Doc @ Santa Fe NM 2008

‘I’ve lived on the streets since I was 16 years old. My father used to beat my mother up and one day I got so angry, I swore at him and just run away. Now I run Doc Tours’, and he points at his jacket with his hand covered with beautiful rings, the other hand holding a Dr Pepper.

Rashana @ Maastricht SoulStory

Ze hoeft er geen seconde over na te denken. Ik heb altijd filmster willen worden, zegt Rashana als ik haar vraag waar ze van droomt. 

En als je dan mocht kiezen welke rol, wat zou dat dan zijn? vraag ik haar.
Wel echt een belangrijke rol, zegt ze voorzichtig. Ja, toch wel.
De hoofdrol! zeg ik enthousiast.
Rashana moet lachen. Ja, daar heb ik altijd van gedroomd. Als klein kind al. Er moet wel wat actie in die film zitten, zegt ze. Fantasy stijl.
De vrouwelijke James Bond? vraag ik.
Ja! zegt ze stralend. Dat lijkt me echt geweldig, maar ik heb nooit op het toneel gestaan of zo want daar was ik te verlegen voor.

Maar die looks… die heeft ze al! Dus wie weet wat de toekomst nog voor je in petto heeft lieve Rashana!

Lani @Maastricht heeft twee heel verschillende kanten. Lees haar verhaal hier

SoulStory Staf@ Maastricht

Davina @Maastricht | Ghana

You can be the change you want to see in the world

Haar SoulStory kun je hier vinden:

https://daphnedumoulin.com/you-can-be-the-change-you-want-to-see-in-the-world/

Megan @ Maastricht | Liège Belgium

‘I want to build an international trading company in Brazil.’ zegt Megan als we een stukje door het oude deel van Maastricht struinen. Het is druk met studenten en er ratelen fietsen over de klinkersteentjes die de stad zijn charme geven en waar ze trots op is.
We vinden een rustig plekje en strijken neer op een hardstenen deurdorpel. Mooi groen is de deur achter haar amberkleurige huid. Alleen het licht.. daar kan ik momenteel niet zoveel aan doen. Het moet maar.

Hoe kom je op dát idee, vraag ik me toch af.
‘The Netflix series Suits let me to have this dream.’ zegt ze enthousiast. ‘That was a big inspiration.
Dus begint ze aan een studie rechten in Maastricht omdat vrienden hier dezelfde studie doen.

My parents come from Congo. The colony, but I always... Curious what living a meaningful life means to Megan? Have a look at her whole SoulStory!

Hind @ Maastricht | Italy

If everything was possible, what would you do?

Well a big thing for me is Morocco. My parents are Moroccan, so I am too, but I feel privileged to be born in Italy.

The situation is not very good in the country of my roots, especially for women. There are regions and villages, like where my parents come from, with very closed minded people.

It is so weird to me that girls who are only 17 years old have to marry, don’t go to school, have no work because they don’t have qualifications as if they don’t have a purpose in life. They are humans too.  Meer..

Xiaomeng@Amsterdam | China

This is my 14th stop on my trip around the world! I just had to go because I don't won't to look back being a grandma and regret not having done what I always dreamed of.
So in March I decided to quit a good job and explore Australia where I met backpackers and people from all over the world who told me the most incredible stories and that made me think: why not go see all these other places and explore the world too? So I did!
I don't plan, I just go where other travelers inspire me to go. I like the surprise that every day brings me. You never know what will happen so I dive deep into it and challenge my courage. It is not a normal thing for a Chinese girl to do by the way. And her eyes started glowing.
Now I know what I can do and what I love to do, where before I only thought of what I could not do and what I hated. That is the gift this journey gave me.
So these last seven months were about meeting people and the other eight, on my way back home I will visit them in their hometowns.
And I plan to have Christmas in Melbourne. Wouldn't it be a special experience spending the holidays in summertime? I also want to learn how to be a good barista and business woman over there so I can open my own coffeeshop and make the best and most delightful coffee you ever tasted. Probable in China, yes, I'm a Chinese girl, there lie my roots. And she is quite for a moment.

I'm so lucky, I'm free and I travel the world. Who would have thought..

Natascha @Maastricht | ’t Gooi

Met of zonder bril, vraagt ze. Laten we zonder doen zeg ik, dan kunnen we beter in je ogen kijken.

Je kijkt boos. Zie je dat? En ik laat haar haar portret zien.
Ja, dat kan wel kloppen zegt ze. Ik bén ook boos.
Hmmm… laten we daar maar even gaan zitten dan.
Mensen denken dat ik het gemakkelijk heb gehad, dat ik altijd alles in mijn schoot geworpen heb gekregen, maar dat is dus niet zo, begint ze haar verhaal.

Natascha was 12 toen haar moeder een hersenbloeding kreeg en vervolgens ook nog MS. Een tijd waarin ze vroeg volwassen is geworden, vertelt ze. Ik heb altijd goed over alles na moeten denken en al vroeg voor het hele gezin moeten zorgen. Naast school en huiswerk kreeg ik ineens de moederrol toebedeeld en deed ik al het werk in huis.

