hij blijkt Roger te heten, eigenaar van een wel heel bijzondere kapperszaak, en hij wil best vertellen over wat er voor hem veranderd is in coronatijd.
De onmacht, zegt hij stellig. Je kunt als ondernemer niet meer zelf beslissen over wat je doet. Je moet verplicht je zaak sluiten en indirect heeft dat gevolgen voor je werk, je inkomen en je collega’s. Je hele reilen en zeilen, vertelt hij rustig.
Heeft het je voornamelijk bedrijfsmatig aangegrepen of ook persoonlijk?
Allebei, want je bent toch een behoorlijke tijd van je leven met je werk bezig natuurlijk, en als ondernemer wil je ondernemen maar dat gaat lastig want als kapper kun je moeilijk online gaan knippen, lacht hij. En dat afstand houden was vooral in het begin een hele opgave.
Bert en Angela @ Maastricht | Augustus Corona week 24
We kunnen al die gezellige plekken waar ik anders graag heen zou gaan niet meer bezoeken, zegt Bert.
En we hebben dierbare mensen verloren, zegt Angela.
Oei.
Ja, zijn moeder, zegt ze spijtig. Aan corona. Dus dat is wel heftig geweest.
Wil je daar iets over zeggen? vraag ik.
Nee, zegt Bert, er is verder niet veel over te vertellen. Ik ben vrij nuchter in die dingen. Het is gebeurd en dan is het klaar, zegt hij.
Ik zie dat het hem raakt.
Ze had een mooie leeftijd en dan is het goed.
Dat is de troost geweest, zegt Angela.
Zahra en Shabana @ Maastricht uit A’dam en Den Haag | Augustus corona week 24
Alles, school, werk, alles is veranderd, zegt Zahra. We hebben geen fysiek onderwijs meer en je hebt al die regeltjes. Je bent toch banger als je middenin een groep mensen loopt.
Je kijkt ook twee keer als iemand naast je komt zitten in de bus.
Zahra moet lachen, ik was een keertje in de metro en ik moest niezen maar ik durfde niet. Ik dacht, ik kan echt niet gaan niezen nu!
Ja, ik had hetzelfde een keer op station Zuid, vertelt Shabana enthousiast haar prachtige bos haar in model brengende. Het was een periode waarin ik heel veel last had van hooikoorts en ik nies ook nog zo hard en ik zie mensen omkijken!
Je merkt gewoon dat er iets heerst en dat mensen heel gespannen zijn. Nu heb ik er iets minder last van maar als je hoest kijken mensen ‘wat doe je hier? Blijf thuis,’ lachen ze.
Meer lees je hier. Over een virus in een wereld waar veel te veel mensen bovenop elkaar zitten. En over eigenlijk geen hoop hebben.
Angelique @ Meerssen | Augustus Corona week 23
Angelique komt als kapster graag bij mensen thuis. In keukens en kamers stapelt zij bakjes en potjes vol verf, bindt zij een tasje om haar heup met schaar en kam, en gaat enthousiast aan het werk. En gelukkig maar, want dat is wel even anders geweest.
Een dag nadat de horeca haar deuren moest sluiten is Angelique, een week eerder dan haar collega’s, gestopt met werken.
Ik kwam die avond met hoofdpijn thuis en dat zat me niet lekker, zegt ze. Achteraf gezien is het waarschijnlijk gewoon stress geweest. Het hing in de lucht dat ook kappers zouden moeten sluiten en het was zo onzeker hoe dat zou aflopen. Dat vond ik spannend.
Eerst dacht ik dat ik alles een week later wel zou inhalen maar dat is er niet meer van gekomen want niet lang daarna kwam inderdaad het bericht dat we dicht moesten.
Ik ben ook uit veiligheidsoverwegingen gestopt, zegt ze, want stel dat ik Covid heb of krijg, wie besmet ik dan, hoe snel gaat dit, het was allemaal nog zo onbekend en akelig. Dus ik heb per week mensen afgebeld in afwachting van het bericht dat ik weer mocht knippen.
Ondertussen maakte Angelique pakketjes. Potjes, normaal op aanrechten geïnstalleerd, kwamen nu in een zakje, vergezeld door verfkam en mengbakje voor deuren te staan.
Op veilige afstand wachtte deze kapster op grijsgeworden kopjes die opendeden en de verfinstructies in ontvangst namen.
Bart @ Maastricht | Juli corona week 18
Als ik bij Bart binnenstap kom ik in een ware wondere wereld terecht.
Het kan niet anders dan dat hier een gepassioneerd mens woont die zijn werk ronduit leeft.
En ik ben benieuwd hoe deze man, cultuurmaker in hart en nieren, hoop put uit zo’n ongelooflijk verwarrende tijd als deze.
Ik wil graag dingen delen en van betekenis zijn voor deze samenleving, zegt hij als hij water opzet voor een kopje thee. Vooral in deze tijd en dat wil ik doen met dat waar ik goed in ben.
We lopen de woonkamer in en ik kan het niet laten om toch even dat universum van toetsen, snaren, en allerlei vormen van techniek dat zich om het hoekje bevindt, te bekijken.
Bart loopt mee en neemt plaats achter de vleugel. Een waterval van klanken klinkt door de kamer en ik krijg tot mijn vreugde een klein privéconcert.
Maar dan, onvermijdelijk, volgt toch een verhaal over hoe corona zijn wereld bestiert.
Bart over kopje onder gaan als musicus in coronatijd, maar vooral ook over hoop en nieuwe kansen. Ik pleit voor een soort Gesamtkunstwerk. Meer lees je hier!
Paul, Margot en tante Threzie @ Waterval | Juli Corona week 20 Het wordt een humanitaire ramp!
Dat ziet er gezellig uit, zeg ik.
Wij zijn hier aan het uit eten, zegt Margot met een brede gezellige lach. Letterlijk en figuurlijk.
Ja, zo ’s avonds als het mooi weer is gaan we wel eens ergens anders eten. We fietsen vaker naar de Maas, maar hier kunnen we de tafel dekken. Alles erop en eraan en dan even lekker uit eten, zegt ze vol enthousiasme.
Intussen dekt ze de tafel, tovert bakjes met zelfgemaakte spijzen en fruit onder de achterklep van de auto vandaan en begint haar man en tante gemoedelijk op te scheppen. Wil je ook wat? vraagt ze me de heerlijk ruikende pastasalades voorhoudende. Het is verleidelijk.
En het hoeft niet ver, zegt Paul. En met de kleinkinderen doen we dit ook en dan gaan we het bos in en dan komen hier de hertjes langs.
Ja wij doen dat vaker, zegt Margot. En in coronatijd iets meer omdat in horecagelegenheden de anderhalve meter niet wordt aangehouden. Dat gebeurt niet moedwillig, maar mensen lopen langs je tafeltje.. ja.. zegt ze ondertussen het stokbrood snijdende.
Dit is volkomen veilig. Ze schenkt de glazen vol en het geheel ziet er gezellig sfeervol uit.
Beter kun je niet zitten, zegt Margot om zich heen wijzend. Hoef je niet ver voor te gaan.
Vakantie in eigen omgeving, lacht Paul.
Is er voor jullie essentieel iets veranderd in deze tijd?
Ja, dat wel, zegt Paul. Het reizen naar mensen buiten Europa kan niet meer. Ik kan zien dat het hem raakt.
We hebben nauwe contacten met een familie in Egypte waar we minstens twee keer per jaar naar toe gaan, vertelt Margot.
Edmee en Bianca @ Maastricht | Juli Corona week 19
In de Koestraat zitten mensen gezellig twee aan twee te borrelen. Tussen tafeltjes staan krukjes met daarop een plexiglazen schermpje. Zo kun je toch gezellig en veilig dicht op je borrel-buuf zitten. En zo dachten Edmee en Bianca er ook over.
Ja, ik zeg net tegen Bianca dat ik voorheen echt van alles liep te plannen maar door corona was ik meer thuis, zegt Edmee. Ik heb iets meer rust in mijn hoofd gekregen en ook meer ruimte voor spontaniteit, zegt ze als ik vraag naar de impact van de lockdown krap twee maanden geleden.
Toen het wat versoepelde hebben we gewoon relaxed bij mij thuis een hapje gegeten. Het voelde echt reláxter dan voorheen, zegt ze, én ik sta er iets meer bij stil dat iedereen gezond is.
Ik waardeer het eenvoudige, de kleine dingen zoals met familie een kop koffie drinken veel meer en dat wil ik er graag in houden, zegt Bianca.
Je wordt je ervan bewust dat niet alles zo vanzelfsprekend is, zegt Edmee.
En dat het van het ene op het andere moment kan veranderen, zegt Bianca.
De grootste verandering was op mijn werk, zegt ze. Ik geef les in het basisonderwijs en heb de eerste acht weken thuis gewerkt en online les gegeven. En ik heb zelf filmpjes opgenomen en die aan de kinderen gestuurd. Dat vond ik echt heel bijzonder. Ineens konden dingen waarvan we eerder nog dachten, dat doe je niet. Binnen een week kon ineens heel veel. Het kan wel, als je maar wilt.
Maurice en Silva @Lanaken, Maastricht | Juli Corona week 18 | CORONAPROJECT over HOOP en zo🍀
Als ik de Belgische camping San Lanaco op loop komt Maurice me tegemoet. Op het terras van de kantine is net een kindercircus aan de gang en er wordt hard gelachen.
Dat is een van de dingen die we hier organiseren zegt Maurice als we naar zijn caravan lopen. We hebben een hoop geplande evenementen moeten terugdraaien door Corona. Normaal gesproken gaan we met 100 man naar het blotenvoetenpad. Dat hebben we op het laatste moment toch maar gecancelled net als de kloventocht en het kajakken. En met zestig kinderen naar de bioscoop kan ook niet meer. Dus nu moeten we ons meer op de camping richten en dat heeft ook zijn charmes. Het is alleen minder groots.
We lopen door het hekje waarboven de Maastrichtse vlag wappert om even gezellig bij zijn Sylvia aan te schuiven.
Ik kom hier al vijftig jaar, zegt Maurice. En hier zitten allemaal bekenden uit Maastricht. Sommigen hebben me nog zien opgroeien, lacht hij. We wonen hier drie maanden in het jaar en we gaan ook allemaal van hieruit werken maar door de lockdown konden we eind juni pas hierheen.
De grenzen waren officieel dicht maar ik kreeg de laatste twee weken van de lockdown een attest om de grens over te mogen want we moesten de evenementen organiseren. Ik mocht dan 24 uur blijven en als Nederlander hier geen inkopen doen en ook geen boodschappen België invoeren. Dat was niet handig. In het begin waren er wel grenscontroles, maar je gaat het risico ook niet lopen op een boete van 250 euro, zegt hij.
Maurice en Sylvia hebben een fascinerend verhaal over Belgische bubbels, juichen bij MVV, te weinig beschermingsmiddelen in de thuiszorg, het Zonneblompleinsje om ouderen uit hun isolement te halen, vrees voor een volgende lockdown en wat hoop geeft. Lees verder in het blog!
Paul @ Waterval | Juli Corona week 19
Als ik door het veld wandel zie ik in de verte iemand met een laptop aan een picknicktafel zitten. Geweldig, denk ik bij mezelf. Dit is pas een flexwerkplek. Middenin de natuur tussen de fluitende vogeltjes, rust, lekker zonnetje, wat wil je nog meer.
En zo ziet Paul dat ook. Want eigenlijk werkt hij al jaren op deze manier vertelt hij. Daarom valt voor hem de Coronatijd met al zijn restricties ook wel mee.
Je ziet nu dat het thuiswerken en het werken op afstand de trent is geworden, zegt hij. Niet omdat het kan, maar omdat het gewoon móet. Ik denk dat het een goede ontwikkeling is. Alleen geeft de vorm waarop we nu thuiswerken een beetje een vertekend beeld.
Je ziet dat mensen al maandenlang niet meer op kantoor mógen komen en alleen maar vanuit thuis werken, dan mis je een hoop.
Maar het werkt. Je mist alleen de sociale contacten.
En dat hoor ik van alle klanten en medewerkers die ik spreek. Het is wel erg eentonig zonder het spontane koffieautomatenmomentje waarin je elkaar op een andere manier spreekt.
Nu klik je zo’n meeting aan en je gaat meteen naar de inhoud. Maar het sociale aspect moet je ook organiseren. Het is iets anders, maar er kan meer dan je denkt. Je moet het gewoon inbouwen, zegt Paul.
Tram en Thai @ Maastricht | Juli Corona week 19
Vlak voor de boekhandel zie ik twee prachtige mensen een beetje aan de kant staan wachten. Het zijn Tram en Thai en ze hebben elkaar in Vietnam leren kennen. Thai werkt in Groningen en Tram studeert aan de UM art and culture, maar nu hebben ze vakantie.
Ik ben benieuwd naar wat voor hun essentieel veranderd is in Coronatijd en dat is nogal wat.
Thai werd zich bijvoorbeeld meer bewust van hoe witte mensen naar hem kijken als hij de straat op gaat en verbaast zich erover dat een groot deel van de Nederlanders het verschil niet ziet tussen Vietnamezen en Chinezen.
Ja, zegt Tram, ik werd een paar keer zomaar van de straat geduwd.
Waarom dat dan? vraag ik, hoewel ik wel een vermoeden heb.
I don’t know, it was at the beginning of the lockdown, zegt ze schouderophalend.
Hmmm… do you think it is because people thought you where from Wuhan? vraag ik.
I don’t want to make the connection, zegt ze, maar misschien, zegt ze. Haar blik is veelzeggend.
I missed going out being not so self conscious, zegt Thai.
How do you mean? vraag ik.
How we look, zegt Tram vriendelijk. Yeah, being an Asian in a country that clearly has some attitude issues with Asian looking people ever since this whole thing started, zegt Thai geëmotioneerd.
Oei, daar schrik ik van.
Before that I was fine. It was already there of course zegt hij, it is just more intens.
Cor, Marsha en Abby @Maastricht | Juli Corona week 19
Als ik door Maastricht struin valt het me op dat er veel politie rondrijdt. Ook zie ik hier en daar steeds meer mensen met een mondmasker lopen en ik vraag me toch af of dat komt doordat het R-getal sinds een paar dagen weer boven de 1 is uitgekomen.
En als ik twee jonge lui gezellig maar gemaskerd op een bankje zie zitten, vraag ik ze toch even naar hun Coronatijd. En wat er veranderd is.
Wij zitten allebei in het onderwijs, zegt Cor en we geven alleen nog maar online les.
Aan dezelfde tafel, lacht Marsha achter haar masker. En soms hebben we zelfs dezelfde klassen maar voor een ander economisch vak.
Voorheen had je leuke interactie met je studenten en daarom ben ik eigenlijk ook het onderwijs in gegaan, zegt Cor. Maar nu praat je tegen een zwart scherm. Studenten hebben de camera pas aan als je erom vraagt en improviseren kan niet meer. Je zit gewoon een script te draaien, zo voelt het, zegt Cor spijtig.
En in het begin kon je nog in teams van vier werken maar we hebben nu klassen van dertig mensen en af en toe zegt er iemand wat en zie je iets op je scherm verspringen, maar het is heel erg klinisch nu. Het is wel bijzonder hoor, zegt Cor, maar ook een stuk saaier, vult Marsha aan.
Vooral grapjes maken, dat heeft totaal geen impact nu en met je vuist op tafel slaan, heeft ook geen zin, lacht Cor.
Simon @Maastricht Meerssen | Juli Corona week 17
Verheug je vast op het verhaal van Simon, anesthesiemedewerker die tijdens de lockdown ineens verpleegkundige werd op de IC en bij een spoedsein moest helpen met intuberen van Coronapatienten.
Een boeiend en inspirerend verhaal van iemand die een missie heeft.
Bij mij viel het gelukkig mee, maar sommige collega’s hebben wel echt ellendige dingen meegemaakt, zegt Simon. Maar we hadden alles onder controle. We hadden genoeg bedden en genoeg beschermingsmiddelen. Maar toen ik er naartoe ging dacht ik echt, dit wordt een ramp, ik ben in levensgevaar.
Ik heb me altijd afgevraagd hoe jonge mensen van 19 jaar oud in tijden van oorlog naar de frontlinie konden gaan, wetende dat ze kunnen sterven. En dit voelde precies zo, ik ga de strijd aan, ik kan sterven, vooral als zwarte man want wij lopen vaak meer risico om te sterven blijkt, maar ik was niet bang. Je hebt gewoon een doel waar je samen voor gaat. Het is een missie om mensen te helpen.
Een verhaal over hoop, onze jonge generatie, je gezegend voelen, het enorme gemis van aanraking en het belang van handen wassen. Je leest het hier.
Frans @Slenaken | Juli Corona week 16
Er komt een agent aangelopen op het terras waar we net gezellig zijn gaan zitten. Mensen kijken toch even om zich heen valt me op. Want zitten we wel op anderhalve meter en houdt iedereen zich aan de Coronaregels? gaat er door ons hoofd.
Maar deze heer gaat zitten voor een heerlijk kopje koffie tussen de ritten door. En ik ben heel benieuwd hoe het een politieman nou vergaat zo in Coronatijd, dus trek ik de stoute schoenen aan en stap op hem af.
Als ik een oproep krijg, moet ik meteen opstaan, zegt hij, maar neem plaats, zegt hij vriendelijk als ik vraag naar wat voor hem veranderd is in Coronatijd.
Het is een hele andere wereld geweest die tijd van Corona. Veel mensen moesten thuis werken. Bij ons was dat iets minder, we werken een dag in de week thuis, maar we moeten ook gewoon op straat zijn. Maar vanaf 16 juli is het helemaal afgelopen, dan gaan we weer volledig op straat werken.
Wel hebben we nu allemaal beschermingsmiddelen in de auto klaarliggen, zegt hij, voor als we risico lopen, dan kunnen we die gebruiken. Mondkapje, hele pakken, bril, spuugmaskers. Maar eigenlijk gaat het allemaal gewoon door voor ons.
Theo @ Maastricht Duitsland | Juli Corona week 16
Ik moet even goed kijken wat het is dat ik daar in de verte zie. Een man draagt iets op zijn gezicht. Ik kan het niet goed onderscheiden maar het beweegt mee als hij zich in de rondte draait.
Om de weg te zoeken naar het Vriethof, zegt hij als ik er even later bij stilsta.
Vrijthof, glimlach ik. Ja dat weet ik wel, ik loop wel even met jullie mee, zeg ik tegen de man die behoorlijk lang heeft moeten sparen op wat een snor blijkt te zijn. Dan kan ik meteen iets vragen over hun Coronatijd. Want ja hoor, Theo wil best meedoen met het project, zegt hij schouderophalend.
Eigenlijk zouden we nu een concert van Rieu bezoeken, zegt zijn vrouw als we door de straatjes struinen. We hebben tickets voor op het Vrijthof, maar het gaat helaas niet door. We hebben een voucher gekregen voor volgend jaar, maar het hotel hadden we al geboekt, dus nu blijven we alsnog een weekendje in Maastricht, zegt ze.
Aj denk ik. Ja dat waren 13 volgeboekte concerten voor mensen van over de hele wereld. Hoevelen daarvan hebben wel niet ook een overnachting of een vakantie geboekt?.. Wat een pech.
En eigenlijk zijn er alleen negatieve zaken aan die hele Coronatijd, zegt Theo pijnlijk.
Ja, was ist geändert.. alles is ineengekrompen zegt hij.
Georgine @Meerssen | Juli corona week 17
Ah op het perron is er een nieuw tegeltje bijgekomen zie ik als ik de trein uit stap. Naast de anderhalvemetertegel die je erop attendeert dat je hier 5 tegels afstand moet houden ligt nu ook een geel mondkapjesexemplaar. Want ook al mogen we weer gezellig met z’n allen de trein in stappen, ze zijn nog steeds verplicht in het OV.
Georgine ziet dat ik er foto’s van maak en ook zij blijkt een heel dagboek met allemaal Coronadingetjes te hebben, zegt ze. Statistieken, foto’s, dingen die me opvallen en ik schrijf erbij wat ik denk en ervaar in deze tijd.
Ja, leuk, zeg ik. Dat doe ik ook, maar dan in de vorm van een project. Zou u mee willen doen? Kijken of we het redden voordat de trein eraan komt?
En als Georgine haar ervaringen deelt over de veranderingen in haar leven zoek ik snel een visitekaartje want we hebben niet zo lang.
Deze tegel is erbij gekomen, zeg ik. Die van het mondkapje. Die was er vorige week nog niet.
Oh verschrikkelijk, zegt ze, en ze doen bijna niks want ze zijn niet medisch, wijst ze op het masker dat ze alvast heeft omgehangen.
Ja, en het beneemt je de adem, vooral als het heel heet is, zeg ik.
En als je ver moet reizen, ik moet er niet aan denken dat ik drie uur lang zo’n ding op moet, zegt ze. Nee, ik hoop dat het gauw voorbij is. Ik ben net bij mijn dochter geweest en dan moeten we op anderhalve meter zitten, zegt ze pijnlijk.
Ik heb de Mexicaanse griep gehad en ben vijf dagen lang heel ziek geweest en daarna gewoon weer beter geworden.
John @Maastricht | Mei-Juni Corona week 11-16
Ik heb mijn auto Coronaproof gemaakt, zegt John, als hij staat te schilderen in het restaurant waar hij normaal gesproken grilt en garneert. Dan kan ik tenminste mijn ma en mijn schoonmoeder af en toe eens ergens naar toe rijden.
En dat wil ik natuurlijk graag zien, want een auto Coronaproof maken, dat heb ik nog niet eerder gehoord. Ik vind het schitterend.
In Juni is het dan eindelijk zover. Een dag voordat deze inventieve creatie er volgens het Outbreakmanagementteam weer uit mag worden gehaald, ga ik op pad om het gauw nog eens met eigen ogen te bekijken. Voordat het allemaal voorbij is.
Maar eerst wil ik graag weten of Corona voor hem ook iets positiefs heeft gebracht.
Wat ik het mooiste vind, zegt John, is dat we meer tijd voor mekaar hebben. En er is tijd om tot jezelf te komen. Er is weinig afleiding en dan moet je wel, zegt hij. Maar het komt allemaal goed, schudt hij alles van zich af.
Ik heb het werk niet zo erg gemist, maar de lol en het samenzijn en de fun onderling heb ik wel gemist. Dat kun je alleen maar met de mensen op het werk en niet thuis, dan verklaren ze je voor gek, lacht hij hard.
Heb je iets over jezelf geleerd?
Ja, ik heb het er met mijn moeder over gehad: ik wil een beetje meer op mijn pa gaan lijken. Een makkelijker man worden die ook liever is. Het is een stukje zelfreflectie. Heel veel mensen die in deze tijd met zichzelf geconfronteerd worden hebben dat denk ik. Dan ga je eens even nadenken van, ok, wie ben ik, wat ben ik en wat wil ik zijn.
Annemie @ Maastricht | juni Corona week 16
Wat ik het ergste vind is dat ik mijn kleinkinderen zo weinig heb kunnen zien, zegt Annemie als ik even bij haar kom zitten en naar haar Corona-ervaringen vraag.
In het begin helemaal niet, en videobellen werkte niet. Die van zeven jaar zat alleen maar te kijken en zei niks.
Nu mag ik wél oppassen want de kinderen moeten alle twee weer werken, en dan is het ‘hoi oma, neet te kort bei hè oma, dat maag neet.’ En geen handje geven en ook geen knuffel, zeggen ze en als je ons naar bed brengt, mag je ons ook geen kusje geven. Alleen kushandjes.
Je leuk he, zegt ze Annemie toch nog.
Die van negen zegt dat hij het zo erg vindt, want hij wil me zo graag eens knuffelen. Dat heb ik nog het aller ergste gevonden.
En ik ben de eerste twee maanden helemaal niet in de winkel geweest, zegt ze. Ik zit in de risicogroep. Ik ben zo wel helemaal gezond, maar je weet het niet. Mijn kleinzoons hebben de boodschappen gedaan en op een gegeven moment wilde ik wel eens mee. Oma, kom maar mee, zei hij, we moeten alle twee een kar. Ik loop voor, jij loopt achter mij. En we doen nu zelf-scannen. Ik denk jeetje mina… normaal leg ik het in de kar en ga ik naar de kassa.
Ik vind het zo verschrikkelijk.. vreselijk, zegt ze.
Wat vind je dan zo vreselijk? vraag ik.
Nou, ook in de winkel, ze houden helemaal geen afstand. En ik pin nooit, en vanaf de eerste dag dat alles dicht ging werd geen geld meer aangenomen. Pinnen.
En toen moest je verplicht met de moderne tijd mee, lach ik. Ja, ik heb er zo’n hekel aan. Maar het valt mee.
En wat heb je allemaal gedaan in die eerste maanden?
Je moet in beweging blijven en veel lopen, zegt Annemie. Ik ben nog nooit zo vaak naar het graf van mijn man gelopen als nu. Iedere dag. Daar zocht ik ook troost, maar je kunt ook stukken lopen zonder een kip tegen te komen. Dus dat is veilig. En dan maak ik een rondje langs iedereen die ik heb verloren. Dan heb ik een doel om te lopen, snap je? zegt ze.
En ik ben iedere dag oud papier weg gaan gooien. Want zo maar een stukje lopen is niet mijn ding. Hier ben ik zo uit gelopen.
Dus ik liep maar naar de papierbak of de winkel, of een taartje halen. Bij de bakker mogen maar drie man binnen en bij het kruitvat moet je een mandje, dus dat weet ik nu en toen heb ik voor de oudste kleinzoon mondkapjes gekocht, want die wilde stoppen met zijn rijlessen omdat hij die mondmaskers op moest zetten. Dat doe ik niet oma, zegt hij.