Ik had geen keus want als ik er niet zou zijn geweest dan had niemand te eten gehad en geen kleren aan zijn lijf. En als ik mijn emoties met mijn moeder had gedeeld dan had ze nog meer op haar bordje gehad dan ze nu al heeft, vertelt ze geëmotioneerd.

Ik heb veel ernstig zieke mensen om me heen gezien en ik wil zo graag iets doen. Ik ben biomedische wetenschappen gaan studeren omdat het mijn grote wens is om alle ziektes de wereld uit te helpen. Want dat is wat ik iedereen zou toewensen; dat ze gezonde mensen om zich heen hebben waar ze het fijn mee kunnen hebben. En daar wil ik hard aan werken.
Familie en vrienden betekenen alles voor me, zegt ze. En het is zo frustrerend en het maakt me ook boos dat ik de kans niet krijg om aan de slag te gaan want ik ben nog steeds op zoek naar een baan.

Ja, ik denk wel dat wat ik heb meegemaakt bepalend is voor hoe ik nu in het leven sta. Mensen komen naar mij toe voor een luisterend oor, maar ik ben bijvoorbeeld ook altijd bang als de telefoon gaat, want ik weet nooit welk nieuws er komt. Ik ben ook altijd alert, lach altijd en wil vol voor dingen gaan. Ik ben een doorzetter, ga 100% voor wat ik doe en houd niet van half werk. Kwetsbaar zijn is gevaarlijk. Dat heb ik wel geleerd.

Wat geeft je rust en vind je leuk om te doen, vraag ik haar.
Kickboksen, volleyballen en wielrennen. Geen tijd voor gehad, maar ja, inderdaad, dat moet ik weer gaan oppakken!

Wat een mooi en ongelooflijk sterk mens heb ik weer mogen spreken. En wat een prachtige droom heeft ze met ons willen delen. En er is nieuws!! Want er zijn nieuwe ontwikkelingen. En het is niet wat je denkt. Er komt dus een follow up en die wil je niet missen!

Akke@Maastricht

Een goed leven, is de wereld beter achterlaten dan dat je haar hebt aangetroffen.

Dus dat je zoveel om anderen kunt geven als dat je om jezelf geeft. Dat je genoeg eigenwaarde hebt. Dat je een balans hebt tussen zelfwaarde, empathie en compassie.

En deze wijze woorden komen uit een pracht meid van amper twintig die ik op plein ’92 tegen het lijf loop. Korte spijkerbroek, panty met gaten en Akke-kakke (want ja dat krijg je dan), door een vriend op haar been geschreven. We gaan naast elkaar onder een boom zitten en Akke begint te vertellen.

Lees verder

Oscar@Malang 10 jaar oud

Een heftige soulstory van een moedig man over zijn kinderjaren in Indie. Over schuld, adoratie en verpletterende teleurstelling, nachtmerries en verboden verhalen tijdens de oorlog met de 'Jappen'. Je leest het hier

Yousra@Maastricht

‘Zonneschijn na de regen’, Yousra doet haar naam eer aan. Haar droom? Ballerina worden en tot drie jaar geleden heeft ze daar hard aan gewerkt. Totdat Pfeifer haar wereld op zijn kop zette. Ze moest de dansacademie verlaten.

Als ik er nu op terugkijk heb ik er eigenlijk helemaal geen verdriet meer om, vertelt ze. Ik had een hekel aan het ellebogenwerk en de competitie tussen dansers. Dat paste helemaal niet bij mij.

Alsof het zo moest zijn, zegt ze. Ik studeer nu logopedie en dat is een erg leuke en interessante studie. Je kunt er zoveel kanten mee op. Ik wil graag met neurologische patiënten werken. Mensen die hun normale spraak door een trauma hebben verloren bijvoorbeeld. Je werkt dan in teamverband en dat vind ik er juist zo leuk aan; samen met de familie bespreek je oplossingen.

Het voelt volkomen anders dan toen ik mijn ballerina droom najoeg. Daar deed je alles alleen. Ik vind juist het samen delen, met familie zijn en gezelligheid erg belangrijk. Ik kan echt genieten van kleine gebaren. Dat is waar het leven om draait.

Als ik jonge mensen iets zou mogen meegeven, dan is dat dat je je droom moet najagen. Altijd. Wat er ook gebeuren zal. Ik heb verloren maar misschien nog wel veel meer gewonnen want ik heb mezelf leren kennen. En de discipline die je nodig hebt om danser te worden, die neem ik voor altijd met me mee.

Adam@Malaga In darkness you can find inspiration

Dare to take risks, follow the signs, commit to your dreams and the universe has got your back, vertelt Adam enthousiast als ik hem twee jaar na zijn I Can See You-portret weer spreek. You will find that all tiny things start to happen. Adam’s lach spat van het computerscherm.
And that is what I’m living now.