Ja, ik zeg, ik heb ook een stoffen masker. Én papieren, maar die krijg je niet want mijn schoondochter heeft die voor me besteld, via internet. En die heb ik zelf nodig. Als ik kom werken, heb ik er al twee nodig, legt ze uit.
navigeer met de pijltjes om portretten van Lilian te zien
Lilian @Meerssen | Juni corona week 15
Dit is May, zegt ze. Ze is moe want we hebben al een hele ronde gemaakt vandaag.
En daarom gaat May in de wagen en duwt Lilian hem richting huis. En gelukkig maakt ze even tijd om haar Coronatijd met ons te delen.
Het was lekker rustig. Ik heb genoten van de rust. En het is jammer dat dat voorbij is. En voor de rest is er niks veranderd voor mij.
Ik heb heel veel geborduurd en geschilderd, maar ik ben altijd aan het schilderen en aan het tekenen en naaien en honden-borstelen. Altijd bezig. Maar ik heb absoluut niks anders gedaan dan anders.
Als ik eerlijk ben heb ik alleen genoten van de rust en van de rest niet echt veel gemerkt.
Nu begint het weer drukker te worden, dat is jammer. In die tijd ging je wandelen en je kwam niemand tegen. Heerlijk! Genieten van de rust.
Het was stil. De hele markt was stil en rustig. Fijn, zegt ze.
Denkt u dat Corona iets positiefs heeft gebracht en er iets gaat veranderen in de maatschappij?
Ik denk dat de maatschappij blijft veranderen. Want ik kwam net langs de beelden daarachter bij de basiliek, ik denk dat die in de toekomst ook nog wel weggaan. Dat denk ik, zegt ze. De wereld blijft veranderen niet alleen het klimaat verandert, maar ook de mensen.
De mentaliteit bedoelt u? vraag ik.
Ik denk dat het misschien nog wel een moslimland gaat worden. Dat zou heel goed kunnen.
Het komt er rustig en zonder oordeel uit valt me op. En dan moeten alle beelden weg.
Nee daar heeft Corona geen bijdrage aan geleverd, dat heeft gewoon met het veranderen van de wereld te maken, zegt ze. De kerken zullen weggaan. Dat worden misschien moskeeën. Kijk maar, nu liggen de kerken leeg. Dat ze er maar apartementen van maken, niet dan?
Maar dat gaan wij niet meer meemaken, zegt ze, dat is twee generaties verder.
Conny @Maastricht | Juni corona week 14
Mijn moeder heeft zo’n scherm in de winkel, zegt Kelly als ik vraag of iemand nog bijzondere Corona-dingen weet. Daar zit ze achter als ze schoenen past.
Dat wil ik natuurlijk zien. En inderdaad, wat een vondst! denk ik als ik er binnenstap.
Hoe is het voor jou allemaal gegaan? vraag ik Conny.
Nou, zegt ze, in maart had ik mijn zaak net een jaar open en ik weet nog dat ik de eerste koopzondag goed gedraaid heb. Een week later kwamen al die uitbraken en moest iedereen ineens binnenblijven en moest alles dicht. De mensen werden gewoon bang, Dus er kwam niemand meer. Toen dacht ik wel even; dit gaat niet goed zo.
Maar ik ben niet dicht geweest, want als ik thuis ga zitten verkoop ik helemaal niets en iedere euro is binnen.
Maar kindervoetjes blijven groeien, dus ik kreeg langzamerhand toch telefoontjes van klanten.
Ik ben eerst na openingstijd met Privat shopping gaan werken. En ik ben van alles gaan aanpassen; afstandhouden, desinfectiemiddel kopen, aantal zitplaatsen regelen. Ieder heeft een eigen spiegel. En ik heb meteen twee rolrekjes en tafelzeil besteld en dit rekje gemaakt. Toen kon ik meteen door.
Ik vind het een geweldige vondst, zeg ik.
Ja weet je, je moet kinderen de schoenen echt aanmeten en ouders hebben baby’tjes op schoot. Die móet je wel helpen. En dit is lekker flexibel en het doet geen pijn zoals plexiglas, want plexiglas snijdt. En dit sprak zich rond want in maastricht zie je dit nergens in de binnenstad. En mensen vinden dit fijn. Ik ben bewust niet met mondkapjes gaan werken omdat kinderen daar bang van worden. En nu zit ik achter dit scherm en tik er wat op en speel kiekeboe en zo los je het toch op een speelse manier op, zegt ze vrolijk.
Uschi en Claire @Maastricht | Juni corona week 14
In Wyck hebben de Maastrichtse 1,5-meter-corona-engeltjes hoorntjes gekregen zie ik. Volhouden is het devies en ik ben benieuwd of dat nog gaat lukken nu we wat ongeduldiger worden en er geen Coronadoden meer zijn.
Uschi en Claire zitten gezellig bij zo’n duiveltje te wachten op klanten. Maar druk is het niet meer sinds Corona.
We zijn gelukkig niet ziek, maar zakelijk is het natuurlijk een drama, zegt Uschi.
Sinds de horeca weer open is gegaan trekken mensen weer naar de stad en gaat het hier ook wel weer een beetje. Misschien een stom voorbeeld maar als je gaat winkelen en je moet naar de toilet, waar kun je dan terecht als alle horecagelegenheden dicht zijn? Dan komen er dus ook geen mensen. Tenminste, niet bij ons in de straat.
Maar verder zitten we allemaal in hetzelfde schuitje en moeten we er samen doorheen toch?
Mijn studerende kinderen zitten thuis, zegt ze, het leven heeft een beetje stilgestaan maar verder is er niet veel veranderd.
Mensen zijn de waarde van iets gaan inzien, zegt Claire, bijvoorbeeld met de hond wandelen is toch leuker dan ik eerst dacht. Het blijkt dat al die kleine dingen die je in het begin nog mocht doen echt leuke dingen zijn zoals met vrienden samen zitten of even de hond uitlaten.
Ja, het eenvoudige wordt meer gewaardeerd, ziet ook Uschi.
En wat vonden jullie leuk om te doen in die tijd?
Ik heb geprobeerd te puzzelen, lacht Claire, maar dat was geen succes dus daar ben ik mee gestopt.
Wij zijn gaan klussen in huis en gaan opruimen, zegt Uschi.
Miranda @ Maastricht | Juni corona week 14
Haw Pin, Stay Strong staat op een grote sticker als ik de bieb binnenloop.
Er staat een heel team met oranje hesjes klaar om me op te vangen en de weg te wijzen.
Ik kijk vol bewondering rond en zie een fantastisch opgezet systeem met grote blauwe boekenopvangbakken, informatieschermen en strepen op de vloer.
De boeken die ik terugbreng gaan in die blauwe bakken in quarantaine en nadat ik mijn handen heb gedesinfecteerd ga ik met een mandje op avontuur. Ik volg pijlen langs trappen en achterdeurtjes, ga onverwachte hoekjes om, dwaal langs linten en afzettingen en passeer liften. En ik kom niemand tegen want waar ik ga is alles eenrichtingsverkeer zodat ik niemand besmet. Of andersom.
En zo slinger ik me door het gebouw. Het voelt als een heuse speurtocht op jacht naar de schat: een mooi boek waar ik straks van mag genieten.
En na dit hele avontuur ben ik toch wel onder de indruk, en wil ik Miranda graag op de stip om haar te vragen hoe zij Corona ervaren heeft.
Ilyas @ Maastricht | Juno corona week 13
Ik loop tot mijn verbazing een overvolle binnenstad binnen. Met grote led-verlichtingletters worden we verzocht linksaf te slaan, want in de Grote Staat is het te druk, schijnt iemand te weten.
Ik volg het eenrichtingsverkeer dat is ingesteld om besmettingsgevaar tot een minimum te beperken en kom zo op een plek waar ik anders vrij zelden loop. En dat is een geluk, want een stukje verderop zie ik een kleermaker op een krukje, buiten in het zonnetje met naald en draad in de weer. Dat zie je hier niet vaak. Ik herken zelfs een vingerhoed uit vervlogen tijden.
Zijn naam is Ilyas. Op een heuse franse manier uitgesproken, zoals dat ooit in het oude Maastricht gewoon was en hij maakt alle kleding met de hand. Maatwerk. Sur mesure.
Ik ben van oorsprong Araméen, zegt hij als ik benieuwd vraag naar waar zijn franse accent vandaan komt. Dat is Aramees, ontdek ik later.
Ik kom uit Mesopotamië, zegt hij.
En dat ligt tussen de Eufraat en de Tigris, herinner ik me lachend van heel vroeger. De bakermat van onze beschaving.
Exact. We hebben een eigen taal, een van de oudste talen in de wereld eigenlijk. De taal die Christus sprak. Jesus-taal, ‘Araméen’. Dat is een heel mooie taal, zegt hij stralend.
Spreekt u die nog? Ja, het is mijn moedertaal, zegt hij trots en met mijn broer en zus praten wij gewoon Araméen.
Nu woon ik hier. Hij wijst naar het prachtige pand achter hem. Maar voorheen woonde ik 30 jaar lang in België en ik heb tot mijn twaalfde in Mesopotamië gewoond. Aan de klant van Turkije. Daar heb je Syrie, Turkije, Irak, enfin, die kant.
Mooie plek maar nu niet meer. Jammer, alles is veranderd helaas.
Eigenlijk kan ik me alles nog herinneren. Ik ben in mijn hoofd nog daar. We hebben er een boerderij en daar leefden we ook van. Het was onze inkomstenbron.
Ik mis het niet zo, maar een beetje wel. Ik wil het graag nog een keertje zien, maar dat is nu niet mogelijk. Misschien in de toekomst als alles rustig is, maar nu niet.
Bestaat die boerderij nog? vraag ik hoopvol.
Ja de boerderij bestaat nog, zegt hij, want we hebben contact met de mensen daar.
Oh, wat interessant al die verhalen, zeg ik, maar dat is voor een andere keer. Voor als Corona voorbij is. En ik hoop dat dát niet lang meer duurt.
Ilyas werk in zijn K-atelier in de Bredestraat.
Natascha @ Maastricht | Juni corona week 13
Wil je me dat nog een keer uitleggen maar dan voor het Coronaproject? vraag ik Natascha enthousiast als ze me vertelt over vaccins, versoepelen en triages (het dure woord voor de vragenlijst die ze in de horeca afnemen voordat je van je drankje mag genieten). Want jij bent expert, zeg ik.
Ik heb zelf namelijk het gevoel dat iedereen het een beetje gehad heeft en het niet meer zo serieus neemt, zeg ik tegen haar als ik door een overvolle binnenstad ben gestruind. Het voelt alsof het voorbij is.
Maar voor Natascha ligt dat anders. Waarschijnlijk door haar biomedische achtergrond. Het kan nog niet helemaal voorbij zijn, maar voor nu lijkt het zo, zegt ze. Het is warm weer, het virus zal niet zo hard om zich heen grijpen, maar het is er nog wel.
Het is allemaal veel soepeler geworden maar het is wellicht te snel, legt ze uit.
Ik las vanmorgen dat de versoepeling momenteel aan zijn maximum zit. We kunnen allemaal wel heel hoog en heel laag springen van wat we meer willen, maar er zitten mensen 24/7 berekeningen te maken en als die zeggen dat er geen ruimte is, dan is er geen ruimte, zegt ze nuchter.
En ik volg dat en ik houd me daaraan. Zij zullen het weten, hebben er al die jaren voor gestudeerd en denken hier al sinds het begin over na. En ze houden rekening met alles waar wij nog niet eens bij stil hebben gestaan.
Die 1,5m samenleving gaat echt nog wel door totdat het vaccin er is, zegt ze. Politiek hebben ze het ook al aangegeven, dus we kunnen het maar beter met z’n allen accepteren en stoppen ons ertegen te verzetten want als we er allemaal maar tegenin gaan gaat het er niet leuker op worden.
Ik ben zo benieuwd waarom ze het steeds over een vaccin hebben en waarom niet gewoon een medicijn?
Omdat een vaccin waarschijnlijk sneller te realiseren is. En als dat vaccin lang op zich laat wachten zou het best kunnen dat als het weer kouder wordt, het virus zich gaat gedragen als een normale griepepidemie met haar symptomen. En als het zich gaat gedragen als het griepvirus, dan gaat het zich ook elk jaar muteren en dan krijg je een andere variant waardoor je nooit het medicijn 100% werkzaam kunt hebben.
Ah, zo zit dat dus.
Het vaccin kun je berekenen, zegt ze verder. Dat doen ze met het griepvaccin nu ook, dan gebruiken ze antistoffen naar hoe het virus er naar verwachting uit gaat zien.
En als je het dan toch krijgt zal het in alle waarschijnlijkheid veel milder zijn en met veel mildere klachten en dan kunnen we het hopelijk als een normale griep behandelen.
Fijn, dat is helder merk ik.
Merel en Lennart @Maastricht | Juni corona week 13
Ik stel me er heel wat bij voor als ik voor het eerst met mijn mondkapje op de trein in stap. Vol enthousiasme heb ik mijn camera klaar om een soort surrealistische wereld in te stappen met plastic afgedekte compartimenten, stikkers op stoelen, rood-witte linten en ik weet niet wat nogal meer.
Groot is dan ook mijn teleurstelling als ik slechts een groen pijltje op een ruit geplakt zie en af en toe een melding van ‘houd afstand’ op een scherm zie verschijnen.
Maar ja, ik wil toch door en gelukkig zie ik Merel en Lennart zitten die graag willen delen wat er voor hun veranderd is in Coronatijd.
Ik zie eigenlijk niemand meer van mijn vriendengroep, want er zijn veel minder activiteiten en feestjes en afspraken, zegt Merel. Normaal ga ik elke week uit en nu studeer ik thuis. Ook is mijn contract bij de kledingwinkel niet verlengt wegens Corona, en het is nu best moeilijk om een nieuw baantje te vinden want veel studentenbanen zijn weg. Vooral in de horeca. Dus ik hoop wel dat het binnenkort weer beter wordt. Maar verder is alles op zich wel ok.
Voor Lennart valt het allemaal wel mee. Ik spreek vooral minder af met mensen en ik houd rekening met iedereen. Maar studie gaat gewoon door, zegt hij.
Alles online doen vind ik ergens wel iets interessants hebben. Dat zat er natuurlijk al wel aan te komen, maar nu gebeurt het echt. Voor de economie is het goed, maar voor mij hoeft het niet perse te blijven.
Merel twijfelt als ik haar vraag of Corona ook iets positiefs gebracht heeft. Misschien dat je niet perse fysiek onderwijs nodig hebt, maar dat het ook online kan, maar of dat nu echt iets goeds is of niet weet ik niet goed. Verder heeft alles wel een nadeel, denkt ze. Zoals boodschappen doen. En iedereen loopt een beetje om elkaar heen. Het is niet heel veel beter geworden.
Hannah @Maastricht | Juni corona week 12
Heeft u klachten? Nee.
Safety coach Hannah zet een vinkje en er volgen nog een paar essentiele Coronavragen voordat je veilig en met gedesinfecteerde handen het terras mag betreden. Een triage schijnt dat met een duur woord te heten. En zo’n triage heb ik ook, maar dan met Corona-hoop vragen en Hannah wil ze graag beantwoorden.
Ik vond het wel een prima tijd eigenlijk, zegt ze vrolijk. De grote dingen zoals werk, roeien en school die normaal je ritme bepalen zijn er niet meer en dat was ff wennen maar ik wilde eigenlijk al heel lang eens leven alsof er geen planning is en geen ritme, dus meer dan het beste ervan maken kun je niet. Dan moet je een ander kant op kijken en daar de mogelijkheden zien. En dan blijk je ineens heel veel andere dingen te kunnen doen en maken die je voorheen niet kon en ontdek je al snel dat al dat andere niet essentieel is om je blij te voelen. Ik had wel gedacht dat het zo zou zijn maar nu heb ik het ook echt ervaren.
Lodewijk Maastricht |Mei-Juni corona week 12
Het is heet achter de grill. Ik kan me slechts bedenken hoe een mondkapje de adem beneemt, maar veiligheid boven alles, zegt Lodewijk. Maar het is warm en voor mij hoeft het niet. Als je bij elkaar staat of zit en je bent verplicht er een te dragen ok, maar hier is het best wel moeilijk om goed te ademen.
Het is fijn om weer aan het werk te zijn en weer een beetje regelmaat te hebben en ook nog familie te kunnen zien.
Dat is wel anders dan een week geleden toen hij nog stond te schilderen en lakken waar normaal gezellig wijntjes worden geschonken. Toen voelde hij zich aan de ene kant wel verplicht om thuis te blijven, dus je bent een beetje aangepast, zegt hij. En ik heb meer tijd gehad om andere dingen te doen waar ik normaal niet aan toe kom. Maar ik ben blij dat ik weer wat kan gaan doen, al is het schilderen hier. Lachte hij nog geen paar dagen geleden.
Je kan nergens naar toe. Ik kan wel naar de stad toe lopen maar dat was het. Je kunt nergens terecht, gezellig eens koffie drinken of zo. Ik ben wel blij dat we familie en elkaar hebben tijdens die tweeëneenhalve maand thuis zitten.
En met alle vrije tijd had ik ook vrede, want ik heb best wel lang tijd nodig om bij te komen, vooral na een druk weekend. We hebben nu de zomer voor de boeg, dan wil ik wel de energie weer hebben om ertegenaan te gaan. Want thuis zitten is ook niet alles.
Heb je iets ontdekt over jezelf deze periode, of heb je jezelf verrast? vraag ik.
Nee niet echt, zegt hij
En hoop? wil ik nog graag weten.
Dat alles weer normaal wordt natuurlijk en dat we niet te lang blijven doorzeuren op die maatregelen.
Renée @ Meerssen | Mei corona week 11
Er is eigenlijk heel weinig voor mij veranderd zegt Renée, want ik heb al die tijd gewoon doorgewerkt in de winkel. Maar wel met kortere openingstijden.
Het grote verschil was dat mijn studerende dochter weer constant thuis zat.
En het sociale leven is er even niet dus ik ben meer thuis gebleven. Hoewel ik toch ieder weekend vrienden heb gezien, maar het was klein en intiemer.
Het is allemáál kleiner geworden. Minder reizen, maar dat is ook prima. Het was zo.
Het kan ook zonder overal naar toe te moeten, maar dat reizen vind ik ook wel heel leuk, dus dat wil ik niet voor altijd missen of inruilen als het niet nodig is, ook al weet ik dat het voor de natuur beter zou zijn om het niet te doen, maar het is een onderdeel van mijn bestaan. Ik heb altijd heel veel gereisd.
Hoop haal ik uit hoe ik in het leven sta. Ik heb nooit gewanhoopt in deze tijd omdat het over het algemeen geen dodelijk virus is. Blijkt nu.
Als ik had geweten dat iedereen die het kreeg dood zou gaan, was het wel even iets anders.
Veel mensen zijn twee weken ziek geweest en er is niks mis mee om eens twee weken goed ziek te zijn. Misschien heb ik het zelf wel gehad met Kerst toen ik drie, vier weken echt niet lekker ben geweest. Wie weet, was het dat? Vragend trekt ze haar schouders op.
Al die paniek die er is gekomen. En nu blijkt dat er ineens veel minder mensen sterven omdat al heel veel zwakkere mensen zijn gestorven. Die zijn wel eerder gegaan en dat is natuurlijk verschrikkelijk, maar wat me verbaasd is dat we allemaal zo braaf geluisterd hebben. En het heeft zeker twee weken geduurd voordat iedereen weer een beetje zelf begon na te denken.
Leon en Ivo @Maastricht | mei Corona week 11
Als ik me omdraai zie ik twee mannen aan komen lopen in de kelder van het restaurant. Slijptol in de hand en haar dat de wirwar aan buizen boven hun hoofd net niet raakt.
Ze komen het riool repareren, want de boel zit verstopt met wat hotelgasten boven hebben losgelaten en wellicht nog wel meer. Het heeft haast, want maandag 1 juno gaat de horeca weer van start en moet alles liefst weer frish und froh ruiken.
Ze willen best meedoen aan het project en ik vraag dan ook of er voor hun veel veranderd is in Coronatijd.
Ja toch wel, zegt Leon vanuit de put die een week eerder nog is geboord. Je merkt dat het rustiger is en toch ook weer niet, want ik ben niet thuis geweest en heb al die tijd doorgewerkt. Maar je merkt wel dat mensen voorzichtiger zijn geworden.
Heeft het nog iets positiefs opgeleverd?
Nee, knikt Leon.
Voor mij wel, zegt Ivo. Ik heb wel andere mensen leren kennen, ook op een andere manier, een leuke manier. Je ziet mensen eens van een ander kant. Hoe ze met elkaar omgaan.. We zijn op een positieve manier met elkaar bezig. Maar ik hoop dat we weer snel terug gaan naar de normale situatie, want als je nou in Maastricht loopt leef je in een totaal andere wereld.. normaal is het druk en dat mis ik.
Ik zie niks positiefs aan deze tijd zegt Leon de slijptol oppakkend. Ik mis de saamhorigheid tussen mensen. Je komt elkaar nu wel tegen in het park. Maar normaal zit je met z’n allen op het terras..
Ik ben blij dat alles weer open gaat volgende week, dan kunnen we tenminste weer ergens normaal een biertje drinken, zegt hij.
Ja dat wel, zegt Ivo, dat sowieso..
Leuker dan thuis zitten. Nee ik ben blij dat op 1 juni alles weer open gaat, zegt Leon stellig..
En dan laat ik de mannen weer slijpen en zagen, voordat het 1 juno is en we weer met zijn allen gezellig biertjes kunnen drinken, want al dat vocht moet straks natuurlijk ook weer in goede banen worden geleid.
Carlijn en Teuntje @Maastricht | Mei corona week 11 navigeer voor slideshow
How can I help you en Kan ik u helpen? lees ik op de rode t-shirts van twee leuke meiden die rustig door de stad struinen. Wel houden ze netjes rechts in de Grote Staat, want er zijn regels opgesteld om deze Coronacrisistijddrukte zo virusvrij mogelijk te laten verlopen. Vooral nu met Pinksteren de terrassen weer gezellig open gaan.
In sommige straten is eenrichtingsverkeer ingesteld maar een deel van de mensen kijkt alleen in etalages of naar elkaar en ziet de pijlen niet staan. Maar daarom hebben we Carlijn en Teuntje die de boel weer in goede banen mogen leiden. En gelukkig mag ik dat vastleggen en willen ze hun eigen Coronaverhaal even kwijt.
Normaal gesproken zitten ze gewoon op school, maar hun horeca en hostess bijbaantje liggen plat, dus doen ze nu promotiewerk.
Ik vind dat je meer saamhorigheid krijgt, zegt Carlijn als ik vraag wat er essentieel veranderd is tijdens Corona, en dat vind ik ook wel goed want in zo’n drukke samenleving zoals nu, moeten we ook wat meer rekening met elkaar houden.
Je merkt wel dat veel mensen zich aan de regels kunnen houden maar sommige mensen hebben geen problemen met die regels en doen gewoon wat ze zelf willen alsof er niks aan de hand is, zegt Teuntje.
En voor jou persoonlijk? ben ik benieuwd.
Ik vind het goed dat er in de stad rekening is gehouden met eenrichtingsverkeer en ik ben er ook trots op dat ik mensen kan helpen naar een stukje veiligheid voor iedereen.
De meiden hebben niet echts iets nieuws over zichzelf ontdekt de afgelopen periode. Wel is het heerlijk om buiten te staan, zegt Carlijn, maar ik heb een tussenjaar en heb de rust al gekregen om te ontdekken wat ik miste, dus Corona heeft daar geen verandering in gebracht.
Wat geeft jullie hoop?
Hoop moet je altijd hebben zegt Carlijn, want zonder hoop kom je nergens, dus die had ik als het ware al, lacht ze. Maar ik hoop dat we gauw weer een beetje normaal kunnen leven. We zijn hartstikke verwend geweest en eigenlijk geldt dat voor mijn hele leven. Nu laat Corona zien dat het ook anders kan zijn. Ik hoop dat we gauw weer ons eigen dingetje kunnen doen.
En wat hoop je dat er in de maatschappij gaat veranderen? vraag ik Teuntje tot slot.
Dat we met z’n allen wat gelukkiger gaan worden met de kleine dingen, en dat meer mensen rekening met elkaar gaan houden.
Nou, dat klinkt hoopvol toch? Laten we daar met z’n allen voor gaan! Dank jullie wel meiden!
Thecla en Arend @ Meerssen | Mei corona week 11
Wat is er voor u essentieel veranderd? vraag ik Thecla die vernoemd is naar een katholieke martelares. Ik werk veel meer thuis, zegt ze en ik geef normaal trainingen die allemaal niet meer door zijn gegaan.
Maar de grootste verandering is echt boodschappen doen, want dan denk ik toch na wat niet de drukste tijd is en ik ga ook niet onnodig op pad. Ik denk overal over na: waar ga ik heen, is het niet druk, wat is het juiste tijdsstip.
En verder vind ik het zelf eerlijk gezegd wel redelijk meevallen, zegt ze in haar ijsje scheppende. We zijn niet echt veel andere dingen gaan doen.
Positief vind ik dat het milieu er veel beter aan toe is. En we zijn weer terug gegaan naar 50 jaar geleden lijkt het. We doen veel meer met het gezin, we doen spelletjes, we fietsen veel. Hoewel we dat sowieso al veel deden hoor.
En thuis werken, het beeldbellen, dat gaat best prima. Dat vind ik allemaal niet verkeerd.
Arend werkt gelukkig niet meer, maar zit wel nog een beetje in de politiek en we missen de vergaderingen, zegt hij genieten van zijn ijs. Het is al drie maanden geleden en het wordt langzaamaan tijd dat dat weer kan. Het gaat nu allemaal via Zoom en dat vind ik niet prettig. Je hebt toch niet het echte contact en dat ga ik nu toch langzamerhand missen.