De Adam van het portret studeerde Neuroscience, maar wilde eigenlijk graag filmmaker worden. Zijn familie motiveerde hem echter om een echte carrière te ambiëren, maar op een avond met vrienden en wat experimenten met paddestoelen, ‘wat je in Maastricht gewoon kunt doen’ kwam daar verandering in.

It opened my eyes, and I could see that there is a much bigger world than we know of with so much more potential than the rigid world that science lives in. With formula’s and consciousness you can only get so far. We have this huge potential in our subconscious mind to create our lives and I’m fascinated by that.
The whole experience changed my life. Now I can see that life is a stage. You can go backstage, put your mask down and play your own play.

Hij stopt zijn studie na zijn bachelor’s en reist naar Cuba om een wereldberoemde regisseur Hubert Sauper te assisteren voor zijn film Epicentro. It showed me the potential and impact that cinema can have in the world.
Hij had zijn ding gevonden.
Niet lang daarna gaat hij in Luxemburg in opdracht filmen en storyboards maken. And now I want to make my own film, zegt hij. Although it is difficult making a script. It will be about someone turning deaf and therefor becomes more aware of the world around him. His perception changes and he discovers that there is so much more out there.
I’m convinced that by making poetry, music and cinema you can show that bigger world where you can have a peaceful life and follow your dreams.

So what does living a meaningful life mean to you Adam? vraag ik. Well, I want others to feel the peace in life that I am feeling right now, zegt hij.
In darkness you can find inspiration, you know. All of life is a play and you can make it peaceful. By making poetry and film I hope to be an example of that and change people’s lives.
By showing and by living this simplified and peaceful life yourself you can have the biggest impact I think.

Enthousiast nemen we afscheid. Ik ben razend benieuwd naar wat hij allemaal in de wereld gaat zetten.

Naomi@Maastricht | Curaçao

Wat ik mensen altijd vertel is dat je nooit op moet geven als je dingen meemaakt. Er zullen altijd onprettige dingen gebeuren maar je moet gewoon doorgaan. Er is altijd wel iemand die luistert. Het is belangrijk dat je met mensen praat en dat je niet afwacht. De motivatie daarvoor moet je uit jezelf halen!
Mijn droom? Een tourgids maken/organiseren/geven voor studenten zodat ze voor een klein bedrag kunnen reizen. Maar het gaat wel om een andere manier van reizen, want ik wil dat je het land en de mensen echt gaat beleven. Bijzondere dingen, plekken, mensen, andere culturen leren kennen. Dat is waar mijn hart naar uitgaat.
Het bijzonder mooie, liefdevolle maar ook confronterend gesprek met Naomi en Stephany lees het hier

Stephany@Maastricht | Curaçao

Ik had een heel mooi en liefdevol gesprek met deze wijze vrouw en haar vriendin Naomi. Het verhaal volgt hier maar dit haal ik er graag even uit, want het is belangrijk.

‘Jullie hebben het in Nederland over integratie maar wat wij hier hebben ervaren is dat jullie niet integreren maar tolereren.’

Wauw.. dat was heftig om te horen en confronterend maar ik denk wel dat het waar is… ‘En dat komt doordat jullie zo bang zijn om te discrimineren.’ zegt Stephany terecht. Want dat ben ik helemaal met haar eens.

Op curaçao wonen we samen met meer dan 70 culturen en het is een heerlijke mix. Het voelt zo fijn aan. We spreken wel 4 tot 5 talen door elkaar. Niemand is bezig met waar de ander vandaan komt, maar de eerste vraag die je hier krijgt is toch altijd waar kom je vandaan. Het zou nooit in me opkomen om dat te vragen. Dat is namelijk niet waar het om gaat, het gaat om de persoon en gaandeweg het gesprek komt dat vanzelf wel ter sprake.
Oei dacht ik, daar maak ik me ook wel eens schuldig aan ook al bedoel ik het net goed en vraag ik het uit oprechte interesse. Toch?
‘Maar het onderscheidt en verbindt niet, die vraag’ zegt Stephany. ‘Het impliceert een wij en een zij.’ En dat is wel iets om bij stil te staan vind ik.

‘Weet je, op curaçao dragen kinderen op school een uniform. Daar zit wel wat in, in die gedachte. Iedereen is gelijk, je weet niet of iemand arm of rijk is en dat geeft een saamhorigheidsgevoel versus het individualisme dat je hier kunt voelen.
Uniek zijn is helemaal ok en anders denken is prima. Een gesprek voeren zoals dit, is al leuk ook al zie je de dingen op een andere manier.
En op het moment dat je het mooie in elke cultuur ziet, heb je ook een mooier en beter contact met elkaar. Dan zie je de mensen voor wie ze echt zijn. En uiteindelijk gaat het ook niet om waar je vandaan komt maar gaat het erom waar je je thuis voelt.’