En tijdens het fietsen mis ik het terrasje pakken. Nu hebben we toevallig een ijssalon, maar gewoon eventjes zitten met je familie, dat missen we.
Een van hun kinderen komt niet uit Limburg, vult Tecla aan maar al fietsend kun je de kleine steegjes en weggetjes, het echte Limburg, wel laten zien en dat is ook wel eens leuk om te doen.
Wat is er positief aan deze periode? vraag ik Arend. Het milieu, zegt hij overtuigend. Dat dat beter wordt vind ik positief. Wat ik in het begin echt opvallend vond, is dat mensen vriendelijker waren, elkaar voor laten gaan en afstand houden, maar nu worden mensen weer een beetje meer geïrriteerd. Het begint weer af te vlakken.
En voor u? wil ik graag van Thecla weten. Ja, ik merk ook bij mezelf dat ik geduldiger ben, ik neemt wat meer tijd voor alles, ik schikt me in die 5 min extra wachten. En ik hoop dat ik dat vast kan houden.
Hoop, zegt Arend bedenkelijk. Dat vind ik een lastige. Hmm, ik hoop dat we die positieve effecten op de mensen onderling en op de natuur vast kunnen houden, dat we bewuster met dingen omgaan en dat we beseffen dat we wat zuiniger moeten zijn met deze wereld.
Ik hoop dat mensen nadenken over hoe we leven in deze Westerse wereld. Vooral in europa hebben we de intensieve veehouderij en dat zijn allemaal brandhaarden. Ik hoop dat mensen gaan denken ‘hee, we moeten dat toch anders gaan doen’.
Het kan nog een hele tijd duren, maar ik hoop dat we daarvan geleerd hebben.
En voor de rest dat alles op z’n pootjes terecht komt en dat de meeste mensen gezond blijven, sluit Thecla af.
Dan stappen ze weer met z’n alles op de fiets, op weg naar nog meer moois dat het Limburgs landschap ons te bieden heeft. Het was weer een leuke ontmoeting.
Bart Frauke en Lou @ Maastricht uit Duitsland | Mei corona week 11
Een pracht paar staat in de winkelstraat een wolk van een baby de fles te geven.
We wonen sinds kort in Duitsland, zegt Bart als ik ze vraag wat er voor hun essentieel veranderd is de afgelopen tijd, en daar moeten we mondkapjes op. Dat is vervelend. En zij herkent ons niet met die dingen want ze begint meteen te huilen.
Lou is vier en een halve maand en we hebben heel weinig kraambezoek gehad. Je kunt je baby niet showen, weet je wel, lacht Frauke schouderophalend.
En we zijn lang thuis geweest. Eerst door de geboorte en toen kwam Corona. Er kwam niemand meer langs maar mondjesmaat beginnen mensen weer te komen, vult Bart aan.
Wat vonden jullie leuk om te doen?
We hebben net een nieuw huis, een grote tuin, dus er is altijd wat te doen. En boodschappen doen is echt een uitstapje geworden, zegt Frauke. Ik ben veel met haar gaan wandelen in het bos.
In Duitsland zijn de terrassen allemaal al open, zegt Bart. Daar kun je al heerlijk een biertje op het terras drinken hoor, geen probleem. Er is wel een 1,5m regel, maar in de kleine dorpjes loopt dat niet zo nauw. Je hebt er geen geldboete en zo’n kliklijn is in Duitsland echt not done, zegt Frauke. Doet een beetje aan de tweede wereldoorlog denken, wat ik wel begrijp.
Ja, het is allemaal wat losser behalve dan die mondkapjes.
Is er ook iets positief aan deze periode? wil ik graag weten.
Er is niet zoveel veranderd want ik had mijn zwangerschapsverlof, dus ik zat sowieso thuis, zegt Frauke.
Maar er zijn weinig positieve dingen aan het Corona gebeuren vindt Bart. Die angst die iedereen is aangepraat.. vindt ook Frauke, er is niet iets dat nu fantastisch werkt of zo. Als je nu mondkapjes maakt, dan ben je wel positief denk ik maar voor de rest.. helaas.
Lani @ Maastricht | Mei corona week 11
Het is bijna zover! Nog maar twee dagen en dan mag de horeca zijn deuren weer openen.
Overal zie je personeel in de weer om de zaak weer gebruiksklaar te maken. Eindelijk kunnen potten en pannen, drankjes en sausjes weer in de rekken.
Lani behoort tot het keuken-team van Gauchos en sjouwt au bain-marie bakken en schaaltjes van berghok naar hun vaste plek.
Ze heeft afgelopen maanden niet gewerkt, maar vond het heerlijk om die tijd elke dag de hele dag met z’n drieën door te brengen. En ik zie mijn kleine Victor opgroeien en ontwikkelen, dat is heel speciaal.
Wat ben je gaan waarderen en is positief aan deze crisis?
Meer rust. Gaat het nu niet, nou dan gaan we volgende week naar het milieupark.
Een vrije dag hebben was bij ons altijd een gehaast. Er moest van alles en het moest vooral leuk zijn. Alles moet meer en leuk en druk in deze maatschappij en ik denk dat dat nu voor iedereen wel een reset is geweest.
Silke en Rick @Maastricht | mei corona week 11
Hee, daar staat een terrasje buiten zie ik. En het ziet er hartstikke gezellig uit.
Het is ook een beetje een verdwaald beeld zo op het verder lege vrijthof waar alleen maar opgestapelde stoelen in het zonnetje staan te wachten totdat het eindelijk maandag 1 juni is.
Maar sinds een paar weken mogen hotels hun hapjes en drankjes weer serveren en Silke en Rick doen zich tegoed aan al dat lekkers.
We komen uit de buurt van Roermond, zegt Silke. Daar hebben we een eigen cafe-restaurant en we zijn de afgelopen maanden heel druk bezig geweest omdat we volledig andersom moesten gaan denken. We zijn gaan bezorgen en afhalen en dat loopt goed. We hebben alles corona-proof gemaakt en dankzij alle hulp waren we onverwacht vroeg klaar. En toen dacht ik, weet je wat we doen? We gaan er lekker even tussenuit!
We hebben gisteren en vandaag de zaak dicht gedaan en een hotelletje gepakt. Want dat is de enige manier om nog te kunnen gaan uit eten, zegt ze. Dat wilden we nog even doen voordat we weer opengaan.
Wij als horecamensen gaan graag uiteten en dat hebben we heel erg gemist de afgelopen periode. Net als een terrasje pikken.
Ook de zaak missen we. Onze vaste gasten, de aanspraak. Het sociale aspect. We zijn normaal van 11 tot 1 uur ’s nachts open en we hebben altijd mensen om ons heen en dat is nu een stuk minder. Dat werd op een gegeven moment…. Hmm.
Nu waren we om 21u al klaar met bezorgen en zaten we op de bank. Voor ons was dat heel vreemd.
Wat leuk was in die tijd, is spelletjes doen die lege avonden. Potje risken of kaarten met personeel.
Wat mij opvalt, zegt Silke als ik vraag wat er positief is aan deze hele crisis, is dat iedereen zo gastvrij en gastgericht is. Ineens kan alles. We zijn hier de enige gasten en we mogen lekker buiten zitten en uitslapen. Het is meer maatwerk geworden.
Rick mist toch zijn vaste routine. Dinsdagavond is vaste dart-avond en dat mist hij.
En op de vraag wat geeft jullie hoop, is er een kort maar duidelijk antwoord: maandag 1 juni.
Ja, en dat mensen wat begripvoller worden, vult Silke aan. In het begin was het heel vervelend als je mensen moest uitleggen dat dingen niet kunnen of mogen. Mensen waren kortaf en nu zijn ze wat meer open en vriendelijker in hun reacties.
Het grootste wat we missen is dat we volgende week zouden gaan trouwen, maar dat komt volgend jaar wel goed. Dus dit is nu een soort pre-honeymoon, lacht Silke gebarend naar de gevulde tafel en het Vrijthof. En dat snap ik helemaal.
Silke en Rick runnen Cafe/restaurant Aan De Kirk in Horn: https://www.facebook.com/adkhorn en genieten van hun ontbijt in Le Theatre Hotel
Desmond @Maastricht | Mei corona week 11
Desmond is in de weer met potten en pannen. Hij plukt ze ergens uit de spoelkeuken waar nu nog geklust wordt vandaan. Maar over slechts een paar dagen moet het helemaal schoon zijn, want dan gaat de horeca weer open.
Qua financiën is het heel erg vreemd die Coronatijd zegt hij. Tanken is duurder geworden omdat ik dat niet meer in België kan doen, maar je kan ook niks, je vrije tijd is weg en ik moest echt heel lang thuis blijven.
Hoe lang dan? vroeg ik.
Drie weken en daarna mocht ik pas naar vrienden toe. En ik mocht alleen maar buiten afspreken.
Maar waarom moest jij drie weken thuis blijven? Vraag ik me af.
Ja zegt hij gelaten, mijn moeder wilde gewoon niet dat ik naar buiten ging, want mijn oma woont bij ons thuis en als ik het krijg en ik neem het mee naar huis dan is het wel gevaarlijk. Mijn zusje mocht ook de deur niet uit en dat werd wel eh, ja.. Je gaat je vanzelf aan de ander irriteren, want normaal ben ik nooit thuis.
Dus dat was wel een beproeving, lach ik. Desmond lacht bevestigend.
We hebben wel een tuin gelukkig. Maar na drie weken mocht ik ook nog niet ál mijn vrienden zien. Gewoon eentje en om de beurt en niet in groepen, dus dat was... Pittig, zeg ik. Ja.
Maar nu is het wel weer een beetje normaal. Maar die drie weken waren echt lastig.
Heb je er nog wel iets positiefs uitgehaald? vraag ik lachend.
Ja nee, niet echt eigenlijk, zegt hij. Nee, het was binnenzitten en niks doen. Eind juni heb ik mijn laatste examen. Ik moet koken dus ik ben thuis aan het oefenen tot grote vreugde van de rest, lacht hij. Normaal doe ik dat nooit, maar omdat ik zo lang thuis ben heb ik het maar gedaan.
Wel heb ik nu meer tijd om met mijn familie door te brengen. Dat is het enige pluspunt.
Wat ik leuk vond om te doen in die tijd? Nou, ik heb heel veel aan school gewerkt en een beetje gegamed, dat is het enige. En gewandeld met de hond. Dat was het enige moment waarop ik eruit kon. Dan liep ik naar het bos toe.
Wat geeft je hoop, vraag ik lachend. Als die er nog is!
Dat het weer snel over gaat en we weer naar festivals mogen en op vakantie, want dat heb ik echt gemist. We zouden dit jaar naar een festival gaan maar dat gaat niet door en de vakantie is ook nog een twijfelgeval.
Ik heb de gezellige dingen gemist, maar ook wel het werk, zegt hij. De mensen met wie je omgaat zie je normaal elke dag en die zie je nu ineens maanden niet meer. Dat is toch ook anders.
Ik heb ontdekt dat ik niet te lang thuis kan zitten, maar dat ik echt af en toe naar buiten toe moet. Ik ben geen thuis-persoon.
En is er iets dat je bent gaan waarderen? wil ik nog weten.
Ja, dat ik nu de vrijheid heb om naar buiten te gaan, want als je ziet zoals dat in Frankrijk en Italië is gegaan, dat had ik niet kunnen volhouden.
Team gauchos @ Maastricht | Mei corona week 11
Er wordt hard geklust in de donkere spelonken van het restaurant. Het internationale vloer-team zaagt en tapet en legt de zorgvuldig uitgemeten tegels zij aan zij tot een mooi geheel, want nu kan het nog. Maandag gaan ze weer open. En dan moet het klaar zijn.
Het is een soort teambuilding gebleken. Toch? Vraagt Roel die normaal de zaak runt. De rest knikt instemmend. Verder is er voor hem niks veranderd. Geen hobbies, geen werk maar hij heeft zo de voordelen uit de crisis weten te halen door het onderhoud aan te pakken en het personeel gezellig bij elkaar te brengen.
Waheed, die zich helemaal thuisvoelt in zijn koksbroek lacht hartelijk: ik krijg geen tijd meer om te slapen! Nee, ik vind het leuk om dit te doen, want thuis zitten is saai, zegt hij gemoedelijk.
En hoewel hij het als heel leuk heeft ervaren om veel tijd met zijn kinderen door te brengen in de afgelopen periode, hoopt hij toch dat het allemaal snel voorbij is. ‘Zodat we weer met z’n allen samen kunnen gaan werken.’
Giuseppe behelst de Italiaanse tak van het team. Hier is het veel minder erg dan in Italie zegt hij in het Italiaans. Met z’n allen en met gebaren proberen we er kaas van te maken. Maar voor iedereen is het een rustige periode, maken we er op uit.
Waar hij anders de afwas doet staat hij nu te zagen en dat is eigenlijk veel beter werk, zegt hij. Het is meglio dan in de cucina, lachen we met z’n allen. Ja, zegt en gebaart hij, het is fijn om met je handen te kunnen werken.
Giuseppe heeft een klein beetje gewandeld en in huis gewerkt, poetsen en klussen en dingen repareren zegt hij, maar vooral alles rustigaan gedaan. Hij hoopt dat we weer snel lekker kunnen gaan eten, een glas wijn drinken, buiten een kopje koffie pakken, bekenden weer te ontmoeten en met anderen te praten. Een beetje van dat alles.
Garnik die maandag het restaurant weer mag managen ziet toch wel iets positiefs in deze tijd. Ik ga meer met mijn familie om. En even met mijn handen werken, even niet met mijn dagelijkse werkzaamheden bezig zijn is positief. De nadelen zijn er genoeg dus die hoeven we niet op te noemen, zegt hij.
Wat het gaat opleveren in de maatschappij? Dat mensen iets meer respect voor elkaar gaan krijgen. Kleine dingen meer gaan waarderen. Wat je nu al ziet. Maar ik denk dat het in de loop van de tijd weer net zo snel gaat verdwijnen als dat het is gekomen.
En waaruit blijkt dat respect dan? vraag ik.
Mensen kunnen nu iets voor elkaar betekenen. Als ik voorzichtig moet zijn, ben ik dat niet alleen voor mezelf, maar ook voor jou, dat is dat stukje respect. Maar mensen zijn wel de meest brutale wezens, dus dat gaat er weer snel uit hoor, zegt hij beslist.
Het valt me op hoe relaxed het tussen al die verschillende teams gaat en hoeveel plezier ze samen hebben. allemaal gaat, al dat klussen en met z’n allen plezier hebben.
Dat wordt weer hartstikke leuk als maandag de deuren open gaan.
Mensen, jullie zijn weer van harte welkom op het vrijthof!
Youri en Stefanie @ Meerssen | mei corona week 11
Met haar laptopje en telefoon zit Stefanie gezellig aan een tafeltje op een verder leeg terras te werken.
Stoelen staan opgestapeld in afwachting van de grote dag waarop ‘de horeca’ weer open mag.
Het was dan ook de grootste verandering in haar leven de afgelopen tijd dat de zaak van haar vriend moest sluiten en dat ze samen iets anders moesten gaan bedenken.
We hebben bezorgen en afhalen opgezet. Het maakt de omzet die je verliest niet goed, zegt ze, maar het helpt wel iets om de vaste lasten te kunnen dragen.
Het heeft veel stress opgeleverd, maar ook wel hele leuke reacties van mensen die kwamen bestellen. Mensen die erover dachten om hun keuken te verkopen en elke dag te komen bestellen bij ons, dat is leuk om te horen.
Veel wakker gelegen ook, maar we hebben het wel goed opgepakt.
Ik werk zelf fulltime en na mijn werk kwam ik hier naartoe om als bezorger te functioneren dus ik had tijdelijk twee banen, lacht ze. Dus ja, het leven was ineens veel drukker dan normaal. Terwijl het voor heel veel mensen juist stilstaat.
We wisten niet wat we konden verwachten maar elke dag deden we een ander gerecht en de ene keer was het te doen en de andere keer was het weer heel druk. Maar het was wel heel leuk en het heeft veel nieuwe gasten opgeleverd die hier nog nooit eerder waren geweest.
We hopen dat die gasten ook komen zodra we weer open mogen.
Eigenlijk heeft het de naam van de zaak echt goed gedaan. Dat is het grote voordeel ervan, want Youri zijn zaak bestaat pas een jaar. En misschien heeft het wel meer gasten gebracht dan als hij gewoon open was geweest.
Wat heb je over jezelf ontdekt?
Nou, Youri kon zich heel snel aanpassen aan de situatie en hij kon snel creatief nadenken over hoe iets positiefs uit de situatie te halen. Dat vond ik mooi om te zien.
En bij jezelf?
Ook het aanpassingsvermogen, om naast mijn baan hier te helpen met bezorgen en posts te maken voor social media. Daar heb ik veel van geleerd. En ik vind het leuk om te doen. Het creatieve meedenken. We hebben het met z’n allen samen gedaan.
Hoop geeft me dat we zoveel nieuwe mensen hebben bereikt in de afgelopen weken. En we hopen dat als mensen de markt op lopen dat ze denken, bij Preuf moet ik zijn, want dat was fantastisch vorige keer.
Ik vind het geweldig en een hartstikke leuk verhaal. En ben je nu benieuwd over wie we het hebben, neem dan hier een kijkje: https://preufmeerssen.nl
Roos en Guy @ Meerssen | Mei corona week 11
Roos en Guy hebben vakantie. Maar dat duurt niet meer lang, want volgende week gaan de terrassen open en dan moet er bijverdiend worden.
Guy is geslaagd zonder examen te doen en dat was helemaal prima, zegt hij.
Roos hoeft sinds Corona ook niet meer naar school en zo zonder dagelijkse structuur leven vindt ze eigenlijk wel lekker, zegt ze lachend.
Wat is er positief aan deze Coronaperiode en wat hoop je daarvan mee te nemen? wil ik weten.
Relaxen, zegt Roos met een twinkel in haar ogen. Je hoeft even niks meer, vooral voor school niet.
En Guy vindt het eigenlijk wel heel gezellig om als familie de hele tijd bij elkaar te zijn.
Eigenlijk is er voor deze neef en nicht niet zoveel verandert sinds Corona de wereld bezighoudt. Dat het relaxed is om niks voor school te hoeven doen wist Roos eigenlijk wel.
En omdat er niet zoveel veranderd is, is er natuurlijk ook niks dat hoop geeft, want dat is gewoon niet aan de orde.
Heerlijk toch, die jonge lui!
Patrick @ Maastricht | corona week 8
Heerlijke biologische producten liggen beschermd achter een muur van plastic. Een pijl geeft aan waar een opening gemaakt is, want daar krijg je je brood en reken je af.
Tot nu toe heb ik nog nergens iemand zo zorgvuldig met zijn waar en zijn gezondheid zien omgaan en ik vind het ronduit fascinerend.
Wat essentieel anders is, is dat ik niet meer op een normale manier een praatje met mensen kan maken. Gewoon face to face en op korte afstand.
Daarnaast heb ik veel meer werk in de opbouw en de bescherming van mijn producten. En eigenlijk kun je jezelf ook wel afvragen of het allemaal wel nodig is.
Ik hoop dat we teruggaan naar een samenleving van eenverdieners. Omdat mensen er nu achter komen dat een gezinsleven heel belangrijk is.
En ik hoop dat we tot inzicht komen dat we wat meer lokaal moeten produceren en eten en niet alles over de hele wereld moeten binnenhalen.
Jamie @ Maastricht | corona week 8
Jamie staat achter een groot plexiglazen gevaarte schoenen in te pakken. Er mogen maar een paar mensen tegelijkertijd de winkel in want we moeten 1,5m afstand houden.
Het contact met de klanten is echt anders zegt ze. Normaal sta je klaar om te helpen met opmeten. Zeker bij kinderen en oudere mensen moet je helpen met passen, maar dat mogen we niet meer doen.
Binnenkort krijgen we wel van die schermen waar mensen hun voet onder kunnen schuiven. Dus dat stukje contact komt wel terug.
Toen we weer open mochten zijn we begonnen met 100% zelfbediening maar we merken dat veel mensen toch een praatje willen maken dus willen we proberen dat weer een beetje los te laten.
Met vrienden mis ik het contact ook. Een paar vrienden ben ik blijven zien, want ik woon alleen en dat is vrij pittig dus het is fijn om die sociale contacten te blijven behouden.
Je ziet nu wel hoeveel mensen er voor je klaarstaan. En andersom. Er is ook meer saamhorigheid. Bij mijn collega’s onderling is dat ook zo. We hebben een groepsapp waarin we toch contact hebben gehouden toen we twee weken dicht waren. We misten elkaar. Even een knuffel geven en vragen hoe gaat het met je, dat misten we.
Hopelijk houden we die interesse toch vast na Corona. Niet dat die 1,5m straks zo’n gewenning wordt dat we dat gaan verliezen.
Wat ik hoop? dat de oude samenleving weer terugkomt, want zoals het nu is, dat kan ik niet zo voortzetten.
En daar zal ze niet de enige in zijn, heb ik zo’n vermoeden. Nog even volhouden maar.
Melissa Debbie en Georgie @ Meerssen | Mei corona week 9
Gauw, zegt Melissa vanachter haar masker, we hebben 1 minuut want we hebben een strak schema gemaakt. Zometeen komen weer drie klanten tegelijk en daarna worden er weer drie geknipt. Iedereen moet zijn handen desinfecteren en krijgt een mondkapje op.
En inderdaad, naast de ingang is alles met zorg klaargezet.
We moeten nog zien hoe het gaat, want het is pas dag één. Maar ik heb nog niet het positieve van deze Coronatijd ondervonden, zegt ze als ik er naar vraag. Misschien dat ik wel meer tijd voor mezelf heb genomen in plaatst van steeds overal naar toe te rennen. Maar als ondernemer zie ik niet echt iets positiefs als ik eerlijk ben.
Is er dan iets dat je hoop geeft? Ook niet echt iets, lacht ze. Ik denk niet dat het wordt zoals vroeger en over 10 jaar is er misschien weer iets anders maar ik ben een heel aanhankelijk persoon en ik mis dat echte contact met ouders, zus, kinderen, mensen om me heen die ik lief heb.
Dus echt iets van hoop… ze kijkt bedenkelijk. Ik hoop dat het allemaal beter zal gaan maar je kunt het lastig zeggen op dag één. Als ondernemer kijk je toch anders tegen de situatie aan.
Leuk vond ik dat we goed weer hebben gehad, dus je gaat lekker lopen, wandelen of fietsen, lekker naar buiten. Dat vond ik voorheen ook leuk, dus er is niet echt iets veranderd. We zijn nu elk weekend thuis, we hebben niet steeds iets te doen terwijl we heel sociale mensen zijn met een groot sociaal netwerk. We zijn geen thuis zitters. Maar daar heb ik toch geen moeite mee gehad. Maar voor mijn werk wel, dus dat is heel tegenstrijdig.
Ik hoop dat het snel voorbij gaat maar ik denk eerder dat er wel weer een golf zal komen. Uiteindelijk raakt het iedereen, besluit ze.
Bij de ingang zet een klant een mondkapje op. Tijd om aan het werk te gaan.
Melissa, Debbie en Georgie kun je vinden at M’s.
Marlene en Feline @ Maastricht | corona week 8
Marlene en Feline delen een studentenhuis en stappen voor het eerst met hun zelfgemaakte mondkapjes naar buiten. Alsof het zo moest zijn want op hetzelfde moment loop ik langs.
Marlene, gaat normaal gesproken naar events en is altijd in de weer om van alles te gaan doen. En nu was ze ineens thuis. Stiekem was het wel een opluchting, zegt ze, want nu kan ik ineens zelf beslissen of ik alleen wil zijn, wie ik wil ontmoeten wat ik wil gaan doen.
Aan het begin van de Coronaperiode is ze 5 weken naar huis in Duitsland gegaan en dat was de langste tijd dat ze achter elkaar thuis was in 3 jaar tijd. Het was ontspannen en super fijn om tijd door te brengen met haar familie. I want do keep on going home more often even after Corona is over. Zegt ze.
Wat heb je over jezelf geleerd?
Daar hoeft ze niet lang over na te denken: I can choose myself who I really want to spent time with and that is a good thing.
Ze heeft hier gelukkig wel huisgenoten, want helemaal alleen zijn is niet goed. En we koken gezellig samen, zegt ze.
Mehmet @ Maastricht | Mei corona week 8
Daar moet je je mondkapje gaan halen zegt een dame als ik Marlene en Feline sta te fotograferen met hun eigengemaakte exemplaren. Hij maakt ze zelf en ze zijn heel leuk.
Nou, daar moet ik meer van weten natuurlijk.
En inderdaad zie ik een jongeman in een klein winkeltje achter de naaimachine in de weer met mooie stoffen, filters en lintjes.
Ik werk momenteel harder dan normaal zegt hij, want we zijn al sinds het begin bezig met het maken van fashion mondkapjes. Dat is positief, maar het gezelschap is helemaal weg en je merkt dat er minder mensen op straat zijn, je moet uitkijken met de grapjes die je maakt.
Het is een aparte tijd die we niet eerder hebben meegemaakt.
Bruiloften gaan niet door, zakenmannen en ambtenaren werken vanuit huis, juristen ook, dus ik kan net zo goed pyjama’s gaan verkopen ipv pakken. Wel hebben we pakken voor begrafenissen van mensen die overleden zijn door Corona, maar het hele gebeuren is weg. Als evenementen tot september worden afgelast dan kunnen we heel 2020 schrappen. Maar nu gaan de mondkapjes goed.
Wat geeft je hoop?
We moeten gewoon doorleven. Gelukkig is de grootste eigenschap van de mens dat we kunnen vergeten. En ik hoop dat we gaan vergeten wat we in 2020 hebben meegemaakt, maar het komt allemaal goed. We hebben geen andere keus. Ik kan wel blijven klagen, maar dit is niet het enige virus in de wereld. De Spaanse griep trof 200 miljoen mensen en als je ziet hoeveel mensen er alleen al door een val in een jaar overlijden.. Dit is erg, maar we moeten er doorheen.
Wat heb je over jezelf ontdekt sinds Corona? wil ik nog weten.
Ik heb van mezelf geleerd dat ik heel wat geduld heb.
En dat is een pracht eigenschap.
Manon @ Maastricht | Mei corona week 8
Aan de rand van de markt staan kramen in een carrévorm opgesteld. Allemaal heerlijke waren om te eten, maar ik mis toch ook mijn stoffen. Die komen er gauw aan, vertelt de dame in de kaaskraam die zo’n gezellige uitstraling heeft dat ik er wel langs móet gaan.
Manon heet ze en ze staat sinds Corona op een andere plek.
Waar ze vroeger verstopt zat tussen de kleding, is ze nu goed zichtbaar voor iedereen. En dat is fijn voor mij, want nu heb ik super veel nieuwe klanten erbij, zegt ze met een lach.
Sinds Corona is het eigenlijk gewoon drukker geworden. Ik mis nu één markt maar eigenlijk bevalt het me wel goed zo.
Ik ben benieuwd of Manon iets over zichzelf heeft ontdekt, deze afgelopen tijd.
En daarop is het antwoord nee, want alles is hetzelfde gebleven.
Maar wat wel fijn is, zegt ze, ik stond vroeger ook een halve dag in Lanaken, maar we kunnen België niet meer in, dus nu sta ik de hele dag op Malberg en dat is veel beter. Nu kan ik lekker uitslapen en hoef ik niet twee keer op een dag op te bouwen en af te breken. Dus dat gaan we erin houden.
EN ik merk dat ze hier in Maastricht elkaar alles gunnen. Mensen komen naar de markt en gaan dan alle kramen af en kopen overal een beetje. Dat vind ik echt super.
Wat geeft je hoop? wil ik nog weten.
Positief blijven en niet zo negatief in die coronatijd staan. Positiviteit brengt je ergens.
Emilio @ Meerssen | April corona week 7
Een schitterend nieuwe etalage prijkt in de winkelstraat van Meerssen. Houten malletjes van schoenen sieren de muur, rollen leer liggen mooi opgestapeld. Riemen en tassen zijn met liefde uitgestald en achterdoor zit een man met lederen schort voorgebonden aan een werkbank iets te maken. Emilio is zijn naam. En ik ben van harte welkom als hij vertelt over zijn Coronatijd.
Ik heb twee kleinkinderen van 1 jaar oud in België, dus we zien elkaar niet. Je komt de grens niet over en áls je de grens over komt, kun je je kinderen niet aanraken. Het is allemaal heel afstandelijk. Dat is heel bizar.
Zakelijk stort alles in mekaar, er is geen aanloop meer, je moet het doen met wat de regering je geeft en toch voel ik me er heel rustig bij. Het is wat het is.
En eigenlijk voel ik dit ook als een van mijn meest creatieve periodes. Ik kan me in alle rust overgeven aan mijn creativiteit. Ideeen waar ik al jaren mee rondloop ga ik uitwerken. Mijn mooiste creaties komen nu, zegt hij.
Het was spannend want ik verhuisde ook nog eens van pand. Ik dacht, dit is een goede stap, ik ga vooruit, straks kan ik mijn boterham beter verdienen, ik kom op een betere plek en dan komt ineens Corona en kun je een pistool afschieten in de straten en je raakt niemand.
Mensen geven geen geld meer uit, maar je moet toch door met je verhuizing. Dus het is heel dubbel.
Jimmy@ Meerssen | April corona week 6
Sinds een paar weken wordt elk boodschappenwagentje dat de supermarkt verlaat gedesinfecteerd.
Jimmy staat bij de ingang en neemt karretjes in beslag van mensen die inkopen hebben gedaan. Hij maakt ze virusvrij voordat iemand anders ermee naar binnen mag. Het aantal karretjes is precies afgeteld en niemand gaat zonder er een mee te nemen naar binnen. Daar let hij op.
Ik vraag wat er voor hem veranderd is sinds Corona ons leven bestiert.
Ik werk nu veel meer omdat school een beetje is weggevallen, zegt hij. Ik heb nu maar een paar dagen in de week les en dat is online en ik vind het lastig om me te concentreren. Voordeel is dat ik wat extra’s kan verdienen.
En wat is positief aan deze tijd en hoop je dat zo blijft als het allemaal voorbij is? wil ik graag weten.
Mensen hebben wat meer respect voor elkaar. Nu wachten mensen gewoon even als iemand voorbij wil. Ik hoop dat dat zo blijft, dat we elkaar wat ruimte geven en zo. Maar verder denk ik niet echt dat er iets positief is veranderd.
Zijn er dingen die je over jezelf hebt geleerd of ontdekt?
Dat ik slecht ben in dingen doen als het niet echt verplicht is. Thuis studeren bijvoorbeeld. De toetsen zijn uitgesteld en dan kan ik me er toch niet toe zetten om even te gaan studeren hoewel dat wel handig zou zijn.
Ik hoop dat het snel voorbij is, zegt hij vol overtuiging. Ik zal een stuk meer op stap gaan, lekker uit eten. Het gaat een hoop geld kosten als het weer voorbij is lacht hij. Maar positief is dat ik er nu een beetje voor heb kunnen sparen.
José @ Meerssen | April corona week 6
Ik sta in de rij voor de apotheek. Voor de ingang staat een overdekte stellage met stoeltjes opgesteld. Mensen staan geduldig in het zonnetje te wachten.
Als ik aan de beurt ben zie ik een indrukwekkend geheel van plastic en plexiglas dat mij van de assistente scheidt. Zo zijn we veilig voor elkaar; ik sta in het halletje en zet geen stap in de ruimte waar pilletjes en smeerseltjes bewaard en gemaakt worden. Er wordt niks aan het virustoeval overgelaten.
José staat ver weg achter de balie recepten op te zoeken. Even later schuift ze doosjes en pilletjes door de plastic muur via een lade zoals ik die nog van de oude NS loketten ken.
Ik vraag haar wat ze dankzij alles in deze Coronatijd meer is gaan waarderen.
Ik merk dat het prettig is om in dit beroep toch meer contact met de mensen te kunnen hebben. Nu is dat toch moeilijker zegt ze vanachter het ruitje dat ons scheidt. Het is moeilijk om iets uit te leggen, het contact is minder. En het contact dat we voorheen hadden ben ik daardoor wel meer gaan waarderen.
En zijn er dingen veranderd die wél positief zijn die je graag zou willen meenemen als het straks voorbij is? Daar moet ze even goed over nadenken. Nee, zegt ze dan toch met overtuiging. Eigenlijk niet. Ik ben blij als het voorbij is en weer is zoals voorheen.
En dan moet ik haar laten gaan. Er staat een meneer geduldig achter me te wachten. Alle tijd hoor, zegt hij. Fijn vind ik dat aan deze tijd.
Maria @ Meerssen | April coronaweek 5
Maria is kunstenaar, duizendpoot en echt een voorbeeld van hoe ik ouder zou willen worden; pittig, vol plezier en sjiet aon de luij!
Daphne, waar zal ik eens heen fietsen? vraagt ze.
Gewoon je gevoel achterna, zeg ik, dan kom je de verrassendste dingen tegen.
Ja dat klopt. Misschien ga ik wel de hei op.
Weet je, zegt ze, de mensen krijgen weer oog voor de natuur. Ze worden zich er weer bewust van dat ze vogels horen fluiten en ze hebben weer de rust gevonden om leuke dingen te doen.
Kijk, zegt ze als haar kleinkind met zijn vriendin langsloopt. Dekentje onder de arm, mand in de hand. Die twee gaan nu bijvoorbeeld picknicken. Dat is toch geweldig!
‘Hoi sjat!’ roept ze enthousiast naar de overkant.
En vind je dát niet geweldig?! roept ze even later uit. Dat is een Fatboy van Harley Davidson, die hebben geen sissy-bar want daar zit een man alleen op. Als ze er met z’n tweeën op zitten hebben ze er een sissy-bar op laten zetten. Voor hun sissy. Voor wat je onderweg hebt opgepikt!
We gieren het uit. Maar dat mag nu niet meer, we moeten wachten tot het virusje genokt is, zegt ze.
Ik ben geen rustig mens, dat heb je nu eenmaal als je creatief bent. Maar ik heb nu toch redelijk rust gekregen. Als ik de bodem van het flesje wijn zie, dan krijg ik iets gezapigs over me en dan slaap ik ook als een blok, lacht ze ondeugend. En ik denk niet dat ik de enige ben, dus dat mag je gerust zeggen! Dus! We lachen hard en hebben plezier.
Het is de omgéving die rust heeft gegeven, zegt ze. Normaalgesproken beginnen ’s morgensvroeg om vijf uur de eerste vliegtuigen te ronken… die hoor je nu niet meer. Je moet eens naar de lucht kijken. Alles is helder. Ik kuch ook minder. Je ziet ook zo’n intens blauwe kleur in de lucht die ik nog nooit eerder zo gezien heb. En als je bedenkt dat ze in India ineens de Himalaya weer kunnen zien! Vind je dat niet schokkend?! Dat doen wij!! roept ze uit.
En moet je kijken wat voor troep we in de rivieren en rioleringen vinden. Dat doen wij! Dat is toch niet normaal!
Ik hoop dat de mens deze tijd als een vette waarschuwing ervaart. We moeten een stapje terug doen en zelfs dan hebben we meer dan genoeg.
Frank @ Meerssen | 11 april 2020 coronaweek 4
Het ruikt heerlijk als ik langsloop. Frank staat op het leeggeruimde terras van zijn anders gezellig volle Gasterij lekker in het zonnetje. Zijn inmiddels bekende groene barbecue-ei rookt en het vlees ligt klaar om gegaard te worden.
En morgen sta ik hier weer, zegt hij vrolijk zijn telefoon uit zijn broekzak halend. Ah een bestelling! Frank lacht en klinkt even relaxed als anders.
Ja, waarom niet? We hebben binnen geschilderd en wat opgeknapt en ik geniet van de zon en van de kinderen want daar heb ik nu meer tijd voor. Wat nu plezier brengt is ‘quality time’! Ook al verliezen we een beetje geld, we moeten toch het positieve ervan inzien, zorgen dat we tijd hebben voor onszelf en voor de medemens. Meer stilstaan bij wat je hebt en niet bij wat je nog wílt hebben. Dat, zegt hij.
Ik hoop dat het leven weer wordt als vanouds. Hoewel, twijfelt hij, misschien moet ik zelf wat meer rust inbouwen. Maar dat is moeilijk, het zit niet in de aard van het beestje, maar dat gaan we wel proberen! Als we maar blijven terugdenken aan deze periode en aan wat we nu hebben moet dat wel lukken.
Wat hoop geeft? Dat alles toch altijd wel weer goed komt. En ook al komt het niet allemaal goed, dan is het ook goed. Hij lacht. Ja toch?!
Zijn kinderen luisteren op de achtergrond nieuwsgierig mee naar wat hun vader allemaal te vertellen heeft.
Dan wil ik nog weten wat hij anderen zou willen meegeven.
Dat we niet altijd moeten klagen maar ook eens moeten dragen.
Zijn meiden liggen dubbel.
Dat zegt hij vast vaker, lach ik.
Ja, hij heeft altijd een soepelere versie, lachen ze.
Niet klagen maar dragen! De vleestang deint ritmische mee in de lucht.
Lachend en met een grote zwaai nemen we afscheid, óp naar wat er nog meer te beleven valt in het dorp.
http://www.gasterijgoesting.nl
Astrid, Leah en Adam @ Meerssen | april corona week 4
In de verte, aan de vijver in het hoge gras en tussen de bloemen zie ik een meisje een paardenbloem wegblazen. Ze heeft een ketting van madeliefjes om haar hoofd. Haar broertje plukt de gele bloemen ertussenuit zodat zijn moeder er een mooie ketting van kan maken. Daar moet ik natuurlijk op af!
We gaan vooral veel naar buiten, zegt Astrid als ik vraag wat ze leuk vindt om te doen in deze coronatijd. En het is leuk dat we als gezin hechter zijn. Ondertussen plukt ze een bloem. Normaal heb je allemaal sociale verplichtingen en zit je hele week vol en nu merk je echt dat je op elkaar aangewezen bent.
Je wordt hechter als gezin en we gaan meer terug naar de basics, dat vind ik erg waardevol aan deze tijd.
En thuis schilderen en tekenen we veel en we gaan een beetje op ontdekking in eigen omgeving.
Wat hoop je mee te nemen als dit allemaal voorbij is? vraag ik.
Genieten van die kleine dingetjes samen: heel even 5 min van huis naar het park gaan en een bak ijs kopen en dat samen opeten. Zoiets. Dat is super makkelijk en simpel en het is heel waardevol. Dat moeten we meer doen, daar sta je er normaal niet bij stil en daar krijgen je nu eigenlijk gedwongen de kans voor.
Wat zou je mensen willen meegeven?
Waardeer wat je hebt, het kan heel snel anders zijn. Ik werk zelf in het ziekenhuis, en het is echt dramatisch wat je daar ziet en dan denk ik, ja.. dat realiseren mensen zich niet of zo.
Voor mensen is het dan een soort vakantie, maar dat is het eigenlijk echt niet. Er zijn echt mensen die voor hun leven aan het vechten zijn. Misschien goed om daar eens bij stil te staan en te kijken naar wat je allemaal hebt en hoe waardevol dat is.
Ik hoop dat ik het geluk mag hebben om nog lang van mijn gezin te genieten. Dat is eigenlijk alles. Dan zou ik een heel blij mens zijn.
Arthur @ Meerssen | april corona week 3
Waar kun je in deze tijd van genieten?
Het onafhankelijk zijn van anderen. Dat ik gewoon kan waarderen wie ik ben, wat ik kan, wat ik doe en waar ik trots op ben. Dat wil ik updaten.
De structuur van school valt weg en die moet je nu zelf oppakken. Ik mediteer nu en ik probeer me mentaal wat sterker te maken.
Eerst had ik daar niet veel tijd voor. Maar door de crisis is het meteen een mooie uitdaging geworden, dus dat is het goede eraan.
Deze periode gaat me misschien wel wat makkelijker af dan anderen want ik ben het wel gewend om dingen alleen te doen. Ik heb niet zoveel mensen om me heen nodig.
Wat hoop je voor de toekomst?
Dat ik heb geleerd van de dingen die ik nu thuis heb kunnen doen zodat ik die kan gebruiken op het moment dat deze crisis voorbij is.
Ik ben altijd wat introvert geweest en ik probeer nu te werken aan dat extraverte.
Iedereen wil straks weer socializen en naar buiten. Dus dit is het perfecte moment om daarin te groeien. Het is namelijk niet mijn sterkste kant en ook al lukt het me nu niet dat in de praktijk te brengen, ik kan daar nu wel al iets over leren.
Social dynamics vind ik bijvoorbeeld erg interessant. Hoe mensen in elkaar zitten, skills leren. Die skills straks toepassen lijkt me hartstikke leuk.
Bezig zijn met de beste versie van jezelf te zijn.
Het is een onderwerp waar niet veel over gepraat wordt, weet je, zegt hij bescheiden.
En toch valt dat best nog wel mee merk ik. Arthur is daar echt niet de enige in. Zoveel jongen mensen die ik spreek zitten met precies dezelfde uitdaging.
Wat zou het mooi zijn als deze Coronatijd dat onder de aandacht zou kunnen brengen zodat we dat met z’n allen kunnen aanpakken. Wat mij betreft is dit namelijk misschien wel het allerbelangrijkste topic van deze tijd. We gaan het allemaal zien!
#corona #crisis #hope #connection #lockdown #quarantine #photography #portrait #SoulStory #happy #basketball #sports #Meerssen #socializing
Merel @ Meerssen | april corona week 4
De markt is vrijwel leeg. Waar anders auto’s geparkeerd staan ligt nu een jonge vrouw op een terraskussen een workout te doen.
Ik doe dit twee keer per dag maar probeer wel steeds iets anders te doen. En drie keer per week doe ik een zwaardere die minstens drie kwartier duurt.
Ik voetbal in Amerika, maar ik ben terug moeten komen vanwege Corona. Dat was om 5 uur opstaan, om 6 uur sporten, en in de middag nog even trainen met de bal, dus ik ben gewend om veel te sporten.
Merel speelt Division Two, het op een na hoogste niveau van Amerika. Ik ben gevraagd, zegt ze. Ik moest een highlights video maken en coaches sturen dan een email en zo ben ik in Missouri terecht gekomen. Maar nu ben ik dus hier helaas.
Daar blijven was onmogelijk, op de campus, met twee op een kamer. De campus is nu ook gesloten.
Ik heb het er enorm naar mijn zin. Maar als ik mijn study in Amerika afrond, dan geldt mijn diploma hier niet. Ik wil graag fysiotherapeut worden. Dus ik wil toch wel hier studeren.
Wat vind je leuk om te doen, in deze Coronatijd? wil ik weten.
Sporten vind ik leuk en ik werk graag in de supermarkt. Mensen klagen wel dat dingen op zijn, maar we proberen toch goed bij te vullen zodat degenen die het nodig hebben kunnen eten, we doen het niet voor degenen die aan het hamsteren zijn, zegt ze ogenrollend.
En ik heb nu meer tijd met pappa. Dat is heel fijn en het gewoon thuis zijn ben ik meer gaan waarderen.
Wat zou je anderen willen meegeven?
Blijf fit en ga niet met een zak chips op de bank zitten want een goede gezondheid en fit zijn is belangrijk. Mocht je ziek worden, dan kom je er sneller bovenop. Dat is wat ik geloof.
Rogér @ Meerssen | april corona week 4
Geruisloos snelt een postbode de berg op in zo’n gek karretje dat ik nu al een paar keer heb zien rondrijden. Het lijkt een soort scootmobiel maar dan boordenvol hoopvolle brieven. Daartussen zal echter ook iets minder goed nieuws verstopt zitten vrees ik, want het is coronatijd.
Toch is er voor Roger niet veel veranderd zegt hij gemoedelijk. Ik kan gewoon mijn werk doen. Mijn vrouw werkt wel thuis en dat vindt ze minder leuk, maar ik zie mijn kinderen en kleinkinderen en dat vind ik het allerleukst. Wél op afstand, zegt hij gauw.
Op stap gaan deed ik toch al niet. Het is wel een gemis om niet lekker uiteten te kunnen gaan, maar als dat het ergste is.. ’s Avonds zitten we gezellig op de bank, filmpje pakken en dan zijn we moe.
Voetballen mis ik wel zegt hij een beetje beschaamd. Erg he?.. We moeten er het beste van maken, je kunt er niks aan doen. Zo lacht hij het een beetje weg.
Ik hoop dat het zo snel mogelijk voorbij is want het heeft ondanks dat mijn leven vrijwel hetzelfde is gebleven enorm veel impact op mensen. We hebben familieleden die tot een risicogroep behoren en ik heb reuma dus ik moet ook voorzichtig zijn, maar ik sta positief in het leven.
En het is prachtig weer! roept hij enthousiast. Gezond blijven, dat is het allerbelangrijkste, zegt hij voor hij de berg op zoeft.
En zo is het.
Noel @ Waterval | april corona week 3
Man met hond. Zich amuserend met een balletje in het veld, niet ver van mijn huis vandaan. Bear zie ik op het tuig staan. Hij is op cursus geweest met zijn baas en rent enthousiast door het tunneltje van de geul om het balletje aan de andere kant op te vangen.
Ik vind het heerlijk om buiten te zijn, zegt Noel en niet de hele dag voor mijn beeldscherm te hoeven zitten want ik werk al 4 weken thuis... beetje socializen, mensen weer zien al is het op afstand.
Wat positief heeft uitgepakt? Meer conference call doen. Er zit ineens een mens achter die stem die normaal geen gezicht heeft. Dat is echt een meerwaarde.
Denkt u dat dingen gaan veranderen?
Ja alles gaat veranderen, ik denk bv dat we met minder man op kantoor gaan zitten.
En ik hoop dat de mentaliteit gaat veranderen, dat we wat meer respect krijgen voor elk beroep, dat er een economisch herstel komt, dat we meer lokaal dingen gaan aanschaffen en dat we denken aan onze medemensen of dorpsgenoten.
In het algemeen hoop ik dat mensen dingen anders gaan benaderen en minder snel geïrriteerd raken. Mensen stappen naar voren als ze kwaad zijn, dat zie je met sport, dat zie je op tv.
Als we dan eerst even 10 tellen nadenken en 10 seconde afstand houden en de ander in zijn waarde laten, kunnen we beter met elkaar samenwerken en daardoor ook meer resultaat behalen. Dan levert dat toch iets op ondanks alle negativiteit.
Meningsverschillen oplossen door 10 seconden afstand te houden in de anderhalve meter samenleving. Wat ontzettend mooi gezegd. Laten we die meenemen de toekomst in. Prachtig!
Michel @ Meerssen | april coronaweek 3
Michel deelt genummerde plankjes uit aan al die verwoede klussers die snel de bouwmarkt in willen rennen want het is druk aan het eind van de dag en er mogen maar een beperkt aantal mensen tegelijkertijd binnen zijn, dus de plankjes zijn zorgvuldig afgeteld. Tussendoor veegt hij ook de karretjes coronavrij en dan wil ik ook nog van hem weten wat er voor hem veranderd is in deze crisistijd.
Ik kan mijn vrienden niet meer zien, zegt hij vegend. De meesten studeren elders, dus ik kan ze niet gaan bezoeken. Lijkt me ook onverstandig want ik woon nog steeds bij mijn ouders thuis en die wil ik niet ziek maken. En voor de rest volg ik nu een cursus via de computer. Normaal gesproken ging ik daarvoor naar Den Haag.
Deze tijd heeft eigenlijk vrij weinig negatieve effecten voor me gehad zegt hij ondertussen wat plankjes desinfecterende. Ook niet positief hoor, maar mijn leven stort niet in. Ik vind het niet zo erg. Het is pas erg als er echt iemand dood gaat of gewond raakt die ik ken. Ik heb natuurlijk wel medeleven met die ander, maar het blijft gelukkig ver weg, zegt hij een beetje beschaamd, een hand op zijn hart leggende.
Wat wil je meenemen als het straks allemaal voorbij is?
Nou, zegt hij, ik merk dat er steeds meer kinderen in mijn buurt de playstation laten liggen en buiten gaan spelen. In dat opzicht is deze crisis wel goed.
Ja, mooie observatie, ik kan niet anders zeggen. Fantastisch als we dat kunnen meenemen straks!
Daniel, Sanne, Isabo, Joshua, DeeJee, en Misty @ Waterval | April 2020 corona week 3
Twee grote handdoeken liggen gedrapeerd in het heuvelachtige limburgse weidegras. Een barbecue brandt gezellig de worstjes gaar, een hond spettert in de Watervalderbeek en Sanne en Daniel genieten zichtbaar van hun rondspringende kroost.
De achterklep van de auto is geopend. Opgestapeld kinderspeelgoed. Het is goed toeven zie ik als ik langsloop. Ik ben benieuwd wat hen blij maakt in deze tijd.
Dit, zegt Daniel en hij wijst om zich heen. We hebben geen tuin vandaar dat we ergens buiten een plek opzoeken om iets leuks te doen. En dat kan met dit weer. Hier zitten we lekker aan het water. Zijn de kinderen ook stil.
Normaal gaan we met z’n allen naar de winkel, maar alles is anders nu. Je kunt niemand opzoeken en er is weinig contact. De kinderen bellen wat met vriendinnen en vrienden. Ja, zegt hij, zoiets.
Ik hoop dat het snel voorbij is, zegt Sanne ondertussen DeeJee behoedend voor een val. Dat iedereen zijn familie weer kan opzoeken, we weer met z’n allen verjaardagen kunnen vieren en de scholen weer open kunnen.
Eindelijk! roept Joshua enthousiast, want school was beter want nu kun je niet zo snel opschieten met leren, legt hij uit.
Ja dat kan wel, roept Isabo vanuit het water, maar nu mag je zelf weten wanneer je opstaat en op school moet je er om half negen zijn anders krijg je straf.
Ja, dat is zo, knikt Joshua.
Wat geeft je hoop? wil ik nog weten voor ik verder loop.
Goed weer, zegt Daniel relaxed met de vleestang zwaaiend. En als de kinderen het ondanks alles toch naar hun zin hebben. Hij draait gauw de worstjes om. Mijn gezin gewoon, zegt hij nog. Ik laat me niet gek maken door wat er allemaal gebeurt. Je doet er toch niks aan.
En zo laat ik de familie achter. Het is tijd om verder te gaan.
#corona #crisis #hoop #connection #limburg #quarantine #photography #picknick #SoulStory #happy #Meerssen #socializing #contact #Waterval
Sharing is Caring
Share this Post
Comments
Wauw Daphne wat een leuk verhaal heb je ervan gemaakt.
Voel me super trots.
Zou je alleen de naam Richard willen veranderen in Emilio?
De meeste mensen kennen me alleen als Emilio.
Scheelt misverstanden he?
Groeten Emilio/ Richard
Wat leuk om te horen Emilio/Richard 😉 dank je wel! Ik ga je naam meteen aanpassen want het klopt helemaal wat je zegt. Groetjes en tot ziens weer, Daphne
Het wordt een echt tijdsdocument. Fijne teksten ook. Laten we hopen dat dat we ooit met verbazing terugkijken op deze gekke onzekere tijd.
Ja Staf dat hoop ik ook. Dank voor je compliment!